Κάθε wrestling fan θα θυμάται ότι παιχνίδια του είδους σαν τα Smackdown vs Raw! δεν ξανά υπήρξαν. Παρά τους πολύπλοκους μηχανισμούς τους, δε μπορεί να αρνηθεί κανείς που τα έπαιξε, ότι είχαν τρομερή ποικιλία αγώνων και βάθος σε σχεδόν κάθε τους πτυχή. Έπειτα η εποχή της 2K Sports ήρθε στο WWE και πέρασαν από πολλά κύματα αυτά τα παιχνίδια για να πούμε ότι έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα. Άλλες χρονιές είχαν κάτι καλό όμως, ήταν λες και έψαχναν να προσφέρουν κάτι συγκλονιστικό κάθε χρονιά, αγνοώντας την πρόοδο που έκαναν πριν. Μετά ήρθε η αυτοκαταστροφή του στο WWE 2K20 που επέφερε μια πολυπόθητη και διετή ανάπαυλα του franchise, μέχρις ότου να έρθει το πρώτο “fix” που λεγόταν WWE 2K22. Φτάνουμε όμως σιγά-σιγά στο σημείο που τα WWE 2K παιχνίδια μπορούν απλά να αναβαθμίζονται χωρίς ριζικές αλλαγές; Το WWE 2K23 έκανε ένα πολύ σταθερό βήμα -όπως και το 2K22 πιο πριν- μόνο που το φετινό WWE 2K24 δείχνει ότι τελειώνει με τη γερή θεμελίωση του franchise από πλευράς παρουσίασης, gameplay και mode.
Η ουσία πλέον του WWE 2K24 είναι ότι "παικτικά" στο gameplay βρήκε τα πατήματά του. Δεν έχει πρακτικά καμία αλλαγή στο πώς παίζεται και ούτε χρειάζεται κανείς να ψάχνει το manual για τον χειρισμό αν έπαιξε αρκετά το περσινό. Η ισορροπία μεταξύ απλουστευμένου χειρισμού και ρεαλισμού έχει βρεθεί και πρέπει να το χειροκροτήσουμε αυτό ως ένα βασικό και σταθερό στοιχείο της φόρμουλάς του, καθώς ταλαιπωρηθήκαμε χρόνια από αυτό. Τι είδα, λοιπόν, από προσθήκες; Κυρίως ήταν μικρές εδώ και εκεί στα animations και την «τηλεοπτικότητα» της εξέλιξης των αγώνων.
Για παράδειγμα μετά την κούραση των wrestlers τους βλέπεις να σέρνονται για να κάνουν pin ή πονάνε οι ίδιοι τους όταν εκτελούν ένα finisher. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι η λογική του Super Finisher βγάζει νόημα στο ρυθμό ενός wrestling αγώνα, καθώς του δίνει μια σίγουρη τελειωτική κίνηση. Και αυτό διότι π.χ. πέρυσι ακόμη κι αν χτυπούσες ένα signature και finisher combo δεν σου εξασφάλιζε τη νίκη, ενώ με το Super Finisher γίνεται. Το αιματοκύλισμα επίσης γίνεται πιο…φυσικά αφού το αίμα ρέει και στο πάτωμα του ρινγκ αλλά και στα σώματα των παλαιστών.
Αυτό που μου άρεσε πολύ και θεωρώ ότι προσθέτει πολλούς πόντους στην «κινηματογραφική/τηλεοπτική» προσέγγιση του WWE 2K24 είναι η ανταλλαγή γροθιών, κοινώς “trading blows” στην wrestling ορολογία. Με ένα πολύ απλό QTE mini-game αναπαρίσταται το «"Yeah” και το “boo” μεταξύ των “face” και “heel” παλαιστών όταν γρονθοκοπούνται με τον χαρακτηριστικό αυτό μποξέρ τρόπο. Είναι δίκοπο μαχαίρι βέβαια το trigger αυτού του mini game, καθώς μπορείς να ρισκάρεις να το κερδίσεις και να έχεις αβαντάζ κινήσεων ή και να το χάσεις, κινδυνεύοντας αντίστοιχα να πάθεις “stun”.
Κάποιες gameplay διευκολύνσεις παλαιότερων ετών δε θα έπρεπε, βέβαια, να παρουσιάζονται ως νέα χαρακτηριστικά, όπως το να ανεβαίνει κανείς στο τραπέζι των σχολιαστών, κάτι που γινόταν σε παλιότερα WWE 2K αλλά και Smackdown vs Raw. Και μιας και είπα για σχολιασμό να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι παραμένει σε γενικές γραμμές πιο "ξερός" και "ρομποτικός" από όσο θα έπρεπε να είναι. Εδώ δεν αγγίζει τον ρεαλισμό που έχει η τηλεοπτική μετάδοση και ίσως να πρέπει να πάρει μερικά tips από άλλα αθλητικά franchises όπως τα EA FC και NBA 2K για το πώς να ενσωματώνει "ζωντανό" σχολιασμό.
Στα "του οπτικού τομέα" έχουμε επίσης να κάνουμε με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα τόσο σε φωτορεαλισμό, όσο και στο πώς δένουν τα animations μεταξύ τους -ίσως πιο σημαντικό από το πρώτο. Από το γεγονός ότι υπάρχουν μέχρι και αρένες την ημέρα (βλ. WM 31) που μεταμορφώνουν τον φωτισμό ανάλογα, έως ότι τα σώματα των wrestlers κοκκινίζουν και έχουν μελανιές. Επίσης, όταν ζορίζονται με συγκεκριμένες εκφράσεις προσώπου όταν εκτελούν δύσκολες κινήσεις ή super finishers (βλ. τον Cody Rhodes να παίρνει ανάσες πριν το Cross Rhodes). Φέτος δεν βρήκα κάποιο μοντέλο παλαιστή είτε του παρόντος είτε του παρελθόντος όπου είδα παραφωνία στην πιστότητά του, όπως στην περίπτωση του The Rock.
Στις πολύ καλοδεχούμενες προσθήκες ρεαλισμού του WWE 2Κ24 είναι αυτές της κούρασης των wrestlers και πως προοδευτικά αλλάζουν και τα animations τους με pins που γίνονται όσο σέρνονται και finishers που πονάνε και στους δύο. Άλλο ένα σωστό φινίρισμα είναι μερικά νέα όπλα γύρω στο ρινγκ και η δυνατότητα να τα πετάτε στον αντίπαλο -μικρές αλλά αισθητές προσθήκες ρεαλισμού υπάρχουν διάσπαρτές στο WWE 2K24.
Τα Casket και Ambulance matches, επίσης δεν είναι ριζοσπαστικές προσθήκες, αλλά τύποι αγώνων που επιστρέφουν από παλιότερα παιχνίδια μετά από απουσία ετών. Πλέον είναι πιο εύπεπτα στημένα ως προς το πως μετουσιώνεται το stipulation στο gameplay, με ένα απλό trigger του button mashing mini-game που ήδη υπάρχει για παράδειγμα στα submissions. Με απλά λόγια δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς manual για να παίξει τέτοιους αγώνες. Άντε να ευχηθώ την προσθήκη του Buried Alive match στο WWE 2K25. Πολύ μεγάλο νόημα στο Special Guest referee match που διαφημίζεται, επίσης δεν βρήκα, πέραν του να χτίζεις με πιο πιπεράτο τρόπο το Universe ή το General Manager mode. Το WWE 2K24 ξεφεύγει κάπως από τις τυπικά υπερβολικές ορέξεις microtransactions της 2K, όπως γίνεται ας πούμε στα NBA 2K, καθώς για παράδειγμα το GM mode έχει εξισορροπήσει σε αυτό το κομμάτι.
Υπάρχει και κάποιο ενδιαφέρον στα υπόλοιπα ανανεωμένα story modes και συγκεκριμένα στο MyRise, καθώς οι δύο πλευρές της ιστορίας φέτος έχουν άνδρα και γυναίκα πρωταγωνίστρια στα Undisputed και Unleashed αντίστοιχα. Το ένα αφορά την άνοδο ενός mid-carder σε διεκδικητή τίτλου, ενώ το άλλο, την άνοδο μιας wrestler της indie σκηνής στα μεγάλα σαλόνια του WWE. Παράπονα, όμως, έχω για το MyRise όπως το ότι ο Miz και ο William Regal είναι σα' να βουτάνε στο αμαρτωλό παρελθόν των κακών μοντέλων χαρακτήρων αυτής της σειράς και είναι κρίμα μιας και το υπόλοιπο ρόστερ δεν υποφέρει από κακοτεχνίες και σε γενικές γραμμές είναι αυτό με τις περισσότερες πιστές αναπαραστάσεις χαρακτήρων από κάθε άλλο WWE παιχνίδι.
Άλλο ένα παράπονο στο MyRise είναι πώς το να προχωρήσεις στο story του πρέπει όχι μόνο να νικήσεις αλλά να ολοκληρώσεις τα objectives, πράγμα που χάνει κάποια από την ελευθερία που θα έπρεπε να έχει ως προς την πρόοδό του. Το κάνει να μοιάζει πολύ στημένο, σαν το Showcase, μόνο που εκεί το cinematic υφάκι ταιριάζει. Λόγω των πρόσφατων νομικών περιπετειών γύρω από τον Vince McMahon -πρώην πρόεδρο και ιδιοκτήτη του WWE- αλλά και τον Brock Lesnar, οι δημιουργοί προσπάθησαν να καλύψουν με μωσαϊκά τις φάτσες τους σε πολλά cutscenes, πράγμα που χαλάει την αυθεντικότητα της αναπαράστασης στο Showcase mode. Να αναφερθεί επίσης ότι οι δυο τους έχουν αφαιρεθεί από το ρόστερ του παιχνιδιού ως playable χαρακτήρες.
Γενικότερα, το "Showcase of the Immortals" για φέτος προσφέρει μια άκρως νοσταλγική αναδρομή στα "best of" πολλών Wrestlemania events αλλά υπάρχουν ελλείψεις σοβαρές λόγω νομικών θεμάτων, πράγμα που είναι σα να βγάζει από μόνο του τα μάτια του. Πολύ ωραία η αφήγηση του Corey Graves, σε αυτό το ντοκιμαντερίστικο στιλ, αν και θα μπορούσε να είναι πλουσιότερη με συνεντεύξεις των ίδιων των πρωταγωνιστών.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.