Space Sweepers Review – Εκρηκτικός συνδυασμός μεταξύ Blade Runner και Guardians of the Galaxy

Τοποθετημένη στο έτος 2092, η ταινία ακολουθεί το πλήρωμα του διαστημοπλοίου που ονομάζεται The Victory το οποίο για να επιβιώσει οικονομικά συλλέγει σκουπίδια και θραύσματα της κατεστραμμένης γης στο διάστημα. Πνιγμένοι στα χρέη, όταν βρίσκουν τυχαία το ανθρωποειδές ρομπότ με το όνομα Dorothy που είναι γνωστό ως ένα όπλο μαζικής καταστροφής, εμπλέκονται σε μια επικίνδυνη επιχειρηματική συμφωνία αλλά και σε κάτι περισσότερο από ό, τι θα μπορούσαν να φανταστούν.

Το Space Sweepers του Jo Sung-hee, θεωρείται η πρώτη Κορεάτικη space opera κι αυτό που κάνει ξεκάθαρο από την αρχή είναι ότι δεν πρόκειται να φέρει κάποιες καινούργιες και φρέσκιες ιδέες στο είδος, αλλά θα πατήσει πάνω στις προηγούμενες με στόχο να χτίσει κάτι πραγματικά διασκεδαστικό και ψυχαγωγικό. Το ξηρό, πορτοκαλί χρώμα του Blade Runner 2049 κάνει την εμφάνιση του από τα πρώτα πλάνα της ταινίας ενώ ο συνδυασμός των κλασικών συνθέσεων και φουτουριστικών synthesizer, προσδίδουν μια noir ατμόσφαιρα ανάλογη με εκείνη του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Το Guardians of the Galaxy, είναι ακόμα μια ταινία που μπορεί να σου έρθει στο μυαλό καθώς παρακολουθείς την ιστορία να εξελίσσεται.

Το ευχάριστο είναι ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο, παρόλο που υπάρχουν εμφανέστατες ομοιότητες με προηγούμενες ταινίες επιστημονικής φαντασίας, ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης καταφέρνει να προσθέσει αυτά τα στοιχεία με αρμονικό τρόπο τόσο στο σενάριο όσο και στη σκηνοθεσία του. Ιδιοφυής θα μπορούσε να θεωρηθεί κι ο τρόπος που μοίρασε την δράση στο διάστημα καθώς με ένα σχετικά μικρό μπάτζετ, αυτό των είκοσι εκατομμυρίων δολαρίων, μπορείτε να φανταστείτε πως δεν είχε και πληθώρα επιλογών. Προφανώς, η επιτυχία μιας ταινίας αυτού του είδους, στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην πειστικότητα των οπτικών της εφέ οπότε το στοίχημα ήταν κατά πόσο θα μπορούσε να φέρει αποτέλεσμα στο κομμάτι αυτό.

Με πολύ έξυπνο τρόπο όμως, ο Jo Sung-hee, μοιράζει την δράση σε κλειστούς και ανοικτούς χώρους ώστε να μην κουράσει τον θεατή αλλά και για να του δώσει την ευκαιρία να απολαύσει στο τρίτο μέρος της ταινίας επικές διαστημομαχίες μεταξύ καλών και κακών. Είναι θετικό το γεγονός ότι το στούντιο παραγωγής μαζί με τον σκηνοθέτη, για να δημιουργήσουν ένα πειστικό μετα-αποκαλυπτικό σύμπαν, έριξαν το κατάλληλο βάρος στο συγκεκριμένο τομέα. Τα οπτικά εφέ της ομάδας του λοιπόν, κατάφεραν και πέρασαν με μεγάλη επιτυχία το τεστ προσφέροντας έτσι την εμπειρία ενός αρκετά τίμιου blockbuster στην οθόνη σου.

Ο George Lucas είχε δηλώσει κάποτε «Μια ταινία με καλά οπτικά εφέ αλλά χωρίς ουσία στην ιστορία είναι ένα πολύ βαρετό πράγμα». Ευτυχώς η ταινία δεν πέφτει στη παγίδα αυτή. Δίνει την κατάλληλη ισορροπία μεταξύ των εφέ, των χαρακτήρων αλλά και της δράσης, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα εκρηκτικό μίγμα το οποίο λειτουργεί και κορυφώνεται στο φινάλε της. Οι: Tae-ho (Song Joong-ki), Captain Jang (Kim Tae-ri), Tiger Park (Jin Sun-kyu) και το στρατιωτικό ρομπότ Bubs (Yoo Hai-jin) είναι η βασική τετράδα του πληρώματος που προσπαθεί να παραδώσει την μικρή Dorothy (Park Ye-rin) σε μια τρομοκρατική οργάνωση με αντάλλαγμα κάποια λεφτά.

Την ιστορία του πληρώματος αλλά και της Dorothy, την μαθαίνουμε μέσα από κάποιες αναδρομές στο παρελθόν με την τεχνική των flashbacks. Όπως στα περισσότερα στην συγκεκριμένη ταινία, έτσι κι εδώ, η ισορροπία είναι το κλειδί, οπότε, αυτά τα μπρος πίσω στο παρελθόν και το παρόν δεν κουράζουν αλλά ούτε ενοχλούν καθώς ο χρόνος που αφιερώνει ο σκηνοθέτης στο κομμάτι αυτό είναι σύντομος οπότε και ουσιαστικός. Εκμεταλλεύεται με τον κατάλληλο τρόπο τα κενά που σου έχουν δημιουργηθεί και τα συμπληρώνει στη συνέχεια με τις κατάλληλες πληροφορίες κατά τη διάρκεια της ταινίας χωρίς να κάνει παύση από τη κεντρική δράση.

Η αδυναμία στη γραφή του σεναρίου θα φανεί στην προσέγγιση που έγινε στον ανταγωνιστή της ιστορίας. Τον ρόλο του κακού λοιπόν τον ερμηνεύει ο Richard Armitage (The Hobbit Trilogy), η συμμετοχή του όμως στα γεγονότα αλλά και το χτίσιμο του χαρακτήρα του θα μείνουν σε ένα σχεδόν καρτουνίστικο ύφος που δεν ταίριαξε με το υπόλοιπο κλίμα. Σε γενικές γραμμές πάντως, η αλήθεια είναι ότι το σενάριο δεν αποκαλύπτει συγκλονιστικές αποκαλύψεις και ως ένα σημείο είναι και προβλέψιμο.

Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι το Space Sweepers είναι μια διασκεδαστική ατόφια περιπέτεια διαστήματος η οποία σε κάποια σημεία ίσως και να σας συγκινήσει. Το Νοτιοκορεάτικο σινεμά λοιπόν, αν κι άργησε, μέσω του Netflix κατάφερε να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες του σε ένα είδος που του ταιριάζει γάντι.

Βρείτε την ταινία στο IMDB