Κινηματογραφική Λέσχη: vol 4

Κρύο, χιόνια, βροχές, μεγάλη νύχτα. Αν υπάρχει μια εποχή που ενδείκνυται περισσότερο από τις άλλες για ταινία στο σπίτι, αυτή είναι ο χειμώνας. Πόσο μάλλον αυτές τις μέρες των εορτών που ενδέχεται να υπάρχει περισσότερος ελεύθερος χρόνος αλλά και διάθεση για απολαυστικό, ποιοτικό σινεμά.  Για όλους εσάς που συμμερίζεστε την οπτική μου, η Κινηματογραφική Λέσχη είναι εδώ για να σας απαλλάξει ακόμα μια φορά από τη χρονοβόρα διαδικασία της επιλογής ταινίας. Λόγω ημερών, προσπάθησα όσο μπορούσα συμπεριλάβω πιο αισιόδοξες και ευχάριστες προτάσεις από το καθιερωμένο. Μην ψυχοπλακωθούμε τώρα, χρονιάρες μέρες. Φτιάξτε ζεστή σοκολάτα λοιπόν, κουκουλωθείτε κάτω από μια κουβέρτα και πατήστε play. Καλές προβολές!

Κινηματογραφική Λέσχη: vol 3

Κινηματογραφική Λέσχη: vol 2

Κινηματογραφική Λέσχη: vol 1

Μεταξύ μας, αν έχετε και κανά ωραίο “σπιτικό” κουλουράκι να βουτάτε στη σοκολάτα, ακόμα καλύτερα!

To Be or no to Be του Alan Johnson (1983)

Απολαυστική κωμωδία καταστάσεων με ένα ξεκαρδιστικό Mel Brooks στον ρόλο ενός αποτυχημένου Πολωνού “θεατράνθρωπου” που προσπαθεί να σώσει το θέατρό του κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Έξυπνες ανατροπές, συμπαθητικοί χαρακτήρες και χιούμορ που πηγάζει αβίαστα από το ευφάνταστο σενάριό του και όχι από χοντροκομμένες υπερβολές. Απορώ γιατί δεν μνημονεύεται συχνότερα.

Crimes and Misdemeanors του Woody Allen (1989)

Μια ενδοσκόπηση περίπλοκων σχέσεων μέσα από την οξυδέρκεια και το νευρωτικό  πνεύμα του μεγάλου Αμερικανού διανοούμενου, το Crimes and Misdemeanors είναι μια από τις πιο καλογραμμένες ταινίες της μακράς καριέρας του και σίγουρα μία από τις αγαπημένες μου. Απιστίες, δολοπλοκίες, οξύ χιούμορ και “κοφτεροί” διάλογοι σε ένα έργο όπου ο Woody Allen αποσυνθέτει διακριτικά όλη τη σύγχρονη αστική ηθική της Δύσης.

The Conversation του Francis Ford Coppola (1974)

Το προφητικό αριστούργημα του Coppola φαντάζει ακόμα πιο επίκαιρο στη σημερινή εποχή της ολοκληρωτικής παρακολούθησης και της παραβίασης οποιασδήποτε έννοιας της ιδιωτικότητας. Ο Gene Hackman σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του, βυθίζεται αργά στην παράνοια όταν υποψιάζεται πως το ζευγάρι που παρακολουθεί πρόκειται να δολοφονηθεί.  Με την “ηλεκτρισμένη” σκηνοθεσία και το εκπληκτικό jazz score του, το The Conversation στοιχειώνει τις αισθήσεις και “πειράζει” το μυαλό σου.

The Wild Bunch του Sam Peckinpah (1969)

Η καλύτερη ταινία του “Bloody Sam” -όπως ήταν το ψευδώνυμο του Peckinpah στο Hollywood- είναι ένα υπερβίαιο western-ελεγεία για την μετάβαση της Αμερικής στη μοντέρνα εποχή και το τέλος (;) της Άγριας Δύσης. Αμφιλεγόμενη μέχρι και σήμερα, με μία από τις σπουδαιότερες εναρκτήριες σκηνές στην ιστορία του σινεμά και έναν ιδιαίτερο, σκληρό ρομαντισμό,  η “Άγρια Συμμορία” επηρέασε όσο λίγες ταινίες την εξέλιξη του αμερικάνικου κινηματογράφου. Το “αντίβαρο” των spaghetti western του Leone. Η κατάληξη μου σηκώνει μέχρι σήμερα τη τρίχα κάγκελο.

Runaway Train του Andrey Konchalovsky (1985)

Ο Konchalovsky πατάει πάνω στην πένα του Kurosawa και “μασκαρεύει” σε μια περιπέτεια απόδρασης ένα υπαρξιακό δοκίμιο για την φύση του ανθρώπου. Δύο κατάδικοι στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν παγιδεύονται σε ένα τρένο χωρίς οδηγό και φρένα. Συγκλονιστικός ο “ζωώδης” Jon Voight  σε μια από τις ωραιότερες ερμηνείες της καριέρας του αλλά και ο Eric Roberts που δεν απέκτησε ποτέ το “όνομα” της αδελφής του στο Hollywood αναλώνοντας πολλές φορές το ταλέντο του σε λανθασμένες επιλογές. Δείτε το και μετά ακούστε την υπέροχη μουσική του.    

The Blues Brothers του John Landis (1980)

Η ταινία που ενδεχομένως να έχω δει περισσότερες φορές στη ζωή μου, με έκανε να αγαπήσω τα Blues και πέρασε στο πάνθεoν της ποπ κουλτούρας την εικόνα των John Belluschi και Dan Akroyd. Εξωφρενικές καταστάσεις, απίθανο soundtrack από ιερά τέρατα του είδους και ενδεχομένως το πιο ανεπιτήδευτα cool δίδυμο στην ιστορία του σινεμά. Η μεγάλη επιτυχία του σκηνοθέτη John Landis είναι πως συνδυάζει με φυσικότητα το road movie με το μιούζικαλ και την κωμωδία, παρουσιάζοντας τη μουσική ως ένα όπλο απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης. Bonus: η απολαυστική ερμηνεία της Carrie Fisher ως νευρωτική πρώην του “αφασία” John Belluschi.

Dirty Rotten Scoundrels του Frank Oz (1988)

 Steve Martin και Michael Kaine δίνουν “ρέστα” υποδυόμενοι δυο απατεώνες που κοντράρονται για να αποδείξουν ποιος είναι το πιο πετυχημένο… κάθαρμα. Η μια αστεία σκηνή διαδέχεται την άλλη και η χημεία των δυο πρωταγωνιστών “λάμπει” σε κάθε πλάνο που βρίσκονται μαζί. Ευρηματική, καλοπαιγμένη κωμωδία. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;  Όποτε τη βλέπω, γελάω σαν τη πρώτη φορά.

I Soliti Ignoti του Mario Monicelli (1958)

Μια ομάδα μικροαπατεώνων, οργανώνει τη “τέλεια ληστεία” αλλά η πραγματικότητα τους επιφυλάσσει ατελείωτα απρόοπτα.  Ο Monicelli στήνει μια ταινία “κομπίνας” προσαρμοσμένη στην κοινωνική πραγματικότητα της Ιταλίας, πατώντας με το ένα πόδι στην κωμωδία και με το άλλο σε έναν ουμανισμό που θυμίζει τον ιταλικό νεορεαλισμό των προηγούμενων χρόνων.  Με ένα λαμπερό cast που περιλαμβάνει τον Marcello Mastroianni, την Claudia Cardinale και τον μεγάλο Ιταλό κωμικό της εποχής Toto, ο “κλέψας του κλέψαντος” όπως είναι ο ελληνικός τίτλος, είναι μια από τις πιο ανθρώπινες και “ζεστές” κωμωδίες της εποχής.

La Casa del Fin de los Tiempos του Alejandro Hidalgo (2013)

Ταινία από τη Βενεζουέλα που με εξέπληξε με την σεναριακή ευρηματικότητά της αλλά και την σκηνοθετική της δεινότητα. Χωρίς να λείπουν κάποια χοντροκομμένα στοιχεία στη παραγωγή, η παρθενική και μοναδική μέχρι σήμερα ταινία του Alejandro Hidalgo είναι ένα θρίλερ μυστηρίου που με βρήκε ανυποψίαστο με τις ιδέες αλλά και την εκτέλεσή του. Όσο λιγότερα γνωρίζετε τόσο το καλύτερο.

This is Spinal Tap του Rob Reiner (1984)

Το θεότρελο mockumentary του Rob  Reiner για τους Spinal Tap ένα -ψεύτικο- metal συγκρότημα της δεκαετίας του 80, “πιάνει” με αφοπλιστική ευστοχία όλη την  (υπό)κουλτούρα του hard rock και την ισοπεδώνει ξανά και ξανά μέσα από εικόνες και καταστάσεις που δεν φαίνονται και τόσο μακριά από την “φευγάτη” πραγματικότητα της rock-metal σκηνής. Από την “κατάρα” των drummer μέχρι την εγωμανία και τη δήθεν καλλιτεχνική φιλοδοξία του συγκροτήματος, το This is Spinal Tap είναι ταυτόχρονα μια πανέξυπνη σάτιρα όσο και ένα “ακομπλεξάριστο” love letter σε όλα όσα σατιρίζει.