Κινηματογραφική Λέσχη: vol 2

Συνεχίζουμε τη στήλη της Κινηματογραφικής Λέσχης, στην οποία οι Unboxholics θα σας προτείνουμε ταινίες που κατά την προσωπική μας άποψη, πρέπει να δείτε. Έτσι, θα σας υπενθυμίσουμε ταινίες που θέλετε εδώ και καιρό να δείτε, ενώ για ένα μεγάλο μέρος των αναγνωστών δημιουργείται μία «database ταινιών», ώστε να έχουν έναν οδηγό καλών ταινιών που θεωρούμε πως δε θα «σκοτώσουν» απλά την ώρα τους, αλλά θα προσφέρουν συγκινήσεις. Στα πρώτα άρθρα, ώστε να το εμπεδώσετε, θα τονίζουμε πως αυτές οι λίστες δεν είναι σε καμία περίπτωση τύπου “Top 10”, δε θα αριθμείται και δε θα βαθμολογείται καμία ταινία, όπως επίσης, δε θα ανήκουν όλες σε κάποια κατηγορία. Θέλετε να το πείτε «καλές ταινίες, με το κιλό», πείτε το. Εμείς το λέμε Κινηματογραφική Λέσχη.

Κινηματογραφική Λέσχη: vol 3

Κινηματογραφική Λέσχη: vol 1

Δυο λόγια για τα γούστα μου, για να ξέρετε κι εσείς με ποιον έχετε να κάνετε και αν πρέπει να ακολουθείτε τις προτάσεις μου ή όχι. Λατρεύω τα δράματα, τις κοινωνικές «ρεαλιστικές» ταινίες, τα θρίλερ, τις αστυνομικές περιπέτειες και μυστηρίου, ενώ έχω επίσης ψύχωση με τα sci-fi και ό,τι έχει σχέση με fantasy. Μου αρέσει ο Ευρωπαϊκός αλλά και ο Παγκόσμιος κινηματογράφος. Από μία ταινία, ζητάω περισσότερο σενάριο, διάλογο, ατμόσφαιρα και λιγότερο δράση και εφέ. Δε θα με δείτε να προτείνω ταινίες με σουπερήρωες, ούτε «εκρηκτικά block busters». Έχω πολύ ψηλά στην υπόληψή μου, ονόματα όπως Quentin Tarantino, Martin Scorsese, David Lynch, Stanley Kubrick, Francis Ford Coppola, Roman Polanski, Sam Mendes. Τέλος, δίνω τρομερά μεγάλη έμφαση στη μουσική και στον ήχο γενικότερα.

Με βάση τα παραπάνω, λοιπόν, ορίστε μερικές καλές ταινίες που μου έρχονται πρώτες στο μυαλό και δεν είναι κατ’ ανάγκη οι αγαπημένες μου.

Road to Perdition του Sam Mendes (2002)

Το βαρύ και ασήκωτο πιάνο του φανταστικού Thomas Newman, συναντάει το σοβαρό και απύθμενο ταλέντο του Tom Hanks. Μια ταινία με «μαφιόζους» που επενδύει πολύ στη σαπίλα και στον πόνο του κατά τ’ άλλα υπέρλαμπρου Σικάγο του 1930, με ανατροπές και εκπληκτική γραφή, τόσο στους χαρακτήρες, όσο στους διαλόγους. Ίσως μία από τις καλύτερες ερμηνείες του Jude Law. Μη ξεχάσω και την εμφάνιση του θρύλου Paul Newman.

American History X του Tony Kaye (1998)

Ο ρατσισμός, αν και καρκίνωμα για την κοινωνία, συνεχίζει να μας απασχολεί και τελευταία περισσότερο απ’ ότι αρμόζει στις προοδευτικές χώρες. Θεωρώ δύσκολο να μην έχει δει κάποιος το American History X, αλλά εγώ θα το τολμήσω και ας ακούσω σχόλια του τύπου «πας καλά ρε Σάκη, είναι δυνατόν να μην το έχουμε δει». Λοιπόν, αν δεν το έχετε δει, δείτε το. Είναι ένα εκπληκτικό μάθημα για όλους μας. Ο καλύτερος ρόλος του Edward Furlong και σίγουρα μία ακόμη μεγάλη στιγμή για τον εκπληκτικό Edward Norton.

The Ghost Writer του Roman Polanski (2010)

Η ταινία που με έκανε να αποδεχτώ πως ο Ewan McGregor είναι τελικά καλούτσικος ηθοποιός. Επίσης, είναι μία απόδειξη πως ο Polanski «το ‘χει» ακόμη. Μία όχι τόσο «κλισέ» ιστορία ενός συγγραφέα που θέλει να αποτυπώσει, κατά παραγγελία, τα απομνημονεύματα ενός τέως πρωθυπουργού της Αγγλίας, ο οποίος είναι περισσότερο μπλεγμένος σε θηριώδη σκάνδαλα, απ’ ότι γνώριζε ο συγγραφέας και το κοινό. Φοβερές ανατροπές, μυστήριο που χτυπάει κόκκινο και μετά τη μέση της ταινίας, αγωνία σε επικίνδυνα επίπεδα. Μην το χάσετε.

Taxi Driver του Martin Scorsese (1976)

Με λυπεί ιδιαίτερα το γεγονός όταν ο Robert De Niro, εκτιμάται ως ηθοποιός λόγω των Μαφιόζικων ταινιών που συμμετείχε, όπως το The Godfather και το Goodfellas. Κατά την άποψή μου, την ερμηνεία της ζωής του την έκανε στο Taxi Driver, μία ταινία που το βλέμμα του ηθοποιού σε τρομοκρατεί. Πρώην βετεράνος του πολέμου στο Βιετνάμ, ο οποίος επιστρέφει στη Νέα Υόρκη για να τη βρει όλη…λάθος.

Lock, Stock and Two Smoking Barrels του Guy Ritchie (1998)

Ίσως η καλύτερη «Λονδρέζικη» ταινία και κατ’ εμέ η καλύτερη δουλειά του Guy Richie, ο οποίος έχει έναν μοναδικό τρόπο να συνδυάζει το έγκλημα και τη μαύρη κωμωδία. Εκείνες οι σκηνοθετικές παύσεις του και η ικανότητα να δίνει υπόσταση μέχρι και στον «τελευταίο» χαρακτήρα, είναι υποδειγματικά. Ο Statham πριν γίνει «Στίβεν Σιγκάλ», ήταν αξιολάτρευτος, ενώ δηλώνω ερωτευμένος με την προφορά –και το υφάκι γενικότερα- του Vinnie Jones. Η ταινία είναι εκπληκτική, ο ρυθμός της φανταστικός και η σκηνοθεσία απολαυστική. Η σκηνή με το «I Wanna Be Your Dog», είναι ίσως η αγαπημένη μου από την ταινία. Την προτείνω με κλειστά τα μάτια.

One Flew Over the Cuckoo's Nest του Milos Forman (1975)

Αν νομίζετε πως έχετε δει «τρελό» τον Jack Nicholson στο “The Shinning” και πιστεύετε πως τα είδατε όλα, αναθεωρείστε. Η «Φωλιά του Κούκου» είναι μία από τις ομορφότερες ταινίες που έχω δει. Η ιστορία περιτριγυρίζεται γύρω από τον R.P. McMurphy (Nicholson) και λαμβάνει χώρα σε μία ψυχιατρική κλινική, εκεί που ο πρωταγωνιστής, ανακαλύπτει τα «απάτητα» σοκάκια του μυαλού του. Αριστουργηματική σε όλα της αυτή η ταινία.

Babel του Alejandro G. Iñárritu (2006)

Ίσως η καλύτερη ταινία του πολυβραβευμένου και τα τελευταία χρόνια «πρωταγωνιστή» των Oscars, Alejandro G. Iñárritu. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που σφίγγεται ολόκληρος ο ψυχικός σου κόσμος, κάτι που φροντίζει το ukulele του Gustavo Stantaolalla να το επισφραγίσει. Βαρύ δράμα, με φανταστικές ερμηνείες από τους Brad Pitt και Cate Blanchett. Αν δεν είστε στις καλύτερές σας, αποφύγετέ το.

The Hunt του Thomas Vinterberg (2012)

Βάζω αυτήν την ταινία στη λίστα, μόνο γι’ αυτούς που θέλουν να τραβάνε τα μαλλιά τους για περίπου δύο ώρες, όσο δηλαδή διαρκεί. Μια υπόθεση παιδεραστίας, ένας δάσκαλος, μια κλειστή, δήθεν ανοιχτόμυαλη ευρωπαϊκή κοινωνία και ένα φινάλε απρόβλεπτο. Φανταστικός και ο Mads Mikkelsen. Θα σας πιάσει το στομάχι, σας το εγγυώμαι.

There Will Be Blood του Paul Thomas Anderson (2007)

Δε ξέρω αν είναι υπερβολικό, αλλά έχω την εντύπωση πως η ερμηνεία του Daniel Day-Lewis στο There Will Be Blood είναι ίσως μέσα στις σπουδαιότερες που έχουν υπάρξει στον κινηματογράφο. Θεωρώ τον Day-Lewis ως έναν από τους κορυφαίους του Χόλυγουντ και προσωπικά είναι ο αγαπημένος μου, εν ζωή και εν ενεργεία, ηθοποιός. Μαύρος χρυσός, California του 1900 και ένας στόχος για τον οποίο κάποιοι μπορούν να φτάσουν πολύ, πολύ μακριά για να τον αγγίξουν. Παρακολουθείς τους ηθοποιούς και μαγνητίζεσαι. Δεν το χάνετε.

Groundhog Day του Harold Ramis (1993)

Την «Μέρα της μαρμότας» κάποιοι, τη θεωρούν κωμωδία. Να με συγχωρείτε, αλλά εγώ δεν γέλασα και πάρα πολύ για να σας πω την αλήθεια. Απεναντίας, σφίχτηκε όλο μου το στήθος όταν είδα το…concept να παίρνει σάρκα και οστά. Ο «γίγαντας» Bill Murray μπλέκει σε ένα αποπνικτικό περιστατικό, μια φρικιαστική πραγματικότητα, που μόνο που το σκέφτομαι, ανεβάζω παλμούς. Μην τρομάζετε, δεν είναι ούτε θρίλερ, ούτε κάτι «σκοτεινό». Έχει και το ρομάντζο της, έχει και την πλάκα της, έχει και τον Murray ο οποίος είναι «θεός». Βασικά δείτε την, δε θέλω να πω περισσότερα.