Maize Review

Το Maize είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και εύκολα παρεξηγήσιμο παιχνίδι. Ξυπνάς σε ένα χωράφι με καλαμπόκια μη έχοντας την παραμικρή ιδέα για το ποιος ή τι είσαι αλλά και πώς βρέθηκες εκεί. Αφού λύσεις τα πρώτα puzzle, γνωρίζεις ένα κωμικό τρίο ζωντανών καλαμποκιών με των οποίων την βοήθεια ανακαλύπτεις ένα υπόγειο εργαστήριο πειραμάτων σε καλαμπόκια. Συλλέγοντας αντικείμενα και λύνοντας puzzles ξετυλίγεις μια αλλόκοτη ιστορία που απαντά σε όλες σου τις απορίες. Ας συμφωνήσουμε ότι οι Καναδοί της Finish Line Games φρόντισαν εξ αρχής το Maize να φαίνεται πολύ περίεργο. Δεν μπορώ παρά να σας διαβεβαιώσω ότι παραμένει περίεργο καθ όλη τη διάρκεια και ως το.. «καυτό» τέλος.

Ποιος είσαι; Γιατί είσαι εκεί; Γιατί υπάρχουν ζωντανά καλαμπόκια; Γιατί το μέρος είναι εγκαταλελειμμένο; Τι συνέβη;  Το Maize είναι ντυμένο με χιούμορ, και έτοιμο να απαντήσει σε όλα. Ο παίκτης αυτό που έχει να κάνει, είναι να συλλέγει αντικείμενα τα οποία, είτε θα του προσφέρουν μέσω της περιγραφής τους πληροφορίες για την ιστορία, είτε θα τον βοηθήσουν να λύσει puzzles χρησιμοποιώντας τα. Πέρα των αντικειμένων, πληροφορίες αντλούνται από ξεχασμένα χαρτάκια post it  σε όλο το κτήριο. Τα post it ήταν ένας τρόπος επικοινωνίας των δύο βασικών ιδρυτών του εργαστηρίου. Ένα πλήρως αντιθετικό δίδυμο, Bob και Ted, δυο πλευρές που όλοι θα βρούμε στο χαρακτήρα μας λίγο ή πολύ.

Από τη μια, μια καλόκαρδη, αθώα, εγωκεντρική και σπάταλη μορφή και από την άλλη μια μορφή προσγειωμένη και υπερβολικά οργανωμένη που προσπαθεί γκρινιάζοντας να βάλει τα πράγματα σε τάξη. Το gameplay είναι λιτό, όπως άλλωστε είναι αναμενόμενο για ένα indie point n click adventure. Τα puzzles είναι εύκολα, ίσως και το μόνο μου παράπονο, αλλά δημιουργικά. Διαβάζοντας τις περιγραφές των αντικειμένων δεν είναι καθόλου δύσκολο να φανταστεί κανείς το πού θα του χρησιμεύσουν. Όμως, ο τρόπος που συνδυάζονται καμιά φορά μεταξύ τους δείχνει μια όμορφη, αθώα και παιδική, θα έλεγε κανείς, ευρηματικότητα. Το βάρος όμως δεν δίνεται καθαρά στο gameplay, όσο στην εξυπηρέτηση της κωμικότητας με την οποία επιφορτίζεται αυτό.

Οι περιγραφές των αντικειμένων καθώς και τα post it χαρίζουν τουλάχιστον ένα χαμόγελο στον αναγνώστη τους, κρατώντας την γενική ατμόσφαιρα του Maize σε πολύ ανάλαφρα και ψυχαγωγικά επίπεδα. Στην περιπέτεια αυτή ο παίκτης δεν είναι μόνος. Από το πρώτο τέταρτο του παιχνιδιού συνοδεύεται από ένα συνεχώς κακόκεφο λούτρινο ρομποτικό αρκουδάκι, ήδη γνωστό από τα trailers του παιχνιδιού, τον Vladdy. Η πολύτιμη αυτή παρέα ακολουθεί τον παίκτη γκρινιάζοντας και προσβάλλοντας τον με κάθε ευκαιρία, αλλά τον βοηθά στην επίλυση γρίφων κλωτσώντας καμιά φορά χαλασμένα αντικείμενα, κάνοντας τα να δουλέψουν και γκρινιάζοντας ξανά στη συνέχεια, πως τα κάνει όλα μόνος του. Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι η ξεκαρδιστική ρωσική προφορά του και τα καυστικά αστεία του.

Τα γραφικά είναι πανέμορφα κυρίως σε ανοιχτούς, αλλά και σε κλειστούς χώρους, και ο ηχητικός τομέας προσδίδει πολύ στην οικοδόμηση της ατμόσφαιρας, με πολύ εύηχα ambient. Ο ευρύτερος χώρος είναι μεγάλος με πολλά μέρη για εξερεύνηση, όλα τους διαμορφωμένα έτσι που να εξυπηρετούν την ατμόσφαιρα της κάθε επιμέρους περιοχής. Τα animation των ηρώων είναι κωμικά και ανάλαφρα δίνοντας την εντύπωση ότι είναι βγαλμένα από παιδικό cartoon, όπως επίσης και οι φιγούρες των δύο ιδρυτών οι οποίες είναι πολύ παραστατικές, όπου συναντώνται, δικαιολογώντας η κάθε μια την προσωπικότητα αυτού που παριστάνει. Και τέλος, το παιχνίδι τρέχει αρκετά ομαλά χωρίς ενδημικά bug και προβλήματα.

Θέλω να επιστρέψουμε πάλι στην αρχή. Το παιχνίδι αυτό, είναι ιδιαίτερο. Είναι μια κουτή και χωρίς λογική, sci-fi ιστορία δεμένη με αρκετά και εύκολα puzzle. Είναι όμως, μια ιστορία που προσεγγίζεται από το ίδιο το παιχνίδι χιουμοριστικά τόσο όσον αφορά το σενάριο, όσο και το gameplay. Αυτό με κάνει να ξανασκέφτομαι ακόμη και το παράπονο για την αναλυτική περιγραφή των αντικειμένων των γρίφων που τους κάνει πολύ ευκολότερους, και να καταλήγω στο ότι ο τρόπος που χρησιμοποίησαν στοιχεία του gameplay για να αναδείξουν το γενικό ύφος του παιχνιδιού είναι πολύ έξυπνος. Εκτίμησα την ειλικρίνεια του Maize. Ξεκαθάρισε από την αρχή, από τα trailer ακόμα, το ύφος του και την χιουμοριστική του προσέγγιση. Αυτό που υποσχέθηκε, αυτό είναι. Δεν υποσχέθηκε σοβαρότητα, ψαγμένο και περίπλοκο gameplay ούτε βαριά και σκοτεινή ατμόσφαιρα.

Το Maze δεν επικαλέστηκε καμία σοβαροφάνεια, άρα δεν θα ήταν σωστό από μέρους μας να ζητάμε σοβαρότητα. Καλώς ή κακώς σε μια βιομηχανία που γέμισε βαριά και σοβαρά παιχνίδια, μεγάλα και μικρά, ένα διάλειμμα είναι καμιά φορά αναγκαίο. Αν κάτι μου μένει να σχολιάσω, αυτό είναι η ποιότητα του χιούμορ. Εκφράζεται με ποικιλία μέσα από αυθόρμητες περιγραφές αντικειμένων, χαζούλικες μορφές καλαμποκιών, δύο άκρως διαφορετικούς ιδιοκτήτες κι ένα νευριασμένο ρώσικο αρκουδάκι καθώς και μερικούς ακόμη ήρωες που τοποθετούνται στην ιστορία. Το χιούμορ μπλέκεται όμορφα με το storytelling και το αποτέλεσμα με έκανε να περάσω καλά τις πέντε περίπου ώρες που ασχολήθηκα, ακόμη και να γελάσω σε ορισμένα σημεία. Αγάπησα τον Vladdy και βρήκα το Maize πολύ θελξικάρδιο.

Κατανοώ ότι ένα παιχνίδι που στηρίζεται σε έναν τόσο υποκειμενικό παράγοντα όπως το χιούμορ, είναι πολύ δύσκολο να έχει μια κριτική αποδεκτή από όλους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υποστηρίζει το ύφος του, και δεν μπορεί κανένας να το κατηγορήσει για αυτό, ζητώντας πράγματα που ξεκαθάρισε από την αρχή ότι δεν έχει σκοπό να δώσει, και που κατά τη γνώμη μου θα ήταν αταίριαστα αν υπήρχαν σε ένα τόσο μη νατουραλιστικό σενάριο.