Όσο παρακολουθούσα την ανάπτυξη του The Good Life, το είχα στον νου μου ως το άλλο άκρο του φιάσκου που δυστυχώς αποδείχτηκε το Deadly Premonition 2. Πίστευα ή καλύτερα ήλπιζα, πως θα έχουμε να κάνουμε με έναν τίτλο καλοφτιαγμένο και προσεγμένο, που θα απευθύνεται στους πάντες, διατηρώντας παράλληλα όλα τα θετικά στοιχεία και που μας έκαναν να αγαπήσουμε τον δημιουργό του. Κάτι που ο Swery απέδειξε πως μπορεί να καταφέρει με το προ-τριετίας The Missing. Τελικά έκανα λάθος…
Το παιχνίδι μας συστήνεται ως ένα "Debt Repaying RPG". Αναλαμβάνουμε τον ρόλο της Naomi, μιας Νεοϋορκέζας φωτογράφου, η οποία ταξιδεύει στο Βρετανικό χωριό Rainy Woods για λογαριασμό της εφημερίδας που εργάζεται, έχοντας ως απώτερο σκοπό να αποπληρώσει ένα προσωπικό χρέος που ανέρχεται στο εξωφρενικό ποσό των 30 εκατομμυρίων λιρών. Το πως το κατάφερε αυτό παραμένει άγνωστο. Μετά από μία σύντομη ξενάγηση στο γραφικό χωριουδάκι, αποκαλύπτεται μία μικρή ιδιαιτερότητα που αφορά τους κατοίκους, αφού μόλις νυχτώσει όλοι μεταμορφώνονται είτε σε σκύλους είτε σε γάτες μέχρι το ξημέρωμα, ενώ και η ιδία η Naomi δείχνει να «νιώθει εκλεκτή στην τοποθεσία Rainy Woods» καθότι ανακαλύπτει πως μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να μετατραπεί σε σκύλο/γάτα. Το αλατοπίπερο στο ήδη παλαβό σενάριο έρχεται να αποτελέσει ένας φόνος που προφανώς καλούμαστε να εξιχνιάσουμε. Η ιστορία κοινώς τικάρει όλα τα κουτάκια παράνοιας που έχουμε μάθει να απαιτούμε από τον Swery και τολμώ να πω πως κατακτά και νέες κορυφές. Τα προβλήματα ξεκινούν με το gameplay.
Το The Good Life προσπαθεί να κάνει πολλά πράγματα μαζί αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να τα κάνει μαντάρα. Αρχικά δείχνει να δίνει έμφαση στον τομέα των φωτογραφήσεων (με τον Swery να αρνείται για μία ακόμα φορά να βάλει επιλογή invert στην κάμερα, αναζητώντας μάλλον πρώτα το κράξιμο όπως έγινε και με το Deadly Premonition 2), καθώς υπάρχει μία "Instagram-like" εφαρμογή όπου το upload των φωτογραφιών αποφέρει το κυρίως εισόδημα, ώστε να αγοράζουμε τα αντικείμενα που χρειαζόμαστε για την ολοκλήρωση των αποστολών.
Εισόδημα αποκτούμε επίσης ολοκληρώνοντας side quests τα οποία, όμως, όπως και τα βασικά quests, ανήκουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία στην αναθεματισμένη κατηγορία των fetch quests. Και αν και ο Swery καταφέρνει ξανά με κάποιο μαγικό τρόπο να μας κάνει να θέλουμε να δούμε τα πάντα, μιας και το πιο φαινομενικά ασήμαντο quest δύναται να εξελιχθεί σε κρεσέντο καλώς εννοούμενου καψίματος, όλο το οικοδόμημα καταρρέει όταν έρχεται αντιμέτωπο με δυο βασικούς μηχανισμούς που καταρρακώνουν την εμπειρία.
Ο πρώτος αφορά το γνωστό βίτσιο του Swery που έχει να κάνει με την γενικότερη «συντήρηση» των πρωταγωνιστών του. Όπως συνέβαινε και με τον Francis έτσι και για την Naomi θα πρέπει να φροντίζουμε ώστε να είναι συνεχώς καθαρή, καλλωπισμένη, χορτασμένη, ξεκούραστη και υγιής. Η διαφορά έγκειται στο ότι στα δύο DP οι σχετικοί μηχανισμοί δεν ενοχλούσαν αρκετά συχνά και παρέμεναν στα όρια του γουστόζικου. Αντιθέτως στο The Good Life τα service που απαιτεί η Naomi προκύπτουν εκνευριστικά συχνά και σαν να μην έφτανε αυτό, αρκετές φορές είναι και κοστοβόρα.
Συνδυάστε τώρα αυτό το στοιχείο με το εξίσου προβληματικό traversal, το όποιο μαστίζεται συνεχώς από την αδιάκοπη διαχείριση του stamina bar σε οποιαδήποτε από τις τρείς μορφές της Naomi. Την ίδια ώρα τα fast travel points δεν είναι και πολύ βολικά τοποθετημένα με την χρήση τους επίσης να κοστίζει, και καταλήγουμε σε ένα χάρτη πλούσιο σε εκπλήξεις που εν τέλει δεν έχουμε καμία όρεξη να «χτενίσουμε». Αφού όλο και κάποιο συναχάκι θα αρπάξει η Naomi ειδικότερα στις πιο μακροσκελείς περιηγήσεις, κάτι το οποίο ρίχνει το stamina bar στο μισό. Τουλάχιστον όταν μάθουμε να καβαλάμε πρόβατο οι μετακινήσεις βελτιώνονται αρκετά για την ολοκλήρωση έστω μόνο του main quest.
Το ατελείωτο πέρα-δώθε προσπαθούν να εμπλουτίσουν και κάποια ψήγματα platforming, racing, ακόμα και fighting που τελικά ευτυχώς παραμένουν ψήγματα, διότι είναι τόσο πρόχειρα δουλεμένα που η περαιτέρω χρήση τους μόνο θα δυσχέραινε την κατάσταση. Ουσιαστικά απουσία ενδιαφέροντος και διασκεδαστικού gameplay το παιχνίδι καταλήγει να νιώθει σαν ένα walking sim μετ’ εμποδίων.
Με τις μνήμες ακόμα νωπές από το τεχνικό χάλι του Deadly Premonition 2, το The Good Life συγκριτικά «φυσάει» τρέχοντας ανεκτά στα higher end συστήματα με διαχειρίσιμο frame rate και μικρά loading times, με τα νούμερα να χειροτερεύουν όσο πέφτουμε σε hardware. Κάτι που φυσικά δεν έπρεπε να ισχύει επ’ουδενί με τον Swery να παραμένει τεχνολογικά δύο γενιές πίσω, το οποίο ισχύει και για τον σχεδιασμό των χαρακτήρων που θυμίζουν τα avatars του Xbox 360.
Στα του ήχου ο ταλαντούχος αφηγητής μαζί με τους εισαγωγικούς διαλόγους δημιουργούν την εντύπωση full voice acting που τελικά δεν υφίσταται με τα ηχητικά των συνομιλιών να περιορίζονται σε ατάκες και επιφωνήματα. Το πιο χαρούμενο και ανάλαφρο ύφος του παιχνιδιού παρασύρει και την μουσική κατεύθυνση που κινείται σε πιο indie μονοπάτια αν και υπάρχουν κάποια θέματα που μας θυμίζουν πως παίζουμε έργο του δημιουργού τους αλλά είναι ελάχιστα και αραιά τοποθετημένα μεταξύ τους.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.