Dead Rising 4 Review

Η σειρά Dead Rising είναι μία από τις πιο δημοφιλείς στην κατηγορία των παιχνιδιών με ζόμπι, έχοντας πουλήσει μέχρι σήμερα περισσότερα από 8.5 εκατομμύρια αντίτυπα. Πλέον έχουμε να κάνουμε με το τέταρτο κεφάλαιό της, με την Capcom Vancouver να βρίσκεται για ακόμη μία φορά πίσω από το τιμόνι της ανάπτυξης. Η ιστορία του παιχνιδιού μάς μεταφέρει 16 χρονιά μετά το πρώτο Dead Rising και ως παίκτες έχουμε ξανά τον έλεγχο του φωτορεπόρτερ Frank West από το αρχικό -θρυλικό- παιχνίδι. Ο Frank έχοντας πλέον αγανακτήσει από τα όσα έχει δει στις δύο επιδημίες που ήταν παρών, αποφάσισε να ασχοληθεί με κάτι εντελώς διαφορετικό και πλέον διδάσκει το επάγγελμά του σε νέους επίδοξους ρεπόρτερ. Τα πράγματα όμως αλλάζουν όταν μια μαθήτριά του, χωρίς να τον έχει ενημερώσει, τον οδηγεί ξανά στην πόλη της Willamette -επίσης από το πρώτο παιχνίδι- όπου η κυβέρνηση φημολογείται πως κάνει κάποιο μυστικό πείραμα. Κάπως έτσι, τα πράγματα αναγκάζουν ξανά τον Fnank να καλείται να αποκαλύψει την αλήθεια σχετικά με όσα έγιναν στην μικρή αυτή πόλη. Για προφανείς λόγους δεν θα φανερώσω άλλες λεπτομέρειες για το σενάριο.

Θέλω ωστόσο να κάνω μερικές σημειώσεις. Η ιστορία του παιχνιδιού αν και αρχικά μοιάζει κάπως κλισέ, δίνεται με τέτοιο τρόπο και ρυθμό που μου κράτησε το ενδιαφέρον. Παραδόξως υπάρχουν ανατροπές και σημεία που μου κίνησαν ευχάριστα την περιέργεια για τη συνέχεια. Αν και εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο βάθος στην ιστορία, τα μηνύματα για άλλη μια φορά είναι εκεί. Για παράδειγμα, θίγονται θέματα όπως η επιθυμία της κυβέρνησης να ελέγξει τον πληθυσμό και να δημιουργήσει φθηνά εργατικά χέρια ή ο καταναλωτισμός που είναι ίσως το βασικότερο παρασκηνιακό θέμα-μήνυμα αυτή τη φορά, με την επιδημία να ξεκινά χαρακτηριστικά από το εμπορικό κέντρο την ημέρα της Black Friday, λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

Οι δόσεις μαύρου χιούμορ και σάτιρας φυσικά δε λείπουν. Το χιούμορ, βέβαια, αν και με έκανε να χαμογελάσω αρκετές φορές, σε ορισμένα άλλα σημεία είναι ανάλαφρο και για να μην πω κακόγουστο, με τον Frank να έχει κολλήσει λίγο από την ίωση του "Nathan Drake" που κυκλοφορεί τελευταία. Βέβαια, στο μυαλό μου έχω συνυφασμένη την σειρά Dead Rising με το χιούμορ, όποτε ακόμα και οι περίεργες μερικές φορές ατάκες, δεν με πείραξαν ιδιαίτερα, αλλά πιστεύω πως ήταν κάτι που έπρεπε να αναφέρω. Πέρα από τον Frank, η ιστορία πλαισιώνεται αναμενόμενα και από άλλους χαρακτήρες. Οι περισσότεροι από αυτούς, κάτω από την πίεση της κατάστασης, τρελάθηκαν παντελώς. Οι γνωστοί ψυχοπαθείς που γνωρίσαμε στα προηγούμενα παιχνίδια και μάλιστα αποτελούν σημείο αναφοράς για αυτά, υπάρχουν και εδώ. Δυστυχώς, ακριβώς σε αυτό το σημείο εντοπίζεται και το μεγαλύτερο παράπονό μου με το συγκεκριμένο παιχνίδι. Αν και η βασική ιστορία έχει αρκετούς "τρελούς" χαρακτήρες, στα προηγούμενα παιχνίδια οι psychopaths, ήταν συνδεδεμένοι με δευτερεύουσες αποστολές και αποτελούσαν mini-bosses που είχαν ξεχωριστό διάλογο και cutscenes. Η προσέγγιση του Dead Rising 4 είναι πολύ πιο απλή. Πλέον, ονομάζονται maniacs και είναι απλά NPCs που συναντάμε στον κόσμο του παιχνιδιού και καλούμαστε να εξοντώσουμε. Δεν συνοδεύονται ούτε από κάποιο cutscene, ούτε από πλούσιους διαλόγους και ιστορία. Όσοι έχετε ασχοληθεί με τη σειρά αντιλαμβάνεστε ότι είναι ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω.

Μιας και μίλησα για την πόλη, να αναφέρω επίσης πως μιλάμε για open world τίτλο. Πέρα από το εμπορικό κέντρο, αυτή την φορά διαθέσιμη προς εξερεύνηση έχουμε ολόκληρη την Willamette. Το εμπορικό, αλλά και η πόλη στο σύνολό της είναι πολύ καλά σχεδιασμένα και με προκαλούσαν να τα εξερευνήσω. Το ανακαινισμένο mall φωνάζει Χριστούγεννα, όντας κατάλληλα στολισμένο και διακοσμημένο. Τα μαγαζιά του είναι γεμάτα με χρήσιμα αντικείμενα, τροφές και όπλα και ρούχα που κάνουν το έργο μας ευκολότερο. Ομοίως γεμάτα είναι και τα…άδεια από κατοίκους σπίτια της περιφέρειας, που κρύβουν μέχρι και panic rooms γεμάτα όπλα και προμηθευτείς.

Μιλώντας για την εξερεύνηση, ας περάσω και στο gameplay. Για άλλη μια φορά ερχόμαστε αντιμέτωποι με αμέτρητα ζόμπι και τα όπλα μας είναι μόνο ό,τι μπορούμε να βρούμε στο περιβάλλον. Αυτό δεν σημαίνει πως το οπλοστάσιο είναι περιορισμένο. Ακριβώς το αντίθετό. Ό,τι βρούμε γύρω μας, καρέκλες, ξύλα, τηλεοράσεις, σφυριά, μαχαίρια, μπουκάλια, σκούπες, φωτιστικά, ακόμα και παιδικά παιχνίδια, όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας από τους απέθαντους. Συνδυάζοντας δε τα απλά αυτά αντικείμενα, δημιουργούμε τα combo weapons. Χρησιμοποιώντας για παράδειγμα ένα κομμάτι κρέας και έναν δυναμίτη κατάφερα να δημιουργήσω μια παγίδα που τραβούσε την προσοχή όλων των ζόμπι και στην συνέχεια τα έκανε κομματάκια. Υπάρχουν τρεις βασικές κατηγορίες όπλων: τα melee, τα ranged και τα thrown. Για όλα υπάρχουν συνδυαστικά combo weapons, ενώ και τα combo οχήματα επιστρέφουν. Οι συνδυασμοί είναι εξίσου τρελοί και ενδιαφέροντες. Για παράδειγμα ένα τρακτέρ και ένα αναπηρικό καροτσάκι δημιουργούν ένα τεράστιο όχημα που μου είναι πραγματικά δύσκολο να περιγράψω σε κάποιον που δεν το έχει δει, αλλά μπορώ να εγγυηθώ για την αποτελεσματικότητά του.

Πέρα όμως από τα συμβατικά όπλα το τέταρτο κεφάλαιο φέρνει και την προσθήκη του Exo Suit. Πρόκειται για μια στολή που φορώντας την, η δύναμή μας αυξάνεται εκθετικά και μπορούμε να χρησιμοποιούσε για όπλα ακόμα περισσότερα πράγματα από το περιβάλλον, όπως για παράδειγμα πινακίδες κυκλοφορίας, μαζί με ένα τεράστιο κομμάτι από το οδόστρωμα, γιγαντιαία τσεκούρια ή ένα minigun. Βέβαια η χρήση του γίνεται για περιορισμένο χρόνο και δεν είναι υπερβολική, απεναντίας δίνει μια επιπλέον αίσθηση ποικιλίας. Για το Exo Suit υπάρχουν power ups στα πρότυπα των combo όπλων. Επί παραδείγματι, θυμάμαι χαρακτηριστικά μια περίπτωση που όταν το φορούσα βρήκα μια μηχανή παγωτού και ο Frank την συνδύασε με το Exo Suit για να του προσθέσει ένα όπλο που πετούσε παγάκια στα ζόμπι. Στην ποικιλία έρχονται να προστεθούν και τα ζόμπι. Συγκεκριμένα, πλέον υπάρχουν και δύο νέες κατηγορίες. Τα fresh zombies που είναι άνθρωποι που μόλις κόλλησαν τον ίο και ως εχθροί είναι πιο επιθετικοί, κυνηγώντας μας επίμονα. Στην άλλη κατηγορία των ζόμπι δεν θα αναφερθώ μιας και συνδέεται άμεσα με το σενάριο. Παράλληλα, υπάρχουν πολλά σημεία αντί για κάποιο όπλο, ως ρεπόρτερ που πρέπει να μεταφέρουμε την ιστορία στον υπόλοιπό κόσμο, χρησιμοποιούμε την κάμερα του Frank για να βρούμε στοιχεία στο περιβάλλον που μας βοηθούν να καταλάβουμε τι συνέβη και για άλλη μια φορά το εμπορικό γέμισε απέθαντους.

Το gameplay συνολικά είναι στιβαρό, άμεσο και κυρίως διασκεδαστικό. Μπορεί η αγορά να είναι πλημμυρισμένη από δεκάδες παιχνίδια με ζόμπι, αλλά η αίσθηση που βίωσα στο Dead Rising 4 ποδοπατώντας εκατοντάδες από αυτά, καθώς έτρεχα με ταχύτητα με το αυτοκίνητό μου παραμένει απολαυστική. Το ίδιο ισχύει και όταν χρησιμοποιούσα κάποιο από τα ευφάνταστα όπλα του και όντας περιτριγυρισμένος από ζόμπι, η μόνη επιλογή ήταν να τα διαμελίσω σε δεκάδες κομμάτια. Στην αντίπερα όχθη, μεγάλο μείον είναι πως το timer που δημιουργούσε άγχος και ανέβαζε υψηλά την πρόκληση στα προηγούμενα παιχνίδια, εδώ απουσιάζει. Η δυσκολία είναι σχεδόν ανύπαρκτη και νομίζω πως είδα τα credits έχοντας χάσει μόλις μια φορά. Μάλιστα και το save σύστημα έχει αλλάξει και πλέον έχουμε κανονικά checkpoints. Τα safehouses υπάρχουν και εκεί πηγαίνουν οι επιζήσαντες που σώζουμε εξερευνώντας την πόλη ή το εμπορικό. Αλλά πλέον δεν χρησιμοποιούνται για να σώσουμε την πρόοδό μας. Να αναφέρω επίσης πως φέρνοντας αρκετούς survivors στα safehouses, σταδιακά αυτά ανεβαίνουν level και μας επιτρέπουν να αγοράσουμε όπλα, χάρτες, οχήματα, τροφές ή κοσμητικά αντικείμενα.

Πολλά παράπονα είχαν ακουστεί σχετικά με τον τεχνικό τομέα του Dead Rising 3 στο Xbox One. Το παιχνίδι, αν και αρχικά αποκλειστικό, είχε θέματα στην πλατφόρμα. Έτρεχε σε 720p ανάλυση και το framerate του έκανε πολύ συχνά βουτιές κάτω από το όριο των 30fps. Αυτά τα προβλήματα αποτελούν παρελθόν στο Dead Rising 4. Αν και οι δημιουργοί δεν έχουν αποκαλύψει επίσημα την ανάλυση στην οποία κάνει render το παιχνίδι, το πιο ευκρινές οπτικό αποτέλεσμα "φωνάζει" πως έχουμε να κάνουμε με σαφώς μεγαλύτερη ανάλυση. Όσον αφορά το framerate τα πράγματα είναι και εδώ αισθητά καλύτερα. Προσωπικά δεν παρατήρησα αξιοσημείωτα fps drops, υπήρχαν μεν σημεία που ο ρυθμός των καρέ έπεφτε, αλλά δεν μιλάμε για σημαντικές και ούτε συχνές πτώσεις, οι οποίες είναι ικανές να χαλάσουν την εμπειρία.

Πέρα όμως από την ανάλυση και το framerate, τα γραφικά στο σύνολο τους είναι όμορφα και σε σημεία εντυπωσιάζουν. Όταν λέω εντυπωσιάζουν δεν θα μπορούσα να αναφέρομαι σε τίποτα άλλα πάρα στο τεράστιο αριθμό των ζόμπι. Υπάρχουν στιγμές που η οθόνη μου πραγματικά ήταν κατακλυσμένη από απέθαντους, όπως θα έχετε διαπιστώσει και από τις εικόνες που συνοδεύουν το κείμενο. Τα περιβάλλοντα είναι γεμάτα λεπτομέρειες είτε βρισκόμαστε σε κάποια πόλη, είτε στο εμπορικό, είτε στην φύση. Τα μοντέλα των όπλων και των χαρακτήρων είναι πολύ καλής ποιότητας και τα textures ικανοποιητικά, ενώ τα loading times λάμπουν δια της απουσίας τους. Παράλληλα, επιστρέφουμε στην πιο ανοιχτή και πλούσια χρωματική παλέτα των δύο πρώτων παιχνιδιών, σε αντίθεση με τα πιο σκούρα και μουντά χρώματα που κυριαρχούσαν στο τρίτο παιχνίδι. Γενικά, μιλάμε για μια σεβαστή αναβάθμιση και σίγουρα δηλώνω ικανοποιημένος από τον τεχνικό τομέα, αφού ταυτόχρονα συνάντησα μόλις ελάχιστα bugs.

Κάντε λίγο την εικόνα. Είναι Χριστούγεννα. Βρισκόμαστε κλεισμένοι σε ένα mall, από τα ηχεία παίζει μια διασκευή του Jingle Bells και εμείς με ένα τεράστιο σπαθί σφάζουμε ορδές από αμέτρητα ζόμπι. Τι θα μπορούσε να είναι πιο διασκεδαστικό αυτή την εποχή;

Περνώντας στον τομέα του ήχου. Ένα από τα μεγαλύτερα παράπονα που προηγήθηκαν της κυκλοφορίας του παιχνιδιού από τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς της σειράς, είναι η αλλαγή του voice actor του Frank West, από τον αγαπημένο, TJ Rotolo. Η ερμηνεία του νέου ηθοποιού δεν είναι κακή, αλλά εφόσον μιλάμε για έναν ήδη καθιερωμένο χαρακτήρα δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο που η Capcom προέβη σε αυτή την αλλαγή.

Από την άλλη, το soundtrack είναι ξεκάθαρα ένα από τα δυνατά σημεία του τίτλου. Όπως ανέφερα ήδη, τα γεγονότα του παιχνιδιού λαμβάνουν χώρα τα Χριστούγεννα και η μουσική υπόκρουση δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστή. Στα ραδιόφωνα των διαφόρων παρατημένων στους δρόμους οχημάτων ή στους διαδρόμους του εμπορικού κέντρου, παίζουν διασκευές γνωστών Χριστουγεννιάτικων τραγουδιών. Κάντε λίγο την εικόνα. Είναι Χριστούγεννα. Οι δρόμοι έξω είναι στρωμένοι με χιόνι. Βρισκόμαστε κλεισμένοι σε ένα mall, από τα ηχεία παίζει μια διασκευή του Jingle Bells και εμείς με ένα τεράστιο σπαθί σφάζουμε ορδές από αμέτρητα ζόμπι. Τι θα μπορούσε να είναι πιο διασκεδαστικό και ταιριαστό αυτήν την εποχή; Βέβαια, δεν πρέπει να παραλείψω να αναφέρω πως συνάντησα μερικά θέματα με την μίξη του ήχου, με την μουσική σε ορισμένα set pieces να παίζει υπερβολικά δυνατά σε συνάρτηση με τους υπόλοιπους ήχους.

Τέλος, έχοντας σκοτώσει σχεδόν 20,000 ζόμπι, ολοκλήρωσα τη βασική ιστορία του παιχνιδιού σε περίπου 12 ώρες. Πέρα από το main quest, στο παιχνίδι υπάρχει μόλις ένα βασικό side quest, το οποίο είναι η εύρεση και η εξόντωση των maniacs που περιέγραψα προηγουμένως. Ο κόσμος δεν είναι άδειος, αντιθέτως υπάρχουν εκατοντάδες collectables. Έτσι, μεταξύ άλλων μπορούμε να συλλέξουμε εφημερίδες, κινητά τηλέφωνα ή πληροφορίες από διάφορα laptops. Τα collectables συνδέονται είτε με την κεντρική πλοκή, προσφέροντας περισσότερες παρασκηνιακές λεπτομέρειες, είτε εξιστορούν άλλες ανεξάρτητες συνήθως χιουμοριστικές και γεμάτες σάτιρα ιστορίες. Υποθέτω πως αυτός που θέλει να κάνει τα πάντα θα χρειαστεί περισσότερες από 30 ώρες. Δυστυχώς το campaign co-op απουσιάζει. Αντ’ αυτού υπάρχει ένα multiplayer mode τεσσάρων παικτών που αφηγείται μια ιστορία που λαμβάνει χώρα παράλληλα με την κεντρική του τίτλου. Δεν μπορώ να κάνω κάποιο παραπάνω σχόλιο. Λόγω της αναμενόμενης έλλειψης παικτών πριν την κυκλοφορία του παιχνιδιού, δεν είχα τη δυνατότητα να δοκιμάσω το συγκεκριμένο mode.