Παιχνίδια τρόμου: Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε πως οι κονσόλες έχουν πάρει πολύ σοβαρά το θέμα του home entertainment, στην περίπτωση της Microsoft βέβαια ίσως και λίγο πιο σοβαρά απ’ ότι θα έπρεπε. Υπηρεσίες όπως το Netflix ή το Hulu ενσωματώνονται στις κονσόλες, προσφέροντάς μας ολοκληρωμένα πολυμηχανήματα ψυχαγωγίας στο σαλόνι μας ή τουλάχιστον στο σαλόνι του υπόλοιπου κόσμο. Πως έχουμε τα πολυμίξερ στις κουζίνες μας; Έτσι! Υπήρχε όμως μια εποχή που το home entertainment ήταν λίγο διαφορετικό από αυτό που γνωρίζουμε σήμερα.  Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Εκεί στις αρχές των 80s εμφανίστηκε για πρώτη φορά το VHS, το γνωστό μας “βίντεο” και η χρυσή εποχή της βιντεοκασέτας ξεκίνησε βάζοντας τέλος στη συντηρητική πολιτική των δυο κρατικών καναλιών, με το περιορισμένο τους πρόγραμμα. Τα video club αρχίζουν να εμφανίζονται μαζικά σε κάθε γειτονιά, σηματοδοτώντας το πέρασμα σε μια εντελώς νέα εποχή στην οικιακή ψυχαγωγία, που ο κόσμος δε μπορούσε να φανταστεί, ούτε στα πιο τρελά του όνειρα. Το μέγεθος της επιτυχίας ήταν ασύλληπτο!

Cinemateque της γειτονιάς ή παζάρι καλτ υποκουλτούρας, το video club έγινε μέρος συνάντησης όπου ο κόσμος συνέρρεε καθημερινά και έφευγε με τσάντες γεμάτες ταινίες, ανεξαρτήτως περιεχομένου ή ποιότητας. Εκεί συναντούσες τους πάντες! Την κυρά-Τασία που μας έκανε τζάμια-παντζούρια τις Πέμπτες, να διαβάζει με προσήλωση την περίληψη στο πίσω μέρος του κουτιού για το επόμενο Τούρκικο που θα νοίκιαζε (ναι από τότε τα Τούρκικα είχαν εισβάλει στις μικρές οθόνες), μέχρι το συντηρητικό παντρεμένο κύριο Μπάμπη του τρίτου, να ξεπροβάλει απ’ το ύποπτο δωματιάκι με την κουρτίνα, ενώ πιο πέρα οι πιτσιρικάδες ψάχνουν με αγωνία ένα τρομακτικό θρίλερ για να δουν με την παρέα το βράδυ (ρίχνοντας που και που κλεφτές ματιές στο δωματιάκι με την κουρτίνα!)

Οι ταινίες τρόμου άνθησαν σε αυτούς τους χώρους και οι πρώτοι αντιήρωες, όπως ο Freddy Krueger, ο Michael Myers, ο Chucky, ο Jason Vorhees γεννήθηκαν για να στοιχειώσουν τα βράδια μας και να μετατρέψουν σε εφιάλτες τα όνειρά μας. Όλο αυτό το κύμα τρόμου δεν άργησε να περάσει και στα video games.

Το πρώτο παιχνίδι τρόμου που έκανε αίσθηση ήταν το Elvira: Mistress Of The Dark που κυκλοφόρησε το 1990 για Amiga, Atari ST, Commodore 64 και MS-DOS. Ήταν ένα point and click adventure με RPG στοιχεία, προοπτικής πρώτου προσώπου. Τα γεγονότα του παιχνιδιού λάμβαναν μέρος μετά από αυτά της ομώνυμης ταινίας του 1988. Η Elvira κληρονομεί ένα κάστρο το οποίο σκοπεύει να χρησιμοποιήσει ως τουριστική ατραξιόν για τους απανταχού λάτρεις του τρόμου. Στην προσπάθειά της αυτή ξυπνά μια τερατώδης ορδή από ακόλουθους της μακρινής της προγόνου και κακιάς μάγισσας Emelda, οι οποίοι τη φυλακίζουν με σκοπό να τη χρησιμοποιήσουν, ούτως ώστε να αναστήσουν την Emelda, η οποία είχε κάνει συμφωνία με τον Διάβολο να κυριεύσει τον κόσμο. Ο παίκτης καλείται να βοηθήσει την Elvira ώστε να αποτραπεί αυτό το γεγονός. Το παιχνίδι έλαβε διθυραμβικές κριτικές για τα γραφικά του, τη μουσική του και την ατμόσφαιρά του.

Το δεύτερο παιχνίδι που έκανε αίσθηση ήταν το Alone In The Dark το οποίο ήταν το πρώτο 3D τρίτου προσώπου survival horror παιχνίδι που δημιουργήθηκε. Κυκλοφόρησε το 1992 για PC και 3DO και ήταν ο εμπνευστής αρκετών survival horror παιχνιδιών που θα ακολουθούσαν στο μέλλον.  Τοποθετημένο στο 1925, οι παίκτες έπαιρναν τον έλεγχο του Edward Carnby, ενός ιδιωτικού ντεντέκτιβ ή της Emily Hartwood μιας αντικέρ η οποία ήταν και η ανιψιά του ιδιοκτήτη του μεγάρου όπου διαδραματίζονταν η όλη πλοκή. Ο θείος της αυτοκτονεί και οι δυο ήρωες έρχονται στο μέγαρο για να ερευνήσουν την υπόθεση. Σκοτεινό, τρομακτικό μέχρι θανάτου και με πλάσματα βγαλμένα απ’ τις ιστορίες του H.P. Lovecraft, το Alone In The Dark ήταν ότι πιο τρομακτικό υπήρξε μέχρι εκείνη την εποχή.

Το τρίτο παιχνίδι που έκανε αίσθηση ήταν το Resident Evil, το οποίο κυκλοφόρησε το 1996 για PlayStation και Saturn. Γνήσιος πνευματικός διάδοχος του Alone In The Dark και εμπνευσμένο από τις zombie b-movies του Romero, το Resident Evil κατάφερε όχι μόνο να ξεπεράσει τους εμπνευστές του, αλλά να θέσει νέα standard στα παιχνίδια τρόμου και να προσελκύσει περισσότερους ανθρώπους στον κόσμο των video games. Ο παίκτης έπαιρνε τον έλεγχο του Chris Redfield ή της Jill Valentine, μέλη μιας επίλεκτης ομάδας ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας της Raccoon City, όπου στέλνονται κάτω από άκρα μυστικότητα στο δάσος, να ερευνήσουν την εξαφάνιση της πρώτης ομάδας που στάλθηκε εκεί λόγω κάποιον επεισοδίων κανιβαλισμού, που αναφέρθηκαν στην περιοχή. Με ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, jump scares και προκλητικούς γρίφους, το Resident Evil έκανε ξεκάθαρο στην κοινότητα των gamers ότι ήρθε για να μείνει. Η επιτυχία και η απήχηση που έλαβε το παιχνίδι ήταν κάτι το απροσδόκητο, ενώ μέχρι σήμερα παραμένει σημείο αναφοράς στην κατηγορία survival horror.

Το τέταρτο παιχνίδι που ταρακούνησε τη βιομηχανία ήταν το Silent Hill, το οποίο κυκλοφόρησε το 1999 στο PlayStation. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα survival horror παιχνίδια που είχαν εμφανιστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, το Silent Hill δε βασίστηκε μόνο στην ατμόσφαιρα ή στα παραδοσιακά jump scares, αλλά στο ψυχολογικό τρόμο που ασκούσε στον παίκτη. Κατάφερνε να διεισδύσει στα απόκρυφα σημεία της ψυχής του και να φέρει στην επιφάνια κομμάτια απ’ την προσωπική του κόλαση. Αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την εποχή εκείνη. Μετέφερε την εμπειρία του τρόμου σε άλλα επίπεδα. Το παιχνίδι στο εισαγωγικό video μας «καλωσόριζε» με το μήνυμα «Ο φόβος του αίματος τείνει να δημιουργήσει φόβο για τη σάρκα» και το μουσικό theme του παιχνιδιού πρωτοακούγεται, για να στοιχειώσει το μυαλό μας κάθε φορά στο μέλλον που θα σκεφτόμαστε το όνομα Silent Hill.

Ο παίκτης παίρνει τον έλεγχο του Harry Mason, όπου μαζί με την υιοθετημένη του κόρη Cheryl, πορεύονται οδικός προς κάποιο μεσοδυτικό θέρετρο, όταν ξαφνικά πετάγεται μπροστά τους μια γυναίκα και ο Harry για να την αποφύγει προσκρούει το αυτοκίνητό του. Όταν συνέρχεται διαπιστώνει ότι η κόρη του λείπει, χιόνι πέφτει μέσα στο κατακαλόκαιρο, ενώ μια φιγούρα στην ομίχλη που μοιάζει με την κόρη του, εξαφανίζεται τρέχοντας, αναγκάζοντάς τον να την ακολουθήσει στα σοκάκια του Silent Hill. Η αρρωστημένη ατμόσφαιρα, τα καταθλιπτικά περιβάλλοντα, τα ανατριχιαστικά πλάσματα βγαλμένα από τα διαστροφικά μυαλά των Ιαπώνων, που αντίστοιχα έχουμε δει μόνο στις ταινίες Hellraiser, οι απαιτητικοί γρίφοι -ποιος μπορεί να ξεχάσει το γρίφο του πιάνου;- , τα πολλαπλά τέλη σύμφωνα με τις επιλογές του παίκτη, τα ηχητικά εφέ, καθώς και η σκοτεινή μουσική του μεγάλου Akira Yamaoka, συντέλεσαν στο να γίνει το Silent Hill η πιο τρομακτική εμπειρία που είχε να προσφέρει το μέσο.

Όλα τα παραπάνω παιχνίδια αποτέλεσαν σταθμούς στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών τρόμου. Το κάθε ένα στην εποχή του, έφερε με το δικό του τρόπο την επανάσταση στο συγκεκριμένο genre. Τι μας επιφυλάσσει, όμως, το άμεσο μέλλον;

Alien Isolation

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ ως λάτρης των ταινιών Alien, έχω καημό να δω ένα δυνατό παιχνίδι με αυτά,  χωρίς την παρέα των Predators. Τόσες προσπάθειες αποτυχημένες, τόσες ευκαιρίες χαμένες, πέρασαν τόσα χρόνια κι’ ακόμα ένα παιχνίδι Alien έστω «καλό» δεν έχουμε δει. Μετά από τόσα χέρια που άλλαξε, κατέληξε σ’ αυτά της Creative Assembly η οποία με τα δείγματα που έχει δείξει μέχρι στιγμής, εμένα προσωπικά με έχει ψήσει. Το studio άλλαξε εντελώς τη συνταγή των προηγούμενων παιχνιδιών που βασίζονταν κυρίως στη δεύτερη ταινία, και έπιασε αυτή της πρώτης. Κλειστοφοβία, απομόνωση, σκοτάδι, άγχος, ο ήχος του μετρητή κίνηση. Το review του Unboxholics.com μάς λέει πως ο τίτλος τα πηγαίνει μια χαρά, οπότε δε βλέπω την ώρα να χαθώ κι εγώ στο…διάστημα!

The Evil Within

Η Tango Gameworks είναι ένα studio που στυλώθηκε απ’ τον πατέρα των Resident Evil, Shinji Mikami. To Evil Within είναι το νέο του πόνημα αλλά και η ευκαιρία του για τη δυναμική του επιστροφή στο χώρο και στο είδος που ο ίδιος πριν 18 χρόνια έφερε επανάσταση. Θυμάμαι παλιά μετά την εμπειρία των Silent Hill και την κατιούσα που άρχισαν να παίρνουν τα Resident Evil, πόσο πολύ με εξιτάριζε να δω ένα Resident Evil που τόσο είχα λατρέψει, με περιτύλιγμα Silent Hill. Οι επιρροές του Evil Within φαίνονται ξεκάθαρα από πού είναι δανεισμένες. Άρρωστα περιβάλλοντα, αποτρόπαιοι εχθροί, καταδίωξη, παιχνίδια με το μυαλό κ.α. Μένει να δούμε τι νέο θα προσθέσει ο ταλαντούχος δημιουργός και ευχόμαστε να παραδώσει ένα παιχνίδι που θα ξεπεράσει την αρχική του δημιουργία και θα φέρει ξανά την επανάσταση, κάνοντάς μας να χάσουμε τον ύπνο μας. Υπομονή λίγες ημέρες ακόμη!

Until Dawn

Όταν σκέφτεστε απροστάτευτους hot teenagers μέσα σε μια καλύβα στο δάσος, ποιο είδος ταινιών σας έρχεται αστραπιαία στο μυαλό; Ίσως δεν έθεσα σωστά το ερώτημα. Δεν θα το διακινδυνέψω όμως να ρωτήσω πάλι, γιατί θα μας βάλουν κανένα “censored” στο τέλος! Οι ταινίες όπου κατά συρροή δολοφόνοι κυνηγούν και «σφάζουν» teenagers στο δάσος, στη λίμνη ή στο σχολείο, είναι τόσο πολλές που ο κόσμος έχει πάθει ανοσία. Τα φθηνά κόλπα των σκηνοθετών δεν στέκονται ικανά ώστε να προκαλέσουν πλέον τρόμο στους θεατές.

To Until Down είχε ανακοινωθεί αρχικά για το PS3 ως τίτλος που θα παιζόταν αποκλειστικά με το Move. Ευτυχώς, όμως, το όλο εγχείρημα πετάχτηκε στα σκουπίδια και άρχισε απ’ το μηδέν. Γιατί όμως μας εξιτάρει τόσο το Until Down; Ακριβώς γιατί είναι ένα είδος που γνωρίζουμε πολύ καλά. Το μόνο παρόμοιο παιχνίδι που μπορώ να θυμηθώ είναι το Obscure. Η διαφορά, όμως, με το δημιούργημα της Supermassive Games, είναι ότι το παιχνίδι δίνει βάρος στις επιλογές του παίκτη και το σενάριο εξελίσσεται βάσει αυτών (βλ. Heavy Rain). Η επιβίωση δεν είναι σίγουρη για κανέναν. Η ροή καθώς και ο τερματισμός μεταβάλλεται ανάλογα με το ποιος θα μείνει ζωντανός. Αυτό αυτομάτως του δίνει αντοχή στο χρόνο. Αν αυτή η συνταγή πετύχει και βρει απήχηση στον κόσμο, τότε θα μιλάμε για τη γέννηση ενός «νέου» είδους στα survival horror games.

Silent Hills

"You promised me you’d take me there again someday, but you never did”

Και όντως μετά το The Room, το στοιχείο της αίσθησης τρόμου που ανέδειξε τη σειρά, πήρε νερά και το κατάπιε η Toluca Lake. Είχαν άρωμα Silent Hill, έγραφαν Silent Hill, αλλά δεν ήταν Silent Hill. Προσωπικά πιστεύω πως οφείλεται στο ότι οι Ασιάτες γενικά έχουν μια ικανότητα στη μετάδοση τρόμου, που δύσκολα μπορεί να αντιγραφεί από άλλους λαούς. Πάρτε για παράδειγμα τις ταινίες The Ring ή The Grudge. Είχαν καμία σχέση οι original με τις Αμερικάνικες εκδοχές τους; Μετά από διάφορα Ευρωπαϊκά και Αμερικάνικα χέρια, το Silent Hill γύρισε ξανά σπίτι του και η ελπίδα μας αναπτερώθηκε. Ο Kojima μπορεί να μην έχει δοκιμαστεί σ’ αυτό το είδος παιχνιδιών, αλλά όλοι γνωρίζουμε την τρέλα που κουβαλά. Προσωπικά μετά την εμπειρία του P.T. χάθηκαν όλες οι αμφιβολίες. Συν ότι στον ήχο θα έχουμε ξανά τον Akira Yamaoka, γιατί κακά τα ψέματα Silent Hill χωρίς Yamaoka δεν υφίσταται.

“In our restless dreams, we see that town. You promised you'd take us there again someday and now you may do. We're all there now in our "special place" waiting to fulfill your promise.”

Ο δρόμος των τεσσάρων παιχνιδιών, όμως, που αναφέραμε είναι δύσκολος και φυσικά δεν είναι μόνο αυτά που περιμένουμε. Έχουν να δώσουν μάχη με το παρελθόν τους, με την υπόστασή τους, με τον εαυτό τους, με τους ίδιους τους δαίμονές τους. Αυτό που μετά έχουν να κάνουν, είναι απλά να περιμένουν. Να περιμένουν για την αναγέννηση, για την ανάδειξη, την αναγνώριση ή για τη συγχώρεση που ίσως ποτέ δεν έρθει.