Το Xenoblade Chronicles 3 είναι μια επική ιστορία επανάστασης - Review

Το Xenoblade Chronicles 3 είναι μια επική ιστορία επανάστασης - Review

26 Ιουλίου 2022 16:00
Που μας υπενθυμίζει την ομορφιά των μεγάλων παιχνιδιών

Οφείλω να ενημερώσω από την αρχή πως δεν έχω παίξει άλλο παιχνίδι της σειράς πριν από αυτό. Η παρακάτω άποψη, λοιπόν, είναι από τη σκοπιά κάποιου που έρχεται φρέσκος και χωρίς προηγούμενες γνώσεις στο τρίτο αυτό παιχνίδι.

Στον κόσμο του Xenoblade Chronicles 3 ο πόλεμος είναι ο μόνος τρόπος ζωής. Δυο αντιμαχόμενα έθνη βρίσκονται σε αιώνια διαμάχη η οποία τροφοδοτεί έναν κύκλο ζωής και θανάτου. Ο θάνατος του ενός δίνει ζωή στον άλλον, μέσα από κάποιες κατασκευές που λέγονται flame clocks. Αυτά τα “αιματηρά” ρολόγια, μηδενίζονται αν δεν τροφοδοτούνται με θάνατο και άμα συμβεί αυτό, κάθε στρατιώτης που είναι συσχετισμένος με το ρολόι, πεθαίνει. Όλοι οι άνθρωποι “γεννιούνται” από την βασίλισσα του έθνους τους, ζουν δέκα χρόνια και αν είναι τυχεροί και εξαντλήσουν την δεκαετία, με μια ιεροτελεστία αποκτούν το δικαίωμα στον “παράδεισο”. Μέσα σε ένα τέτοιο ζοφερό περιβάλλον, δύο ομάδες στρατιωτών (τρεις από το ένα έθνος και τρεις από το άλλο) θα αναγκαστούν να συνεργαστούν όταν, με κάποιο τρόπο, απελευθερώνονται από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Το επικό ταξίδι τους προς την συνειδητοποίηση και ανατροπή αυτού του βάναυσου status quo είναι το Xenoblade Chronicles 3. Με άλλα λόγια, είναι μια ιστορία επανάστασης.

Το παιχνίδι είναι ένα JRPG που ζει και αναπνέει για την αφήγησή του. Το πολύ έξυπνο και ιδιαίτερο αυτό concept που έχει σφυρηλατήσει τον κόσμο του, παρέχει γόνιμο έδαφος για θεματικές αναζητήσεις, με μπόλικες μάλιστα επίκαιρες προεκτάσεις . Οι δύο βασικοί του άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται, είναι ο θάνατος και η συλλογική και προσωπική πάλη μεταξύ του στατικού συντηρητισμού και της προοδευτικότητας. Θα χρειαζόμουν πέντε τέτοια κείμενα για να εξετάσω κάθε ενδιαφέρουσα ιδέα που παρουσιάζεται εδώ και αυτό λέει πολλά για τις φιλοσοφικές φιλοδοξίες του. Κάθε ήρωας που συναντάς έρχεται με την δική του οπτική πάνω στον κόσμο και το παιχνίδι χτίζει σιγά σιγά ένα μωσαϊκό προβληματισμών πάνω στο νόημα της ζωής, τον θάνατο, τον χρόνο και το αιώνιο φιλοσοφικό ερώτημα του ποιος είναι τελικά ο πιο άξιος τρόπος να ζει κανείς τη ζωή του.

Με εξέπληξε τόσο με το θεματικό και συναισθηματικό εύρος του όσο και με την ωριμότητα των θέσεων και την ευαισθησία του. Είναι ελεγειακό, δραματικό αλλά και δυναμικό και αισιόδοξο, κάνοντας καθ’ όλη τη διάρκεια ουσιαστικό διάλογο με τις ιδέες του πριν κατασταλάξει κάπου. Ως ιστορία επανάστασης, εκφράζει οργή και αγανάκτηση αλλά η οργή αυτή δεν είναι προσανατολισμένη προς άλλους χαρακτήρες, αλλά προς καταστάσεις και εδραιωμένα συστήματα καταπίεσης του κόσμου του. Τους χαρακτήρες του, τους αγαπάει και τους σέβεται και σχεδόν πάντα κάνει ένα βήμα για να τους καταλάβει, ακόμα και όταν η στάση τους είναι εξωφρενική. Η υπερβολή, η υπέρ-φορτωμένη με ανατροπές και γυρίσματα πλοκή και ο μελοδραματισμός είναι νομίζω μέρος του DNA αυτού του είδους των ιστοριών και παρότι η γραφή δεν χαρακτηρίζεται από καμία απολύτως λεπτότητα, εμμένοντας να υπέρ-εξηγεί κάθε συμπεριφορά και επιλογή σε εξαντλητικό σημείο, διαθέτει νομίζω μια απροσποίητη ειλικρίνεια, μια αγαθότητα που το κάνει πολύ συμπαθές και εν τέλει, αποτελεσματικό σαν αφήγηση.

Προσωπικά, όταν μια ιστορία είναι δοσμένη με έντονο μελοδραματισμό, με αφήνει απ’ έξω. Αν υπάρχει η έννοια του συναισθηματικού κιτς, για μένα αυτός είναι ο έντονος μελοδραματισμός. Ωστόσο, εδώ τελικά κατάφερε και με κέρδισε. Πολύ συχνά λοιπόν, το παιχνίδι στρέφεται προς μελοδραματικούς, βαρύγδουπους μονολόγους με έντονες μουσικές κορυφώσεις από πίσω, αλλά, ευτυχώς, πρώτον, έχει συνήθως ένα ενδιαφέρον κείμενο για να τους υποστηρίξει και δεύτερον, δεν μοιάζει ποτέ με μια “δήθεν” προσπάθεια για υψηλή φιλοσοφία που θέλει να τραβήξει τα φώτα πάνω της. Δεν μοιάζει με πατροναριστικό κήρυγμα. Για να το πω πιο απλά, το Xenoblade Chronicles 3 δεν θυμίζει δηλαδή αυτόν τον τύπο -που όλοι ξέρουμε- που έρχεται για να κάνει επίδειξη της -και καλά- υψηλής σκέψης του μόνο για την αυτοπροβολή, που όσα λέει είναι απλά ένα μέσο για την αυταρέσκειά του, χωρίς να φαίνεται να τον αγγίζουν σε προσωπικό επίπεδο.

Αντιθέτως, περισσότερο θα το παρομοίαζα με μια αυθεντική, χειμαρρώδης κατάθεση ψυχής από αυτόν τον καλόκαρδο φίλο που μοιάζει αληθινά προβληματισμένος με τον κόσμο. Το πάθος του για “ένα καλύτερο αύριο” είναι ποτισμένο από ρομαντικό νεανικό ιδεαλισμό και είναι φλύαρο και ασυγκράτητο και ίσως και κουραστικό σε σημεία, αλλά, σου είναι αδύνατο να το αντιπαθήσεις. Δεν σας κρύβω ότι τελικά με συνεπήρε. 

Είναι λίγο κρίμα λοιπόν, που αυτή η επικών διαστάσεων ιστορία είναι δοσμένη αναχρονιστικά. Δομικά ας πούμε, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα παιχνίδι του 1999. Ο διαχωρισμός μεταξύ των δύο καταστάσεων (gameplay, αφήγηση) είναι απόλυτος και αρκετά άγαρμπος. Πολύ συχνά δύο ή τρεις cut scenes διαχωρίζονται μόνο με μερικά βήματα από τη μεριά του παίκτη αλλά, κυρίως, είναι τα μεγάλα loading times που παρεμβάλλονται κάθε φορά που πλήττουν πραγματικά το momentum της αφήγησης. Το παιχνίδι είναι ένα εντυπωσιακό τεχνικό επίτευγμα για το Switch αλλά στο σημείο αυτό, οι τεχνικοί περιορισμοί της κονσόλας πλήττουν καίρια το αποτέλεσμα.

Η λογική συνοχή επίσης είναι συχνά απούσα, με μάχες που κερδίζεις σε επίπεδο gameplay αλλά δεν αποτυπώνονται ως κερδισμένες στην cut scene που ακολουθεί. Σαν η επιτυχία στη μάχη να είναι απλά ο διακόπτης που θα σου επιτρέψει να δεις την συνέχεια της ιστορίας και όχι το ένα μια συνέχεια του άλλου. Τα (αγγλικά) voice overs, με μια περίεργη βρετανική προφορά που μοιάζει ξένη, δεν διεκδικούν δάφνες ποιότητας και σίγουρα δεν βοηθάει ούτε η περιορισμένη εκφραστικότητα των animation. Γενικότερα, το στήσιμο και η παρουσίαση είναι παλιομοδίτικα “ξύλινα” και περιορισμένα, τόσο σε ένα επίπεδο παραγωγής όσο και σχεδιασμού και αυτό ζημιώνει τον αντίκτυπο της αφήγησή του.   

   

Κάθε χαρακτήρας του παιχνιδιού αναπτύσσεται ικανοποιητικά και ένα από τα μεγάλα ατού του τίτλου είναι σίγουρα η αίσθηση της συντροφικότητας που συνειδητά καλλιεργεί καθ’ όλη τη διάρκεια. Για να ξεκινήσεις κάποιο νέο side quest πρέπει πρώτα να μάθεις/ακούσεις την απαραίτητη πληροφορία από κάποιον NPC και μετά να το συζητήσετε ως ομάδα σε ένα camp για να μετατραπεί σε quest, ενώ, το παιχνίδι δεν σταματά ποτέ να βάζει τους βασικούς χαρακτήρες του να σχολιάζουν τις εξελίξεις και να εκφράζουν τις σκέψεις τους. Όσο περνάει η ώρα, η σύνδεση που αποκτούν μεταξύ τους, ταυτίζεται και με την δική σου σύνδεση με αυτούς. Δεν είναι όλοι εξίσου ανεπτυγμένοι, αλλά, ας πούμε πως κανείς δεν μένει κομπάρσος. Θα ήθελα λίγο πιο αιχμηρές σχέσεις μεταξύ τους, νομίζω θα έκανε πιο δυναμικές τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ πως το αποτέλεσμα που ήθελε να πετύχει, το πετυχαίνει και με το παραπάνω.

Στα του gameplay τώρα, αυτό που σηκώνει απάνω του σχεδόν όλο το βάρος του παιχνιδιού είναι το σύστημα μάχης. Εξάλλου αυτή είναι η κύρια αλληλεπίδραση του παίκτη με τον κόσμο. Περιηγείσαι και μάχεσαι. Η Monolith Soft έχει φτιάξει ένα ιδιαίτερο σύστημα μάχης που χαρακτηρίζεται από το πολύ μεγάλο εύρος των επιλογών που προσφέρει. Οι μάχες γίνονται σε real time και οι χαρακτήρες επιτίθενται αυτόματα στον εχθρό, αν βρίσκονται εντός της ακτίνας δράσης τους. Σιγά σιγά, οι επιθέσεις γεμίζουν άλλες ειδικές δυνάμεις που λέγονται arts και οι οποίες έχουν και διάφορες συνθήκες για να είναι πιο αποτελεσματικές. Μπορεί, ας πούμε, μια να κάνει μέγιστο damage αν γίνεται από τα πλάγια του εχθρού ή από πίσω. Όσο εκτελείς τα arts στις ιδανικές τους συνθήκες, γεμίζεις μια άλλη μπάρα για μια ξεχωριστή δύναμη που λέγεται talent art.

Ταυτόχρονα, δύο χαρακτήρες μπορούν να ενωθούν για να δημιουργήσουν για σύντομο χρονικό διάστημα ένα -κάτι σαν mech- τέρας που είναι αρκετά πιο ισχυρό, ενώ, υπάρχει και το chain attack όπου όταν, πάλι, γεμίσεις μια μπάρα χάρη στο “ορθό” παίξιμό σου, η μάχη παγώνει και σου δίνεται η δυνατότητα, εκπληρώνοντας κάποιες συνθήκες, να κάνεις επιθέσεις στη σειρά. Επιπλέον, πέρα από τις τρεις βασικές κατηγορίες (attacker, defender, healer) υπάρχουν και ειδικά classes που τα κληρονομείς από νέους ήρωες που συναντάς στο παιχνίδι και μπορείς να τα αναμίξεις με τις βασικά set δυνάμεων των χαρακτήρων. Σκεφτείτε τώρα, όλα αυτά σε συνδυασμό με αξεσουάρ και gems που μπορείς να κουμπώσεις για νέες δυνατότητες και βελτιώσεις, συν του ότι μπορείς να παίξεις όποιον χαρακτήρα θες και με όποιον τρόπο θες. Γιατί αλλιώς παίζεις όταν είσαι healer, αλλιώς όταν είσαι defender και πάει λέγοντας.  Στις 85 περίπου ώρες που ασχολήθηκα με τον τίτλο, δεν ένιωσα ότι έπιασα το ταβάνι του συστήματος μάχης, ούτε κατά προσέγγιση.

Αυτές οι μικρές αλλά ουσιαστικές αλλαγές στον τρόπο που παίζεται η κάθε τάξη χαρακτήρα δίνει μια ποικιλία στο gameplay και σε συνδυασμό με τους ατελείωτους συνδυασμούς που προσφέρει, νομίζω του δίνει το απαραίτητο βάθος για να υποστηρίξει μια τόσο μεγάλη σε διάρκεια εμπειρία. Πολύ σημαντικό επίσης, το γεγονός πως η κλιμάκωση του συστήματος είναι εξαιρετικά δομημένη και δεν υπερφορτώνει τον παίκτη στην αρχή. Όλες αυτές οι δυνατότητες (όπως και άλλες) ανοίγουν σταδιακά και ελεγχόμενα κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και γίνονται εύκολα κατανοητές. Και αυτό σας το λέει κάποιος που δεν είχε τεράστια εμπειρία στο είδος. Παρόλα αυτά, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να ακολουθήσω την λογική του αποδεικνύοντας πόσο ομαλά στρωμένη είναι η εξέλιξη των μηχανισμών.

Ωστόσο, εν κατακλείδι το Xenoblade Chronicles 3 είναι ένα παιχνίδι που βρίσκει την ομορφιά στην κλίμακά του. Είναι ένα παιχνίδι σχεδιασμένο πάνω στο μέγεθός του. Σε όλες τις πτυχές του. Αφηγηματικά, οι περισσότερες σκηνές είναι μάλλον χοντροκομμένες, οι ερμηνείες “ξύλινες”, το κείμενο συχνά φλύαρο. Αλλά η πορεία σου, ο τρόπος που γνωρίζεις τους χαρακτήρες και σε βουτάει στον κόσμο του και στους προβληματισμούς του, η επική κλιμάκωση. Σε αυτά βρίσκεται η ουσία του, στην αίσθηση πως το ταξίδι σου ήταν πλούσιο και μεγαλειώδες. Αισθητικά το ίδιο. Αν φέρεις την (πραγματικά κακή) κάμερα κοντά και εξετάσεις τον κόσμο του, θα δεις ένα σχετικά άδειο τοπίο, textures χαμηλής ανάλυσης, μοντέλα χαρακτήρων και τέρατα που δεν εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα. Αν κάνεις ένα βήμα πίσω όμως, ο σουρεαλιστικός κόσμος του σου κόβει την ανάσα.

Η τοπογραφία, σαν απομεινάρια ενός αρχαίου κόσμου γιγάντων, βρίσκεται στο όριο του ονειρικού. Ψάρια πετάνε στον ουρανό, βουνά σαν πετρωμένα πλάσματα, υπόγεια δάση, τεράστια ποικιλία σε αλλόκοτη χλωρίδα και πανίδα και μια μορφολογία που είναι συχνά περιπετειώδης και περίεργη. Και το μέγεθος. Το μέγεθος είναι πολύ σημαντικό. Ο κόσμος του είναι μεγάλος, όχι σε έκταση. Σε κλίμακα. Δηλαδή ο παίκτης, οι χαρακτήρες φαίνονται μικροί μέσα του. Και μεταφέρει, χωρίς να αρθρώσει ποτέ κάτι συγκεκριμένο, πολύ έντονα την αίσθηση πολύ μεγάλης ιστορίας από πίσω. Αυτή η αίσθηση της κλίμακας και του μεγέθους είναι πολύ σημαντική για την επική ιστορία που αφηγείται. Και στο gameplay το ίδιο. Οι μάχες δεν ενθουσιάζουν στο “moment to moment” gameplay αλλά στον σταδιακό έλεγχο πολλών παραμέτρων, στο χτίσιμο μιας ισορροπημένης ομάδας που ξέρεις τα δυνατά σημεία της και ξέρεις να τα εκμεταλλεύεσαι.

Αν το εξετάσεις ενδελεχώς σε κάθε του σπιθαμή λοιπόν, δεν εντυπωσιάζει. Αν κάνεις ένα βήμα πίσω όμως και δεις την συνολική εικόνα, το δάσος και όχι το κάθε δέντρο, μπορείς να το εκτιμήσεις γι΄ αυτό που είναι. Μου υπενθύμισε την ιδιαίτερη γοητεία που έχουν οι μεγάλες εμπειρίες. Και για να γίνω ακόμα πιο σαφής: δεν υποστηρίζω ότι επειδή είναι μεγάλο σε διάρκεια, του συγχωρούνται όλες οι αδυναμίες, αλλά ότι είναι σχεδιασμένο να αντλεί την αξία του από το μέγεθος και την έκτασή του σε όλες τις πτυχές του (εντάξει, εκτός από την μουσική που ενώ είναι υπέροχη, θα ήταν καλό να έχει πάνω ένα battle theme για ένα παιχνίδι 100 ωρών). Ας πούμε, αν κόψεις 40 ώρες από το Elden Ring, δεν θα γίνει ξαφνικά ένα κακό παιχνίδι. Γιατί στηρίζεται στο άρτιο moment to moment gameplay κι έπειτα, το μέγεθός του χτίζει πάνω σε αυτό. Αν κόψεις 40 ώρες από το Xenoblade Chronicles 3, το έχεις καταστρέψει.   

Συνοψίζοντας : Το Xenoblade Chronicles 3 είναι ένα ταξίδι επικών διαστάσεων που μου υπενθύμισε την ιδιαίτερη ομορφιά των μεγάλων σε διάρκεια, έκταση και φιλοδοξία εμπειριών. Μπορεί να είναι μελοδραματικό και φλύαρο σε σημεία, μπορεί να είναι στημένο παλιομοδίτικα και “ξύλινα” αλλά η αίσθηση του ταξιδιού που σου μεταφέρει είναι μεγαλειώδης. Η αφήγησή του είναι πλούσια και παραγεμισμένη με ιδέες, προβληματισμούς και ανατροπές, ωστόσο, η “καρδιά” του τίτλου βρίσκεται νομίζω στους χαρακτήρες, την προσωπική τους πάλη και τις ισχυρές συνδέσεις που χτίζουν αυτοί μεταξύ τους κι εσύ με αυτούς. Αν είστε fan των JRPGs νομίζω το παιχνίδι της Monolift Soft, είναι ένας τίτλος που πρέπει να παίξετε.
Box Art
Tested on : Nintendo Switch
Developer : Monolith Soft
Publisher : Nintendo
Available for : Nintendo Switch
Release date : 29-07-2022