Editorial: "Δύο κιλά βιντεοπαιχνίδι παρακαλώ!"

Μετά την όλη φασαρία που επικράτησε με την κυκλοφορία του The Order: 1886, δημιουργήθηκε στο μυαλό μου ένας προβληματισμός που η αλήθεια είναι ότι ήθελα να το βγάλω ως απωθημένο από τότε που βίωσα την εμπειρία που ακούει στο όνομα “Journey”. Αναφέρομαι σε όλον εκείνον τον ντόρο για τη μικρή διάρκεια του The Order και πως οι έξι ώρες που χρειάζεται για να ολοκληρωθεί δεν καλύπτουν τα €60+ που ζητάει. Καταρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω σκοπό να υποστηρίξω τον τίτλο της Ready at Dawn, ούτε να λύσω το μυστήριο του αν τελικά αξίζει τα χρήματα που ζητάει. Για το παιχνίδι έχω καταθέσει την ειλικρινή και αναλυτική μου άποψη στο review του Unboxholics.com. Και για να είμαστε ρεαλιστές, αν ο τίτλος ήταν συγκλονιστικός, η γκρίνια για τη διάρκεια θα ήταν σαφέστατα πιο περιορισμένη.

Σήμερα θέλω να θίξω το λυπηρό φαινόμενο που θέλει μεγάλη μερίδα των gamers να “ζυγίζει” τα παιχνίδια και να πληρώνει -ή έστω να ζητάει- περιεχόμενο με το κιλό (στην προκειμένη περίπτωση με τις ώρες). Το ίδιο κοινό γκρινιάζει γιατί το Journey ήταν μόνο τρεις ώρες και κόστιζε €12 και το ίδιο κοινό πληρώνει με περίσσια ευκολία €60 για παιχνίδια των επτά ωρών. Με τη λογική τους το Journey κοστίζει €4/ώρα και το “άλλο” χιλιοπαιγμένο, χιλιομασημένο και πλέον άνοστο παιχνίδι δράσης που σκοτώνεις, σκοτώνεις και σκοτώνεις, κοστίζει €7.5/ώρα. Οπότε ακόμη και στην περίπτωση που σκέφτεσαι με τον τρόπο τους, πάλι άδικο έχουν.

Ωστόσο, η κουβέντα πρέπει να πάει αλλού. Πρέπει να θίξουμε το λόγο που ασχολούμαστε με τα παιχνίδια. Δε ξέρω για εσάς, αλλά για εμένα, στα 28 μου τα βιντεοπαιχνίδια δεν είναι απλά κάτι που αγοράζω για να περάσω την ώρα μου. Αν αγοράζετε και παίζετε για να “σκοτώνετε” τις ώρες σας, τότε θα πρέπει να βρείτε άλλα ενδιαφέροντα στη ζωή σας, μιας και -δε θέλω να σας το χαλάσω- αλλά η τελευταία είναι πολύ, πολύ μικρή. Προσωπικά προσπαθώ να βουτάω στον κόσμο τους και να βιώνω την όποια εμπειρία έχουν να μου χαρίσουν, να αποσπάω τα θετικά τους και εν τέλει να κερδίζω από αυτά. Έτσι “πληρώνουν” τα βιντεοπαιχνίδια που πληρώνουμε. Όχι με ώρες. Τις ώρες θα πρέπει να τις επιστρατεύουμε σε περιπτώσεις που το παιχνίδι δεν έχει κάτι ουσιαστικότερο να σου χαρίσει, πέραν του περιεχομένου που αποσκοπεί στο σκότωμα των ωρών. Ερχόμαστε, όμως, πάλι στο ερώτημα “γιατί να σκοτώνετε τις ώρες σας”, το οποίο γεννά και το “γιατί να το αγοράσετε;”.

Αν αλλάξει η αντίληψή μας, λοιπόν, και νιώσουμε επιτέλους το λόγο που υπάρχουν τα βιντεοπαιχνίδια, ίσως και να καταφέρουμε να τα χαρούμε περισσότερο. Ο περισσότερος καταναλωτισμός, μας σπρώχνει στην αγορά περισσότερης σαβούρας, η οποία με την πλευράς της αφαιρεί περισσότερες χαραμισμένες ώρες, μιας ζωής που δε σου δίνει περιθώρια για “σκότωμα” των ωρών της. Ταρακουνήσου και παίζε μόνο αν αξίζει και αν αξίζει, μην το μετράς σε ώρες και σε ευρώ. Μέτρα το σε εμπειρία, μέτρα το σε διασκέδαση, μέτρα το στο να περνάς καλά κάποιες από τις ελεύθερές σου ώρες. Είναι τόσο απλά τα πράγματα.

Εύχομαι σε όλους και όλες ένα ευχάριστο, ξεκούραστο και γεμάτο εποικοδομητικό gaming Σαββατοκύριακο!