Η "μαμά" Nintendo

Όπως οι περισσότεροι θα γνωρίζετε είμαι πατέρας μιας πανέμορφης -για τα δικά μου μάτια- κορούλας 3.5 ετών. Όπως, επίσης, θα γνωρίζετε έχω ένα μεγάλο πάθος με τα βιντεοπαιχνίδια, γι' αυτό και στην κατοχή μου θαρρώ πως έχω αρκετά. Ξέρετε είναι λιγάκι παράξενο για έναν gamer πατέρα να κάνει κόρη. Σε μεγάλο βαθμό, λανθασμένα, η gaming κοινωνία θεωρεί πως τα βιντεοπαιχνίδια είναι “αγορίστικο” άθλημα. Προσωπικά, θεωρώντας πως τα βιντεοπαιχνίδια είναι ευλογία για κάθε δραστήριο και “ανοιχτό” εγκέφαλο, ανεξαρτήτου φύλλου και ηλικίας, δεν το έβαλα κάτω και προσπάθησα, με προσεκτικές κινήσεις να μυήσω την μικρή με το λατρεμένο μου χόμπι. Όχι τίποτα άλλο αλλά τουλάχιστον να ξέρω βρε αδερφέ ότι η συλλογή μου θα συνεχιστεί όταν κλείσω τα μάτια μου!

Όσοι έχουν “μωρά” στο σπίτι ή γενικότερα στην οικογένεια, ξέρουν ότι αρέσκονται στα tablets και τα smartphones. Η κόρη μου δεν αποτελεί εξαίρεση. Πράγματι, εκτός από τις υπόλοιπες φυσιολογικές δραστηριότητες της ηλικίας της, περνάει αρκετές ώρες μπροστά από την οθόνη του 7ιντσου tablet που έχουμε στο σπίτι. Επειδή μέχρι να κλείσει τα τρία της χρόνια, το να “παίζει” βιντεοπαιχνίδια, ήταν αδύνατον, στο 100% του χρόνου ενασχόλησής της ήταν να βλέπει Πέππα, Ζουζούνια και Ροζ Πάνθηρ (ναι, δεν έβλεπαν μόνο οι παππούδες και οι πατεράδες μας, βλέπουν και τα παιδιά μας Ροζ Πάνθηρ!). Τους τελευταίους 6 μήνες, μπήκα στο τρυπάκι να την βάλω σιγά-σιγά στο χώρο. Φυσικά, να της δώσω το DualShock 4 και να παίξει Bloodborne, είναι λιγάκι βαρύ για αρχή, οπότε αναλογίστηκα πως θα πρέπει να ξεκινήσει με ένα εργαλείο στο οποίο είναι ήδη εξοικειωμένη. To Android είναι γεμάτο από παιδικές εφαρμογές, είτε παιχνίδια αλληλεπίδρασης, είτε μουσικά apps, είτε ζωγραφικής κ.α. Νομίζω πως κατέβασα περισσότερα από 200 επί πληρωμή (φθηνές ως επί το πλείστον) ή δωρεάν εφαρμογές. Κάποια της τράβηξαν την προσοχή για μερικές ώρες, κάποια άλλα ούτε να τα φτύσει δεν ήθελε. Μάλιστα προτιμούσε να κάνει το χατίρι της μάνας της να φάει φακές, παρά να παίξει κάποιο από αυτά.

Της έδειξα, επίσης, διάφορα παιχνίδια στο Xbox ή το PlayStation, όπως τα Lego, το LittleBigPlanet και άλλα. Τζίφος. Η ιδέα του “η κόρη μου απλά δεν γουστάρει τα videogames” άρχισε να γίνεται όλο και πιο πιθανή. Όχι, προς Θεού δεν είμαι κανένας ψυχάκιας, ούτε φυσικά την πίεζα. Απλά, έχοντας περάσει τα παιδικά μου χρόνια παίζοντας ΚΑΙ βιντεοπαιχνίδια (σημειώστε το “και” σας παρακαλώ) και επειδή ξέρω καλύτερα από τον οποιονδήποτε “ειδικό επιστήμονα” πως αυτό το χόμπι, σε φυσιολογικά επίπεδα και με επίβλεψη έως μία ηλικία, μόνο καλό μπορεί να κάνει, θεώρησα πως είναι χρέος μου να προσπαθήσω. Οι προσπάθειες βούτηξαν στο κενό για την ώρα, οπότε τις πάγωσα για το μέλλον, όταν μεγαλώσει λιγάκι και ίσως αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον.

Ένα μεσημέρι, έχοντας ανοίξει το Wii U ώστε να κατεβάσω το Splatoon, έβαλα να παίξω το Super Mario 3D World, για να περάσει η ώρα (οι servers της Nintendo είναι πιο αργοί και από το ελληνικό internet). Εκείνη τη στιγμή έτυχε να περνάει μπροστά από την τηλεόραση η μικρή. Αφοσιωμένος στο Wii U tablet δεν έδωσα πολύ σημασία, μιας και ήξερα πως περνάει από εκεί για να πάρει τις κούκλες της από το δίπλα δωμάτιο. Μετά από λίγα λεπτά συνειδητοποιώ ότι έχει καρφώσει το βλέμμα της στην τηλεόραση και έχει πάρει ένα αποχαυνωμένο ύφος. “Εντάξει, είδε απλά χρώματα και χαριτωμένους ήχους και κόλλησε” αναλογίστηκα. Συνέχιζε όμως να μην παίρνει τα μάτια της από τηλεόραση μέχρι που πέταξε το “κι εγιώ σέλω” (“κι εγώ θέλω” σε ελεύθερη μετάφραση). Της έδωσα την χοντροκομμένη ταμπλέτα στα χέρια της και άρχισε να κουνάει από εδώ και από εκεί τον Mario. “Ε, θα βαρεθεί σε 2 λεπτά και θα το πετάξει στα μούτρα μου” είπα. Κι όμως, η μικρή συνέχιζε και το χαμόγελό της μεγάλωσε. Ξέρετε ο γονιός γνωρίζει καλά, από τα μάτια κιόλας, πότε ένα παιδί χαίρεται ουσιαστικά και διασκεδάζει. Η Ραφαέλα περνούσε καλά. Το έβλεπα στα μάτια της. Το άκουγα στη φωνή της. Για να μην πολυλογώ, από εκείνη την ημέρα, δεν ξέρει τι σημαίνει tablet και smartphone, δεν ξέρει τι σημαίνει Peppa και τι Ζουζούνια. Ξυπνάει και κοιμάται με τον “σούπεϊγ μάλιο”, τον “λουίτζι” και την “λοζ πλιγκίπισσα” (δε χρειάζεται μετάφραση εδώ, νομίζω το πιάνετε το νόημα). Μάλιστα, κόλλησε και με άλλα παιχνίδια, όπως το Splatoon και το Wind Waker, τα οποία, αν και αθώα, λόγω των “όπλων” που απεικονίζουν δε θέλω να τα πολυπαίζει και τα αποφεύγω.

Αυτές τις γραμμές, προφανώς και δεν τις γράφω απλά για να σας πω τι κάνει η κόρη μου. Αυτό το κείμενο το γράφω για να μοιραστώ μαζί σας την διαπίστωση πως τελικά η Nintendo, με την οποία οι περισσότεροι μεγαλώσαμε, αλλά τελευταία την “κράζουμε” (δικαιολογημένα τις περισσότερες φορές), ξέρει καλύτερα από τον οποιονδήποτε τι θέλουν τα παιδιά. Την κατηγορούμε για την επιμονή της στα ίδια franchises τα τελευταία 30 σχεδόν χρόνια, αλλά κανείς πια δεν αναγνωρίζει την προσφορά αυτής της “μαμάς” στο χώρο. Θεωρώ πως εκεί στο Κιότο, παρά τα “κολλημένα” μυαλά και την γραφικότητα που τους διέπει ορισμένες φορές, ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Πιστεύω πως οτιδήποτε περιβάλλει την Nintendo είναι μελετημένο με ανατριχιαστική λεπτομέρεια. Από τους ήχους, τις γραμματοσειρές, τα σχέδια, όλα!

Δεν είναι τυχαίο που όσοι αγοράσαμε NES τα πρώτα Χριστούγεννα των 90s, σήμερα ασχολούμαστε με τέτοια αγάπη για τα βιντεοπαιχνίδια. Δεν είναι τυχαία η φράση “Η Nintendo έβαλε τα videogames στα σπίτια μας”. Ξέρετε πόσο επίκαιρη είναι η εν λόγω φράση, για εμένα τουλάχιστον; Να έχω χιλιάδες βιντεοπαιχνίδια στις βιβλιοθήκες και άλλα τόσα διαθέσιμα προς κατέβασμα από τα ψηφιακά ράφια της Apple και της Google, αλλά να συνεχίζει η Nintendo να “βάζει” τα βιντεοπαιχνίδια στην οικογένειά μου; Αυτή η εταιρία δεν είναι τυχαία στις καρδιές μας. Μας στεναχωρεί, πολλές φορές μας πληγώνει, αλλά θα είναι για πάντα η “μαμά Nintendo”.