Maradona in Mexico Review - Το Netflix υπογράφει το κύκνειο άσμα ενός αγγέλου με λασπωμένες φτερούγες

Ο πολυπράγμων Γερμανός σκηνοθέτης Werner Herzog, πίσω στο 2011, δημιουργεί το ντοκιμαντέρ «Into the Abyss», και ασχολείται με την θανατική ποινή και τις ψυχολογικές επιπτώσεις που μπορεί αυτή να έχει, όχι μόνο στον θανατοποινίτη αλλά και στις οικογένειες των θυμάτων. Η ιστορία ακολουθεί τα φρικιαστικά γεγονότα που οδήγησαν στην δολοφονία τριών ανθρώπων και τους δυο δράστες στην φυλακή. Ο ένας καταδικάσθηκε σε θάνατο με ένεση ενώ ο άλλος σε ισόβια κάθειρξη. Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για ένα έντονο ντοκιμαντέρ που θίγει δυσπρόσιτα ζητήματα.

Στο τελευταίο μέρος του λοιπόν, λίγο πριν το φινάλε, ο αρχιδεσμοφύλακας της πτέρυγας των θανατοποινιτών - επηρεασμένος προφανώς από το διάσημο ποίημα ‘The Dash’ της Linda Ellis - λέει την εξής φράση, “Στον τάφο σου θα υπάρχει η ημερομηνία γέννησης και η ημερομηνία θανάτου σου, με μία παύλα ανάμεσα τους για να ξεχωρίζει αυτές τις δυο στιγμές. Αυτή η παύλα είναι ολόκληρη η ζωή σου, όλα τα λάθη και τα σωστά σου, όλες οι ευτυχισμένες αλλά και στενάχωρες στιγμές σου βρίσκονται σε εκείνη την παύλα. Αποφάσισε τον τρόπο που θα ζήσεις την δική σου παύλα”.

Κάποιοι από εσάς ίσως ήδη αναρωτιέστε ποια μπορεί να είναι η σύνδεση ενός ντοκιμαντέρ που καταπιάνεται με την θανατική ποινή, με το αθλητικό ντοκιμαντέρ του Netflix, «Maradona in Mexico». Προσωπικά, θεωρώ πως το κοινό τους σημείο θα μπορούσε να είναι αυτή η φράση του δεσμοφύλακα και τον τρόπο που αποφάσισε ο Ντιέγκο να ζήσει την δική του παύλα. Δεν ήταν ο καλύτερος εαυτός του μακριά από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, το ήξερε και ο ίδιος αυτό, δεν έδειξε την διάθεση ποτέ να το κρύψει άλλωστε. Κακός σύζυγος, απαίσιος πατέρας και εθισμένος στα ναρκωτικά.

Σε μια παλαιότερη συνέντευξη του είχε αναφέρει πως την εποχή που έπαιζε στην Νάπολι, όταν γυρνούσε σπίτι, κλειδωνόταν μέσα στην τουαλέτα για ώρες επειδή δεν άντεχε να τον δουν οι κόρες του υπό την επήρεια των ναρκωτικών ουσιών. Σκληρές και δύσκολες καταστάσεις για μια οικογένεια καταδικασμένη να κουβαλάει το βαρύ τίμημα του ονόματος Μαραντόνα στην πλάτη της. Τραγική η ζωή του αλλά και μεγαλειώδη ταυτόχρονα. Κανένας δεν έφτασε πιο ψηλά απ' αυτόν και την ίδια στιγμή, κανένας δεν έπεσε πιο δυνατά και πιο εκκωφαντικά όπως έπεσε αυτός.

Η ζωή του ήταν γεμάτο αντιθέσεις. Κατάφερε να διχάσει μια χώρα σαν την Ιταλία στο Μουντιάλ του ‘90, ενώ τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε καταφέρει να ενώσει τους Αργεντινούς στο μουντιάλ του ’86. Στο ίδιο παιχνίδι εκείνη την χρονιά πετυχαίνει το πιο «απατεωνίστικο γκολ του αιώνα» και μερικά λεπτά αργότερα καταφέρνει και σκοράρει το «γκολ του αιώνα». Είχε τατουάζ του θρυλικού επαναστάτη Τσε Γκεβάρα  στο μπράτσο του ενώ γυρνούσε με δυο ρολόγια Rolex στα χέρια του. 

Η πορεία της ζωής του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κινηματογραφική, είχε όλα εκείνα τα στοιχεία για να θεωρηθεί ο απόλυτος villain σε μια ταινία δράσης, ο αρτιότερος κινηματογραφικός αντιήρωας όλων των εποχών.  Το ντοκιμαντέρ του Netflix όμως δεν έχει την διάθεση να σταθεί στη σκοτεινή πλευρά του. Αν θέλετε να πάρετε μια πραγματικά σκληρή εικόνα για την άνοδο και την πτώση του, τότε σας προτείνω να παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ που έφτιαξε γι’ αυτόν ο Asif Kapadia, με τον λιτό τίτλο «Diego Maradona».

Το «Maradona in Mexico» επικεντρώνεται στη φωτεινή πλευρά του Ντιεγκίτο, την πλευρά που όλοι εμείς λατρέψαμε. Τον αυθορμητισμό του, την αυθεντικότητα του, τις καυστικές του ατάκες και το αμέριστο πάθος του για το άθλημα. Τον βλέπουμε να χορεύει, να γελάει, να διασκεδάζει με τους παίκτες του, να ζει την στιγμή όπως μόνο αυτός ήξερε να το κάνει. Επίσης, παίρνουμε μια γερή δόση από τα αποδυτήρια της ομάδας σε τέτοιο σημείο που σχεδόν τα μυρίζεις. Το ντοκιμαντέρ του Angus Macqueen είναι το απόλυτο ποδοσφαιρικό σόου της χρονιάς.

Ένας εξαιρετικός επίλογος απόλυτα συνεπής στην ιδιοσυγκρασία του Μαραντόνα, ο οποίος πήγε στο Μεξικό στην γενέτειρα πόλη του διαβόητου βαρώνου ναρκωτικών «Ελ Τσάπο», πήρε μια ομάδα από τις τελευταίες θέσεις της δεύτερης κατηγορίας του Μεξικανικού πρωταθλήματος και κατάφερε δυο συνεχόμενες χρονιές να την φτάσει στα τελικά σε σημείο αναπνοής για την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία της χώρας. Σε προχωρημένο στάδιο αρθρίτιδας και στα δυο γόνατα, μπαινοβγαίνοντας από τα νοσοκομεία, έδινε το παρόν πάντα εκεί, για τα “παιδιά του” όπως έλεγε που τον είχαν ανάγκη.

Ανατριχιαστικές οι σκηνές να παρακολουθείς έναν υποβασταζόμενο Μαραντόνα να αντλεί τέτοια δύναμη από μέσα του και να εμπνέει με τα λόγια του, όχι μόνο τους παίκτες και την διοίκηση της ομάδας αλλά και να ξεσηκώνει για ακόμα μια φορά, για τελευταία φορά, μια ολόκληρη πόλη και αυτή τη φορά μακριά από ουσίες και καταχρήσεις. Το όνομα Μαραντόνα, μπορεί λεκιάστηκε με τον χειρότερο τρόπο, η μπάλα και η κληρονομιά που μας άφησε μέσα στο γήπεδο όμως δεν λεκιάστηκε ποτέ. Mε πόσο πιο ολοκληρωμένο τρόπο άραγε θα μπορούσε να ζήσει κανείς την ζωή του;

Βρείτε το ντοκιμαντέρ στο IMDB