Obi-Wan Kenobi: Όταν η θεωρία και η εκτέλεση απέχουν τόσο πολύ – Finale Review

Έχετε πετύχει τον εαυτό σας να δυσκολεύεται να εκφράσει τα συναισθήματά του για κάτι που αγαπά πολύ και δεν πιστεύει ότι μπορεί να σας έχει πληγώσει; Κάπως έτσι νιώθω βάζοντας τις σκέψεις μου για το Obi-Wan Kenobi στη σειρά, προς δυσάρεστη έκπληξή μου, ύστερα από τις εντυπώσεις μου από τα πρώτα δύο επεισόδια, που σας είχα μεταφέρει. Διατηρούσα όμως ακόμα την ελπίδα και έχοντας στο μυαλό μου ότι πρόκειται για μια παραγωγή, που η Lucasfilm ειδικά, θα φρόντιζε ιδιαιτέρως λόγω της ανυπολόγιστα μεγάλης σημασίας του κεντρικού χαρακτήρα, πίστευα ότι η κατάσταση θα εξομαλυνόταν μέχρι το φινάλε.

Και ορίστε που ήρθε το φινάλε και αντί να νιώσω μια αίσθηση βαθιάς ολοκλήρωσης για την «ρεβάνς της δεκαετίας», ένιωθα άβολα για αυτό που είχε ξετυλιχθεί μπροστά μου. Η υπόσχεση της Lucasfilm για ένα τέτοιο "love letter" στη σχέση των Obi-Wan Kenobi του Ewan McGregor και του Hayden Christensen ως Anakin Skywalker/ Darth Vader, δεν τηρήθηκε όπως όφειλε να τηρηθεί. Είναι κάτι που το λέω μετά λύπης, αλλά είναι η αλήθεια που ερχόμουν αντιμέτωπος όσο περνούσαν τα credits του 6^ου επεισοδίου.

Για να σας εξηγήσω όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρα τις σκέψεις μου θα προχωρήσω σε spoilers, επομένως προσοχή για όσους δεν το έχετε παρακολουθήσει ακόμα. 

Διαπίστωσα λοιπόν ότι και στο τελευταίο επεισόδιο το πρόβλημα της μίνι(;) σειράς του Obi-Wan Kenobi ήταν δύο αρκετά θεμελιώδη, τα οποία με δεδομένο το πόσο μεγάλη και ακριβή παραγωγή είναι, απορώ πως εγκρίθηκαν. Το πρώτο θεμελιώδες λάθος προέρχεται από μια πολύ αδύναμη γραφή του Joby Harold, ο οποίος δεν μπορεί να αποτυπώσει στην οθόνη πλήρως το PTSD δράμα του Obi-Wan. Καταφέρνει έστω όμως να αποτυπώσει στο 100% τον Vader σε εκείνη την περίοδο που ήταν στο ζενίθ της κακίας του -αν και η σκηνοθεσία αφήνει πολλά που θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα και για αυτό θα αναφερθώ αναλυτικότερα παρακάτω. To σενάριο προχωράει και το αποτέλεσμα μοιάζει σαν έναν ντράμερ που έχει όλη την ενέργεια και το καλύτερο ντραμ σετ για να παίξει, όμως τελικά ακούγεται εκτός χρόνου, χάνοντας το ρυθμό.

Για παράδειγμα δεν νοείται να υπάρχει σκηνή που ο McGregor με την διπλή πράκτορα των Rebels την Tala της Indira Varma να προσπαθούν να ξεφύγουν από το απόρθητο φρούριο των Inquisitors και το σκηνικό της να είναι δομημένο λες και αποδρά ο επιθεωρητής Κλουζό. Ο Obi-Wan ντυμένος πρόχειρα με μια στολή Imperial και μια κάπα από πάνω, όπου με αυτή καλύπτει εξίσου πρόχειρα την νεαρή Leia, η οποία φαίνεται σαν ένα εξόγκωμα ανάμεσά τους και δεν τους παίρνει χαμπάρι κανείς.

Ή τη σκηνή στην πρώτη συνάντηση μεταξύ Obi-Wan Kenobi και Vader να τοποθετείται σε μια…χωματερή κάνοντας το σκηνικό να μοιάζει κάτω των προσδοκιών για Star Wars. Σε εκείνο το σημείο μάλιστα να εκτυλίσσεται ένα κυνηγητό μεταξύ των δύο, το οποίο κόντραρε σε ερασιτεχνική απεικόνιση το κυνήγι της Leia στο δάσος. Άλλο δείγμα της αδύναμης γραφής ήταν όταν άναψε ο Vader το φωτόσπαθό του για πρώτη φορά, με το πλάνο να "καθρεφτίζει» την Skywalker στάση μάχης και να θυμίζει τις γουέστερν ρίζες του το Star Wars μόνο και μόνο για να δούμε τον Obi-Wan να…τρέχει με τον πιο ελαφρύ και βαριεστημένο τρόπο για να τον αποφύγει. Υπήρχαν πολλές σκηνές που τελείωναν και ένιωθα σα να μην ολοκληρώνει συναισθηματικά το έργο που ξεκινούσε να διεκπεραιώσει. Αυτή την ανολοκλήρωτη αίσθηση μου άφησε και το σενάριο στο φινάλε, που το αντίκτυπό του στην γενικότερη σχέση των Obi-Wan/Anakin μοιάζει κάπως κούφιο. 

Μετά την γραφή που είναι το πρώτο «Jenga” τουβλάκι που κάνει το οικοδόμημα του Obi-Wan να κουνιέται επικίνδυνα, ακολουθεί αυτό της σκηνοθεσίας. Πάλι δυσκολεύομαι να καταλάβω πως γίνεται η Deborah Chow να έκανε ένα "ΟΚ" πέρασμα στο The Mandalorian και εδώ να αποτελεί ένα σημαντικό αγκάθι της σειράς. Ίσως το ότι το Mando έγραφαν οι Dave Filoni και Jon Favreau; Ίσως.

Εδώ όμως αποτυγχάνει παταγωδώς κάθε φορά στο να αποτυπώσει την δράση του Star Wars και κάνοντάς τη με το δικό της στιλ, απλώς δεν δουλεύει υπέρ της όλης εμπειρίας. Ειλικρινά δεν έχω κανένα θέμα με τη σκηνοθεσία στις σκηνές διαλόγων κτλ, αλλά ένιωθα πως όταν ήταν να σηκώσει την κάμερα για σκηνές δράσης, κατέρρεαν όλα. Λάθος επιλογή κατ’εμέ η σκηνοθεσία να είναι με την κουνημένη κάμερα του Jason Bourne. Δεν βοήθησε ούτε στο να δώσει ένα άγχος στο στόρι πως όλα συγκλίνουν ενάντια στον Obi-Wan και τον σκοπό του να σώσει τη Leia, ενώ σίγουρα κατέστρεψε τις όποιες χορογραφίες είχαν στηθεί για τα duels με τον Darth Vader.

Επίσης, η μουσική ρε παιδιά που ήταν; Ο βασικός πυλώνας κάθε Star Wars project είναι η μουσική, αυτή δίνει καύσιμα στα πάντα χρόνια τώρα. Εδώ είναι λες και ξέμεινε από αυτά. Απογοητεύτηκα από τη χρήση της μουσικής στο σύνολο και η δουλειά της Natalie Holt, η οποία διέπρεψε στο «Loki», εδώ δεν βρίσκει τα πατήματά της για να σταθεί επάξια. Το theme του Obi-Wan που έγραψε ο θρύλος John Williams περισσότερο την άκουγα στα credits παρά σαν ένα θέμα που έντυνε συναισθηματικά την εμπειρία. Εν τέλει το Star Wars εδώ δεν ακούστηκε. Παρά μόνο στις δυο τελευταίες πράξεις του με το Imperial March και το Force theme να ακούγονται επιτέλους, σε μια σωστή στιγμή από πλευράς fans service καθώς ένιωσα πως «κερδήθηκε» από τον θεατή για το ταξίδι του.

Όταν το Obi-Wan πήγαινε να παρουσιάσει Star Wars θέαμα παραπατούσε συνεχώς με ένα ασταθές βηματισμό σε κάθε του καρέ. Τέτοια αίσθηση δεν έδωσε ούτε ο Robert Rodriguez στο Book of Boba Fett, εκεί που τουλάχιστον ήξερες ότι το «ερασιτεχνικό» σκηνοθετικό ύφος ήταν κομμάτι της οπτικής του και εμένα προσωπικά δεν με συγκίνησε. Επίσης και η φωτογραφία θα μπορούσε να διεκδικεί τις οθόνες μας για wallpapers αλλά δεν τα κατάφερε. Στο τελευταίο επεισόδιο το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό που ήταν σα να ήθελε να καλύψει μάλλον τις ατέλειες της παραγωγής στα εφέ -μιλάω για τον πλανήτη που γίνεται η μεγάλη «ρεβάνς», το οποίο μου θύμισε το αχρείαστο σκοτάδι που υπήρχε στο χαρακτηριστικό επεισόδιο της 8^ης σεζόν του Game of Thrones. Αν και τα lightsabers και ο φωτισμός που απέδιδαν χρησιμοποιήθηκε παρακάτω για να αποτυπώσει έξυπνα την εσωτερική πάλη του Vader με την Dark/Light side του.  

Εδώ να πω πως ο Vader ευτυχώς σε κάθε του σκηνή παρουσιαζόταν όπως έπρεπε. Απειλητικός, αυταρχικός, η μετενσάρκωση του διαβόλου στο σύμπαν του Star Wars που έτρεμαν όλοι στη θέα του και μόνο. Μια κατάμαυρη φιγούρα που από μέσα της έκρυβε θυμό, απέραντη οργή και μια θέληση για εκδίκηση που κινούσε ολόκληρη την Αυτοκρατορία μόνο και μόνο για να εκπληρώσει τον σκοπό του. Φυσικά η επιλογή του να είναι ο James Earl Jones στη φωνή συνέβαλλε τα μέγιστα. Είχε καλές προθέσεις το σενάριο όταν έδειχνε πως ο Vader δεν ήθελε να σκοτώσει αλλά να τιμωρήσει με τον ίδιο νόμισμα τον Obi-Wan θέλοντας να τον κάψει, όπως τον έκαψε στις λάβες του Mustafar. Το σκηνικό ωστόσο κατέληξε να μην εκτελείται στο 100% λόγω της σκηνοθεσίας που προανέφερα. Βρήκα ,ωστόσο, φοβερή ιδέα στην τελική μάχη των δύο να υπάρξει μια σκηνή που ποιητικά καθρέφτιζε μια άλλη από το Star Wars Rebels  με την Ahsoka. Εδώ ο Obi-Wan του McGregor ανακάλυπτε σκίζοντας τη μάσκα του Vader πως ο φίλος του δεν υπήρχε, είχε πεθάνει ολοκληρωτικά. Επίσης η ιδέα να αμφιταλαντεύεται η φωνή του Christensen με του Jones ήταν μια λεπτομέρεια που την χειροκρότησα. 

Τι είχε λοιπόν σαν θετικά στοιχεία το Obi-Wan Kenobi; Στιγμές διάσπαρτες που κατέληξαν να εκτελούνται σχετικά σωστά σε μια λίμνη γεμάτη από λάθος αποφάσεις και κακές εκτελέσεις, ιδεών που ειδάλλως θα έριχναν τα σαγόνια των Star Wars fans ολοκληρωτικά. Η σειρά είχε όλες τις καλές προθέσεις και όλα τα εργαλεία και τις ιδέες για μια πραγματικά σπουδαία σε fan service σειρά από άκρη σε άκρη, αλλά τελικά αντί να εκτελεί τα πάντα…εκτελείται από μόνη της στο πόδι.