Call of Duty: Modern Warfare III Campaign Review – Δοκιμάζοντας τα όρια

Αρκετούς μήνες πριν το Call of Duty: Modern Warfare 3 αποκαλυφθεί επίσημα, είχαν κάνει το γύρο του διαδικτύου αναφορές από εξαιρετικά αξιόπιστους ρεπόρτερ πως η Activision δεν ετοίμαζε κάποιο νέο κεφάλαιο φέτος. Αντιθέτως, είχε ακουστεί πως η εταιρία θα κυκλοφορήσει ένα πολύ μεγάλο πακέτο επέκτασης για το Call of Duty: Modern Warfare II, επεκτείνοντας την ιστορία του και όχι μόνο. Τελικά, η εταιρία διέψευσε τις φήμες, επισημαίνοντας πως ετοιμάζει ένα πλούσιο πακέτο που θα τα έχει όλα, με Campaign, Multiplayer, Zombies mode και μια μεγάλη ανανέωση για το Warzone.

Εν τέλει, πριν καν ξεκινήσεις το παιχνίδι, αντιλαμβάνεσαι πως μάλλον τα ρεπορτάζ είχαν δίκιο και ένα project που ξεκίνησε ως DLC, μετατράπηκε βιαστικά σε κάτι μεγαλύτερο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θα ξεκινήσω, παραδόξως, από την διαδικασία εγκατάστασης, η οποία είναι από τις πιο αχρείαστα μπερδεμένες που έχω δει. Η έκδοση που δοκίμασα ήταν αυτή του Xbox Series X. Πλέον, το Call of Duty έχει ένα κεντρικό hub στο Xbox στο οποίο εγκαθίστανται όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια (το MWII και το MWIII για την ώρα) ως DLC. Αυτό σημαίνει πως αν ψάχνετε το Modern Warfare III στα My Game & Apps για να το κατεβάσετε, όπως όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια που έχουν υπάρξει ποτέ στο Xbox, πρέπει αντιθέτως να βρείτε το Call of Duty HQ, να πάτε στις ιδιότητες του και να τικάρετε ένα-ένα τα διάφορα τμήματα του παιχνιδιού, για να ξεκινήσει το κατέβασμα των περίπου 150 GB. Δεν μπορώ να πως ότι με ενθουσιάζει ιδιαίτερα αυτή η Games as a Service προσέγγιση που θέλει πρακτικά να σε στείλει με τον τρόπο της στο Warzone, αλλά σίγουρα τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πιο απλά.

Όπως και να ‘χει, προσπερνώντας το αχρείαστο σύνθετο μενού και την διαδικασία εγκατάστασης. Η πρώτη επαφή με το campaign ήταν θετική. Όλα ξεκινάνε στο Verdansk Prison, έναν χάρτη που είναι εμπνευσμένος από το Gulag του Warzone. Πρόκειται για ένα κλασσικό Call of Duty set-piece, το οποίο παρουσιάζει τον μεγάλο κακό, τον Vladimir Makarov. To cutscene που ακολουθεί είναι σίγουρα πολύ εντυπωσιακό από τεχνικής άποψης, όπως και όλα τα pre-rendered βίντεο του παιχνιδιού, ωστόσο δίνει μια πρώτη γεύση πως η γραφή του χαρακτήρα είναι άστοχη.

Στο Modern Warfare 3 ο Makarov θυμίζει σχεδόν απομίμηση των villains των Far Cry, με την αφήγηση να εστιάζει κυρίως στην τρέλα και την εμμονή του με το να προσχεδιάζει την κάθε λεπτομέρεια, χωρίς βέβαια να του δίνεται αρκετό screen time. Στην αρχική Modern Warfare τριλογία, ο Makarov ήταν ψυχρός και με ξεκάθαρα κίνητρα. Αποζητούσε εκδίκηση για τον μέντορά του και ήταν ικανός να κάνει τα πάντα. Εδώ δύσκολα αντιλαμβάνεσαι ποιο είναι το κίνητρό του, πέρα από την τρέλα και το ότι θέλει να δει τον κόσμο να καίγεται. Σίγουρα υπήρχε ένα πολύ πρόσφορο έδαφος για να γραφτεί ένα εξαιρετικός και πολύεπίπεδος κακός, αλλά το αποτέλεσμα είναι μια ρηχή γραφή ενός κακού που μοιάζει με καρικατούρα.

Το ίδιο ισχύει και για άλλους χαρακτήρες. Ειλικρινά σοκαρίστηκα, με την κακή έννοια, με το φινάλε του παιχνιδιού. Εκεί που η όλη δράση φαίνεται να οδηγεί κάπου, το campaign απλά τελειώνει! Πέρα από τα Call of Duty campaigns, σε όλα τα παιχνίδια που έχω παίξει γενικότερα στη ζωή μου, νομίζω πως δεν έχει δει ποτέ πιο απότομο και άνευρο κλείσιμο. Τίποτα δεν ολοκληρώνεται, όλα μένουν στη μέση και αναπάντητα, χωρίς να προσφέρουν καμία ικανοποίηση. Το παιχνίδι, απλά τελειώνει, έτσι ξαφνικά.

Και για να επιστρέψω στους χαρακτήρες, απογοητεύτηκα μέχρι και με τον Captain Price, ο οποίος ήταν ο αγαπημένος μου στα δύο προηγούμενα Modern Warfare. Εδώ, η γραφή του και ειδικά ο τρόπος που αντιμετωπίζει το φινάλε, είναι εντελώς άνευρη, χωρίς να δημιουργεί κανένα συναίσθημα και κανένα αντίκτυπο.

Γενικά από το παιχνίδι λείπει η κλιμάκωση και λείπουν τα set-pieces που είχαν γίνει συνώνυμα με τα Call of Duty. Από τη μια, το campaign χωρίζεται στις γραμμικές αποστολές που είναι αυτές που όλοι γνωρίζουμε. Όμως, και αυτές μοιάζουν υποτονικές και δεν φτάνουν σε καμία περίπτωση την ένταση και τα μεγέθη των προηγούμενων τίτλων.

Από την άλλη, έχουμε τις open combat αποστολές που είναι δίχως υπερβολή σα να παίζεις Warzone με bots, ακούγοντας την αφήγηση από τον ασύρματο. Υπάρχουν στον χάρτη μέχρι και τα armor plates και τα κουτιά με loot του Warzone. Η ιδέα στην θεωρία δεν είναι άσχημη, αλλά η υλοποίηση υστερεί και ενισχύει την αίσθηση ότι παίζεις κάτι πρόχειρο και βιαστικό.

Παράλληλα, σε όλο το campaign δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου gameplay ποικιλία. Δίχως υπερβολή, διαρκώς μου έδινε την αίσθηση πως είναι κάτι που φτιάχτηκε βιαστικά, παίρνοντας δανεικά στοιχεία από το Warzone και τα προηγούμενα παιχνίδια, απλά για να συναρμολογηθεί ένα πακέτο που να μπορεί να τικάρει όσα περισσότερα κουτάκια γίνεται. Δεν λέω πως, για παράδειγμα, η πίστα με τα αυτοκίνητα στο περσινό παιχνίδι που ήταν παρμένη από το Uncharted ήταν κάτι αριστουργηματικό, αλλά έδινε κάτι, λίγο αλατοπίπερο.

Στον αντίλογο, η εντελώς ρεαλιστική SWAT-τύπου πίστα του πρώτου Modern Warfare, η Clean House, ακόμη μου έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου και είχε απογειώσει όλο το campaign. Εδώ όλα τα σενάρια μάχης είναι παρόμοια, με μερικές μόνο stealth απόπειρες που δεν κρατάνε για πολύ. Το κερασάκι στην τούρτα είναι φυσικά η διάρκεια, αφού όλα τελειώνουν σε περίπου 4 τέσσερις ώρες ή ακόμη και λιγότερο για τους πιο έμπειρους και ικανούς παίκτες.

Δε θα έλεγα πάντως πως συνολικά το Call of Duty Modern Warfare 3 είναι κακό. Κάτι τέτοιο δύσκολο μπορεί να ειπωθεί όταν το gunplay και το movement είναι τόσο στιβαρά και τα γραφικά τόσο εντυπωσιακά. Υπάρχει μια καλή βάση, αφού προφανώς η Sledgehammer Games πάτησε στα δύο προηγούμενα κεφάλαια που προσωπικά βρήκα μου άρεσαν πάρα πολύ, ενώ δε λείπουν και μερικές αναλαμπές. Το πρόβλημα είναι άλλο. Το παιχνίδι είναι εν τέλει αφόρητα μέτριο, σε βαθμό που σου δημιουργεί μια έντονη απάθεια. Και αυτό είναι κάτι πολύ, πολύ χειρότερο.