Salt and Sanctuary Review - Ένα «Must Play» για τους λάτρεις των Souls

Εκεί που είχα τύψεις για το ότι άργησα αρκετά να σχηματίσω γραπτώς την άποψή μου για τούτο το παιχνίδι, συνειδητοποίησα ότι τώρα είναι μια αρκετά καλή στιγμή τελικά. Μιας που τα Souls έχουν γίνει πολύ πιο γνωστά και αγαπητά από ότι έχουν υπάρξει στο παρελθόν και μιας που μόλις τον Φεβρουάριο κυκλοφόρησε το Salt and Sanctuary στο Xbox One, μια αναφορά σε ένα παιχνίδι όπως αυτό, είναι κάτι παραπάνω από επίκαιρη.

Το Salt and Sanctuary κυκλοφόρησε αρχικά για PlayStation 4 και PC το 2016, αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Αυτή τη στιγμή έχει γίνει πλέον διαθέσιμο σχεδόν παντού, κάτι που για Indie τίτλο είναι σίγουρα ενδιαφέρον. Κι εγώ, με το ίδιο ενδιαφέρον προσέγγισα το παιχνίδι για πρώτη φορά. Salt and Sanctuary… Περίεργο όνομα. Δεν ήξερα τι ακριβώς είχα απέναντί μου, πέρα από ένα 2D RPG platformer εμπνευσμένο από Souls και Metroidvania παιχνίδια. Εντάξει είπα στην αρχή, έχει θάνατο και backtracking. Πόσο βαθύ μπορεί να είναι πια; Και σαν να με άκουσε εκείνη την ώρα το παιχνίδι και να πείσμωσε. Και ευθύς αμέσως άρχισε τον δικό του αγώνα να μου αλλάξει τη γνώμη.

Γιατί εξ’ αρχής βρέθηκα σε ένα πλοίο που βρίσκεται υπό επίθεση. Μεταφέρει μια πριγκίπισσα και πρέπει να τη σώσω. Βγαίνω έξω και βρίσκομαι να παλεύω με ένα θαλάσσιο τέρας. Και λίγο μετά, ξεβρασμένος σε μια ακτή ενός νησιού. Ένας περίεργος τύπος μου είπε κάτι ακαταλαβίστικα περί θρησκευτικών αντιλήψεων νομίζω. Προχώρησα… Είμαι σε ένα νησί. Ένα νησί  με μια πανταχού ηρεμία. Η ατμόσφαιρα βαριά και η ησυχία αγχωτική. Άρχισα να βρίσκω κάτι μπουκάλια στο πάτωμα, με οδηγίες, συμβουλές και… αλάτι. Προχώρησα, κάτι φάνηκε μπροστά μου. Περίεργα πλάσματα άρχισαν να μου επιτίθενται. Ξανά και ξανά και ξανά. Τα σκότωσα. Όλα…Ακούω τον ήχο μιας ηλεκτρικής κιθάρας. Λίγο μετά έρχονται κι άλλα τέρατα. Είναι παντού. Δεν σταματάω να σκοτώνω. Φοβάμαι να σταματήσω. Ή μήπως δεν θέλω; Μα τι σημασία έχει; Η κιθάρα δυναμώνει όσο βλέπω τα τέρατα να κατασπαράζουν τα σωθικά μου. Μα τελικά…Ζω.  Είμαι ακόμα εδώ.  Χωρίς επιλογή…

Είμαι σίγουρη ότι μετά από την παραπάνω διήγηση έχετε αρκετά ερωτήματα. Αλλά δεν μπορώ να δώσω και πολλές ξεκάθαρες πληροφορίες. Τόσο μπερδεμένο και γεμάτο απορίες αφήνει τον παίκτη το παιχνίδι. Αργότερα συνήθισα και άρχισα να νιώθω πιο άνετα. Όσο άνετα μπορεί να νιώσει κανείς σε ένα τόσο αφιλόξενο μέρος. Η ιστορία του παιχνιδιού δεν ήταν ξεκάθαρη ούτε προσφέρθηκε ποτέ στο πιάτο. Άλλωστε…για Souls μιλάμε.

Ο κόσμος από την άλλη είναι από μόνος του μια ιστορία. Γεμάτος μυστικά περάσματα, εχθρούς, κίνδυνο και μια ατμόσφαιρα βαριά που δύσκολα αντέχεται. Ένας κόσμος που δεν συγχωρεί τον παραμικρό λάθος υπολογισμό. Σε έναν τέτοιο κόσμο η τιμωρία είναι μια συνθήκη που χωρίς αποδοχή, δεν αφήνει περιθώριο σωτηρίας. Οι εχθροί στον κόσμο αυτό είναι παντού. Σκελετοί διαφόρων ειδών, με όπλα και χωρίς. Περίεργοι σκύλοι, ιπτάμενα περίεργα πλάσματα. Τέρατα διαφόρων ειδών και παγίδες. Πολλές, βασανιστικές παγίδες που φλερτάρουν με την υπομονή σου. Σχεδιαστικά τα μέρη ξεχωρίζουν ως περιοχές και συνδέονται όμορφα. Ωστόσο, θα ήθελα λίγο παραπάνω προσπάθεια στο σχεδιασμό τους σε ορισμένες πιο flat περιοχές.

Ακολουθώντας την Souls δομή του gameplay, η κάθε περιοχή έχει πέρα από τους εχθρούς της, τουλάχιστον ένα βασικό boss. Σκοπός φυσικά είναι η νίκη ενάντια σε αυτό το boss, το οποίο τις περισσότερες φορές προσφέρει κάτι που βοηθά τον παίκτη να προχωρήσει στο παιχνίδι. Μα είναι τόσο όμορφα σχεδιασμένα τα bosses όσον αφορά το concept, τόσο άρρωστα και σκοτεινά  και τόσο έξυπνες οι κινησιολογικές απαιτήσεις τους στη μάχη που ανυπομονούσα να τα δω όλα. Πέρα από την κλασσική Souls δομή και το αναμενόμενο backtracking ενός metroidvania τίτλου, το Salt and Sanctuary έχει αναπτύξει ορισμένα δικά του στοιχεία που το τραβούν μακριά από χαρακτηρισμούς του τύπου «souls αντιγραφή» και «souls απομίμηση». Και τα έχει εντάξει στην ταυτότητα του τόσο προσεκτικά, που το τελικό αποτέλεσμα διακρίνεται για ένα βάθος που όχι μόνο προσεγγίζει, αλλά τολμώ να πω ότι σε ορισμένα σημεία μόνο, ξεπερνά και τους μεγάλους Souls τίτλους.

Θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.  Το αλάτι που ανέφερα στην αρχή, είναι κάτι σαν τα souls στα Dark Souls. Το χάνει κανείς αν πεθάνει και πρέπει να σκοτώσει αυτό που τον σκότωσε για να το ανακτήσει. Υπάρχει leveling up και skills που βοηθούν την διαχείριση των items και όπλων, ανάλογα με το class που έχει επιλέξει κάποιος να ανήκει. Για παράδειγμα εάν κάποιος επιλέξει να κουβαλάει great swords θα πρέπει να ανεβάζει στο skill tree το strength του. Όλα εξαρτώνται από το πώς θέλει να χτίσει το χαρακτήρα του ο καθένας. Μέχρι στιγμής οι souls ομοιότητες είναι προφανείς. Όλα, εκτός από ένα βασικό κομμάτι. Τα bonfires. Στη θέση τους υπάρχουν τα sanctuaries. Δηλαδή τα καταφύγια. Όμως δεν είναι όλα το ίδιο εύκολα. Για να κάνει ο παίκτης δικό του ένα καταφύγιο που θα βρει, πρέπει τις περισσότερες φορές, από πριν να ανήκει σε ένα creed (φατρία), στο οποίο να ανήκει το καταφύγιο αυτό. Αλλιώς θα πρέπει είτε να πολεμήσει για να το πάρει ή ακόμη και να βρει τρόπο να αλλάξει φατρία. Το να ανήκεις σε μια φατρία δίνει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που βοηθούν στην επιβίωση σε κάθε περιοχή. Και η επιλογή πρέπει να γίνεται προσεκτικά.

Με την ίδια προσοχή πρέπει να γίνεται το level up και τα αντικείμενα που θα κουβαλάει ο χαρακτήρας. Μέχρι δύο όπλα και ορισμένα αντικείμενα. Όμως…χωρίς την απαραίτητη μελέτη τα πράγματα είναι από δύσκολα έως ακατόρθωτα. Δεν μπορεί κανείς να πάει απλά να πολεμάει και όπου βγει. Αργά ή γρήγορα θα φτάσει ένα σημείο που δεν θα μπορεί να τα βγάλει πέρα. Και δεν είναι πράγματα απλά. Οι φατρίες και τα builds δεν παρέχονται με υπερβολική ανάλυση ώστε να κατανοηθούν πλήρως. Επίσης έχει ένα έξυπνο σύστημα μηνυμάτων με μπουκάλια που μπορεί να αφήσει κανείς στο πάτωμα.  Στα sanctuaries που ανήκουν στο creed του παίκτη, μπορεί να κάνει Pray και level up. Από αυτό θα κερδίσει ένα Pearl μέσω του οποίου θα ανεβάσει και skills. Επίσης μπορεί να κάνει summon και κάποιους προμηθευτές. Άλλοι επιτρέπουν ταξίδια από καταφύγιο σε καταφύγιο, άλλοι επιτρέπουν co-οp, αλλά ακόμα και η κλήση αυτών πρέπει να είναι μελετημένη, αφού υπάρχει ορισμένος αριθμός κλήσεων σε κάθε sanctuary. Παρομοίως, συγκεκριμένος είναι και ο αριθμός των revive έπειτα από θάνατο, αφού εξαρτάται από το gold που έχει ο παίκτης.

Εντάξει, ούτε 3D είναι, ούτε τα εντυπωσιακά εφέ των μεγάλων Souls τίτλων έχει. Έχει ένα δικό του sketchbook εικαστικό, μια παλέτα μουντών χρωμάτων που συμβάλουν στην αποπνικτική του ατμόσφαιρα και μουσική με πολύ δυνατά κομμάτια. Κινητικά μοιάζει με Souls, αλλά προσφέρει παραπάνω ελευθερία στα combo κινήσεων ανάμεσα στις οποίες είναι επιθέσεις κοντινές ή μακρινές, parry και block με ασπίδες. Άλματα, special attacks και μαγεία, ακόμη και κάποιου είδους εντυπωσιακό finish off  σε κάποιο εχθρό. Γενικά, σαν combat έχει ενδιαφέρον, χωρίς να είναι υπερβολικά βασικό και ρηχό. Το ίδιο και τα physics, τα οποία επηρεάζονται από τα stats.

Από το παιχνίδι δεν λείπουν τα σεναριακά twist. Αυτά βέβαια προϋποθέτουν υπομονή και συμβιβασμό με το περίεργο storytelling ενός τέτοιου παιχνιδιού. Μάλιστα, ακόμη και οι optional εχθροί έχουν κάτι να προσφέρουν στην ιστορία. Ως αναμενόμενο, το παιχνίδι έχει προοπτικές πολύωρης ενασχόλησης, απαιτεί πολλές ώρες μόνο και μόνο για την ολοκλήρωσή του και έχει κάθε προσόν να τις κερδίσει από το χρόνο σας, διεκδικώντας τες με ζήλο. Περίπου 20 ώρες είναι ένας νορμάλ αριθμός για να σας κατατοπίσει. Όσον αφορά τη δυσκολία τώρα. Λοιπόν, ξέρω ότι οι συζητήσεις περί δυσκολίας των Souls έχουν πάρει φωτιά. Όσον αφορά το Salt and Sanctuary όμως, η δυσκολία υπάρχει, αλλά δεν φτάνει αυτή των μεγάλων τίτλων. Τα Bosses είναι πιο εύκολα, αλλά όχι αστεία και το ότι θα πεθάνετε αρκετές φορές είναι δεδομένο. Η δυσκολία σε ορισμένους εχθρούς εξαρτάται και από το build σας. Το θετικό είναι ότι κάθε φορά που ο χαρακτήρας κάνει pray/save σε κάποιο sanctuary, οι εχθροί επιστρέφουν στις θέσεις τους ακόμη και αν έχουν σκοτωθεί. Αυτό σημαίνει ότι με λίγο παραπάνω farm, όλα γίνονται, ακόμη και για αυτούς που αντιμετωπίζουν μεγάλη δυσκολία στο combat κομμάτι.

Ο λόγος που μου αγάπησα το Salt and Sanctuary, έγκειται κυρίως στην ατμόσφαιρά του. Το βάρος που καταφέρνει να αποκτήσει, είναι μια μίξη gameplay, ιστορίας, υπέροχης μουσικής και σχεδιασμού του κόσμου. Η σχέση μου με τα Souls παιχνίδια ήταν πάντοτε πολύ καλή. Δεν με ενοχλεί το ότι εμπνέεται και επηρεάζεται από βασικά στοιχεία της Souls συνταγής. Για εμένα είναι χαζό να ψάχνουμε να βρούμε ποιός εισήγαγε πρώτος κάποιο μηχανισμό και ποιός τον αντέγραψε σε τέτοια πράγματα. Το συγκεκριμένο παιχνίδι πήρε μηχανισμούς, τους χρησιμοποίησε πολύ όμορφα, έδεσε επάνω τους άλλους μηχανισμούς και το αποτέλεσμα είναι ένα  «Must Play» για όλους τους Souls οπαδούς.