Editorial: Το μπλε και το κόκκινο χάπι

Έχετε καταλάβει πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην τελική μας ετυμηγορία για το αν μας άρεσε ή όχι ένα παιχνίδι, από το πόσο ενθουσιασμένοι είμασταν γι’ αυτό. Συνειδητοποιείται πόσο προκατειλημμένοι –θετικά και αρνητικά- είμαστε ως gamers; Αρχίζω και βγάζω δειλά-δειλά το συμπέρασμα ότι η εμπορική πορεία ενός παιχνιδιού, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εικόνα που κατάφερε η εκάστοτε εταιρία να περάσει στο κοινό, πριν την κυκλοφορία του. Αν γίνει το “inception” στον εγκέφαλο, ένα τεράστιο μέρος του κοινού θέτει τον εαυτό του σε κατάσταση αυθυποβολής και πιστεύει μόνο όσα ο ίδιος –ή το μάρκετινγκ των εταιριών- θέλει να πιστέψει. Το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος gamer να φορέσει παρωπίδες, δεν περιγράφεται με λέξεις. Και αυτό συμβαίνει σε πολλά επίπεδα. Πότε επιστρατεύουμε το γούστο, πότε επιστρατεύουμε τα άλλοτε έμπιστα και άλλοτε «λαδωμένα» μέσα, πότε απλά πετάμε ατάκες οι οποίες εμφυτεύτηκαν υποσυνείδητα από το μάρκετινγκ («τι λες ρε, αφού είναι επαναστατικό»).

Ποτέ δεν επιστρατεύουμε, όμως, τη λογική. Και άντε, το γούστο είναι ιερό και σεβαστό πράγμα και σίγουρα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη απ’ όλες τις πλευρές. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές που το γούστο αναφέρεται ως επιχείρημα, στην πραγματικότητα εννοείται ένα πλαστό γούστο και όχι κάτι αυθεντικό που πηγάζει μέσα από τον πυρήνα του χαρακτήρα μας. Όταν ένας άνθρωπος έχει ποτίσει τον εσωτερικό του κόσμο με τη μπογιά του «παιχνιδάρα, το θέλω», είναι δύσκολο αυτή η μπογιά να ξεβάψει, όσο Tide και να χρησιμοποιήσεις. Το λυπηρό είναι ότι αυτή η μπογιά, η οποία ήταν σαφέστατα πρώιμη, δεν είχε κάποια συγκεκριμένη βάση να πατήσει και τις περισσότερες φορές ήταν διαφανής ή καλύτερα, αέρας κοπανιστός, είναι τόσο παχύρευστη που βάφει ολόκληρα σπίτια (όπου «μπογιά» βάλτε «hype», όπου «σπίτια» βάλτε «παιχνίδια-εταιρίες»).

Πρέπει, λοιπόν, κάποια στιγμή να ωριμάσουμε. Δε λέω να χάσουμε τον ενθουσιασμό μας ή να κρύψουμε το «παιδί» που όλοι λίγο-πολύ έχουμε μέσα μας. Πρέπει κάποια στιγμή, τα βιντεοπαιχνίδια να κρίνονται από το κοινό και όχι από τους δημιουργούς τους. Γιατί αν το σκεφτείτε, κάπως έτσι λειτουργεί το πράγμα. Οι εταιρίες φτιάχνουν στα μάτια των παικτών την τέλεια εικόνα και αυτή η εικόνα σπανίως θολώνει μετά την κυκλοφορία, ειδικότερα σε περιπτώσεις που το εργαλείο του μάρκετινγκ έχει χρησιμοποιηθεί σωστά. Φαντάζεστε με το που τελείωνε έναν πίνακα ο Πικάσο να άφηνε κάτω το πινέλο και να έλεγε «χμμμ….του βάζω 9».

Όπως και κάθε Παρασκευή, σας αφήνω με μία αφιέρωση αφού πρώτα σας ευχηθώ να περάσετε ένα ξεκούραστο και όμορφο Σαββατοκύριακο.