Editorial: "Γυμνάζεις μόνο τον εαυτό σου!"

Προχθές, κατά τη διάρκεια της πολύ ενδιαφέρουσας κουβέντας που είχαμε στο Framerate Live! ένας φίλος, μέσω του chat, μας έδωσε μία τέλεια πάσα για να ξεκινήσει μία συζήτηση που θεωρώ πως έχει περισσότερο σημασία από πολλά πράγματα που κάνουμε και λέμε εμείς οι gamers στην καθημερινότητά μας. Αναφερθήκαμε, λοιπόν, στον άπληστο ώρες-ώρες εαυτό μας, που θέλει να παίζει τα πάντα, τη στιγμή που κυκλοφορούν. Για να αναλύσεις ένα τέτοιο θέμα, πρέπει να δεις τα πράγματα από την ανθρώπινη, φυσική πλευρά και να θέσεις μερικά ερωτήματα. Το πρώτο ερώτημα θα έλεγα πως είναι το «μπορώ να τα παίξω όλα;». Καταρχάς, δες το από την άποψη του χρόνου. Ζούμε σε έναν πλανήτη όπου η μέρα έχει 24 ώρες, εκ των οποίων τουλάχιστον τις μισές κοιμάσαι, τρως, δουλεύεις κλπ. Είναι αδύνατον να καταφέρεις να παίζεις οτιδήποτε κυκλοφορεί και θέλεις. Και οι κυκλοφορίες που θέλεις, είναι πολλές περισσότερες από αυτές που μπορείς να «αντέξεις», τόσο αν το κοιτάξεις από την πλευρά του χρόνου, όσο κι αν το κοιτάξεις από την πλευρά των χρημάτων που διαθέτεις –εξαιρείται το 0.00001% του πληθυσμού που μπορεί να αγοράζει τα πάντα. Οπότε το πρώτο πολύ σημαντικό συμπέρασμα που πρέπει να αποδεχτείς ότι ισχύει είναι ότι απλά, ως άνθρωπος, δε γίνεται να παίξεις τα πάντα.

Περνάω στο δεύτερο ερώτημα που χρήζει απάντησης. «Γιατί να τα παίξεις όλα;». Αυτό είναι κάτι που πρέπει να ψιθυρίσεις αργά ή γρήγορα στα δικά σου αφτιά. Πρόσεχε, όμως, οι απαντήσεις που θα σου δώσεις να είναι ειλικρινείς. Δηλαδή, το «επειδή το είδα σε διαφήμιση», το «επειδή το παίζουν όλοι», το «επειδή θέλω να είμαι κι εγώ μέσα στα κόλπα», το «επειδή τώρα κυκλοφόρησε και πρέπει να το λιώσω γιατί πρέπει να το λιώσω», σε παρακαλώ πολύ να μην τα προσπεράσεις, γιατί η πικρή αλήθεια λέει ότι στο 99% των περιπτώσεων δε χρειάζεται να παίξεις το παιχνίδι την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του. Και έστω ό,τι θέλεις να παίξεις ένα παιχνίδι από την αρχή της ζωής του –όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας-, γιατί πρέπει σώνει και καλά να αγοράσεις και να παίξεις αυτό που κυκλοφορεί αύριο και αυτό που κυκλοφορεί μεθαύριο και αυτό που κυκλοφορεί την Παρασκευή; Με αυτόν τον τρόπο σκέψης και ελέω της απύθμενης καταναλωτικής μανίας που σε διακατέχει, αδικείς το παιχνίδι που άξια πήρε τη θέση του «day one» στην καρδιά σου, διότι θα το βιαστείς και δε θα το ευχαριστηθείς όπως θα έπρεπε.

Και τώρα ας θέσω το τρίτο και τελευταίο, για σήμερα, ερώτημα. «Για ποιον λόγο παίζεις παιχνίδια;». Με λύπη μου διαπιστώνω πως μέρα με τη μέρα τα βιντεοπαιχνίδια γίνονται περισσότερο «δουλειά», παρά χόμπι. Ένα τεράστιο μέρος του κοινού ασχολείται γιατί πρέπει και όχι γιατί θέλει. Πρέπει, όμως, να παλέψουμε στο να πείσουμε τους εαυτούς μας πως τα βιντεοπαιχνίδια είναι προσωπική ευχαρίστηση και όχι κοινωνική υποχρέωση. Μία ταμπέλα σε ένα γυμναστήριο κάποτε έγραφε: «γυμνάζεις μόνο τον εαυτό σου, άσε τους άλλους να λένε». Νομίζω πως είναι η ατάκα που θέλω να περάσω μέσα από το σημερινό editorial. Παίζεις παιχνίδια για να ικανοποιήσεις εσένα, να διασκεδάσεις τον εαυτό σου, να του δώσεις μερικές όμορφες ώρες. Αν το κάνεις για τους άλλους, τότε λυπάμαι αλλά σκοτώνεις αρκετές ώρες από τη ζωή σου, όντας σκλάβος μερικών pixels, σκλάβος των διαφημίσεων και των χαρτογιακάδων των εταιριών, σκλάβος του ίδιου σου του εαυτού. Αν καταφέρεις και νιώσεις αυτό το συναίσθημα, τότε θα συνειδητοποιήσεις πως, όντως, δε μπορείς και δε χρειάζεται να τα παίξεις όλα. Δε μπορείς και δε χρειάζεται να παίξεις τα παιχνίδια στην ώρα τους. Και μη ξεχνάς, ένα καλό παιχνίδι, θα συνεχίσει να είναι καλό όσο και να παλιώσει. Σαν την Μπελούτσι ένα πράμα…

Σας αφήνω με την καθιερωμένη αφιέρωση και με την ευχή να περάσετε ένα όμορφο και ξεκούραστο Σαββατοκύριακο.