Κινηματογραφική Λέσχη: vol 3

Παίρνω και εγώ λοιπόν τη σκυτάλη από τον φίλτατο Σάκη γα να σας προτείνω μερικές από τις πάρα πολλές και καλές ταινίες που έχω στο μυαλό μου. Ξανά λέμε ότι δεν είναι με σειρά (καλύτερη – χειρότερη κτλ), ούτε ανά κατηγορία, ούτε χρονολογία, ούτε τίποτα. Είναι απλά ταινίες που θα πρότεινα σε έναν φίλο πάνω σε μια κουβέντα ακόμα και αν ήξερα ότι δεν είναι του γούστου του ή της προτίμησής του. Εννοείται πως ο καθένας έχει τα γούστα του, αλλιώς δε κάνουμε δουλειά. Γενικά βλέπω σχεδόν κάθε είδους ταινίες, όπως ενδεικτικά οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, animation, περιπέτειας, μυστηρίου, κοινωνικοδραματικές, γουέστερν, road trip, θρίλερ, τρόμου, παρωδίες, κωμωδίες, σινεφίλ κα. Προτιμώ λιγότερο τις βιογραφίες (παρόλο ότι πολλές είναι αρκετά ενδιαφέρουσες), τα μιούζικαλ, τις ρομαντικές κομεντί και τις οικογενειακές (μέχρι να γίνω μπαμπάς). Είμαι της άποψης πως ο άνθρωπος θα πρέπει να βλέπει όσο το δυνατόν περισσότερα  είδη ταινιών, ανάλογα βέβαια και με την εκαστοτε διάθεση και ψυχολογική του κατάσταση. Κάθε είδος ταινίας έχει να προσφέρει τα δικά της πράγματα. Διαφορετικά σχολεία.

Κινηματογραφική Λέσχη: vol 2

Κινηματογραφική Λέσχη: vol 1

Από καταγωγή ταινίας δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα, Αμερικάνικες, Αγγλικές, Ιταλικές, Γαλλικές, Ισπανικές, Κορεάτικες όλες καλοδεχούμενες! Εντάξει δεν λέω, σίγουρα κάποιες γλώσσες με ξενίζουν και μερικές φορές νιώθω να με απωθούν από το να παρακολουθήσω μια ταινία, αλλά δεν είναι κρίμα να είναι αυτό βασικός παράγοντας για να  παρατήσουμε μια ταινία  ή να πούμε πως δεν μας άρεσε επειδή δεν ήταν στα Αγγλικά η γλώσσα; Για παράδειγμα, κατά την γνώμη μου οι Γάλλοι είναι καλοί στις  αστυνομικές, θρίλερ, δραματικές, κωμωδίες και περιπέτειες. Η Κορέα είναι «μάνα» στον τρόμο. Οι Ισπανοί στις μυστηρίου και θρίλερ. Οι Αμερικάνοι προφανώς στα πάντα. Οι Έλληνες στην λαμογιά. Εντάξει δεν λέω, έχουμε και εμείς μία χούφτα καλές ταινίες. Σε μια ταινία έχω μεγάλη αδυναμία στους χαρακτήρες – ερμηνείες, στην φωτογραφία, στην μουσική, στο σενάριο και φυσικά στην σκηνοθεσία – μοντάζ. Εκτιμώ ιδιαίτερα τους Darren Aronofsky, Christopher Nolan, Danny Boyle, Guy Ritchie, Martin Scorsese, Clint Eastwood, Alejandro G. Inarritu, David Fincher, David Lynch κα. Αρκετά όμως με τα διαδικαστικά, πάμε στο ψητό!

The Three Burials of Melquiades Estrada του Tommy Lee Jones (2005)

Ένα αργό, περίεργο, αλλά μεθυστικό ταξίδι αυτογνωσίας και συγχώρεσης-λύτρωσης Η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του γνωστού ηθοποιού Tommy Lee Jones. Η μουσική απλά φοβερή, η φωτογραφία εκπληκτική και μια σκηνή τέλους που την θυμάμαι ακόμη. «Σέβας» στον καθηλωτικό Barry Pepper ο οποίος απλά κατέθεσε τη ψυχή του, δίπλα στον εξίσου καλό συμπρωταγωνιστή και σκηνοθέτη.

Blood In Blood Out (Bound by Honor) του Taylor HackFord (1993)

Τρίωρο έπος! Και 6 ώρες να ήταν θα τις έβλεπα με την ίδια ευκολία. Η ευκολία με την οποία σε ρουφάει στον κόσμο της η ταινία και σε κάνει να ταυτιστείς και να συμπάσχεις με τους πρωταγωνιστές είναι εκπληκτική. Κατά τη γνώμη μου πάντα, η καλύτερη ταινία με συμμορίες (Εντάξει εντάξει μην βαράτε, είναι και το Goodfellas). Άλλη αίγλη και μαγεία αυτή η ταινία. Με άγγιξε με πιο ωραίο και ιδιαίτερο τρόπο από το Goodfellas.

28 Days Later… του Danny Boyle (2002)

O Danny Boyle σε φόρμα (όχι ότι την χάνει και ιδιαίτερα), μουσική-soundtrack ανατριχιαστικό, μοντάζ και σκηνοθεσία για όσκαρ. Ο Αγαπημένος Cillian Murphy είναι αποκαλυπτικός. Από τις  καλύτερες zombie ταινίες που έχω παρακολουθήσει, και έχω δει πάρα πολλές. Ξέρω και εδώ πάλι θα μου πείτε για το Night of the Living Dead. Εννοείται πως είναι cult και ορισμός των ταινιών zombie δεν διαφωνώ καθόλου, αλλα αυτή μου καρφώθηκε πρώτη στο μυαλό. Σίγουρα πιο ιδιαίτερη από τις άλλες ταινίες του είδους, σαν το σκηνοθέτη άλλωστε.

Seven Pounds του Gabriele Muccino (2008)

Να ξεκινήσω λέγοντας πως έχω τρομερή αδυναμία στον Will Smith. Μου αρέσει και στους κωμικούς, και στους σοβαρούς, αλλά και στους action ρόλους του. Εξαιρετικό και το The Pursuit of Happyness αλλά εδώ δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας παρέα με τον για ακόμη μία φορά πολύ καλό Barry Pepper. Άξια αναφοράς και η Rosario Dawson. Highlight η σκηνή στην μπανιέρα και η εσωτερική άγρια πάλη του πρωταγωνιστή, μεταξύ της καρδιάς και της λογικής του.

Warrior του Gavin O’Connor (2011)

Ο Gavin χτίζει πολύ καλά το υπόβαθρο σιγά-σιγά και ξαφνικά μετά από ώρα που το έχει κάνει πανέμορφο και μεγάλο το ρίχνει πάνω σου απότομα σαν γροθιά στο στομάχι και εσύ ψάχνεσαι για να δεις τι ακριβώς έγινε. Γουστάρεις τρελά όμως και θες κι άλλο. Tom Hardy σε underground ρόλο γάντι. Σπαρακτική τελευταία σκηνή και απίστευτος Nick Nolte. Συγκινητική σε αρκετά σημεία.

Edge of Tomorrow του Doug Liman (2014)

Θυμάμαι να λέω χαρακτηριστικά (πριν δω το τρέιλερ και υποψιαστώ λίγο τι παίζει), “Άλλη μια συμπαθητική περιπέτεια με τον Tom”. Καμία σχέση. Δεμένο και ωραίο σενάριο, με τίμιες ερμηνείες σε μια εξαιρετική και πρωτότυπη ταινία επιστημονικής φαντασίας. Απλά αναμένουμε το Prequel-Sequel να τηγανίσει τα εγκεφαλικά μας κύτταρα.

Requiem for a Dream του Darren Aronofsky (2000)

Ήμουν έτοιμος να βάλω το The Fountain μόλις σκέφτηκα τον μεγάλο Darren, μετά όμως θυμήθηκα πως έχω κάνει ολόκληρο άρθρο αφιέρωμα στο The Fountain, οπότε βάζω αυτό αν και τις αγαπώ όλες του, ειδικά το Pi. Τι να πω τώρα για το Requiem. Την μουσική; Την παράνοια στο μοντάζ; Την ασφυκτική και αποπνικτική τελευταία σκηνή; Τους εξαιρετικούς και ανερχόμενους Jared Leto και Jennifer Connelly; Την παρακμή της τηλεόρασης; Είναι μια από τις ταινίες που έχουν πέσει οι τίτλοι τέλους στο σινεμά και κάθεται ολόκληρη η αίθουσα αμίλητη και ακίνητη μέχρι να τελειώσουν και να μαυρίσει τελείως η οθόνη. Για τέτοιο σοκ και δέος μιλάμε, απίστευτη εμπειρία.

Relatos Salvajes του Damian Szifron (2014)

Μια περίεργη μίξη κωμωδίας, δράματος και στοιχείων θρίλερ τόσο καλά δοσμένη και “μαγειρεμένη” που αυτή η γλυκόπικρη γεύση δένει απίστευτα αρμονικά και αφήνει στον κινηματογραφικό σου ουρανίσκο μια πεντανόστιμη και πρωτότυπη γεύση. Είναι 6 μικρές ιστορίες που απλά μελετούν την ανθρώπινη συμπεριφορά κάτω από περίεργες και μή συνθήκες. Καταστάσεις ακραίες και τραβηγμένες αλλά άκρως ρεαλιστικές. H έννοια του τραγελαφικού. Spoiler Alert: Είναι πολύ πιθανό να σας “βρείτε” κάπου εκεί μέσα στο χαμό.

Tell no one (Ne le dis a personne) του Guillaume Canet (2006)

Ένα λαμπρό παράδειγμα εξαιρετικού γαλλικού Κινηματογράφου. Σενάριο γεμάτο αγωνία, σασπένς και ανατροπές, μουσική προσεκτικά και με χειρουργική ακρίβεια επιλεγμένη, ωραία φωτογραφία, απολαυστικός και αγαπημένος Francois Cluzet. Επιβάλεται και μια δεύτερη προβολή. Ψάχνω κάτι αντίστοιχο και εξίσου καλό από τότε αλλά δεν μπορώ να βρώ. Αν υπάρξει κάποια πρόταση στα σχόλια θα χαρώ ιδιαιτέρως. Τσεκάρετε άπαντες.

Amores perros του  Alejandro G. Inarritu (2000)

Τρελό, γοητευτικό, άγριο,  βίαιο, ερωτικό είναι μόνο λίγες από τις λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν αυτό το όραμα, του ταλαντούχου βιρτουόζου της 7^ης τέχνης που ακούει στο ωραίο όνομα Αλεσάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου. Δυνατός Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ. Η μουσική είναι του Gustavo Santaolalla. Για όποιον δεν γνωρίζει έχει συνθέσει μουσική σε πολλές ταινίες όπως 21 Grams, Babel, στο videogame The Last of Us και άλλα πολλά. Ο τύπος απλά παίζει μόνος του. Εντάξει; Must see & listen.