Το Synthetik 2 είναι ένα διαφορετικό roguelite shooter

Υπάρχουν πολλά παιχνίδια εκεί έξω. Και εννοώ αξιόλογα παιχνίδια. Είναι τόσα πολλά που είναι πραγματικά αδύνατον, όχι να ασχοληθείς μαζί τους, αλλά απλά και μόνο να τα γνωρίζεις ονομαστικά, να έχεις δηλαδή μια απλή επίγνωση της ύπαρξής τους. Το βλέπω σχεδόν καθημερινά, όταν πέφτουν τυχαία στην αντίληψή μου τίτλοι που διακρίνονται από μια “Α” ποιότητα, αλλά δεν αποτελούν μέρος της “κύριας” κουβέντας που στήνεται στα forums και στα social media καθημερινά. Είναι δεδομένο πως ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα για ένα indie παιχνίδι στην εποχής μας, είναι να καταφέρει να απαλλαγεί από το βαρύ πέπλο της αφάνειας, το οποίο το καλύπτει από τη γέννησή του και να γίνει γνωστό στο ευρύτερο κοινό.

Κάποια καταφέρνουν να ξεχωρίσουν και να γίνουν “viral”, αλλά υπάρχει ένας ολόκληρος “ωκεανός” από καλά παιχνίδια που δεν τα καταφέρνουν ποτέ. Γι’ αυτό αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο. Το Synthetik 2 δεν είναι κάποιο αριστούργημα. Τουλάχιστον όχι ακόμα, μιας και είναι διαθέσιμο σε early access και είναι ένα παιχνίδι που ακόμα βρίσκεται σε ανάπτυξη. Ωστόσο, είναι ένα αξιόλογο παιχνίδι του είδους που θεωρώ ότι αξίζει να αποτελεί μέρος της συζήτησης. Αξίζει, έστω, να το έχετε ακούσει.

Όπως υποδηλώνει και το νούμερο “2”, είναι sequel ενός παιχνιδιού που -προφανώς- δε γνώριζα, αλλά φαίνεται να έχει βρει το μικρό κοινό του σε μια γωνιά του Steam. Είναι ένα roguelite shooter από μια top down προοπτική, με ορισμένους ιδιαίτερα ενδιαφέροντες μηχανισμούς. Αρχικά, αυτό που μου έκανε θετική εντύπωση είναι πως έχει έναν πολύ στέρεο πυρήνα, τόσο σε επίπεδο σχεδιαστικών ιδεών, αλλά και εκτέλεσης αυτών των ιδεών στην πράξη. Το “game feel” είναι εξαιρετικό και η κύρια ενέργεια του παίκτη, να πυροβολεί και να καταστρέφει, είναι δοσμένη με την απαραίτητη δυναμική.

Το να εξολοθρεύεις τους εχθρούς δημιουργεί μια στιγμιαία ευχαρίστηση – αποτέλεσμα τόσο της οπτικοακουστικής δουλειάς που έχει γίνει, όσο και του σχεδιασμού του, που “θρέφει” συνεχώς μια ένταση. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα παιχνίδια του είδους είναι ο τρόπος που λειτουργούν τα όπλα και το reloading. Όταν ο παίκτης κινείται, η ακρίβεια της στόχευσης πέφτει δραματικά, ενώ, όταν θέλει να κάνει reload, πρέπει πρώτα να πατήσει ένα κουμπί για να βγάλει την άδεια γεμιστήρα και έπειτα να πατήσει το κουμπί  για το reload, το οποίο καλείται να ξαναπατήσει την κατάλληλη στιγμή, αν θέλει να το πραγματοποιήσει γρηγορότερα (σαν το reload των Gears of War, αλλά και του πρόσφατου Guardians of the Galaxy).

Αυτό δημιουργεί ένα gameplay με πολύ ιδιαίτερο ρυθμό και κυρίως, δίνει αξία σε κάθε σφαίρα που πυροβολείς. Διότι το reload είναι μια χρονοβόρα διαδικασία που μπορεί να στοιχίσει μέσα στη μάχη, αν έρθει σε μια ακατάλληλη στιγμή. Αν τώρα κάνεις reload χωρίς να έχουν τελειώσει οι σφαίρες στη γεμιστήρα, πετώντας την, χάνεις κι αυτές που είναι ακόμα μέσα. Οπότε το reloading αμέσως μετά από κάθε μάχη, κρίνεται απαγορευτικό. Αυτοί οι έξυπνοι κανόνες μεταφράζονται σε ένα gameplay που θυμίζει παιχνίδι “γάτας με ποντίκι”. Ο παίκτης πλησιάζει τους εχθρούς, ακινητοποιείται για να μπορεί να στοχεύσει με ακρίβεια και ξανά-απομακρύνεται.

Το level design είναι γεμάτο με αντικείμενα και μέρη που μπορείς να κρυφτείς από πίσω, οπότε πολύ γρήγορα εισέρχεσαι σε έναν ρυθμό επίθεσης και κάλυψης, έναν υπολογισμένο “κλεφτοπόλεμο”, για να μπορέσεις να προχωρήσεις πιο μακριά. Αυτό το “κρυφτό” που παίζεται σε κάθε γωνία του, σημαίνει πως το παιχνίδι δεν θυμίζει τα κλασικά action shooters της κατηγορίας, ποντάροντας σε ένα πιο αργό και στρατηγικό στυλ δράσης.  

Φυσικά, σε κάθε απόπειρά σου, ως roguelite τίτλος, το Synthetik 2 σου δίνει διαφορετικά αντικείμενα και upgrades για τα όπλα σου και ο έξυπνος συνδυασμός τους, είναι κομβικός. Όντας ακόμα σε φάση early access, εκτός από διάφορα τεχνικά θεματάκια, είναι χοντροκομμένο και σε σημεία όπως τα menus του και το User Interface. Ας πούμε, μου φάνηκε πολύ άβολο το γεγονός πως όταν έχεις τρία όπλα, δεν μπορείς να διαλέξεις κατευθείαν το όπλο που θες αλλά πρέπει να τα περάσεις με τη σειρά μέχρι να φτάσεις σε αυτό που θες. Τέτοια πταίσματα βέβαια, νομίζω αντιμετωπίζονται εύκολα και θέλω να πιστεύω ότι θα διορθωθούν στην πορεία. Από την άλλη, είναι πολύ πιο δύσκολο να διορθωθούν τα λίγο “μουντά” και αδιάφορα περιβάλλοντα, όπως και η ανύπαρκτη, από άποψη ενδιαφέροντος, αφήγηση.

Όπως και να ‘χει, έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που διαθέτει ορισμένες πολύ έξυπνες ιδέες στους μηχανισμούς και που θεμελιωδώς, είναι άρτια υλοποιημένο. Αν μέχρι να βγει από την φάση του “early access” καταφέρει να διορθώσει τις αρκετές -ακόμα- ατασθαλίες του, αν βρει το “αλατοπίπερο” που κρύβεται στις μικρές λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν τους σπουδαίους τίτλους από τους “καλούς”, τότε το Synthetik 2 μπορεί να προσφέρει κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Αν σας ενδιαφέρει το είδος, μην το αγνοήσετε.