Master of None Season 3 Review - Η σειρά του Aziz Ansari επιστρέφει με άλλο πρόσωπο

Ύστερα από τέσσερα έτη η κωμική-κοινωνικοδραματική ανθολογία Master of None του Aziz Ansari, επανέρχεται πια με την 3^η σεζόν στο Netflix, με τον ίδιο τον δημιουργό-πρωταγωνιστή της να αποσύρεται για λίγο από την σκηνή δίνοντας παραπάνω χώρο να ξετυλιχθεί το κουβάρι από το ιδιαίτερο ειδύλλιο των ηρωίδων του, ‘Denise’ και ‘Alicia’, τις οποίες υποδύονται η Lena Waithe και η Naomi Ackie (The End of The F***cking World).

Πιάνουμε λοιπόν, την συνέχεια της ιστορίας, έπειτα από εκεί που την είχαμε αφήσει το 2017, με τον Aziz να δίνει ξεκάθαρα πολύ μεγαλύτερο βάρος στο δραματικό στοιχείο της υπόθεσης. Ο βραδυφλεγής σε ένταση νέος κύκλος που παρακολουθούμε εν προκειμένω απαρτίζεται από πέντε επεισόδια συνολικά και φέρει συγκεκριμένα τον τίτλο “Master of None: Moments in Love” χωρισμένος σε πέντε κεφάλαια αντίστοιχα.

Ο βασικός άξονας της πλοκής περιστρέφεται γύρω από τον γάμο των ‘Denise’ (Waithe) και ‘Alicia’ (Ackie) σε μία επαρχιακή γραφική τοποθεσία έξω από τη Νέα Υόρκη, με την πρώτη να γεύεται την χαρά της επιτυχίας του παρθενικού της μυθιστορήματος, και την δεύτερη να εργάζεται πια ως διακοσμήτρια.

Στην πλειονότητά τους τα επεισόδια είναι σαν να φέρουν αρκετά έντονα vibes μιας πιο σπιτικής essence με σκαμπανεβάσματα όπως αυτά που αυτά που παρατηρούσε κανείς συχνά μέσα στα πλαίσια της παραμονής του στο σπίτι λόγω της καραντίνας. Οι Aziz Ansari και Alan Yang παίρνουν τον χρόνο τους να μας διηγηθούν διεξοδικά πιο αθέατες πτυχές της σχέσης του ζευγαριού αναλύοντας τις διακυμάνσεις στις δυναμικές της επικοινωνίας μεταξύ τους. Όμως, πλέον στο προσκήνιο μπαίνει έντονα και η επιθυμία της ‘Alicia’ να γίνει μητέρα. Οι δύο σύντροφοι θα κληθούν να αντιμετωπίσουν την πρόκληση που συνεπάγεται κάτι τέτοιο και ο δεσμός τους θα δοκιμαστεί από σοβαρούς τριγμούς που λίγο πολύ θα καθορίσουν την εξέλιξη των πραγμάτων για τις ίδιες.

Αξίζει λοιπόν, να σημειωθεί ότι η χημεία, η άνεση, η ζεστασιά και η οικειότητα που διακρίνεται ανάμεσα στις δύο ηθοποιούς είναι πολύ ωραία σε βαθμό που να σε πείθουν αβίαστα με τις ερμηνείες τους, για όλα όσα ενώνουν τους χαρακτήρες που ενσαρκώνουν. Τα ερεθίσματα για την εμβάθυνση στον ψυχικό κόσμο αυτών των προσώπων είναι πολλά.

Και ενώ η φρέσκια σεζόν ξεκινά ας πούμε με καλούς οιωνούς, σύντομα απ’ τη μέση και έπειτα γίνεται σαφές ότι προφανώς και στη ζωή δεν είναι όλα ρόδινα και σαν παραμύθι, με το επιμύθιο στο τέλος να προκύπτει από τις επιλογές που κάνουν οι ηρωίδες και όχι από το πεπρωμένο.

Τόσο η ‘Denise’ όσο και η ‘Alicia’ θα συναντήσουν μπροστά τους περιστάσεις που θα αποτελέσουν σκληρό crush test ως προς τις αντοχές του δυνατού ερωτικού αισθήματος και της έλξης που τις συνδέει. Θα γίνουν λάθη και από τις δύο. Και κάθε μια τους θα κληθεί να επωμιστεί το βάρος της ευθύνης που ενέχει η εκάστοτε πράξη και απόφασή τους.

Συνειδητοποιούν πλέον ότι έχουν μεταβεί σε μία πιο ώριμη φάση του βίου τους όπου η αλλοτινή ανεμελιά των νεότερων χρόνων δίνει τη θέση της σε κάτι πιο σταθερό, ασφαλές και με λιγότερες εκπλήξεις, και αυτό εν μέρει τις τρομάζει, τις ανησυχεί για το πώς θα προχωρήσουν στο εξής.

Η εμπιστοσύνη που έχουν η μία στην άλλη δεν θα μείνει ακλόνητη, κυρίως μάλιστα από τεκταινόμενα που θα δώσουν ρεαλιστικές διαστάσεις σε αμφιβολίες που ενδέχεται να είχαν για την συμβίωσή τους. Έννοιες όπως μητρότητα, συναισθηματική ευαλωτότητα, απώλεια, πένθος, χαρά, λύπη, απογοήτευση, θυμός, θάρρος, και η θέληση να ορθοποδήσει κάποιος συνέχουν το όλο αφήγημα.

Γίνεται εύστοχα κριτική και καυτηριάζεται ξεκάθαρα η κυρίαρχη νοοτροπία αντίληψης στα είδη οικογένειας που υπάρχουν, στον άδικο διαχωρισμό που τίθεται όσον αφορά στην απόκτηση και το μεγάλωμα παιδιού από άτομα του ίδιου φύλου. Καθίσταται σαφές το πώς η κοινωνική υποκρισία, οι συστημικές νόρμες, οι προκαταλήψεις, τα στερεότυπα και οι διακρίσεις βαθαίνουν περισσότερο το χάσμα μίας ήρεμης και φυσιολογικής ανθρώπινης συνύπαρξης.

Μάλιστα, ο επίλογος του Master of None που στην πραγματικότητα γράφεται στα δύο τελευταία επεισόδια, δικαιώνει την πρόθεση των δημιουργών να μην βιαστούν και έτσι να μας παραδώσουν μία μυθοπλασία με στιβαρό φινάλε.

Βέβαια, υποκειμενικά μιλώντας θα προτιμούσα ορισμένες σεκάνς να μην είναι υπέρ του δέοντος μακρόσυρτες αλλά νιώθω πως ο θεατής αποζημιώνεται με τον γλυκόπικρο τρόπο που μπαίνει εδώ η τέλεια.