Ο κόσμος των χαμένων εφευρέσεων - Mέρος 2ο

Το όνομα Maurice Ward δεν σας λέει τίποτα. Και είναι λογικό μιας και αναφερόμαστε σε έναν ερασιτέχνη χημικό, ο οποίος ισχυριζόταν πως είχε καταφέρει να δημιουργήσει ένα υλικό τόσο ξεχωριστό που θα άλλαζε τον κόσμο για πάντα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Την δεκαετία του ’60 ο Maurice Ward εργαζόταν ως κομμωτής στην Αγγλία. Δήλωνε μάλιστα πως αυτά που έκαναν εταιρίες όπως η L’Oreal και η Garnier εκείνος τα είχε ήδη κάνει 50 χρόνια πριν. Επίσης κορόιδευε τις εταιρίες αυτές λέγοντας πως ‘ακόμα δεν το κάνουν σωστά όπως το είχα κάνει εγώ’. Ένα αεροπορικό δυστύχημα με προορισμό την Κέρκυρα στο οποίο 55 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τοξικές αναθυμιάσεις, τον έκαναν να αφιερωθεί στην ανακάλυψη ενός υλικού ισχυρότερου και ανθεκτικότερου στη φωτιά από ποτέ. Σαν ερασιτέχνης χημικός, κάποια στιγμή στο παρελθόν είχε  καταφέρει να πάρει στα χέρια του μια συσκευή (extruder) από την μεγαλύτερη εταιρία χημικών της Αγγλίας. Με αυτήν θα προσπαθούσε να δημιουργήσει ένα κράμα, μια μίξη δηλαδή υλικών ώστε να καταλήξει σε κάποιο που του είχε ζητηθεί για να χρησιμοποιηθεί στα καπό της Citroen. Το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό και το υλικό στο οποίο είχε καταλήξει έμεινε στο…ράφι ξεχασμένο.  Όμως εκείνο το αεροπορικό ατύχημα, στο οποίο οι άνθρωποι πέθαναν από αναθυμιάσεις και όχι από την πρόσκρουση, τον έκανε να θυμηθεί εκείνο το υλικό του.

Ο Maurice έβαλε όλο του το ‘είναι’ στην προσπάθεια. Είχε φτάσει να δοκιμάζει έως και 20 περίπου συνδυασμούς και φόρμουλες υλικών την ημέρα, και κάποια στιγμή φάνηκε πως τα είχε καταφέρει. Δοκίμασε το νέο του υλικό με ένα φλογοβόλο και είδε το πόσο εκπληκτικά ισχυρό ήταν απέναντι στη φωτιά και τη ζέστη. Τη δεκαετία του 90 το υλικό του αυτό απασχόλησε την παγκόσμια κοινότητα. Μια εμφάνισή του στην τηλεοπτική σειρά Tomorrow’s World του εξασφάλισε την αναγνωρισιμότητα που επιθυμούσε. Εκεί, παρουσίασε ένα πείραμα με ένα ωμό αυγό. Το έβαλε πίσω από το υλικό του, και το έκαψε με ένα φλογοβόλο σταθερά για 5 λεπτά. Ύστερα απέδειξε πως το αυγό όχι μόνο δεν είχε υποστεί βλάβη άλλα ήταν και αρκετά κρύο στην υφή. Μπορούσες να το κρατήσεις στο χέρι χωρίς κανένα πρόβλημα.  O ίδιος επανέλαβε αρκετές φορές το πείραμα του και στο YouΤube. Αρκεί να γράψετε Maurice Ward Starlite The Great Egg test για να το δείτε με τα μάτια σας. Το υλικό το ονόμασε Starlite η εγγονή του Maurice.

Πολλοί οργανισμοί και εταιρίες ενδιαφέρθηκαν για αυτό το υλικό και τις εξαιρετικές του ιδιότητες. Αν και τους άφησε να κάνουν κάποιες δοκιμές, δεν τους επέτρεψε ποτέ να πάρουν κάποιο δείγμα για τα εργαστήρια τους. Ο Maurice είχε γίνει τόσο παρανοϊκός με την εφεύρεσή του που έπαιρνε όλα τα μέτρα προστασίας που μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Έλεγε πως το υλικό του άξιζε δισεκατομμύρια και όσες προσφορές και αν του έγιναν διεκδικούσε πάντα το 51% των δικαιωμάτων του. Φυσικά οι εταιρίες άρχισαν να αποθαρρύνονται από την συμπεριφορά αυτή του Maurice και σιγά-σιγά το υλικό ξεχάστηκε. Το Starlite μπορούσε να αντέξει τα ‘πυρά’ ενός λεϊζερ 10.000 βαθμών κελσίου.  Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν μονωτικό υλικό σε πάρα πολλές κατασκευές και ένας θεός ξέρει τι εφαρμογές θα σκέφτονταν οι μηχανικοί ανά τον κόσμο. Όμως η παράνοια του δημιουργού της πως θα του κλέψουν τη δόξα το έκανε να χαθεί για πάντα. Λέγεται πως μόνο τα μέλη της οικογένειας του γνωρίζουν την ακριβής συνταγή όμως είναι σχεδόν βέβαιο πως κανένας δεν ξέρει τελικά την συνταγή πέρα από τον ίδιο τον Maurice που έφυγε από τη ζωή το 2011.

Είναι η δεύτερη φορά που βλέπουμε πως μια ‘συνταγή’ χάνεται από προσώπου Γης. Κινείται άραγε και αυτή η φόρμουλα στα όρια της ‘απάτης’; Είναι μια εφεύρεση που δεν είχε τελειοποιηθεί και αποσκοπούσε σε χρηματοδότηση; Κανείς δε φαίνεται να γνωρίζει και είναι δύσκολο να βγάλει κανείς συμπέρασμα ύστερα και από τον θάνατο του ίδιου του Ward.

Ματσαμάκης Μπάμπης