Cuphead Review

Ο 20ος αιώνας ήταν αρκετά οκέι. Τα γεγονότα του κυμαίνονται από αρκετά παλιά, ώστε να μπορείς να αστειευτείς γι’ αυτά, μέχρι σχετικά σύγχρονα, που πρέπει να είσαι λίγο προσεχτικός στο ποιό κοινό απευθύνεσαι. Αδιαμφισβήτητα είχε τις κακές στιγμές του, δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι με ισάριθμες πυρηνικές βόμβες που είχαν στόχο κυρίως άμαχο πληθυσμό, η άνοδος και πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η δολοφονία του John F. Kennedy, η καταστροφή του Chernobyl, ο Τιτανικός (αυτό είναι μπαλαντέρ γιατί το ναυάγιο του πλοίου είναι θλιβερό γεγονός, αλλά η ταινία απέσπασε έντεκα Όσκαρ), η χολιγουντιανή έκδοση του Godzilla και η απογείωση της καριέρας του Χάρη Ρώμα με το «Κωνσταντίνου και Ελένης» ως σεναριογράφο και ηθοποιό το οποίο πληρώσαμε μερικά χρόνια αργότερα με το «Καφέ της Χαράς». Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι στον 20ο αιώνα χρωστάμε τις περισσότερες από τις ανέσεις που απολαμβάνουμε σήμερα. Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το τηλέφωνο και το internet είναι πλέον αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μας. Έχει ανέβει κατά πολύ ο μέσος όρος ζωής, ενώ στην διάρκεια ενός αιώνα ξεκινήσαμε από τη πρωτότυπη απλώστρα με μουσαμά των κατσαπλιάδων αδερφών Wright και φτάσαμε στο υπερηχητικό Κονκόρντ και την προσεδάφιση της αποστολής Apollo 11 στην σελήνη. Επίσης, ο 20ος αιώνας φιλοξενεί την χρυσή εποχή των κινουμένων σχεδίων (1928 με 1969), τα οποία σε γενικές γραμμές είναι πολύ ντίσεντ.

Κινούμενα σχέδια, την ιδιαίτερη αισθητική των οποίων προσπαθεί να αναπαράγει και το Cuphead, πρόσφατο πόνημα της ολιγομελούς ομάδας ανάπτυξης των αδερφών Moldenhauer, StudioMDHR Entertainment. Το παιχνίδι κυκλοφορεί αποκλειστικά στο Xbox One, όσον αφορά τις οικιακές κονσόλες, και στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές με λειτουργικό Windows σε μια πληθώρα διαφορετικών ψηφιακών καταστημάτων, με την έκδοση του Windows Store να είναι κάτω από την ομπρέλα του προγράμματος «Xbox Play Anywhere», δηλαδή υποστηρίζει cross-buy μεταξύ Xbox One και υπολογιστών.

Αν και παραδοσιακά αναφέρομαι στα του gameplay ή στην ιστορία μετά την εισαγωγή, αυτήν την φορά θα αναφερθώ πρώτα στις σχεδιαστικές επιλογές των δημιουργών, για τις οποίες έχει γίνει ο μεγαλύτερος ντόρος σχετικά με το παιχνίδι και έχουν κλέψει περισσότερο τις εντυπώσεις. Με γνώμονα τα κινούμενα σχέδια της χρυσής εποχής του animation στην Αμερική, αυτά που ακολούθησαν την βουβή περίοδο κάνοντας τα πρώτα βήματα στην μικρή οθόνη και δώσανε ζωή στους πιο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες μέχρι και σήμερα (Mickey Mouse, Donald Duck, Goofy, Bugs Bunny, Daffy Duck, Popeye, Tom και Jerry, Woody ο Τρυποκάρυδος), η StudioMDHR χρησιμοποιώντας γραφικά σχεδιασμένα στο χέρι στόχευσε σε ένα αρκετά πρωτότυπο retro στιλ, το οποίο έκανε το Cuphead να ξεχωρίσει στην θάλασσα των pixel art indie παιχνιδιών και είχε σημαντική συμβολή στο να καταφέρει να λάβει πρόσθετη βοήθεια από την Microsoft, ελαφρύνοντας το χρηματικό βάρος της ανάπτυξης που είχε πέσει στους ώμους των δύο αδερφών. Αναπαράγοντας ατέλειες των τότε φιλμ, το μόνο που σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν βλέπεις κάποιο παλιό cartoon είναι το framerate (που είναι στα 60 καρέ το δευτερόλεπτο αντί των κινηματογραφικών 24ων) και ελάχιστα εφέ τα οποία μοιάζουν πιο εκσυγχρονισμένα. Ο σχεδιασμός των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων, Cuphead και Mugman, αλλά και των εχθρικών bosses, είναι άμεσα επηρεασμένος από διάσημους χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων (ένα δίδυμο μοιάζει πολύ στους Tom και Jerry ενώ ένα άλλο boss φέρνει επικίνδυνα στον Bluto, τον αντίζηλο του Popeye) χωρίς όμως να λείπουν και δημιουργημένοι από την αρχή χαρακτήρες.

Φυσικά χωρίς την μουσική δεν θα ήταν ολοκληρωμένο το θέμα των καρτούν του 1930. Έτσι, όπως και τότε, έχουμε αριστουργηματικά και πιασάρικα κομμάτια με jazz και swing επιρροές, αρκετά από τα οποία έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει σε άκυρες ώρες της ημέρας, όταν δεν έπαιζα, ελάχιστο voice acting, ενώ υπήρξαν στιγμές που ορκίστηκα ότι μπορούσα να ακούσω το χρατς-χρουτς που κάνει η βελόνα του πικ-απ καθώς γλείφει το βινύλιο. Επιβάλλεται να σημειωθεί ότι τον ηχητικό τομέα επιμελήθηκε ο Kristofer Maddigan.

Πολύ συνοπτικά θα αναφερθώ στην ιστορία, αρχικά γιατί δεν θέλω να δώσω κάποιο spoiler και κατά δεύτερον γιατί δεν είναι το κομμάτι του παιχνιδιού στο οποίο έχει δοθεί η περισσότερη έμφαση. Έτσι, λοιπόν, στο νησί Inkwell, τα αδέρφια Cuphead και Mugman παρασύρονται από ένα σερί νικών στο καζίνο της περιοχής και η υπεροψία τους τους κάνει να στοιχηματίσουν με τον Διάβολο τις ψυχές τους για όλα τα χρήματα του καζίνο. Χάνουν και τώρα είναι αναγκασμένοι να δουλέψουν για τον Βελζεβούλ, εισπράττοντας τα συμβόλαια ψυχών των υπόλοιπων κατοίκων του νησιού.

Αν και προσωπικά αγαπώ αφάνταστα το καρτουνίστικο στυλ του Cuphead, το οποίο είναι σε όλους τους τομείς τρομακτικά προσεγμένο, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να επισκιάσει το άκρως εθιστικό gameplay του παιχνιδιού. Το Cuphead αυτοχαρακτηρίζεται ως run and gun παιχνίδι δράσης με κύρια έμφαση στις μάχες με bosses. Και με τον όρο έμφαση, εννοούμε ότι το παιχνίδι περιλαμβάνει 28 μάχες με «μποσάκια» και μόλις 6 πίστες με πιο κλασικό 2-d side scroller, run and gun περιεχόμενο. Προσωπικά αυτή η αναλογία δεν μου αρέσει ιδιαίτερα, θα προτιμούσα λιγότερα bosses και ίσως 1-2 πίστες run and gun αφιερωμένες στην θεματολογία του κάθε boss, καθώς τώρα οι μάχες μοιάζουν ασύνδετες η μία με την άλλη (το οποίο δικαιολογείται έως ένα βαθμό από την ιστορία). Στο στήσιμο των μαχών, χρησιμοποιούνται συνήθως platforming στοιχεία, κύριο εργαλείο είναι τα αντανακλαστικά του παίκτη καθώς και η αποστήθιση των διαφορετικών επιθέσεων που χρησιμοποιεί ο κάθε εχθρός σε κάθε διαφορετική φάση της μάχης. Κάποιες από τις μάχες εκτυλίσσονται στον αέρα με gameplay παρόμοιο με παιχνιδιών όπως της σειράς Thunder Force. Τα controls περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα, κίνηση με τον μοχλό ή τον «σταυρό» (με το πληκτρολόγιο να δουλεύει εξίσου καλά στην έκδοση των υπολογιστών), Jump/Parry, Shooting, Dash/Dodge και Ulti, δεν υπάρχουν combos ή πολύπλοκες special moves, τα πάντα μαθαίνονται μέσα σε δευτερόλεπτα ενώ η βέλτιστη χρήση τους σε κάθε περίσταση αποκτάται με αρκετή εξάσκηση από τον καθένα.

Το οπλοστάσιο των παικτών αποτελείται από 8 διαφορετικά «όπλα» (με δύο να είναι διαθέσιμα σε κάθε μάχη), 3 διαφορετικές ultimate επιθέσεις και κάποια unlockable power ups/ passive skills. Τα «όπλα», ή καλύτερα τα διαφορετικά χρωματιστά βλήματα που εμφανίζονται από τον δείκτη του χαρακτήρα όταν κάνει με το χέρι του το σχήμα όπλου,  έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά (εμβέλεια, ζημιά, διασπορά, κλπ) ενώ τα power ups συνοδεύονται συνήθως τόσο από θετικά όσο και από αρνητικά μπόνους. Το μοναδικό μου παράπονο στον συγκεκριμένο τομέα είναι ότι από τις εναέριες μάχες απουσιάζουν οι εναλλακτικές των διαφορετικών όπλων και ultimate επιθέσεων. Η δυσκολία του κυμαίνεται σε λίγο υψηλότερα του μετρίου επίπεδα, αφού είναι σημαντικά περιορισμένος ο αριθμός των λαθών που μπορεί να κάνει κανείς σε μία μάχη και δεν υπάρχει τρόπος αναπλήρωσης της υγείας. Τα μοτίβα επιθέσεων -κατά κύριο λόγο- μαθαίνονται σχετικά εύκολα και οι περισσότερες μάχες δεν διαρκούν παραπάνω από 2-3 λεπτά. Αν και δύσκολο, σπάνια δίνει την εντύπωση του άδικου. Τερματίζοντας όλες τις πίστες με την πρώτη προσπάθεια, κάτι αρκετά απίθανο, τουλάχιστον στο πρώτο playthrough, θα χρειαστείτε κάτι λιγότερο από 2 ώρες για να δείτε τους τίτλους τέλους, ενώ ένα πιο ρεαλιστικό εύρος είναι 10-15 ώρες, ανάλογα με τις ικανότητες του καθένα.

Αν και το Cuphead αρχικά δημιουργήθηκε με τα εργαλεία του XNA framework, το οποίο θα έκανε την μεταφορά του εύκολη μεταξύ υπολογιστών με λειτουργικό Windows και του Xbox 360, γρήγορα η ομάδα ανάπτυξης μεταπήδησε στην ευρύτερα διαδεδομένη και ευέλικτη Unity, που μπορεί να καλύψει τα περισσότερα λειτουργικά ηλεκτρονικών υπολογιστών και οικιακών κονσολών, οπότε δεν θεωρώ απίθανο να δούμε κάποια στιγμή έκδοση για λειτουργικά Linux ή/και υπολογιστές της Apple. Το μενού επιλογών είναι αρκετά λακωνικό, πράγμα που συνήθως με ενοχλεί, αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση μπορώ να κάνω μια εξαίρεση λόγω του art style του παιχνιδιού και των σχετικά χαμηλών απαιτήσεων συστήματος. Μεγάλο ατού είναι οι πρακτικά ανύπαρκτοι χρόνοι φόρτωσης και τα ελάχιστα bugs.