Ο κόσμος των χαμένων εφευρέσεων - Μέρος 1ο

Επανάσταση, απάτη ή εμμονή;
26 Ιανουαρίου 2016 09:50
Ο κόσμος των χαμένων εφευρέσεων - Μέρος 1ο

Στον κόσμο της Τεχνολογίας και της Επιστήμης υπάρχουν φορές που τα πράγματα πηγαίνουν όπως ακριβώς έχουν σχεδιαστεί. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που ο κόσμος δεν άλλαξε λόγω λεπτομερειών. Μικρές αναποδιές έχουν καταδικάσει projects, εφευρέσεις και ιδέες, αφήνοντάς μας να φανταζόμαστε τι θα μπορούσε να είχε συμβεί στην αντίθετη περίπτωση. Ο όρος ‘τρελός επιστήμονας’ που έχει πλέον καθιερωθεί στην κουλτούρα μας, έχει να κάνει με τις εξωφρενικές εφευρέσεις ανθρώπων που είχαν ‘εμμονές’. Σήμερα θα μιλήσουμε για μια χαμένη εφεύρεση, της οποίας τα αποτελέσματα στην κοινωνία μπορούμε μόνο να φανταζόμαστε.

Το 1999 ένας μηχανικός τηλεοράσεων από την Ολλανδία με το όνομα Jan Sloot, ισχυρίστηκε πως είχε βρει ένα σύστημα συμπίεσης/ αποσυμπίεσης ταινιών καλύτερο από οποιοδήποτε είχε κυκλοφορήσει ποτέ. Έλεγε μάλιστα πως όλες οι ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ θα μπορούσαν να χωρέσουν μέσα σε ένα μόνο CD. Η βασική ιδέα (και θα προσπαθήσω να την εξηγήσω όσο το δυνατόν πιο απλά) έχει ως εξής: Όπως μια λέξη αποτελείται από γράμματα, έτσι και μια ταινία, αποτελείται από χρώματα και ήχους. Αν καταφέρει κάποιος να εισάγει σε μια μηχανή ένα νούμερο, το οποίο θα μεταφράζει σε αυτήν το κάθε πίξελ στην οθόνη (ή ομάδα από αυτά),  τι χρώμα θα έχουν σε κάθε καρέ, θα μπορούσε να προβάλει μια ολόκληρη ταινία. Δηλαδή, η μηχανή ερμηνεύει τον αριθμό σε χρώματα και ήχους και προβάλει την ταινία, χωρίς να είναι απαραίτητη η παρουσία της ίδιας της ταινίας σε κάποιο μέσο. Αυτό σημαίνει πως αυτή η συσκευή μπορεί να προβάλει οποιαδήποτε ταινία έχει δημιουργηθεί ή θα δημιουργηθεί. Αρκεί να της δώσουμε το σωστό αριθμό για να την προβάλει, μιας και έχει μέσα της αποθηκευμένη βάση με χρώματα και ήχους.

Στην προσπάθειά του να πείσει τους επενδυτές, ο Sloot έβαλε την μηχανή του να παίξει 16 ταινίες ταυτόχρονα, κάνοντας κάποιους να ‘σηκώσουν το φρύδι’ και άλλους να μείνουν έκπληκτοι.  Δεν θα σας κουράσω με μαθηματικές εξισώσεις και ορολογίες, άλλα θα σας πω την παρακάτω ‘θεωρητική’ ιστορία. Ο Martin Gardner (Αμερικάνος μαθηματικός) είχε αναφέρει μια ιστορία με την ελπίδα να καταφέρει να μεταδώσει τη διαφορά του ‘θεωρητικού’ από το ‘πρακτικό’. Είναι μια ιστορία που σχετίζεται και με την συμπίεση του Sloot. Και πάει κάπως έτσι. Ένας εξωγήινος κατεβαίνει στη Γη και εντυπωσιασμένος από τα βιβλία μας, θέλει να πάρει όλα τα βιβλία του κόσμου πίσω στον πλανήτη του. Όμως το σκάφος του είναι πολύ μικρό και το μόνο που μπορεί να κουβαλήσει μαζί του λόγω βάρους είναι ένα κομμάτι από ένα κλαδί. Οπότε ο εξωγήινος κάνει το εξής. Ψηφιοποιεί όλα τα βιβλία. Κάνει κάθε βιβλίο έναν αριθμό με αρχή και τέλος. Ύστερα, ενώνει όλους τους αριθμούς όλων των βιβλίων μαζί, σχηματίζοντας έτσι έναν τεράστιο αριθμό (πέρα από κάθε λογική) που όμως έχει αρχή και τέλος.

Μετά, βάζει μπροστά από αυτόν τον αριθμό το 0 (μηδέν), κάνοντας τον αυτόματα έναν αριθμό που υπάρχει μεταξύ του μηδέν και του ένα. Τώρα έχει έναν αριθμό και το μόνο που έχει να κάνει είναι να βαφτίσει το κομμάτι κλαδιού σαν ‘Ένα’. Ύστερα, να μετρήσει πάνω σε αυτό τον αριθμό που σχηματίστηκε από την ψηφιοποίηση των βιβλίων και να κάνει μια χαρακιά σε εκείνο το σημείο. Έτσι, γυρνώντας σπίτι, θα μετρήσει εκείνο το σημείο πάνω στο κλαδί και ο αριθμός που θα πάρει θα έχει όλα τα βιβλία της Γης ψηφιοποιημένα. Είναι ένα τόσο καλό παράδειγμα του ‘θεωρητικού’. Θεωρητικά μπορεί να γίνει,  όμως πρακτικά δεν γίνεται. Δε μπορεί να υπάρξει όργανο που να κάνει τόσο ακριβείς μετρήσεις, είναι πάντως ενδιαφέρουσα ως ιδέα.

Κάπως έτσι λειτουργεί και η μηχανή του Sloot. Ή μάλλον κάπως έτσι λειτουργούσε στο μυαλό του, γιατί είναι σχεδόν βέβαιο πως εκείνη η προβολή στους ανθρώπους της Phillips ήταν σκηνοθετημένη. Για αυτό τον λόγο δεν άφησε κανέναν να αγγίξει το μηχάνημά του. Τα πάντα ήταν στο μυαλό του. Είχε τον ‘πυρετό του χρυσού’, όπου πίστευε σε αυτό το όραμα όμως δεν είχε καταφέρει να το κάνει πράξη. Ήθελε να κερδίσει χρόνο. Χρειαζόταν χρήματα από κάποιον επενδυτή γιατί ήταν σίγουρος πως με αυτά θα κατάφερνε να ξεπεράσει τα όποια εμπόδια είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και είναι απορίας άξιο πως έπεισε κάποιους από αυτούς να συνδράμουν στην ιδέα του χωρίς αποδείξεις. Μαθηματικά είναι σχεδόν αδύνατο αυτό που ισχυριζόταν. Αυτό γιατί κάθε αριθμός κλειδί που υποστήριζε πως έδινε και μια ξεχωριστή ταινία είχε αρχή και τέλος. Με άλλα λόγια, είχε μέγεθος, και αυτό ο Sloot το είχε ορίσει στο 1kb. Και μαθηματικά αυτό δεν στέκει για να συμπεριλαμβάνει όλους τους συνδυασμούς όλων των ταινιών που γυρίστηκαν ή δεν έχουν γυριστεί ακόμα στον κόσμο.  

Ο Sloot χάθηκε στον πυρετό της υποτιθέμενης ανακάλυψης του για δεκαετίες, χωρίς να γνωρίζει ιδιαίτερα καλά μαθηματικά. Αν είχε ρωτήσει έναν μαθηματικό κάποια στιγμή θα του είχε πει πως αυτό είναι πρακτικά αδύνατο. Ο ίδιος διατυμπάνιζε πως το ‘τέλος της ψηφιακής περιόδου’ ήταν κοντά. Είναι παράξενο το γεγονός πως πέθανε δύο μόλις μέρες πριν παραδώσει τη δισκέττα με τον υποτιθέμενο κώδικα/ κλειδί που τα ένωνε όλα. Κάποιοι μιλούν για δολοφονία, άλλοι για αυτοκτονία, το μόνο που γνωρίζουμε είναι πως πέθανε από καρδιά. Και δυστυχώς, ένας θάνατος είναι ικανός να δημιουργήσει μια ολόκληρη συνωμοσιολογία.  Για να είμαστε δίκαιοι όμως με τους συνομωσιολόγους, πρέπει να αναρωτηθούμε τι ήταν αυτό που σκότωσε τον Sloot. Ήταν η συνειδητοποίηση πως δεν είχε κάτι απτό στα χέρια του να παρουσιάσει (μην ξεχνάμε πως σε μία ή δύο ημέρες θα έπρεπε να εξηγήσει αναλυτικά σε κάποιο συμβόλαιο το πώς λειτουργεί η μηχανή του); Μήπως συνειδητοποίησε πως τόσα χρόνια εργαζόταν πάνω σε κάτι άπιαστο; Κανείς δε ξέρει και όλα του τα χειρόγραφα μαζί με την πρωτότυπη μηχανή χάθηκαν μαζί του. Αυτό κάνει τα πράγματα ακόμα πιο ύποπτα από μεριάς του. Μια χαμένη εφεύρεση που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο της τεχνολογίας για πάντα ή μια εντός εισαγωγικών απάτη, μιας εμμονής του ίδιου του εφευρέτη;

Tags: