Μουσική στα βιντεοπαιχνίδια

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε στη μνήμη μας χαραγμένες δεκάδες μελωδίες από την εποχή των πρώτων βιντεοπαιχνιδιών. Μιλάμε για μουσικά 'θέματα' που μοιάζουν ανεξίτηλα στο χρόνο. Μουσικές όπως του Mario, του The Legend of Zelda, του Final Fantasy, του Megaman ή του Max Payne. Και συχνά αναρωτιέται κανείς “τι έχει συμβεί στη βιομηχανία και δεν υπάρχουν πια τόσο κλασικές μελωδίες;”. Η απάντηση; Η πρόοδος.

Τα τελευταία χρόνια οι δημιουργοί έχουν στα χέρια τους μια πληθώρα εργαλείων για να γράψουν μουσική. Υπερσύγχρονους μίκτες, περίπλοκα προγράμματα, πρόσβαση σε συμφωνικές ορχήστρες, επιχρυσωμένα βύσματα, πανάκριβες κάρτες ήχου. Όλα αυτά έχουν 'μπλέξει' λίγο τις μελωδίες. Παλιότερα, λοιπόν, οι μουσικοί είχαν στην διάθεση τους μόνο μια βασική γραμμή. Χωρίς να επεκταθώ σε μουσικές ορολογίες, να σας εξηγήσω το εξής. Τρεις νότες μόνο μπορούν να παράγουν ένα ακόρντο. Οπότε εκείνοι οι μουσικοί είχαν στη διάθεση του μόνο ακόρντα ή μοναδιαίες νότες. Αυτό έκανε τους παραγωγούς να επικεντρωθούν στη μελωδία και όχι στην ενορχήστρωση ενός κομματιού. Και η μελωδία είναι αυτή που μας έρχεται στο μυαλό.

Στο χώρο της μουσικής, λίγοι έχουν κατανοήσει το πόσο σημαντική είναι η μελωδία, και τρανό παράδειγμα αποτελεί ο συνθέτης John Williams, ο οποίος έχει γράψει μερικά από τα πιο ξεχωριστά θέματα. Μελωδίες όπως αυτή του Star Wars, του Indiana Jones, του Jurassic Park και του Harry Potter. Ο Williams, όπως και οι πρώτοι συνθέτες των βιντεοπαιχνιδιών (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) πίεσαν τους εαυτούς τους ώστε να μας προσφέρουν μελωδίες που θα μας συντροφεύουν για πάντα. Γιατί ο άνθρωπος κατά ένα μεγάλο ποσοστό μπορεί να ερμηνεύει ένα κομμάτι μόνο με μοναδιαίες νότες με τη μορφή μελωδίας. Δύσκολα επικεντρώνεται στην ενορχήστρωση και τις μυριάδες γραμμές μαζί. Συνήθως επικεντρώνεται στη γραμμή που του αρέσει (μπάσου, κιθάρας, πιάνου) και επαναλαμβάνει εκείνη τη μελωδία που του κέντρισε το ενδιαφέρον.

Σίγουρα, κάποια σύγχρονα παιχνίδια έχουν κατανοήσει αυτή τη λειτουργία και έχουν προσπαθήσει να μας δώσουν όμορφες μελωδίες, όπως το Max Payne που προανέφερα ή το μουσικό θέμα του Halo. Οι σύγχρονοι συνθέτες θα πρέπει να αγκαλιάσουν την τεχνολογία άλλα να προσπαθήσουν να μας προσφέρουν ξεχωριστές μελωδίες. Μελωδίες τις οποίες θα θυμόμαστε για μια ζωή.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει, και πλέον η μουσική αποτελεί ένα παράγοντα που ζει και αναπνέει καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και δεν επαναλαμβάνεται απλώς. Συνθέτες όπως ο Akira Yamaoka έχουν ξοδέψει τη ζωή τους προσπαθώντας να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό στα παιχνίδια. Στο να κάνουν τις μελωδίες τους ζωντανές. Να αλλάζουν και να συντροφεύουν την κάθε κίνηση. Και συγκεκριμένα, ακόμα κι αν οι μελωδίες του Yamaoka δεν καταφέρνουν να μας μένουν στο μυαλό, αγκαλιάζουν τέλεια τις περιστάσεις της κάθε μας κίνησης μέσα στο παιχνίδι. Αυτή είναι μια δεύτερη κατηγορία μουσικής στα βιντεοπαιχνίδια που ονομάζεται 'immersion music'. Είναι θέματα που δεν μπορούν να σταθούν από μόνα τους σαν κομμάτια ή soundtracks, άλλα δένουν με το περιβάλλον του παιχνιδιού και προσθέτουν τόσα πολλά στην εμπειρία. Πραγματικά, τόσα πολλά, που χωρίς αυτούς τους ήχους, το παιχνίδι θα έμοιαζε μισό.

Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι συνθέτες εκεί έξω, που μπορούν να σου μεταδώσουν συναισθήματα, όμορφες μελωδίες και να γεμίσουν το 'κενό' των συναισθημάτων που προσπαθεί να σου μεταδώσει ένα παιχνίδι. Και ειλικρινά, υπάρχει τόσο πολύ τεχνολογία εκεί έξω, που δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την μετριότητα. Δεν μπορώ να χωνέψω μουσικές χωρίς νόημα, ανούσιες μελωδίες. Ανούσιες ενορχηστρώσεις. Όλοι έχουμε αγαπημένα μουσικά θέματα. Αγαπημένες ταινίες. Αγαπημένα παιχνίδια. Δεν σας κάνει εντύπωση πως όλα αυτά ανήκουν σε περασμένες δεκαετίες; Πως γίνεται αυτό;

Πηγή: Extra Credits.