2Dark Review

Μια οικογενειακή εκδρομή μετατρέπεται σε νύχτα θρίλερ. Ένας πατέρας βρίσκει τη γυναίκα του νεκρή στο δάσος, και ένα φορτηγάκι να απομακρύνεται με τα δυο παιδιά του. Προσπαθεί να το κυνηγήσει, τρέχει από πίσω απελπισμένος, αλλά δεν μπορεί να φτάσει το φορτηγό. Οι φωνές και τα κλάματα των παιδιών του στροβιλίζονται και συνηχούν μεταξύ τους σε μια ζοφερή συγχορδία, η οποία τον στοιχειώνει ακόμη…αρκετά χρόνια μετά, στη μίζερη ζωή του.

Εάν η βιομηχανία των παιχνιδιών ήταν ένα κτήριο, το είδος των survival horror θα ήταν μια σκοτεινή  αποθηκούλα στο υπόγειο, γεμάτη θησαυρούς μιας άλλης εποχής, θαμμένους στη σκόνη. Για να προλάβω τυχόν παρεξηγήσεις, είναι ένα είδος θαυμαστό και αγαπημένο, δύσκολο και ιδιαίτερο. Το Alone in the Dark είναι από τους γνωστούς θησαυρούς του δωματίου και ένα παιχνίδι σταθμός για το είδος. Αυτό που μοιράζεται με το 2Dark είναι ένα όνομα. Αυτό, του Frederick Raynal αποτέλεσε και αιτία για την τοποθέτηση του πήχη αρκετά ψηλά. Ξεκίνησα το 2Dark με καχυποψία. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω απογοητευτεί από παιχνίδια που αυτοπροσδιορίζονταν ως horror ή ακόμα χειρότερα survival horror, όμως γνωρίζοντας ότι είναι υπό την επίβλεψη ενός γνώστη, η συνιστώσα απαιτήσεων και αυστηρότητας ανέβηκε σε υψηλά επίπεδα. Το 2Dark ξεκίνησε από το αντίστοιχο Γαλλικό kickstarter, εν ονόματι “Ulule” το 2014 όπου έκλεψε τις εντυπώσεις και στηρίχτηκε επαρκώς για να ολοκληρωθεί και να φτάσει σε εμάς τρία χρόνια αργότερα. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα δισδιάστατο indie survival horror παιχνίδι που βασίζεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου σε stealth μηχανισμούς και πραγματεύεται την τραγική ιστορία ενός δύστυχου πατέρα.

Ο Mr.Smith, βασικός μας πρωταγωνιστής και πρώην αστυνομικός, μετά το δραματικό συμβάν εκείνη τη νύχτα στο δάσος, καταλαμβάνεται από ανάμεικτα αισθήματα. Οι τύψεις τον χαράσσουν βίαια και η σχέση με του με το αλκοόλ γίνεται όλο και καλύτερη. Βρίσκεται σε αδιέξοδο και η εμμονή του με την εξιχνίαση του μυστηρίου της απαγωγής των παιδιών του τον έχει σημαδέψει, εμποδίζοντας τον, από το να παρατήσει την προσπάθεια. Στην πόλη του Gloomywood, μια σειρά απαγωγών ανηλίκων ταράσσει την ηρεμία. Ο Smith έχοντας υποφέρει αρκετά και γνωρίζοντας καλά τη δυστυχία των γονέων, αποφασίζει να ρισκάρει τη ζωή του για να βρει τα εξαφανισμένα παιδιά, ώστε κανένας άλλος γονέας να μην βρεθεί να βιώνει τον πόνο και την οδύνη που βιώνει για χρόνια ο ίδιος. Τρυπώνει λοιπόν σε ένα σωρό κρησφύγετα ψυχανώμαλων απαγωγέων και οδηγεί τα δύσμοιρα παιδιά στη σωτηρία.

Η συνολική εικόνα του gameplay είναι ικανοποιητική. Λιτό, μινιμαλιστικό και ξεκάθαρο. Από την αρχή βασικός στόχος είναι να οδηγηθούν τα παιδιά στη σωτηρία. Αυτό σημαίνει ότι  ο παίκτης θα πρέπει να αποφύγει εχθρούς, να επιτεθεί σε άλλους, να βρει τα παιδιά και να τα οδηγήσει έξω. Χρησιμοποιεί λοιπόν αντικείμενα από το inventory τα οποία  συχνά πυκνά συνδυάζει μεταξύ τους, επιλύει τυχόν μικρά πάζλ που θα τον βοηθήσουν να συνεχίσει, και αποφεύγει διάφορες θανάσιμες παγίδες. Ακούγεται απλό αλλά δεν είναι. Εκεί ακριβώς ξεκίνησε το 2Dark να με πείθει για την ποιότητα του. Με χαρά διαπίστωσα ότι δεν σε παίρνει από το χέρι. Δεν σε λυπάται ούτε διστάζει να σου υπενθυμίσει πόσο διεστραμμένο είναι. Μερικοί εχθροί θα σε σκοτώσουν αμέσως αν προσπαθήσεις να επιτεθείς, και η μόνη λύση είναι να χρησιμοποιήσεις το stealth το οποίο λειτουργεί εντυπωσιακά.

Ο παραμικρός ήχος θα οδηγήσει εχθρούς στην τοποθεσία του Smith και οι φορές που θα επαναληφθεί το restart του level είναι πολυάριθμες. Οι διαφορετικές περιοχές και κυρίως τα διαφορετικά κρησφύγετα είναι προσεκτικά σχεδιασμένα ώστε να διατηρούν την δική τους ταυτότητα. Το μόνο κοινό που έχουν είναι το σκοτάδι. Αυτό, εάν και μπορεί με φακό και αναπτήρα να περιοριστεί, παίζει μεγάλο ρόλο στο παιχνίδι καθώς είναι ζωτικής σημασίας. Από το σημείο που η ευθύνη διπλασιάζεται, από το σημείο δηλαδή, που ο Smith έχει μαζί του παιδάκια που πρέπει να σώσει, η αγωνία αγγίζει το κόκκινο χτίζοντας μια ατμόσφαιρα άκρως συναισθηματική. Το παιχνίδι έχει έναν ιδιαίτερο ρεαλισμό σε ορισμένα ζητήματα, ο οποίος εργαλειοποιείται και χρησιμεύει στον τομέα του stealth.

Τα παιδιά, δεν παύουν να είναι παιδιά. Καμιά φορά, δεν μπορούν να περιμένουν στο ίδιο σημείο για ώρα, και φεύγουν προς κατευθύνσεις με εχθρούς που δεν διστάζουν να τα δολοφονήσουν. Άλλες φορές κλαίνε ζητώντας τους γονείς τους, με αποτέλεσμα να προσελκύουν εχθρούς και οι εικόνες του μακελειού να είναι παραπάνω από έντονες. Ακόμη, τα παιδιά προσεγγίζονται με καραμέλες, τις οποίες ο χαρακτήρας συλλέγει. Παρόλο που οι καραμέλες μπορούν πέραν αυτού να χρησιμοποιηθούν και διαφορετικά, ομολογώ πως ήταν μια λεπτομέρεια που μου έκανε εντύπωση.  Το σύστημα του save, είναι ένα ακόμα σημείο που μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Συνδυάζοντας τον αναπτήρα με τα τσιγάρα στο inventory, ο Smith καπνίζει και το παιχνίδι σώζεται. Τα σημεία που γίνεται το save πρέπει να είναι προσεκτικά επιλεγμένα.

Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία και οι δημιουργοί του 2Dark το γνωρίζουν καλά. Όταν ο χαρακτήρας καπνίζει πολύ συχνά, τον πιάνει βήχας ο οποίος μπορεί να αποβεί αιτία θανάτου από κάποιον εχθρό που θα τον ακούσει. Τόσο προσεγμένο και ρεαλιστικό είναι το ηχητικό κομμάτι στο παιχνίδι, το οποίο διαθέτει πάρα πολύ ωραία ηχητικά στοιχεία, θαυμάσια voice over και πολύ ταιριαστό soundtrack. Το εικαστικό του ξεχώρισε εξ αρχής. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι το στυλ εικαστικού που είχα δει στα trailer και που θυμίζει Tim Burton, δεν υπάρχει στο παιχνίδι εξ ολοκλήρου αλλά σε ορισμένες αφίσες και πίνακες όταν εξετάζονται από κοντά.

Παρόλα αυτά, τα pixelated ρετρό γραφικά μου άρεσαν πολύ, και η προσοχή που δόθηκε στην οπτική διαφοροποίηση των χαρακτήρων με έκανε να τα εκτιμήσω περισσότερο. Δεν θα κρύψω όμως ότι λάτρεψα ιδιαίτερα τις αφίσες και τους πίνακες. Όλο το εικαστικό, όλη η χρωματική παλέτα υποστηρίζει το concept, το ίδιο και ο ηχητικός τομέας. Ένα concept, μαύρο, άρρωστο και διεστραμμένο. Ένα concept που παίρνει τον ορισμό της αθωότητας που παριστάνεται μέσω των παιδιών, και τον χρησιμοποιεί δημιουργώντας αντιθέσεις και ανάγοντάς τες σε παραφιλικά, διατροφικά και ανώμαλα επίπεδα.

Οι βασικοί εχθροί σε κάθε περιοχή, έχουν ο καθένας μια διαφορετική προσωπικότητα, εμφάνιση, ιστορία. Έχουν διαφορετικό λόγο απαγωγής ανηλίκων με το μόνο κοινό να τους ενώνει, την  παθολογικά νοσώδη κατάσταση της ψυχικής τους υγείας. Η ατμόσφαιρα του 2Dark θυμίζει αρκετά survival horror παιχνίδι. Βέβαια θα το χαρακτήριζα καλύτερα ένα stealth παιχνίδι με survival horror στοιχεία τα οποία καμιά φορά εμμένουν σε κλισέ. Η δυσκολία για την ολοκλήρωση του παιχνιδιού δεν είναι μεγάλη. Παρά τα restart, έχει έναν τίμιο μηχανισμό λειτουργίας του stealth που ανάγει τη δυσκολία σε επίπεδα που να εξυπηρετούν το concept, το σενάριο και την ατμόσφαιρα. Για αυτό και 8-9 ώρες τις θεωρώ αρκετές για την ολοκλήρωση του.

Ένα μικρό παράπονο έχω από το παιχνίδι. Το inventory ειδικά σε level με αρκετά αντικείμενα, κρύβει ένα μεγάλο μέρος της οθόνης, καθώς και το combine αντικειμένων δεν είναι πάντα εύκολο σε περιπτώσεις που υπάρχει κίνδυνος και βιασύνη, με αποτέλεσμα, εάν και δεν με ενόχλησε πολύ, να μην νιώσω το χειρισμό τόσο στρωτό και μαλακό όσο θα ήθελα. Όσο και αν ευχαριστήθηκα το παιχνίδι, όσο και αν εκτίμησα την μαυρίλα και διαστροφή του, δεν μπόρεσα να καταλάβω τον τίτλο του. Πέρα από ένα φτηνό λογοπαίγνιο δεν μπόρεσα να τον εξηγήσω. Ένας τίτλος καλώς ή κακώς παίζει σημαντικό ρόλο στην προώθηση του παιχνιδιού και την πρώτη εντύπωση του αφήνει στους πιθανούς αγοραστές, για αυτό το λόγο και εκτός της δικής μου παραξενιάς, θα τον ήθελα διαφορετικό.