Το Mario Strikers: Battle League κάνει τάκλιν στον εαυτό του - Review

Ένα από τα πλεονεκτήματα της μακροζωίας του Switch είναι πως η Nintendo έχει τα χρονικά περιθώρια να πάει βαθύτερα στην ιστορική βιβλιοθήκη της και να “ξεσκονίσει” αγαπητά IPs που ήταν χρόνια ξεχασμένα στο ράφι. Ένα από αυτά είναι η σειρά Mario Strikers η οποία επιστρέφει μετά από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια με έναν τίτλο που δεν επαναπροσδιορίζει το gameplay της αλλά εστιάζει ξεκάθαρα στην μεταφορά της σε ένα online περιβάλλον. Σε μια εποχή όπου κάθε platform holder έχει και από μια -εν πληρωμή- online υπηρεσία να στηρίξει, τέτοιες κινήσεις είναι αναμενόμενες και λογικές. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην στεναχωριέμαι λίγο που τέτοιοι τίτλοι πλέον έχουν ακόμα μικρότερο κίνητρο να επενδύσουν σοβαρά και σε single player περιεχόμενο.

 Όπως λοιπόν και τα Mario Golf και Mario Tennis αλλά και πολύ πρόσφατα το Switch Sports, το Mario Strikers έχει ένα βασικό πρόβλημα περιεχομένου για κάποιον που του αρέσει και η single player εμπειρία τέτοιων τίτλων. Πέρα από δύο τυπικά και “ξερά” τουρνουά αυξανόμενης δυσκολίας, δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω για τον “μοναχικό” παίκτη. Θα μου πείτε, ποιος αγοράζει τέτοιους τίτλους για να παίζει μόνος του; Πέραν του ότι νομίζω πως υπάρχει μια μειοψηφία που το κάνει (εγώ λόγου χάρη, είμαι ένας από αυτούς), αυτό που έχει την ικανότητα να προσδώσει μια σοβαρή επένδυση στο single player είναι και λίγο πιο έντονη προσωπικότητα στο παιχνίδι. Εδώ πάντως, εκτός από λιγοστό περιεχόμενο στο single player, υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις και στο online, ενώ, όλη η παρουσίαση, το περιτύλιγμα, είναι κάπως φτωχό.  Ακόμα και το μενού φαίνεται εντελώς υποτυπώδες. Είναι λες και το παιχνίδι είχε περιορισμένο χρόνο και budget ανάπτυξης για να εμπλουτιστεί όπως του άξιζε.

Γιατί στο gameplay δεν έχω σοβαρά παράπονα. Ευτυχώς το Mario Strikers σε αυτόν τον τομέα ανταποκρίνεται πολύ καλά. Φυσικά, για όσους δεν έχουν επαφή, μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική εκδοχή του αθλήματος από το συμβατικό ποδόσφαιρο, για  μια κλασική “Nintendo” εκδοχή. Η κάθε ομάδα αποτελείται από τέσσερις παίκτες και έναν τερματοφύλακα (που δεν ελέγχει ο παίκτης) και εκτός από τα “παραδοσιακά”: σουτ, πάσα, σέντρα και τάκλιν, υπάρχει μια κίνηση αποφυγής που άμα την συγχρονίσεις καλά μπορείς να αποφύγεις το τάκλιν και να κερδίσεις μια σύντομη επιτάχυνση, υπάρχουν δωράκια (όπως στα Mario Kart) αλλά και ένα “σούπερ σουτ” υπό συγκεκριμένες συνθήκες, το οποίο αν καταλήξει στα δίχτυα, μετράει για δύο γκολ.

Ενώ είναι σχετικά εύκολο να “πιάσεις” τα βασικά, το παιχνίδι δεν έχει χαμηλό ταβάνι στο gameplay. Θα έλεγα μάλιστα πως από τους sport τίτλους του Mario στο Switch, το Strikers διαθέτει το μεγαλύτερο βάθος. Στο μίγμα μπαίνουν και τα χαρακτηριστικά κάθε παίχτη (ταχύτητα, δύναμη, σουτ, τεχνική κ.τ.λ.) τα οποία μπορούν να αλλάξουν ανάλογα με τον εξοπλισμό που φοράει ο κάθε χαρακτήρας και κάπως έτσι, διαμορφώνεται ένα αρκετά ενδιαφέρον στρατηγικό τοπίο. Υπάρχουν δηλαδή αρκετοί τρόποι να προσεγγίσεις ένα ματς από πριν (π.χ. να εστιάσω σε ταχύτητα ή δύναμη) αλλά και αρκετές μικρές αποφάσεις να πάρεις κατά τη διάρκειά του.

Έτσι, παρότι τα ματς διαρκούν μόλις 4 λεπτά, η πυκνότητα των δράσεων και η ταχύτητα του παιχνιδιού, τα κάνουν να φαίνονται μεγαλύτερα και πιο χορταστικά. Ιδίως όταν το επίπεδο των αντιπάλων είναι κοντά, οι αγώνες έχουν ένταση και αγωνία και νιώθεις ότι μπορεί να πληρώσεις το παραμικρό λάθος, ενώ, σύμφωνα με την κλασική σχεδιαστική φιλοσοφία της Nintendo σε αυτά τα υβρίδια sport-party παιχνίδια, ο παίκτης που βρίσκεται πίσω στο σκορ είναι ευνοημένος από τα δωράκια, κάνοντας πιο πιθανή μια ανατροπή ακόμα και αν το σκορ έχει ξεφύγει.

Το μόνο κακό με αυτόν τον ξέφρενο και συχνά χαοτικό ρυθμό του παιχνιδιού είναι ότι είναι εύκολο να χάσεις το πού βρίσκεται η μπάλα στο γήπεδο. Όσο βελτιώνεσαι και καταλαβαίνεις καλύτερα το παιχνίδι, συμβαίνει λιγότερο συχνά, αλλά, δεν παύει να είναι ένα θέμα ορατότητας ίσως της πιο βασικής πληροφορίας του gameplay και θεωρώ ότι οι σχεδιαστές θα έπρεπε να έχουν βρει τρόπους ώστε να βοηθήσουν τον παίκτη εδώ πέρα. Υπάρχει στο μενού μια επιλογή για οπτική βοήθεια, κι ενώ βελτιώνει κάπως την κατάσταση, για μένα δεν ήταν αρκετή. Αυτό, μαζί με την ορισμένες φορές, απρόβλεπτη συμπεριφορά των τερματοφυλάκων είναι τα μοναδικά τρανταχτά μειονεκτήματα που έχω σημειώσει σε επίπεδο gameplay. 

Εκεί πάντως που το παιχνίδι πραγματικά αναδεικνύει τον σχεδιασμό του είναι στο multiplayer και ειδικότερα στο multiplayer άνω των δύο παικτών. Δηλαδή όταν την ομάδα απαρτίζουν πάνω από ένας παίκτης. Εκεί η συνεργασία δίνει άλλο βάθος στο παιχνίδι και είναι ευκολότερο οι παίκτες να εκμεταλλευτούν όλο το εύρος των δυνατοτήτων. Ας πούμε υπάρχει η επιλογή να κάνεις τάκλιν σε συμπαίκτη σου για να τον εκτοξεύσεις πιο γρήγορα προς μια κατεύθυνση, δίνοντάς του πλεονέκτημα τόσο σε αμυντικές όσο και επιθετικές καταστάσεις.

Αυτό είναι πολύ δυσκολότερο να το κάνεις όταν χειρίζεσαι μόνος σου όλη την ομάδα. Οπότε είναι λιγάκι απογοητευτικό που ενώ το παιχνίδι προσφέρει την δυνατότητα μέχρι και οκτώ παίκτες να παίζουν ταυτόχρονα, δηλαδή, κάθε παίκτης να ελέγχει και έναν χαρακτήρα (πέρα από τους τερματοφύλακες) αυτό δεν μπορεί να γίνει πραγματικά online. Δηλαδή δεν γίνεται να συνδεθούν οκτώ παίκτες σε οκτώ switch online και να κάνουν έναν αγώνα. Το 4vs4 υποστηρίζεται online μόνο με τέσσερα Switch, δηλαδή αν από κάθε κονσόλα παίζουν δύο άτομα. Δεν είχα την δυνατότητα να παίξω ένα τέτοιο ματς για ευνόητους λόγους, αλλά, βλέποντας τους μηχανισμούς του gameplay, και έχοντας παίξει 2vs2, εικάζω πως αυτός είναι ο απόλυτος τρόπος να ευχαριστηθείς τον σχεδιασμό του. Οπότε είναι πραγματικά κρίμα που η online υποδομή του δεν μπορεί να το στηρίξει.

Διότι σε συνδυασμό και με το Strikers Club όπου μπορούμε να δημιουργήσουμε κλειστά πρωταθλήματα με ομάδες, η κοινότητα σε ελάχιστο χρόνο θα έστηνε δικές της διοργανώσεις με 4vs4 πολύ υψηλού επιπέδου και το παιχνίδι θα δικαιωνόταν πολύ ευκολότερα, παρά τις ελλείψεις στο single player. Μακάρι να προσθέσουν την δυνατότητα σε κάποιο μελλοντικό update, αν και απ’ όσο ξέρω, δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα κάτι.   

Οπτικόακουστικά, όπως και το υπόλοιπο πακέτο, είναι λιγάκι φτωχό, με μικρή ποικιλία και ελάχιστα στοιχεία να ξεχωρίζουν στο μάτι, ενώ, δεν λείπουν και οι περιστασιακές πτώσεις στο Frame Rate, χωρίς όμως να επηρεάζουν κομβικά, κατά τη γνώμη μου, την εμπειρία. Αυτά που κλέβουν την παράσταση είναι τα animations, που δίνουν όλη την προσωπικότητα στους χαρακτήρες. Ιδίως στις ειδικές κινήσεις του καθένα, έχει γίνει πολύ όμορφη και εύστοχη δουλειά.

Κι αυτά βέβαια, σε βάθος χρόνου και με την επανάληψη, τα βαριέσαι. Ευτυχώς όμως είναι εξίσου προσεγμένο και στα in-game animations του με ωραίες λεπτομέρειες στο κινείται και δρα κάθε χαρακτήρας. Μάλλον αναμενόμενο από την Next Level Games που έχει ήδη αποδείξει την αξία της στον τομέα με τα τελευταία Luigi’s Mansion. Στον ήχο από την άλλη, θα έλεγα πως τα πράγματα είναι μάλλον αδιάφορα. Εκτός από την λιγοστή μουσική και τα ηχητικά εφέ στο παιχνίδι γίνονται γρήγορα μονότονα και πολύ σύντομα νομίζω οι περισσότεροι παίκτες θα χαμηλώσουν την ένταση.