Ο player 2 δεν είναι απλά ένα όνομα

«Παρασκευή μεσημέρι. Γύρισα απ’ το σχολείο. Βιάζομαι και είμαι ενθουσιασμένη. Το απόγευμα θα έρθουν οι φίλοι μου στο σπίτι να παίξουμε το καινούργιο βιντεοπαιχνίδι που πήρα. Έχουμε πατατάκια και τυροπιτάκια της μαμάς… Έχουμε πορτοκαλάδες… Όλα είναι τέλεια. Αν φάω γρήγορα το μεσημεριανό και δεν δω τα παιδικά στην τηλεόραση, θα προλάβω να παίξω λίγο, ώστε να γίνω καλή και να κερδίσω τους άλλους… Προφανώς και θα είμαι πάντα εγώ ο player 1 και θα διαλέγω εγώ ήρωα και ο άλλος πίστα. Και θα βάλουμε κανόνες από την αρχή για να μην τσακωθούμε για το ποιος θα παίξει.»

Τις τελευταίες  δεκαετίες έχει αλλάξει τόσο ριζικά και τόσες πολλές φορές ο τρόπος με τον οποίο ασχολούμαστε με τα βιντεοπαιχνίδια, που μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν με φέρνει πολύ συχνά στη θέση του να κουνάω μια μαγκούρα στον αέρα μπροστά από νεότερους συγκρίνοντας εποχές, γενιές και συμπεριφορές. Τελικά συνέρχομαι, καταλαβαίνω το λάθος μου και κλείνομαι στις σκέψεις μου. Αν έπρεπε να κουνήσω τη μαγκούρα μπροστά από κάποιον, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός, ο οποίος όχι μόνο βίωσε τις αλλαγές, αλλά προσαρμόστηκε σαν χαμαιλέοντας σε αυτές και παρόλα αυτά έχει το θράσος να παραπονεθεί.

«Σάββατο…επιτέλους ξέμπλεξα από τη ρουτίνα της εβδομάδας. Λύκειο…κούραση...τουλάχιστον σήμερα θα έρθει η κολλητή μου από το σπίτι να τελειώσουμε το Life is Strange…και να παίξουμε κανένα racing ή fighting. Η χαμένη καθαρίζει την κουζίνα από τις πίτσες που θα φτιάξουμε…»

Η τεχνολογία και οι νέες ταχύτητες του διαδικτύου έφεραν μια νέα εποχή για τον τρόπο με τον οποίο απολαμβάνουμε το χόμπι μας. Χωρίς να στερηθούμε τίποτα από την διασκέδασή μας προσαρμοστήκαμε εύκολα, θεωρώ εγώ, σε ένα πλαίσιο δεδομένων ριζικά διαφορετικό συγκριτικά με το παρελθόν. Η επικοινωνία έγινε πιο εύκολη από ποτέ, και μαζί επηρέασε τον τομέα των βιντεοπαιχνιδιών αλλάζοντας ολόκληρη την υπόσταση, εσωτερικά και εξωτερικά.

«Γύρισα πάλι από τη σχολή πτώμα…θα κάνω κάτι να φάω στα γρήγορα όσο ανοίγει το παιχνίδι. Ευτυχώς συνεννοήθηκα με τα παιδιά, θα με περιμένουν στο Skype να φάω και θα μπούμε όλοι μαζί σήμερα να γίνει χαμός!»

Τώρα το πως φτάσαμε από την παρέα και το ασφυκτικό στρίμωγμα στον καναπέ μπροστά από την τηλεόραση, στην αισθητική απομόνωση της ξάπλας σε μια πολυθρόνα ή καρέκλα και ακουστικά με μικρόφωνο, δεν είναι ούτε φλέγον ζήτημα, αλλά ούτε και το κεντρικό θέμα. Δεν θέλω, ούτε σκοπεύω να κατηγορήσω την τεχνολογία για τον τρόπο που καταλήξαμε να παίζουμε. Είναι ένα σύμπλεγμα των θετικών της τεχνολογίας με των αρνητικών απορροιών της εποχής και κοινωνίας μας. Όσοι βιώσαμε την αλλαγή, πια... μεγαλώσαμε. Δεν έχουμε χρόνο, κυρίως, για να πάμε σε γειτονικά σπίτια. Ξεφύγαμε από την γειτονιά, και οι τσακωμοί για το ποιός θα είναι ο player 1 έδωσαν την θέση του σε ψηφιακά ραντεβού σε servers διαφόρων multiplayer βιντεοπαιχνιδιών. Από την άλλη όσοι γεννήθηκαν σε μια τέτοια εποχή έχουν μια στρωμένη και βολική πραγματικότητα που δεν βλέπω κανένα λόγο ή κανένα λογικό επιχείρημα ώστε να τους την ισοπεδώσω.

Βλέπετε…δεν είναι πρόβλημα αυτή η κατάσταση. Δεν ήρθα να γκρινιάξω για την τεχνολογία και τα όσα προσφέρει ή στερεί με τον τρόπο της, γράφοντας σας με τη βοήθεια αυτής. Θα ήταν ειρωνικό εάν το έκανα…πόσο μάλλον αφού δεν πιστεύω στην μονόπλευρη κριτική. Τίποτα δεν μας επηρεάζει εάν δεν τον αφήσουμε να το κάνει. Εάν θέλαμε, θα μαζευόμασταν ακόμα σε σπίτια. Οι ευκολότερες και βολικότερες λύσεις δεν είναι τίποτα παραπάνω από εναλλακτικές. Δεν μας υποχρέωσε ποτέ και κανένας να τις υιοθετήσουμε. «Η τεχνολογία μας ελέγχει». Όχι, καμία τεχνολογία δεν μας ελέγχει. Μόνοι μας βάζουμε το μυαλό μας σε ένα δίσκο φαγητού και το προσφέρουμε ως θυσία. Ο τρόπος ζωής μας δένει ευκολότερα με τις λύσεις της τεχνολογίας. Το ξέρουμε, το καταλαβαίνουμε και συνειδητά επιλέγουμε. Άρα, εάν παρόλα αυτά παραπονιόμαστε, σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι αλλού παρά σε εμάς, αφού όλα τα παραδείγματα που η τεχνολογία έβλαψε ανθρώπους στον τομέα των βιντεοπαιχνιδιών καταλήγουν στο δεν υπήρχε αυτοέλεγχος.

Είμαστε όντα με ελευθερία βούλησης, και όταν δεν τη χρησιμοποιούμε, αλλά αντίθετα, χωνόμαστε όλο και πιο βαθιά σε κάθε χαντάκι με άμμο που φτιάξαμε για να παίζουμε, τότε φυσικά και σε κάθε αποτυχία θα σηκώνουμε το δάχτυλο στο χαντάκι χωρίς δεύτερη σκέψη. Αντί, λοιπόν, να βλέπουμε μόνο όσα είναι διπλά μας και να περιοριζόμαστε σε ένα κλειστό κύκλο που τον έχουμε μάθει πια τόσο καλά, ώστε όλο τα αρνητικά του βρίσκουμε και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας από νευρικότητα, θα μπορούσαμε να αφήσουμε τις εποχές και τον κόσμο με τις συνειδητές επιλογές του. Εάν του κάνουν καλό ή αν μπορεί ο ίδιος με ωριμότητα να τις διαχειριστεί δεν είναι δουλειά μας. Δεν θυμάμαι να αποκτήσαμε ποτέ το δικαίωμα να κρίνουμε τις επιλογές των άλλων ειδικά όταν οι δικές μας δεν παρουσιάζουν κάποια διαφορά. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που διαχειρίζονται τις επιλογές τους καλύτερα και χειρότερα από εμάς. Μειώνοντας τους δεύτερους δεν γινόμαστε εμείς καλύτεροι.

«Τσακωθήκαμε πάλι με τους φίλους μου για το ποιος θα είναι ο player 1. Κάθε φορά τα ίδια..Όλοι θέλουν να είναι player 1 και όποιος και αν τύχει player 2 είναι πάντα ο χειρότερος επειδή έχει το παλιό χειριστήριο, και χάνει και όλοι του φωνάζουν όταν είναι στην ομάδα τους…»

Και αφού ξεπεράσαμε το κόμπλεξ εγωισμού και κατωτερότητάς μας, θα ήθελα πολύ να ανοίξουμε το μυαλό μας. Η θετική σκέψη και η τάση του να βλέπει κανείς το καλό σε ότι συμβαίνει είναι κάτι που κατορθώνεται σταδιακά. Η αισιοδοξία δεν είναι καινούργιο ναρκωτικό. Είναι επιλογή που προϋποθέτει δουλειά. Και στον κόσμο που κανείς δεν έχει όρεξη να κουραστεί παραπάνω, εκλείπει. Καμιά πλευρά δε στέκει χωρίς την αντίθετή της, και μπορεί να είναι ευκολότερο να λαμβάνουμε υπόψη μας μόνο τη μια, αλλά η άλλη θα είναι πάντα εκεί να περιμένει υπομονετικά να της δώσουμε την παραμικρή προσοχή.

Τι έχει σημασία τελικά αγαπημένοι; Να κοιτάμε νευρικά γύρω μας ψάχνοντας ποιον θα κατηγορήσουμε σήμερα; Ή μήπως να κοιτάμε νευρικά γύρω μας ψάχνοντας με ποιον απ’ τους φίλους μας θα παίξουμε απόψε; Σπίτι…έξω…κοντά ή από το σπίτι του ο καθένας. Έχει τόσο σημασία πέρα απ’ τη νοσταλγία μας; Ο player 2 δεν χάθηκε ποτέ και αν χάθηκε, έδωσε τη θέση του σε άλλους. Περισσότερους, λιγότερους. Είναι άνθρωποι στη ζωή μας που βίωσαν τέτοιες αλλαγές μαζί μας, και έφτασαν να προσαρμοστούν όπως κι εμείς. Μοιραζόμαστε πολλά παραπάνω από όσα νομίζουμε σε ένα δωμάτιο συνομιλίας του Skype ή του Discord. Τα βιντεοπαιχνίδια έκτισαν φιλίες που δεν γκρεμίστηκαν με κανένα τσακωμό που τα αφορούσε. Η φιλία, που τόσο σνομπάρουμε μιλώντας για την -κακή- τεχνολογία, τη μοναξιά και απομόνωση που επέρχεται, ήταν και είναι για τα καλά στη ζωή μας, ακόμη και αν τείνουμε συχνά να τη θεωρούμε δεδομένη και να την αγνοούμε. Τα αρνητικά στο κάθε τί, είναι γραμμένα με έντονα γράμματα.

Αλλά τα πιο σημαντικά πολλές φορές βρίσκονται κρυμμένα στις υποσημειώσεις. Και αν κρίνω από την μεγάλη τάση των βιντεοπαιχνιδιών να μεγαλώνουν και να αποκτούν multiplayer στοιχεία, η φιλία θα παραμείνει στη ζωή μας για καιρό ακόμα. Ίσως είναι και καιρός να της δώσουμε λίγη παραπάνω προσοχή. Ίσως είναι καιρός να αναγνωρίσουμε την ευεργετική παρουσία των player 2...3...και ούτω καθεξής, στην φαινομενική απομόνωσή μας. Να χαμηλώσουμε λιγάκι τον εγωιστικό εγωκεντρισμό μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο κι αν άλλαξε το χόμπι μας, δεν ήμασταν, δεν είμαστε και δεν θα είμαστε ποτέ μόνοι σε αυτό.