Τα αγαπημένα παιχνίδια του 2016
ΣΑΚΗΣ ΚΑΡΠΑΣ
Τα «βραβεία» και τις «πρωτιές» τις έχουμε αφήσει σε εσάς. Εμείς για ακόμη μία χρονιά ετοιμάσαμε ένα μεγάλο αφιέρωμα στο οποίο δε βγάζουμε νικητές, ούτε χαμένους. Σε αυτό το μακροσκελές άρθρο, τα μέλη της συντακτικής ομάδας των Unboxholics, ο καθένας ξεχωριστά και αντιπροσωπεύοντας αποκλειστικά και μόνο τον εαυτό του, αναφέρει απλά τα αγαπημένα του παιχνίδια για το έτος που διανύσαμε. Γενικά, όσον αφορά τα βιντεοπαιχνίδια, το 2016 ήταν μια καλή «σοδειά» αφού είδαμε μεγάλα και μικρά διαμάντια να εμφανίζονται μπροστά στις οθόνες μας. Υπήρχαν οι εκπλήξεις, υπήρχαν οι απογοητεύσεις, αλλά σε γενικές γραμμές, νομίζω πως μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως η φετινή χρονιά ήταν σαφέστατα καλύτερη από την περσινή και ίσως η καλύτερη που έχει γνωρίσει η τρέχουσα γενιά.
Για εμένα, τη μεγάλη διαφορά έκαναν τα indies τα οποία υπάρχουν για να καλύπτουν τα κενά που αφήνουν οι μεγάλες παραγωγές. Ας αφήσω όμως τις μεγάλες εισαγωγές και ας περάσω στο ψητό. Αυτά, λοιπόν, είναι τα καλύτερα βιντεοπαιχνίδια που έπαιξα φέτος. Εξαιρώντας το πρώτο, τα υπόλοιπα τέσσερα δεν έχουν σειρά.
Game of the Year: INSIDE
Το INSIDE διακατέχεται από μία μέγιστη φειδωλότητα, που όμως αποτελεί και τη κινητήρια δύναμη του τίτλου. Είναι αυτή η σιωπή, που κάποιες φορές λέει τόσα πολλά. Ο τίτλος είναι προσεγμένος μέχρι και την παραμικρή του σπιθαμή, έχει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, έχει «ένταση», έχει αγωνία, έχει θλίψη και περνάει πολλά μηνύματα. Αδιαμφισβήτητα, το καλύτερο και πιο καλοφτιαγμένο παιχνίδι του 2016.
The Last Guardian
Νιώθω μία θλίψη για το The Last Guardian, διότι έχω την εντύπωση πως αντιμετωπίστηκε με πολύ πιο αυστηρά κριτήρια από αυτά που άρμοζαν. Βέβαια, είναι και το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για όλες αυτές τις καθυστερήσεις. Εγώ δε θα πω πολλά. Το μοναδικό που θα πω είναι ένα ευχαριστώ στον Fumito Ueda που συνεχίζει να παραδίδει δημιουργίες τέτοιας ποιότητας. Ο τίτλος είναι ένα από τα πιο μεγαλειώδη αριστουργήματα των τελευταίων ετών και ένα μεγάλο επίτευγμα. Οι πιο προσγειωμένοι, οι ψυχραιμότεροι και όσοι εκτιμούν τέτοια έργα, το ξέρουν καλά.
Firewatch
Το Firewatch είναι μάθημα ζωής. Είναι τόσο απλό, τόσο λιτό και τόσο σύντομο, όσο ακριβώς χρειάζεται για να σε ταρακουνήσει. Και σε ταρακουνάει όχι μόνο ως gamer, αλλά και ως άνθρωπο. Είναι το παιχνίδι που θα πάει και θα ξύσει μερικές πληγές που προσπαθείς να επουλώσεις εδώ και χρόνια, θα ξεβράσει συναισθήματα και «λάθη» σου που προσπαθείς καιρό να πνίξεις. Είναι τόσο απλό, αλλά τόσο άβολο. Μπορεί να υπερβάλλω. Μπορεί να ταυτίζομαι λιγάκι παραπάνω από το μέσο gamer μαζί του, αλλά το Firewatch με έφερε σε πολύ δύσκολη θέση.
Uncharted 4: A Thief's End
To Uncharted 4 είναι η επιτομή του όρου «video game». Είναι το απόλυτο βιντεοπαιχνίδι και ίσως ο τίτλος που «τικάρει» όλα τα τετραγωνάκια για μία απολαυστική εμπειρία. Η στροφή της Naughty Dog σε κάτι πιο ώριμο, πιο σοβαρό, μου πάτησε το κόκκινο κουμπάκι. Το παιχνίδι είναι διαμάντι, όπως και να το δει κανείς.
Dark Souls 3
Το Dark Souls 3 είναι μεγάλο, είναι σιχαμερά όμορφο, είναι σε σημεία ανατριχιαστικά δύσκολο και είναι μεγαλειώδες, στη γραφή, στη δομή, στο στήσιμο. Είναι ακριβώς αυτό που θέλαμε από τους Ιάπωνες, αυτό που ποθούμε να παίξουμε. Είναι ακόμη ένας «φάρος» στον ωκεανό των «παιδικών χαρών».
Εύχομαι το 2017 να είναι μία καλύτερη χρονιά, με πρωταγωνιστές τα παιχνίδια και όχι τις αναλύσεις τους.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΡΙΤΣΚΑΣ
Μπουχτίσαμε στις αναλύσεις για hardware, τεχνικά χαρακτηριστικά, πολιτικές και οικονομικές φιλοσοφίες. Φτάνει. Η ατελείωτη παραφιλολογία γύρω από το Switch (ή ΝΧ όπως ήταν γνωστό μέχρι πρόσφατα) και οι συζητήσεις για τα PS Pro - Scorpio και το μεγάλο μπέρδεμα που επιφέρουν σε μια ξεκάθαρη και “ευανάγνωστη” για πολλά χρόνια αγορά όπως αυτή των κονσολών, νομίζω κούρασαν ακόμα και τους ίδιους τους επαγγελματίες αναλυτές. Και είναι κρίμα που τόση προσοχή και ενέργεια αφιερώθηκε εκεί, σε μια χρονιά όπου το ποιοτικό gaming δήλωσε σε όλες τις διαστάσεις του, εμφατικά “ παρών”. Επιτρέψτε μου λοιπόν, έστω τώρα στο τέλος, να αφιερώσω τις λιγοστές αυτές λέξεις που μου αναλογούν για την ανασκόπηση της χρονιάς, στο μοναδικό πράγμα που έχει σημασία στην τελική: τα παιχνίδια. Η χρονιά που μας αποχαιρετά, είχε πάρα πολλούς τίτλους που έπαιξα, χωρίς να νιώσω πως “χάνω τον καιρό μου” και άλλους τόσους που θα ήθελα να έχω τον χρόνο να παίξω. Μεταξύ άλλων, ήταν η χρονιά που ευχαριστήθηκα απανωτά campaigns σε FPS, με το ευρηματικό σε ιδέες, απολαυστικό στην αίσθηση Titanfall 2 και το χορταστικό -και όχι τελείως αφελές όπως μας έχει συνηθίσει- υπερθέαμα του Battlefield 1.
Πήρα ακόμα μια γεμάτη γεύση της αμίμητης ατμόσφαιρας των Souls (Dark Souls 3), έπαιξα νέο IP από τη Remedy που παρά τις αδυναμίες του, μου θύμισε και πάλι πως οι Φινλανδοί είναι ανίκανοι να κάνουν αδιάφορο παιχνίδι (Quantum Break), παρακολούθησα με θαυμασμό επί 2 ώρες τον Matt Nava και την παρέα του να “μπουκώνει” τις αισθήσεις μου με εικόνες ανείπωτης ομορφιάς (Abzu), χόρεψα μπροστά στους δαίμονες της παιδικής ηλικίας ενός κοριτσιού (Bound) και βίωσα για ακόμα μια φορά στο πετσί μου το ταλέντο μιας ομάδας πολωνών στο γράψιμο και το world-building (Witcher 3: Blood and Wine). Όλα αυτά, δεν κατάφεραν να χωρέσουν στο top 5 της χρονιάς που θα βρείτε παρακάτω, ωστόσο, αξίζουν και με το παραπάνω μια μνεία για όλα τα επιτεύγματά τους και τις πάμπολλες ώρες ποιοτικής ψυχαγωγίας που μου χάρισαν. Παρόμοια, οφείλω να αναφέρω και τους τίτλους του 2016 που μεταφέρονται αναγκαστικά για το 2017 και που πολύ πιθανόν να μνημονεύονταν με κάποιον τρόπο σε αυτό το κείμενο, αν είχα προλάβει να τα παίξω. Αυτά είναι τα: Oxenfree, Superhot, Quadrilateral Cowboy, Dishonored 2, Doom και Paper Mario: Color Splash.
5) Uncharted 4: A Thief’s End
Tο Uncharted 4 μπορεί να μην έχει την δραματουργική και εσωτερική "σπίθα" που είχε το The Last of Us -εξάλλου αυτά τα πράγματα "συλλαμβάνονται" συνήθως υπό απροσδιόριστες συνθήκες που είναι αδύνατον να αναπαράγεις κάθε φορά, όσο εργατικός κι αν είσαι - ωστόσο, είναι τόσο καλοφτιαγμένο σε όλα τα επίπεδα που δεν αφήνει περιθώρια για γκρίνια. Ούτε εγώ δεν θυμάμαι πόσες φορές μονολόγησα φωναχτά "τι έχουν φτιάξει οι άνθρωποι" βλέποντας την εικόνα μπροστά στα μάτια μου. Επιπλέον, κάνοντας μαζί με τη Naughty Dog αυτό το ταξίδι από το 2007 μέχρι σήμερα, αντιλαμβάνεσαι πόσο έχει εξελιχθεί και ωριμάσει σαν studio όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από σκληρή δουλειά και μια “άσβηστη” φιλοδοξία. Το καλύτερο και πιο δουλεμένο παιχνίδι της σειράς σε όλα τα επίπεδα, για μένα.
4) Firewatch
Πέρα από όλα, η δημιουργία της Campo Santo με εξέπληξε με την ανθρώπινη διάσταση της ιστορίας που αφηγείται. Δεν προσπαθείς να σώσεις τον κόσμο στο Firewatch, δεν προσπαθείς να σώσεις κανέναν. Μόνο τον εαυτό σου. Ο Henry επιλέγει να απομονωθεί από τα προβλήματα της ζωής του αναλαμβάνοντας δουλειά δασοφύλακα σε μια απομακρυσμένη έκταση της Β. Αμερικής. Δεν είναι ήρωας, προσπαθεί να ξεφύγει. Είναι ένας άνθρωπος με πολλά εσωτερικά αδιέξοδα που το βασανίζουν. Το παιχνίδι, βασιζόμενο αποκλειστικά στους καλογραμμένους του διαλόγους, στήνει μια σχέση ανάμεσα σε δύο “πληγωμένους” ανθρώπους που θα βρουν λίγη παρηγοριά από απόσταση. Η Campo Santo χειρίζεται με λεπτότητα τη σχέση τους, αποφεύγει τις υπερβολές και δημιουργεί μια ιστορία για προβλήματα τόσο αληθινά που σε συνθλίβουν. Μελαγχολικό, αισιόδοξο και ειλικρινά ανθρώπινο, το Firewatch είναι μια εμπειρία που “μένει” μαζί σου για πολύ καιρό.
3) The Witness
“Το The Witness πάνω απ’ όλα, είναι η ικανοποίηση του να βγάζεις νόημα από τον κόσμο γύρω σου. Είναι η ικανοποίηση του να διευρύνεις την αντίληψή σου, να την αλλάζεις, να την...απορρίπτεις. Ο Jonathan Blow έχει σχεδιάσει με σχεδόν ταχυδακτυλουργικό τρόπο έναν κόσμο που συνεχώς αποκαλύπτεται όσο ο παίκτης διευρύνει την κατανόησή του γι΄ αυτόν.”
Κατά την άποψή μου, ένα από τα καλύτερα puzzle games όλων των εποχών αλλά και κάτι παραπάνω. Μια εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης, της ανθρώπινης λογικής, που σου “έρχεται” αργά και σε χτυπά ξαφνικά σαν αποκάλυψη. Όπως κάθε μεμονωμένος γρίφος του.
2) The Last Guardian
Υπήρχαν δύο σκηνές στο The Last Guardian που με ανάγκασαν να σταματήσω το παιχνίδι για να συνέλθω από τα συναισθήματά μου. Σε αυτές τις δυο σκηνές, δεν σκεφτόμουν ότι “παίζω παιχνίδι”, δεν παρατηρούσα τον σχεδιασμό, δεν έβλεπα πολύγωνα μπροστά μου. Οι αντιδράσεις μου ήταν αυθόρμητες, χωρίς λογική σκέψη να παρεμβάλλεται ανάμεσά τους. Ήμουν “εκεί”. Χρειάζεται να πω κάτι άλλο;
Αν ναι, ορίστε και το review.
1) Inside
Στο κειμενάκι που συνόδευσε το video review του τίτλου έγραψα ότι το Inside είναι “όπως ακριβώς ένα όνειρο που δυσκολεύεσαι να το τοποθετήσεις ορθολογικά σε μια σειρά αλλά δεν μπορείς να αρνηθείς το έντονο συναίσθημα που σου άφησε”. Ένας εφιαλτικός γρίφος που κάτι απροσδιόριστο αγγίζει μέσα μου και με γοητεύει όσο και με τρομάζει. Η δημιουργία της Playdead μπήκε στο πολύ κλειστό, προσωπικό, club των “αψεγάδιαστων” παιχνιδιών. Ελάχιστες φορές στη ζωή μου, έπαιξα κάτι και δεν κατάφερα να εντοπίσω ούτε μια, τόση δα, αδυναμία. Έστω κάτι μικρό, αδιάφορο, ασήμαντο. Το έπαιξα από την αρχή μέχρι το τέλος τρεις φορές και δεν βρήκα απολύτως τίποτα. Nothing. Nada. Rien.
Καλή χρονιά με υγεία σε όλους! Εύχομαι το 2017, ό,τι και αν συμβεί, να μην ξεχάσουμε την ανθρωπιά μας. Εξάλλου, πόσο χειρότερο από το 2016 μπορεί να είναι… ε;
ΜΠΑΜΠΗΣ ΜΑΤΣΑΜΑΚΗΣ
Πολλές οι κυκλοφορίες φέτος και αρκετά ενδιαφέρουσες. Φαίνεται πως αρχίζει σιγά – σιγά να μπαίνει το νερό στο αυλάκι σε ότι αφορά τη νέα γενιά κονσόλων. Ήδη (τουλάχιστον από μεριάς Sony) έχουμε να περιμένουμε πολλά παιχνίδια από τον επόμενο χρόνο. Για αυτόν που πέρασε πάντως, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως υπήρξαν κάποια που με ιντρίγκαραν σαν παίκτη. Δεν σας ζητώ να συμφωνήσετε, είναι εξάλλου προσωπικές επιλογές.
The Witness
Καταλαβαίνω την έκρηξή σου, όμως πρέπει να αρχίσεις να ‘διαβάζεις πίσω από τις λέξεις’ που λένε. Βρήκα άκρως γοητευτική την ιδέα χλεύης της ‘slide to unlock’ κοινωνίας μας που βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος, ή που στην προκειμένη βλέπει το δέντρο, άλλα όχι το μήλο πάνω σε αυτό.
Inside
Ένας από τους αγαπημένους μου δημιουργούς, ο Tim Schafer είχε κάποτε πει πως το ιδανικό παιχνίδι θα είναι εκείνο που η ιστορία του θα προκύπτει μέσα από τους μηχανισμούς και το gameplay και όχι από τα cutscenes. Το Inside είναι από τα λίγα παιχνίδια που στον αιώνα της υπερπληροφόρησης σε αφήνει στο σκοτάδι. Η ύπαρξη του στο χώρο του Interactive Story Telling, με κάνει να νιώθω περήφανος που ασχολούμαι με τα Video Games. Επιβεβαιώνει πως δεν υπάρχει καλύτερο μέσο μετάδοσης μιας ιστορίας με τόσο ξεχωριστό τρόπο.
No Man’s Sky
Αν ξεπεράσει κανείς το προβληματικό μάρκετινγκ και κάποιες ελλείψεις που εμένα προσωπικά με άφησαν αδιάφορο, βρήκα το παιχνίδι ως μια καλή ευκαιρία να επαναπροσδιορίσω πολλά πράγματα σχετικά με την ύπαρξή μας. Μπαίνει στη λίστα γιατί και αυτό με έκανε να σκεφτώ πέρα από το ψεύτικο κόσμο του, κάτι που λίγα παιχνίδια πλέον καταφέρνουν. Άθελά του προέβαλλε την μονότονη μοναξιά ενός ταξιδευτή. Θα προτιμούσα να το είχε κάνει σκόπιμα, άλλα σημασία έχει το αποτέλεσμα που είχε πάνω μου.
Furi
Το συγκεκριμένο ήταν μια έκπληξη για εμένα. Απίθανο εικαστικά, γλυκά προκλητικό και με μια Synth εσάνς σε όλο του το είναι. Μου θύμισε πόσο δύσκολα ήταν κάποτε τα παιχνίδια και πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν τα σωστά ρυθμισμένα controls ενός παιχνιδιού.
Uncharted 4: A Thief’s End
Περίμενα λιγότερα από αυτό το παιχνίδι και με διέψευσε. Άψογος χειρισμός επιτέλους, εκπληκτικά τοπία, μηχανισμοί που δουλεύουν και νοσταλγία. Ένα σύγχρονο έργο τέχνης σε ότι αφορά τον τεχνικό τομέα και το απόλυτο Benchmark μέχρι τουλάχιστον το The Last of Us 2.
ΜΕΜΟΣ ΜΠΕΓΝΗΣ
Το 2016, αν και σε γενικές γραμμές είχε πολλά στραβά για όλο τον κόσμο, από οικονομικής φύσεως έως και πολέμους, στο αντικείμενο της gaming βιομηχανίας ήταν μια καλύτερη χρονιά από τις δύο προηγούμενες. Από το τέλος του 2013 που κυκλοφόρησαν οι δύο νέες κονσόλες, βλέπουμε επιτέλους τη γενιά αυτή να "στρώνει", με ωραίους τίτλους, αποκλειστικούς ή μη. Εξαίρεση, φυσικά, αποτελεί η όλη σύγχυση με το hardware που αλλάζουν οι εκδόσεις κονσολών σαν τα πουκάμισα και το VR που επιτέλους ήρθε να καθιερωθεί στα σπίτια μας, αλλά σοβαρά παιχνίδια ώστε να δικαιολογούν την αγορά του, ακόμα δεν έχουμε δει. Προσπάθησα, λοιπόν, να "χωρέσω" μια πεντάδα με τα αγαπημένα μου παιχνίδια για το 2016, την οποία παραθέτω παρακάτω, αλλά θα πρέπει να αναφέρω επιγραμματικά και μερικούς τίτλους που άξιζαν άνετα να μπουν στη λίστα: Firewatch, Doom, Titanfall 2, Uncharted 4, Xcom 2.
Dark Souls 3
Το έπος ολοκληρώθηκε ακριβώς όπως έπρεπε. Δεν θα μπορούσα να μείνω περισσότερο ευχαριστημένος από το κλείσιμο μιας τριλογίας που της έχω τόση αδυναμία. Ο Miyazaki ήξερε ακριβώς τι να κάνει, μας χτύπησε στη νοσταλγία με το δικό του τρόπο και μας αποχαιρέτησε μέχρι να... ολοκληρωθούν και τα DLCs. Ελπίζω οι επόμενες κυκλοφορίες της From Software να αγγίζουν έστω και λίγο το μεγαλείο αυτών των παιχνιδιών.
Inside
Γελάω και μόνο που το σκέφτομαι. Τα παλικάρια της Playdead δεν μιλούν, δεν hype-άρουν, δεν υπόσχονται τίποτα. Απλά δουλεύουν πάνω σε μια πέτρα μέχρι να γίνει διαμάντι. Τρεις ώρες καθηλωτικού παιχνιδιού, προσεγμένο μέχρι "αηδίας" και στο τελευταίο pixel. Ξεπέρασαν τους εαυτούς τους.
The Last Guardian
Ομολογώ πως τόσο "θάψιμο" από τους πάντες με είχε επηρεάσει και άρχισα να έχω αμφιβολίες λίγο πριν ασχοληθώ μαζί του. Το παραμύθι του Ueda, όμως, με ταξίδεψε σε ένα δικό του κόσμο και παράλληλα σε χρόνια του παρελθόντος, τα χρόνια του παλιού αγνού gaming, τουλάχιστον όπως τα 80's και 90's παιδιά έχουμε θεοποιήσει στο μυαλό μας. Κατανοώ γιατί η νέα γενιά δεν μπορεί να το εκτιμήσει πέρα των τεχνικών προβλημάτων που έχει, αλλά πιστεύω πως όποιος του δώσει την ευκαιρία και ασχοληθεί για πάνω από δυο ώρες, θα καταλάβει γιατί ο βαθμός μερικών review είναι το λιγότερο σημαντικό σε τέτοιες δημιουργίες.
Dishonored 2
Η Arkane παρέδωσε ένα sequel στο Dishonored ακριβώς όπως του αρμόζει. Εξελιγμένο σε όλους τους τομείς, σωστά μελετημένο στα σημεία που δίνουν χαρακτήρα στο παιχνίδι, όπως level design και υπερδυνάμεις. Νομίζω πως όλοι όσοι το περίμεναν έμειναν ικανοποιημένοι και με το παραπάνω.
Deus Ex: Mankind Divided
Το απόλυτο stealth παιχνίδι, με απίστευτους μηχανισμούς, δουλεμένους - σοβαρούς διαλόγους και ένα σενάριο που κατακερματίζει τη σημερινή πραγματικότητα του "Μεγάλου Αδερφού". Ίσως υποδεέστερο του προηγούμενου Deus Ex σεναριακά, αλλά εφόσον σε όλους τους υπόλοιπους τομείς διαπρέπει, προσωπικά το απόλαυσα στο έπακρο και το συστήνω ανεπιφύλακτα.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΣΤΡΑΒΑΚΟΣ
Σε αντίθεση με πέρσι που ναι μεν είχαμε καλά παιχνίδια αλλά όχι τόσο (αν εξαιρέσουμε το Witcher 3) συγκλονιστικά, θεωρώ πως το 2016 ήταν καλύτερη χρονιά καθώς μέσα σ’ αυτή κυκλοφόρησαν παιχνίδια που θεωρώ ότι άφησαν το δικό τους στίγμα στη βιομηχανία και θα μιλάμε για αρκετά χρόνια στο μέλλον γι’ αυτά. Ωστόσο η νέα χρονιά που ξεκινά υπόσχεται καλύτερες εμπειρίες και προβλέπεται ότι θα είναι ακόμα πιο καυτή από αυτή που μας αφήνει. Οι κυκλοφορίες ήταν τόσο πολλές που δεν πρόλαβα να παίξω αρκετά από αυτά που ήθελα, όπως το Inside, The Last Guardian, Deus Ex: Mankind Divided και Titanfall 2. Οπότε τα παρακάτω παιχνίδια είναι αυτά που έπαιξα και ξεχώρισα.
Resident Evil 0
Το Resident Evil 0 ήταν απωθημένο 14 ετών! Για μένα αποτελεί μια ολόφρεσκη κυκλοφορία γιατί πίσω στο 2002 δεν είχα Gamecube και δε μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να το παίξω. Η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη που ύστερα από τόσα χρόνια θα είχα επιτέλους τη δυνατότητα. Μετά τις συνεχής απογοητεύσεις που για μένα ξεκίνησαν με αφετηρία το 4, χάρηκα πρώτα απ’ όλα που ξανάβλεπα ένα Resident Evil όπως μου άρεσε και επιπλέον που οι «παλαιικοί» μηχανισμοί στάθηκαν επάξια στο σήμερα και με έκαναν να νιώσω ακριβώς όπως τότε.
Firewatch
Το Firewatch ήταν από εκείνα τα παιχνίδια που μου είχαν εντελώς διαφύγει, μέχρι τη μέρα που μου ήρθε ένα μήνυμα απ’ τον Σάκη που έλεγε «Αυτό πρέπει να το παίξεις!». Το παιχνίδι αυτό για μένα δεν αποτελεί απλά το καλύτερο της χρονιάς, αλλά μια από τις πιο συγκλονιστικές gaming εμπειρίες που έχω βιώσει. Δεν είναι το gameplay, δεν είναι τα γραφικά, δε με ενδιαφέρει καν ότι δεν είναι «παιχνίδι» με την παραδοσιακή έννοια. Αυτό που μου έκανε το Firewatch είχα να το νιώσω απ’ το Journey. Η μαγεία του παιχνιδιού είναι στους διαλόγους και στα αισθήματα που σιγά σιγά ξετυλίγονται. Είναι η ομορφιά της μοναξιάς, η αξία της εμπιστοσύνης και η δύναμη του να ξεχάσεις. Δεν μπορείς να το περιγράψεις και δε θέλεις να το μοιραστείς. Μόνο κάποια στιγμή να το βιώσεις ξανά. Αν μπορέσεις…
Unravel
Το Unravel δημιουργήθηκε από μια ομάδα 14 ατόμων στη Βόριο Σουηδία. Το ενδιαφέρον μου κέντρισε ο creative director του παιχνιδιού Martin Sahlin ο οποίος είχε δηλώσει στην παρουσίασή του στην Ε3, ότι ο Yarny (από το yarn=νήμα) γεννήθηκε από μια μάλλινη κούκλα που έφτιαξε σε μια εκδρομή για να παίξει με τα παιδιά του. Το Unravel ήταν ένα πανέμορφο platformer που κατάφερε να ξυπνήσει όμορφα συναισθήματα. Ο Yarny συμβολίζει την αγάπη που μορφοποιείται με δεσμούς σαν ένα κουβάρι νήματος. Όπως το νήμα, αυτοί οι δεσμοί μπορεί να γίνουν εύθραυστοι ή να δεθούν περισσότερο. Όσο όμως τους κρατάς κοντά σου και τους νοιάζεσαι είναι ικανοί να γεφυρώσουν κάθε απόσταση και να απαλύνουν κάθε πόνο.
ABZÛ
Για μένα το όνομα και μόνο του συνθέτη Austin Wintory (βλ. Journey) ήταν αρκετό για να με κάνει να το θέλω απελπισμένα! Όταν δε, έμαθα ότι το studio που κρυβόταν πίσω του αποτελούταν από άτομα που είχαν δουλέψει πάνω στο Journey, η προσμονή μου έγινε εντονότερη. Ο θαλάσσιος κόσμος του ABZÛ ήταν σαγηνευτικός, μαγικός και μυστικιστικός. Θεωρώ πως η ομάδα σε αυτή τη πρώτη της προσπάθεια εκπλήρωσε άξια τον στόχο της. Δημιούργησε μια καινοτόμα συναισθηματικά εμπειρία που εμπνέει, αποτάσσει τη συμβατικότητα και ωθεί τον παίκτη στα όρια να εξερευνήσει νέα συναρπαστικά μονοπάτια χωρίς να του προσφέρει τίποτα στο πιάτο. Κι’ αυτό είναι κάτι που λίγα παιχνίδια το πετυχαίνουν εκεί έξω.
Uncharted 4: A Thief’s End
Τα Uncharted είναι ομολογουμένως απ’ τις καλύτερες –αν όχι η καλύτερη- action σειρά που κυκλοφορεί στο χώρο. Όμως το τέταρτο μέρος θεωρώ πως ήταν το Uncharted που περίμενα από ένα studio σαν τη Naughty Dog και ήθελα από τη πρώτη στιγμή να δω. Καλύτερα βέβαια αργά παρά ποτέ. Πιο σοβαρό και πιο ώριμο τόσο στο σύνολό του ως παιχνίδι, όσο και στους χαρακτήρες του. Ίσως το καλύτερο αντίο που έχει υπάρξει ποτέ σε έναν χαρακτήρα που αποτέλεσε σύμβολο μιας εποχής, καταφέρνοντας στη πορεία να εξελιχθεί και να ξεπεράσει άλλους που θεωρούνταν μέχρι πρότινος θρύλοι της κατηγορίας.
ΘΕΜΗΣ ΜΠΟΛΤΣΗΣ
Δεν πιστεύω πως θα υπήρχε κάποιος καλύτερος τρόπος για να κλείσει μια gaming χρονιά. Δύο εν τέλει εξαιρετικά παιχνίδια που περιμέναμε για 10 χρόνια κυκλοφορήσαν τις τελευταίες μέρες του 2016, με απόσταση μερικών ημερών το ένα από το άλλο. Βέβαια αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση πως η υπόλοιπή χρονιά ήταν μέτρια. Συνολικά φέτος έπαιξα πολλά παιχνίδια, πολλές πρόσφατες κυκλοφορίες, τίτλους που είχα παραλείψει στο παρελθόν και τίτλους που περίμενα χρόνια. Δεν έχω να κάνω κάποιο παράπονο. Είμαι ικανοποιημένος και ακόμη πιο αισιόδοξος για το 2017 που μας περιμένουν αμέτρητοι τίτλοι, δύο νέες κονσόλες και πόσες ακόμα εκπλήξεις. Όποτε σας αφήνω με τη δική μου λίστα που πέρα από την καθιερωμένη πεντάδα με τα καλύτερα παιχνίδια που έπαιξα φέτος, έχει και δυο ακόμη mini-κατηγορίες.
The Last Guardian
Βρισκόμαστε σε μια βιομηχανία ή ορθότερα ασχολούμαστε με ένα hobby, μια μορφή ψυχαγωγίας και διασκέδασης που παλεύουμε ώστε να θεωρηθεί τέχνη. Αν θα έπρεπε να διαλέξω έναν τίτλο για να αποδείξω σε κάποιον πως τα βιντεοπαιχνίδια είναι τέχνη, θα διάλεγα το The Last Guardian. Τα όποια τεχνικά προβλήματα, μικρά ή μεγάλα, χάνονται μπροστά σε μια εμπειρία, σε ένα βίωμα, στα συναισθήματα που χαράχτηκαν για πάντα στην μνήμη μου. Ο Fumito Ueda τα κατάφερε. Ξανά.
Inside
Μετά το Limbo πολλοί ήταν επιφυλακτικοί για το αν η Playdead μπορεί να παραδώσει για δεύτερη φορά κάτι αντίστοιχης ποιότητας. Πλέον, με το Inside, νομίζω πως η ομάδα από την Δανία μπορεί να θεωρηθεί ως μια από τις πιο φορμαρισμένες στον χώρο. Το Inside δίχως να μιλά, λέει τόσα πολλά. Οι απλοί gameplay μηχανισμοί που χρησιμοποιούνται με ευφάνταστους τρόπους σε πανέξυπνους γρίφους, τα αινιγματικά γεγονότα του παιχνιδιού που σε αφήνουν να αναρωτιέσαι για ώρες, η κλιμάκωση σε ένα από τα πια δυνατά και ανατριχιαστικά τέλη που έχω δει σε παιχνίδι; Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω; Το Inside είναι ίσως το αρτιότερο σε όλους τους τομείς παιχνίδι που έπαιξα φέτος.
Final Fantasy XV
Προσωπικά δεν είμαι βετεράνος της σειράς Final Fantasy και ούτε είχα ιδιαίτερες απαιτήσεις από την ανακοίνωση και τα trailers του Versus XII και αυτός μάλλον είναι ένας από τους λόγους που απόλαυσα τόσο πολύ το παιχνίδι. Μέχρι στιγμής το ρολόι έχει γράψει περισσότερες από 40 ώρες και μάλλον το νούμερο αυτό θα διπλασιαστεί μέχρι να μπει το νέο έτος. Η λέξη ‘έπος’ και τα παράγωγα της σίγουρα χρησιμοποιούνται πιο συχνά από όσο πρέπει, αλλά αν σε ένα παιχνίδι φέτος ταιριάζει ο χαρακτηρισμός, τότε αυτό είναι σίγουρα το Final Fantasy XV.
Firewatch
Ένα ακόμη διαμάντι της indie σκηνής που κυκλοφόρησε φέτος, ήταν το Firewatch, το οποίο και κατάφερε να αποδώσει την ιστορία του με έναν πολύ έξυπνο και πρωτότυπο τρόπο. Δεν χρειάστηκε εκθαμβωτικά γραφικά, εκρηκτικά set-pieces ή ατελείωτα cutscenes. Ο βασικός μηχανισμός του παιχνιδιού είναι ο διάλογος, η αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο χαρακτήρων (οι voice actors των οποίων είναι άξιοι συγχαρητηρίων για τις ερμηνείες τους). Το Firewatch αποδεικνύει συγχρόνως πως δεν χρειάζεται να βάλεις τον παίκτη να πάρει αποφάσεις που θα αλλάξουν την πορεία ενός σύμπαντος για να κάνεις μια ιστορική προσωπική και ενδιαφέρουσα.
Ratchet & Clank
Τελειώνοντας με την δική μου πεντάδα, φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το Ratchet & Clank. Το έχω αναφέρει και στο παρελθόν πως λατρεύω τα platformers, όπως επίσης και την σειρά της Insomniac Games. Το ντεμπούτο του αγαπημένου διδύμου στο PS4 ήταν εξαιρετικό και δουλεμένο σχεδόν σε κάθε πτυχή του. Το κλασσικό, χαρακτηριστικό χιούμορ ρέει άφθονο. Οι gameplay μηχανισμοί είναι πιο στιβαροί και ‘σφιχτοί’ από ποτέ. Ο τεχνικός τομέας αγγίζει επίπεδα CGI ταινίας, με το οπτικό σύνολο να το καθιστά ως ένα από τα ομορφότερα παιχνίδια εκεί έξω. Συνολικά το Ratchet & Clank με έκανε να θυμηθώ πόσο λείπουν αυτά τα πιο αθώα, ξέγνοιαστα παιχνίδια σήμερα.
Άξια αναφοράς: Uncharted 4: A Thief’s End, Titanfall 2, Hitman, Deus Ex: Human Revolution, Gears of War 4
Το χειρότερο παιχνίδι που έπαιξα φέτος: Homefront The Revolution
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ
Στο καλό και να μας γράφει το 2016. Ακούγεται απότομο αλλά πιστέψτε δεν είναι τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα. Δεν είμαι κανένας δεισιδαιμονικός ή προληπτικός αλλά με τα όσα έγιναν φέτος και να μην ήσουν άρχισες να έχεις υποψίες. Πριν πάω στα του gaming ήταν μια χρονιά που θα καταγραφεί ως παράλογη και γενικώς δυσάρεστη αν μετρήσουμε το πόσους σημαντικούς ανθρώπους των τεχνών και άλλων τομέων χάσαμε αναπάντεχα, όπως οι David Bowie, Alan Rickman και Muhammad Ali. Κοιτώντας πίσω τα «κακά» υπερνικούν τα «καλά» και νομίζω πως πολλοί που το διαβάζετε αυτό θα συμφωνείτε.
Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος όμως και να τα κοιτώ τα πράγματα έτσι και με μια δόση ρεαλισμού. Στα του gaming λοιπόν τα πράγματα ήταν εκ δια μέτρου αντίθετα και διαγράφονται καλύτερα τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια, με παιχνίδια όπως τα Death Stranding, The Last of Us Part II, Red Dead Redemption 2, Mass Effect: Andromeda και πολλά ακόμη. Φέτος είχαμε παιχνίδια όπως τα Uncharted 4, Deus Ex: Mankind Divided, Dark Souls III και κυκλοφορίες γιγαντιαίες που ήταν χρόνια στο κουρμπέτι όπως τα Final Fantasy XV και The Last Guardian, τα οποία μονοπώλησαν το ενδιαφέρον μας. Εντάξει, δεν μπορούσαν να λείψουν οι παραφωνίες στη βιομηχανία του gaming και ναι, υπάρχει μια ανακατωσούρα από πλευράς εταιριών στο θέμα των κονσολών και το που βαδίζουν, με αφίξεις νέων οικιακών συσκευών εν μέσω γενιάς (βλ. PS4 Pro), αλλά θεωρώ πως δεν είναι επί της παρούσης. Να ευχηθώ από την πλευρά μου να φύγει όσο πιο ανώδυνα για όλους το 2016 και να έρθει το 2017 με ένα εντελώς αντίθετο κλίμα από τον προκάτοχο του.
Quantum Break
Μπορεί να μην είναι στο ίδιο ύψος και ύφος με το Alan Wake, μπορεί να μην έχει το ίδιο μεράκι που μπήκε σε αυτό, όμως δεν παύει να είναι ένα παιχνίδι της Remedy, με την υπογραφή του Sam Lake που λατρεύω προσωπικά. Το Quantum Break αποτελεί ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του Xbox One και ένα από τα πιο ιδιαίτερα των τελευταίων ετών, μιας και το πείραμα που συγχέει τηλεοπτική σειρά με videogame ήταν ιστορικό από άποψη εκτέλεσης. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα με έκανε να διψάω παραπάνω για ένα Alan Wake 2…
Firewatch
Ένα μοναχικό ταξίδι στο δάσος. Ένας χαρακτήρας βουτηγμένος στην αμφιβολία την κατάθλιψη και θέλοντας να ξεφύγει έγινε δασάρχης. Η γραφή και τα εκπληκτικά voice overs στον αξιομνημόνευτο τίτλο της Campo Santo, σε συνδυασμό με το μοναδικό παστέλ-καρτουνίστικο εικαστικό γέννησαν ένα διαμάντι της indie σκηνής και τους ευχαριστώ για το ταξίδι.
Titanfall 2
Χωρίς αμφιβολία ήταν το μπάμ από το πουθενά. Μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω το αριστουργηματικά διασκεδαστικό FPS της Respawn, η οποία πόνταρε τα ρέστα της με ένα καλοδουλεμένο και γεμάτο μεράκι campaign, που όμοιο του σε ποιότητα είχαμε να δούμε από το Modern Warfare. Ειλικρινά αν διαβάζετε αυτές τις γραμμές χωρίς ακόμη να έχετε παίξει το Titanfall 2, βρείτε έναν τρόπο να το κάνετε όσο άμεσα γίνεται. Σας εγγυώμαι ότι δεν θα χάσετε. Ποιος θα το έλεγε πως ένα sequel που από online-κεντρικό, ας μου επιτραπεί η έκφραση, θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία ως ένα που εστίαζε στην παραδοσιακή single player εμπειρία;
Uncharted 4: A Thief’s End
Η Naughty Dogs μεγάλωσε, ωρίμασε και σκοτείνιασε. Το σκέφτηκε καλά πριν το κάνει αλλά εν τέλει ήταν μια κατάθεση ψυχής και αποτύπωσης του mindset των εργαζομένων της, επάνω σε μια σειρά που λατρεύτηκε από το κοινό. Και πώς να μην ήταν πιο ώριμη ως εταιρία και έμψυχο δυναμικό αφού προηγήθηκε ένα The Last of Us. Πήρε τη συνταγή του αλαζονικού, κλασικού Indiana Jones χαρακτήρα, τα εκπληκτικά set pieces και τα έμπλεξε με την μαυρίλα, την ζοφερή και πιο προσγειωμένη φύση του προηγούμενου τίτλου της. Kατάφερε κιόλας να δώσει το πιο δίκαιο και καλογραμμένο τέλος του αγαπημένου μας κλέφτη του Nathan Drake. Το αποτέλεσμα ήταν το καλύτερο Uncharted της σειράς και κατ’εμέ το αρτιότερο παιχνίδι της γενιάς μέχρι στιγμής.
ΥΓ 1: Συγχωρέστε με που δεν είναι πεντάδα, αλλά για διάφορους λόγους δεν έπαιξα όλα τα φετινά μεγάλα παιχνίδια.
ΥΓ 2: Εύχομαι το 2017 να μας βρει με μια ανακοίνωση Alan Wake 2.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΛΑΜΑΡΑΣ
Ακόμη ένα έτος έφτασε στο τέλος του. Ένα έτος που μας έφερε μοναδικές εμπειρίες από διάφορα βιντεοπαιχνίδια και ταλαντούχους δημιουργούς. Εμπειρίες οι οποίες μας αφήνουν σε αυτή την οικονομική κρίση να βάζουμε στην άκρη τα προβλήματά μας και να ταξιδεύουμε σε νέους κόσμους, προσφέροντάς μας όμορφες ιστορίες. Στις παρακάτω γραμμές θα σας παρουσιάσω τα παιχνίδια που ξεχώρισαν κατά την άποψη μου το 2016 και κατάφεραν και "κέρδισαν" μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.
Dark Souls 3
Η From Software με το τρίτο της κεφάλαιο με ταξίδεψε για μία ακόμη φορά σε έναν σκοτεινό, αποπνικτικό και παράξενα σαγηνευτικό κόσμο. Ένα σκληρό ταξίδι "πόνου", με ενδιαφέρον lore και άψογο μουσικό τομέα σε συνδυασμό με το ελεύθερο σύστημα μάχης κατάφερε για μία ακόμη φορά να κερδίσει μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, αλλά και αρκετά playthroughs στην κονσόλα μου.
Doom
Μία αρμονική συνεργασία κόλασης, metal, δαιμόνων και αίματος. Δεν νομίζω πως υπάρχουν καλύτερες λέξεις για να χαρακτηρίσεις το Doom. Fast paced gameplay, με "άρρωστα" περιβάλλοντα, επικίνδυνα τέρατα και τέλος, ένα αριστουργηματικό soundtrack προσφέρει μία μοναδική εμπειρία δράσης και αδρεναλίνης που θεωρώ δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη από το μάτι κανενός.
Uncharted 4: A Thief’s End
Μεγάλωσε ο Drake, μεγάλωσα και εγώ. Με το τέταρτο κομμάτι στην περιπέτεια του ξεκαρδιστικού πρωταγωνιστή, η Naughty Dog μας έδειψε ένα πιο ώριμο και υπεύθυνο χαρακτήρα ο οποίος αντιμετωπίζει τις επικίνδυνες καταστάσεις σοβαρότερα. Μία "αχόρταστη" περιπέτεια με αρχή, μέση και τέλος, η οποία δεν σε κάνει ούτε για ένα λεπτό να βαρεθείς. Από έξω δεν γίνεται να αφήσω τον άψογο τεχνικό τομέα με γραφικά που -ας μου επιτραπεί - κόβουν την ανάσα.
Naruto Shippuden: Ultimate Ninja Storm 4
Το τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο στο σύμπαν του Masashi Kishimoto αποτελεί το πιο ολοκληρωμένο παιχνίδι στην σειρά. Το Naruto Shippuden: Ultimate Ninja Storm 4 χάρις το πλούσιο ρόστερ μαχητών του, το τρομερά ενδιαφέρον story mode του οποίου τα γεγονότα συμβαδίζουν με το manga και τέλος, οι πρωτότυποι και εξελιγμένοι gaming μηχανισμοί με έκαναν να αναλώσω αρκετές ώρες στο πόνημα της CyberConnect2. Για τους fans του anime και των παιχνιδιών θεωρώ πως το τέταρτο κεφάλαιο αποτελεί μία πολύ καλή αγορά την οποία δεν πρόκειται να μετανιώσουν.
Final Fantasy XV
Από την λίστα μου δεν γινόταν να λείπει και το νέο κεφάλαιο της σειράς Final Fantasy. Ένα μαγευτικό και ανανεωμένο ταξίδι, με εξαιρετικούς gameplay μηχανισμούς, άρτιο τεχνικό τομέα, φοβερή μουσική επένδυση και ένα ολοκληρωμένο story κατάφερε να κερδίσει και αυτό μία θέση όχι μόνο στην εν λόγω στην λίστα, αλλά και στην καρδιά μου. Ομολογώ πως το ταξίδι του Noctis και της παρέας του στο Final Fantasy XV θα με συντροφεύει για αρκετά χρόνια στην ζωή μου, όπως και άλλων πρωταγωνιστών των παιχνιδιών της εταιρίας.
ΒΑΣΩ ΚΟΖΑΔΙΝΟΥ
«Πέντε παιχνίδια», λέει, «σε μικρό κείμενο»..και για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα ακριβώς τι μου ζητήθηκε. Ε λοιπόν κι εγώ δεν θα σας πω για παιχνίδια. Θα σας μιλήσω για πέντε μέρη που επισκέφθηκα, πέντε ταξίδια που έκανα. Θα σας πω για το κάθε ένα μια μικρή περιγραφή, όμοια με αυτή που θα έγραφα σε ένα αναμνηστικό καρτ ποστάλ. Ούτε για τη βιομηχανία θέλω να μιλήσω. Θα σας πω μονάχα για ένα κακομαθημένο μικρό παιδάκι που φέτος πάτησε λίγο σταθερότερα στα πόδια του. Κι ας μας κούρασε το κλάμα του, μας χάρισε αρκετά χαμόγελα.
Dark Souls 3
Ταξίδεψα πάλι στον κόσμο της σειράς Dark Souls. Σκότωσα και σκοτώθηκα, ξανά και ξανά. Χάθηκα σε μέρη και περιοχές τόσο ελκυστικά απόκοσμες, οι οποίες μου θύμισαν με τον πιο παραστατικό τρόπο το μεγαλείο της μικρότητας μου ως ύπαρξη.
That dragon cancer
Φιλοξενήθηκα σε ένα σπίτι, και στο βίωμα μιας οικογένειας με ένα παιδί που πάσχει από καρκίνο. Μαζί τους, συνειδητοποίησα πως ανεξάρτητα από όσους είχα νικήσει στο παρελθόν, μερικών δράκων το health bar δεν θα κατεβεί ποτέ, όσο κι αν προσπαθήσω. Ακολούθησα με συγκλονιστικό ρεαλισμό μια συναισθηματική κλιμάκωση και υποκλίθηκα με κάθε σεβασμό στον πατέρα και δημιουργό του That dragon cancer.
Firewatch
Πήγα στο Wyoming, κάπου στις ακτές της δυτικής Αμερικής να προσέχω μια δασική έκταση από τις φωτιές. Η ανασφάλεια και μοναξιά που βίωσα με χαστούκισαν απότομα, και η εξάρτηση μου από την αποφυγή τους, έκαναν το σημάδι από το χαστούκι ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα ζωής. Ήταν το καλύτερο ταξίδι της χρονιάς.
Layers of Fear
Βρέθηκα στο σπίτι μου, ως ένας ψυχεδελικός ζωγράφος. Προσπάθησα να ολοκληρώσω τον πίνακα μου περνώντας από εναλλακτικές μορφές της πραγματικότητας που μπλέκονταν με το παρελθόν και το παρόν μου. Η ατμόσφαιρα με φόβιζε καθώς ένιωθα ότι δεν είμαι μόνη στο σπίτι. Πίστευα πως κάποιο τέρας με κυνηγά, μέχρι που ολοκλήρωσα το έργο μου, για να συνειδητοποιήσω ότι το μόνο τέρας από το οποίο έτρεχα να γλυτώσω ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός.
Bioshock (Remaster)
Θα κατέληγα με το Inside, αλλά είμαι σίγουρη πως ήδη με έχουν υπερκαλύψει οι απόψεις των προηγούμενων συντακτών. Οπότε θα καταλήξω με την επίσκεψη μου στη Rapture. Το πρώτο Bioshock είναι και πρώτο στη λίστα με τα αγαπημένα μου ταξίδια και soundtrack. Όπως είναι αναμενόμενο, δεν μπορούσε η remaster μορφή του να λείπει από εδώ. Απόλαυσα ξανά, κάθε ανατροπή, κάθε διάλογο, κάθε περιοχή της Rapture και ενθυμήθηκα όλους τους λόγους για τους οποίους το θεωρώ πρώτο στους σπουδαιότερους και άχρονους τίτλους όλων των εποχών.
Κλείνοντας, να ευχηθώ για μια παραγωγικότερη χρονιά. Να θυμάστε, εάν έχετε την καλοσύνη, πως με περισσότερη ψυχραιμία και υπομονή, όλα θα πάνε καλά.
ΝΙΚΟΣ ΚΡΙΠΙΝΤΙΡΗΣ
Και ήρθε η ώρα να πούμε ποιο ήταν το αγαπημένο μας παιχνίδι για το 2016. Τονίζω “αγαπημένο” και όχι καλύτερο... Φέτος σκεφτόμουν πως θέλω να γράψω για έναν μόνο τίτλο και να μην αναφέρω άλλους, μιας και θεωρώ πως το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι ότι καλύτερο κυκλοφόρησε την χρονιά που φεύγει. Θέλοντας όμως να μην αδικήσω και τα αλλά αριστουργήματα που ευχαριστήθηκα, θα αναφέρω και αυτά, γιατί πραγματικά αξίζουν έστω και μια μικρή αναφορά.
Θα ξεκινήσω, με τυχαία σειρά, με το Uncharted 4. Όλοι ξέρουμε τι θα πει Naughty Dog και Uncharted. Ο τίτλος είναι ένα τεχνολογικό επίτευγμα όσον αφορά τον τεχνικό του τομέα, αλλά αυτό δεν το εμπόδισε να παρουσιάσει και ένα εξίσου φοβερό σενάριο, με ερμηνείες για Oscar. Συνεχίζω με έναν τίτλο που δεν πίστευα ποτέ πως θα έβαζα στην συγκεκριμένη λίστα.. Αναφέρομαι στο Doom. Ένας τίτλος που με εξέπληξε ευχάριστα φέτος. Δράση, δράση και πάλι δράση. Το Doom 4 είναι ο ορισμός της shooting αδρεναλίνης. Ευχαριστιέμαι πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια τους indie τίτλους και ευτυχώς φέτος είχαμε αρκετούς. Πολυαγαπημένο, χαριτωμένο και μοναδικό το Unravel, ένας τίτλος που με άγγιξε. Ένα παιχνίδι κατάθεση ψυχής του δημιουργού του που αξίζει την αναγνώριση. Μοναδικό.
Και φυσικά από την λίστα δεν θα μπορούσε να λείπει το επικότατο Dark Souls 3. Μπορεί πολλοί να πιστεύουν πως η σειρά κούρασε, αλλά αυτό δεν μπορεί να κλέψει καθόλου από την δόξα του του τρίτου κεφαλαίου. Όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε στην σειρά είναι εδώ, με μερικές από τις πιο επικές σκηνές και μάχες που έχουμε δει στα Dark Souls. Με μεγάλη ανυπομονησία περιμένω το τρίτο DLC του παιχνιδιού. Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα του Number One. Ποιο είναι; Μα φυσικά το Inside! Το Inside μου πρόσφερε πολλά περισσότερα από αυτά που προσφέρουν συνήθως τα βιντεοπαιχνίδια. Λύπη, ευχαρίστηση, προβληματισμό, σκέψη, αγωνία είναι μόνο μερικά από τα συναισθήματα που ένιωσα παίζοντας το. Ένας τίτλος πέρα από τα όρια του gaming. Ας μην μακρηγορώ όμως, άλλωστε έχουμε πει αρκετά για το Inside εδώ στους Unboxholics, που με διαφορά είναι ο αγαπημένος μου τίτλος για το 2016!
Κλείνοντας θέλω να αναφέρω και μερικά παιχνίδια που δεν έχω προλάβει ακόμα να ασχοληθώ μαζί τους και πολύ πιθανόν να περιέχονταν στο παραπάνω κείμενο. Συγκεκριμένα, το ABZU, το Firewatch, το Gears Of War 3, το Dishonored 2 και το The Witness! Καλή χρόνια σε όλους!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Το 2016 ήταν ένας αρκετά δυνατός χρόνος στο χώρο του gaming και της τεχνολογίας της σχετικής με αυτό. Είδαμε μια πληθώρα τίτλων, από μικρά και μεγάλα στούντιο, που αν και κανένα δεν θα έλεγα ότι μας έδωσε το καλύτερο παιχνίδι της τωρινής γενιάς, μας πρόσφεραν πολλές αξιοπρεπείς προτάσεις, όμορφα μοιρασμένες σε όλη την χρονιά. Κάποιος που παίζει παραπάνω από 2-3 είδη παιχνιδιών δεν έμεινε ούτε μήνα ανικανοποίητος Με τρία μεγάλα παιχνίδια-κινηματογραφικές εμπειρίες blockbuster επιπέδων (Uncharted 4, Tomb Raider, Quantum Break), αρκετές fps επιλογές (Battlefield 1, Call of Duty, Titanfall), αλλά και πιο ιδιαίτερες και προσωπικές ιστορίες όπως το Inside και το The Last Guardian. Φέτος είδαμε και το επίσημο λανσάρισμα των μεγάλων παικτών της Virtual Reality σκηνής, τα οποία μπορεί να μην είναι η επανάσταση που ονειρεύονται κάποιοι στο gaming, αλλά σίγουρα θα μας απασχολήσει σε πολλούς τομείς τα επόμενα χρόνια με τις πρακτικά άπειρες εφαρμογές της. Από τις καινούργιες κονσόλες που είδαμε και ανακοινώθηκαν ή κυκλοφόρησαν την προσοχή μου έχει μόνο το υβριδικό μηχάνημα της Nintendo, το οποίο σταυρώνω δάχτυλα ποδιών-χεριών να μην μας απογοητεύσει.
Δυστυχώς λόγω ανωτέρας βίας δεν είμαι σε θέση να βγάλω λίστα με τα παιχνίδια της χρονιάς, καθώς με πολλά (κυρίως όσα κυκλοφόρησαν στο δεύτερο μισό του χρόνου) δεν έχω καταφέρει να ασχοληθώ ακόμα. Ενδεικτικά μόνο θα αναφέρω το DOOM ως μεγάλη έκπληξη όντας μεγάλος λάτρης των old-school first-person-shooters, το Firewatch ως μια ωραία interactive εμπειρία (δεν θα το έλεγα παιχνίδι) που δεν με κούρασε όπως οι υπερπαραγωγές με εκρήξεις, μπαμ-μπουμ και συνεχόμενες κατεδαφίσεις και, τέλος, το Overwatch, το οποίο μπορεί να μην είναι πρωτότυπη ιδέα, μπορεί να είναι πολύ ακριβό για αυτά που προσφέρει, αλλά αναζωογόνησε το genre των team-hero-based-shooters.
Αυτά από εμένα, σας εύχομαι καλές γιορτές, καλή χρονιά και πάνω από όλα υγεία σε εσάς και τους αγαπημένους σας.
ΝΙΚΟΣ ΔΕΡΛΟΣ
Φτάνοντας στο τέλος του έτους και καθώς τα χρόνια περνάνε, όλο και περισσότερο αναλογίζεται ο κάθε ένας μας τι έκανε μεσα σε αυτες τις τριακόσιες εξήντα και κάτι μέρες. Ξέρεις, σε πιάνουν αυτα τα «καταραμένα» υπαρξιακά που λέμε που..... Οοοοοπα οπα οπα δεν είμαστε εδω για να μιλήσουμε για υπαρξιακά, αλλα για τη Gaming χρονια που πέρασε. Σκεφτόμουν τις προάλλες λοιπόν, πόσο παράξενοι έχουμε γίνει τα τελευταία χρόνια και πόσο ευχάριστο βρίσκουμε, το να γκρινιάζουμε σαν γεροπαράξενοι, ας μου επιτραπεί η έκφραση, για το ποσο πιο καλή ήταν η περσινή χρονια σε σχεση με φέτος, απο άποψη κυκλοφοριών, ποσότητας και ποιότητας. Παραδόξως, παιδια μου ομορφα, δεν ένιωσα γκρινιάρης. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος οτι η φετινή χρονιά ήταν καλύτερη σε σχέση με πέρσι, και πάντα με τα δικά που γουστα. Ναι, πρεπει να πάρουμε υπόψην τον παράγοντα συναίσθημα, γιατι μετα απο κοντά δέκα χρόνια ήρθε το Final Fantasy ver… εεε Final Fantasy XV αλλά και το The Last Guardian κοκ. Αλλα δεν ειμαι εδώ να μιλήσω ουτε για το συναίσθημα ουτε για τη νοσταλγία. Ας μην πολυλογώ όμως, είμαι εδώ για να παρουσιάσω τα 5 καλύτερα, για μενα, παιχνίδια που ήρθα σε έπαφη το 2016. ΔΕΝ είναι τα καλύτερα παιχνίδια που βγήκαν, ΔΕΝ είναι αυτα με τις περισσότερες πωλήσεις και ΔΕΝ είναι αυτά με τα ομορφότερα γραφικά. Είναι αυτά που με εβαλαν κάτω και μου θύμισαν γιατι στα 30 μου συνεχίζω ακόμα αυτο το χόμπι, είναι αυτα που με χτύπησαν στα μούτρα και μου είπαν, ειμαι εδώ για σένα, ειναι αυτά που αγάπησα και μου άφησαν κάτι όταν τα άφησα.
- Aragami, γιατι με έκανε να θυμηθώ όσα αγαπάω και τα είχα ξεχάσει.
- Dark Souls 3, γιατι ειναι Souls.
- Final Fantasy XV, γιατι έτσι.
- Uncharted 4, γιατί δεν του έλειπε τίποτα, αντιθέτως είχε πάρα πολλά.
- Pokemon Go, γιατί αν και ξέρω ότι δε μπορώ ούτε εγώ να το χαρακτηρίσω βιντεοπαιχνίδι, ήταν ένας τεράστιος παράγοντας να βγώ στο δρόμο με φίλους φίλων που ούτε κάν ήξερα, γιατι ήταν ένας λόγος που γνώρισα όλα τα μέρη που περιβάλουν το μικρό χωριό που περνάω τα καλοκαίρια μου, και γιατι στην τελική θελω να είμαι κόντρα σε όλους τους άλλους που το βρίζουν...αναρχία!
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΛΤΕΣ
Το 2016 μπορώ να πω ότι ήταν ένα πάρα πολύ πλούσιο έτος με έναν τεράστιο όγκο παιχνιδιών τα οποία θέλω να παίξω, ο χρόνος και το χρήμα με περιορίζει στο τι και πότε παίζω. Αυτό που κάνω (και νομίζω δεν είμαι ο μόνος) είναι ότι αγοράζω παιχνίδια τα οποία μπορεί να είναι παλαιότερων ετών σε προσφορές (σε ψηφιακή ή φυσική μορφή) κι έτσι ενώ δεν ακολουθώ πάντα τις τελευταίες κυκλοφορίες, είτε μέσω των reviews, είτε μέσω των αγορών μου, πάντα θα παίρνω μία γεύση από την gaming χρόνια. Έτσι κοιτώντας τις ώρες που έχω “φάει” παίζοντας, τα παρακάτω παιχνίδια είναι αυτά τα οποία με έχουν κρατήσει περισσότερο.
Forza Horizon 3
Το καλύτερο racing παιχνίδι όλων των εποχών. Αυτά είναι τα μόνα λόγια που μπορώ να χρησιμοποιήσω για αυτό το παιχνίδι. Πριν παίξω το FH3 πραγματικά απορούσα αν και πως μπορεί η Playground Games να ξεπεράσει το Forza Horizon 2, το αγαπημένο μου παιχνίδι της σειράς. Το FH 3 απλά ισοπέδωσε τις προσδοκίες μου και ήταν ότι ακριβώς έπρεπε να είναι, καλύτερο – μεγαλύτερο – πλουσιότερο. Για εμένα είναι το παιχνίδι του απόλυτου 10, από τον αψεγάδιαστο τεχνικό τομέα, τον μεγάλο αριθμό οχημάτων, τις προσθήκες στις δυνατότητες των οχημάτων και το δυνατότερο του χαρτί, το τέλειο πάντρεμα του ρεαλισμού με το arcade. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν έχει καταφέρει να προσφέρει χειρισμό φιλικό προς τον παίκτη με άκρως ρεαλιστικά στοιχεία. Ειδικά μέσω του τελευταίου expansion, Blizzard Mountain, η συμπεριφορά των οχημάτων στο χιόνι δεν είναι απλά ρεαλιστική, δεν υπάρχει διαφορά σε σχέση με την πραγματικότητα. Για εμένα πρόκειται για το παιχνίδι της χρονιάς, το παιχνίδι της δεκαετίας, το παιχνίδι του αιώνα, το παιχνίδι της χιλιετίας, το παιχνίδι όλων των εποχών.
DiRT Rally
-2η συνεχόμενη χρονιά στο top 5 το ίδιο παιχνίδι; Πως γίνεται αυτό; Ό,τι θέλω θα κάνω (που λέει και μία ψυχή) και γι’ αυτό βρίσκεται και φέτος το DiRT Rally στη λίστα, πλέον ως επίσημη κυκλοφορία σε όλες τις πλατφόρμες, γιατί πολύ απλά είναι παιχνιδάρα. Το παιχνίδι απλό ήταν αυτό ακριβώς που ζητούσα από την Codemasters και αυτό ακριβώς έλαβα: αγνό, καθαρό, γνήσιο rally. Όσο περνάει ο καιρός η θέση του ως ο βασιλιάς των Rally games θεμελιώνεται όλο και περισσότερο, ειδικά όταν ο ανταγωνισμός δεν δείχνει τη δυνατότητα να πλησιάσει την ποιότητα του. Εδώ και δύο χρόνια, λαμβάνοντας υπόψιν και την early access περίοδο του παιχνιδιού με το καλημέρα, πήρε τη θέση που του ανήκει στην αγορά.
CSR Racing 2
Από το smartphone μου περνούν διαρκώς δεκάδες racing παιχνίδια, ειδικά τώρα που υπηρετώ τη μαμά πατρίδα. Στο Play store υπάρχει κορεσμός από Drag racing παιχνίδια, μία φόρμουλα παλιά και χιλιοπαιγμένη, φέτος όμως η κυκλοφορία του CSR 2 έφερε την απαραίτητη αναβάθμιση στο χώρο. Το παιχνίδι παίρνει όλα τα στοιχεία των προκατόχων του που τα έχουν κάνει επιτυχημένα και αναδεικνύεται από ένα απλό παιχνίδι της σειράς λόγω της δουλειάς που έχει γίνει σε αυτό. Προσωπικά το θεωρώ το ποιοτικότερο στο είδος του και περιμένω να δω πότε θα αρχίσουν να κάνουν οι πρώτοι κλώνοι την εμφάνισή τους.
F1 2016
Το F1 2016 για εμένα είναι η έκπληξη της χρονιάς. Ενώ περίμενα να παίξω ακόμη ένα παιχνίδι “της σειράς” όπως οι προκάτοχοί του, με το που ξεκίνησα να παίζω όλοι οι ενδοιασμοί που είχα διαλύθηκαν. Το παιχνίδι είναι μία ανάσα δροσιάς στο franchise με το career mode να κλέβει την παράσταση και να προϊδεάζει για το τι μπορεί να υπάρξει στο μέλλον. Αν κάποιος μου έλεγε πέρυσι τέτοια εποχή, με την εικόνα που είχα για το franchise, ότι θα απολάμβανα ένα παιχνίδι F1 και όχι μόνο αυτό αλλά θα ανυπομονούσα και για το επόμενο, θα τον θεωρούσα τρελό. Φέτος απλά ανυπομονώ για το τι ετοιμάζει η Codemasters για το 2017.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.