Watch Dogs 2 Review

Φαντάζομαι πως δε υπάρχει ούτε ένας/μία που να διαβάζει αυτή τη στιγμή το κείμενο αυτό και να μη θυμάται το hype που τον διακατείχε στην κυκλοφορία του πρώτου Watch Dogs -τουλάχιστον εγώ ήμουν ένας από αυτούς. Το παιχνίδι που προοριζόταν ως το τέλειο intro για την τότε νέα γενιά των PS4 και Xbox One, είχε πλασαριστεί ως ένα τεχνολογικό επίτευγμα μιας και το περίφημο Ε3 demo του μας έκανε να μαζεύουμε τα σαγόνια μας από το πάτωμα. Και ήρθε το περιστατικό του downgrade για να υποδαυλίσει το λανσάρισμά του και να μειώσει τις προσδοκίες. Και σα να μην έφτανε αυτό, ταλανιζόταν για αρκετό καιρό με τεχνικά προβλήματα, εκτός του γεγονότος πως δεν εντυπωσίασε ούτε το κοινό ούτε και τους κριτικούς. Το αποτέλεσμα μπορεί να δικαίωσε τη Ubisoft στο κομμάτι των πωλήσεων, όχι όμως και των εντυπώσεων.

Δύο χρόνια μετά ανακοινώνεται το sequel του παιχνιδιού και μοιάζει εντελώς διαφορετικό σε ύφος. Νέος πρωταγωνιστής, ανάλαφρο στυλ, φωτεινά χρώματα και διπλάσια δόση hacking συνθέτουν το αποτέλεσμα του Watch Dogs 2 για το οποίο θα ασχοληθούμε. Μπορεί ουσιαστικά το…ελαφρύ reboot της σειράς να του δώσει πνοή; Ας τα βάλουμε κάτω ένα-ένα.

Tα γεγονότα του Watch Dogs 2 λαμβάνουν χώρα λίγα χρόνια μετά το πρώτο παιχνίδι, όπου το CtOS της Blume συνέχισε ακάθεκτο την επέλασή του στις πόλεις των ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε και στο Σαν Φρανσίσκο. Εμείς, αναλαμβάνουμε το ρόλο του Marcus Holloway ενός φημισμένου χάκερ στα σοκάκια της σκηνής, ο οποίος για να σώσει το τομάρι του, καθώς έχει μπει σε λίστα υπόπτων του CtOS, εισβάλει στο mainframe και διαγράφει το προφίλ του. Έτσι, τραβάει τα βλέμματα της κορυφαίας hacking ομάδας της πόλης, Dedsec και ενώνει τις δυνάμεις του για να καταστρέψει το διαβολικό σύστημα παρακολούθησης και να απελευθερώσει την πόλη από τα δεσμά του, σε ένα pattern που θυμίζει λίγο τη σειρά Assassin’s Creed.

Βέβαια δεν εξηγείται ποτέ το παρελθόν του και μένει άλυτο το μυστήριο πως έμαθε να κάνει τρελά parkour, χακέματα ή το ότι αν θέλει μπορεί να γίνει μια μίνι πολεμική μηχανή, πυροβολώντας και δέρνοντας κόσμο και κοσμάκη με μια…μπάλα μπιλιάρδου-γιογιό. Για να το κάνουν αυτό φτιάχνουν μια εφαρμογή, με την οποία καλούν τον κόσμο να την κατεβάσει και να τους παραχωρήσει την επεξεργαστική ισχύ τους, ώστε να ρίξουν το CtOS. Όμως, για να τραβήξουν κόσμο πρέπει να έχουν και followers και σε όλο το παιχνίδι, σκοπό τους ουσιαστικά είναι, να μαζέψουμε αρκετούς από αυτούς. Μοιάζει λίγο γελοίο αλλά έτσι είναι, η Dedsec φέρνει εις πέρας διάφορες αποστολές που επιδεικνύουν τη δύναμή της και δε ξεφεύγουν από την πραγματικότητά μας, όπου αυτές φέρνουν followers. Το τραγελαφικό είναι πως πολλές από τις ιστορίες είναι απλά βγαλμένες από την καθημερινότητα -με διαφορετικά πρόσωπα- και δείχνουν την προσπάθεια της Ubisoft να βγάλει μια Rockstar-τύπου σάτιρα γύρω από την ιδιωτική ασφάλεια και τα προσωπικά δεδομένα, θέματα που ως απασχολούν την κοινωνία σήμερα.

Όπως και αν έχει, καθόλη τη διάρκεια του Watch Dogs 2, μάζευα followers για να φτάσω στον απώτερο σκοπό, ο οποίος ήρθε μετά από περίπου 27 ώρες παιχνιδιού, κάνοντας αρκετές side missions αλλά και κάποιες από τις online, τις οποίες δεν ευχαριστήθηκα λόγω των servers της Ubisoft. Περίμενα το ταξίδι μου στον κόσμο των hackers πιο απολαυστικό, πιο τολμηρό και καλύτερο από τον προκάτοχό του, όμως με απογοήτευσε. Η Ubisoft εδώ συγκρότησε μια ομάδα έξι χαρακτήρων, εντελώς διαφορετικών ο ένας με τον άλλο, όμως με ένα κοινό παρονομαστή: την κατάρριψη του CtOS. Κάποιος θα περίμενε να συγκρουστούν, να δεθούν συναισθηματικά, να υπάρχει γενικότερα βρε αδερφέ μια τριβή μεταξύ τους πέρα από την αποστολή, όμως όλα προχωρούν ανάλαφρα και όσο μηχανικά όσο και οι hacking μηχανισμοί του τίτλου.

Δε δημιουργείται καμία ένταση μεταξύ τους, ενώ ακόμη και η παραμικρή προσπάθεια που γίνεται -μία είναι όχι παραπάνω- πέφτει στο κενό ως ένα πολύ φτηνό κόλπο άντλησης συναισθημάτων που και πάλι αποτυγχάνει. Οι διάλογοι επίσης μετά το πρώτο 3ωρο γεμάτο από hipster ατάκες, το οποίο επιδεικνύει περίτρανα το swag στυλ του βγαλμένο από ταινία γεμάτη με εφήβους, υπάρχει μια πτώση, που προκαλεί μηδενικό ενδιαφέρον στον παίκτη για να δεθεί συναισθηματικά, όμως θα κάνει πιο υποφερτό το "χιπστεροστυλ" του σε όσους θεώρησαν υπερβολικά. Εκτός του ότι δε δέθηκα, λοιπόν, η κλιμάκωση της ιστορίας ήταν νωχελική και με ανύπαρκτο ‘payoff’ για όλη αυτή τη διαδικασία που τράβηξα να μαζέψω followers, δίνοντας μάλιστα ένα από τα χειρότερα τέλη που έχω συναντήσει σε παιχνίδι της Ubisoft. Εκεί στο Παρίσι θα πρέπει να αναθεωρήσουν λιγάκι και να τα βρουν με τους σεναριογράφους, διότι παρουσιάζουν παντελής έλλειψη γραφής χαρακτήρων και μιας τίμιας περιπέτειας. Μόνο κάτι στιγμές που δημιουργήθηκαν μου έμειναν όπως την αποστολή CyberDriver, που οδηγούσα έναν αμάξι-παρωδία του KITT με μουσική υπόκρουση από Judas Priest και μια ακόμη στην τελευταία αποστολή. Στα πολύ αδύναμα σημεία του συγκαταλέγεται εν τέλει η πλοκή και οι χαρακτήρες.

Στο εντελώς αντίθετο μονοπάτι βρίσκεται ο ανοικτός κόσμος του Σαν Φρανσίσκο. Ο χάρτης είναι τεράστιος και κάθε σπιθαμή του είναι ζωγραφισμένη με λεπτομέρεια, ανόμοιο με ότι έχει επιδείξει η γαλλική εταιρία μέχρι σήμερα. Επισκέφτηκα διάφορα μνημεία και σημεία κατατεθέν της πόλης, όπως τη Golden Gate γέφυρα, που έδωσαν ταυτότητα στον κόσμο που περπατούσα με τον Marcus. Χωρίς αμφιβολία, ο κόσμος του Watch Dogs 2 έρχεται σε σύγκριση με έναν της Rockstar και όχι άδικα. Είναι πλούσιος, ζωντανός, κάθε γειτονιά αποπνέει διαφορετικό αέρα, από τα πλούσια διαμερίσματα στα ψηλά σημεία της πόλης μέχρι και τα γκέτο κοντά στο λιμάνι. Μπορούν να συμβούν διάφορα όσο περπατάς και οδηγείς, ενώ συναντάς και την πολιτικοκοινωνική σάτιρα όπως ένα Grand Theft Auto. Σίγουρα αποτελεί μια φιλότιμη προσπάθεια, που όμως καταλήγει να μιμείται και μόνο το μεγαλείο της Rockstar στη δημιουργία open-world παιχνιδιού. Στα θετικά συγκαταλέγεται πως ενώ ο χάρτης είναι πολύ μεγάλος, δεν πνίγει τον παίκτη με εικονίδια, δραστηριότητες από εδώ και από εκεί και να τον έχει σε ένα συνεχές τρέξιμο ολοκλήρωσης ανούσιων sidequests.

Συνάντησα μια γλυκιά ισορροπία σε αυτό το κομμάτι. Για να διαφοροποιηθεί η Ubisoft στο θέμα του open-world πρόσθεσε ένα platforming κομμάτι που έχει τις ρίζες του στα Assassin’s Creed με puzzle στοιχεία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το hacking του πράγματος να μετουσιώνεται όμορφα σε ένα gameplay στοιχείο όπου ο παίκτης λύνει περιβαλλοντικούς γρίφους σε μικρές ή μεγάλες εκτάσεις. Το ίδιο εκτείνεται και στα διάφορα μυστικά αντικείμενα γύρω στην πόλη και στις αναβαθμίσεις υπό τη μορφή collectables, οι οποίες απαιτούν τη χρήση των drones του Marcus. Ομολογώ πως προσθέτει μια δική του γεύση μοναδική που όντως δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά μετά από αρκετές ώρες καταντάει επαναλαμβανόμενη και σταματάει να εντυπωσιάζει και να ξεκουράζει τον παίκτη ευχάριστα.

Παικτικά το Watch Dogs 2 είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να πω πως πράγματι είναι αντάξιο ενός sequel. Το hacking έχει αποκτήσει περισσότερο βάθος μιας και τώρα μπορώ να ελέγξω αμάξια και γερανούς προς όφελός μου, να κλείσω το ρεύμα στην περιοχή, να δημιουργήσω χάος με τα κινητά τηλέφωνα ή ακόμη και να καλέσω ένταλμα σύλληψης σε κάποιον. Έχοντας έτσι ένα πιο δυναμικό σύστημα hacking, το παιχνίδι υποστηρίζει και τρία διαφορετικά playstyles (Ghost, Aggressive, Trickster) που θυμίζουν κάτι από Splinter Cell, όμως δεν είναι τόσο ακριβή στην εκτέλεσή τους. Τουλάχιστον όσον αφορά το stealth κομμάτι το οποίο προσανατολίζεται ξεκάθαρα το παιχνίδι και σε ωθεί να το κάνεις συνέχεια. Μπορεί να έχω τη δυνατότητα να περάσω ολόκληρες αποστολές χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, μάλιστα υποστηρίζει και ένα εντελώς non-lethal playthrough, αλλά το ίδιο το stealth σύστημα δημιουργεί προβλήματα που εν τέλει σε ωθούν να βγάλεις όπλο, όπως π.χ. το ότι δεν μπορείς να κρύψεις τα πτώματα των αντιπάλων. Η ΑΙ απλά κάνει τη δουλειά της και δεν είναι σε καμία περίπτωση άξιας θαυμασμού.

Θετικό επίσης είναι πως ο Marcus είναι αρκετά τρωτός σε σχέση με τον Aiden του πρώτου τίτλου, καθώς αντέχει το πολύ 4-5 σφαίρες πριν πέσει στο έδαφος. Από την άλλη, όταν πεθαίνεις δεν έχει κανένα απολύτως αντίκτυπο όπως π.χ. το GTA στα χρήματα, χώρια που άμα συμβεί εν μέσω μιας αποστολής σε τοποθετεί κάποιες φορές σε πλεονεκτική θέση στο respawn. Τα drones επίσης είναι πανέξυπνα εργαλεία στο οπλοστάσιο του Marcus και το πάρα πολύ καλό level design επιδεικνύει ασταμάτητα τη χρήση τους. Με το quadcopter η παρακολούθηση γίνεται παιχνίδι και το RC γίνεται ένα μικρό πασπαρτού, μιας και ανοίγει πόρτες -πάντα ξεπερνώντας περιβαλλοντικά puzzles ή εμπόδια- ή δημιουργεί αντιπερισπασμό. Ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση πάραυτα όσο έπαιζα με τους φουκαράδες φρουρούς και τα drones και μετά απλά «σκούπιζα» την περιοχή. Και για όσους αναρωτιούνται η οδήγηση στο Watch Dogs 2 ναι μεν είναι βελτιωμένη -πώς να μην ήταν άλλωστε- αλλά είναι το ίδιο σφιχτή, ξύλινη και χωρίς physics στην αίσθηση.

Στην πλειοψηφία του playthrough μου, τα online χαρακτηριστικά του Watch Dogs 2 ήταν απενεργοποιημένα μιας και η εταιρία επέλεξε να καθυστερήσει τη διαθεσιμότητά τους, κάνοντας τα διαθέσιμα μια βδομάδα μετά. Ακόμη κι όταν επανήλθαν, η λειτουργία τους δεν ήταν όπως αναμενόταν. Τις περισσότερες φορές έχανα το progress της αποστολής ύστερα από disconnect των servers, ενώ άλλες φορές εν μέσω πχ ενός Bounty Hunt παρουσίαζε παραπάνω από το συνηθισμένο framedrop. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να μην απολαύσω τις online co-op αρετές του, όπως η Ubisoft σχεδίαζε.

Προχωρώντας στο τεχνικό κομμάτι, πρέπει να πω πως η Xbox One έκδοση στην οποία βασίζεται το παρόν review είναι η χειρότερη δυνατή για το παιχνίδι και δεν κολακεύει καθόλου τη Ubisoft. Να ξεκινήσω από την ανάλυση και την παντελής έλλειψη aliasing, που έχει ως αποτέλεσμα μια μαλακή υφή στην εικόνα, με τα pixel να δημιουργούν παντού οδοντωτές επιφάνειες, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα στα αυτοκίνητα. Το κακό κλίμα που επικρατεί στην κίνηση της οθόνης έρχεται να ολοκληρώσει το framedrop που παρατηρείται με τον παραμικρό συνωστισμό στην οθόνη. Φαίνεται πως το παιχνίδι πασχίζει με νύχια και με δόντια να κρατήσει τα 30fps αλλά καταλήγει να απογοητεύει. Είναι κρίμα γιατί έχει όμορφα σκηνικά και τοπία και ένα ιδιαίτερα πιξελιασμένο και urban εικαστικό που υποβαθμίζεται.

Πρέπει να πω πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην PS4 έκδοση, η οποία εκτός από την πιο κοφτερή απόδοση στην εικόνα, διατηρεί ευκολότερα τα 30 καρέ ώστε να μη γίνεται ενοχλητική η όποια πτώση υπάρχει. Το Watch Dogs 2 έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα και ποικίλη playlist κομματιών που παίζει καθόλη τη διάρκειά του και ικανοποιεί όλα τα γούστα. Από Run the Jewels και Duran Duran μέχρι Megadeth και Prodigy, ο τίτλος συμπληρώνει με τραγούδια το soundtrack που του λείπει και θεωρώ πως θα του ταίριαζε ένα ηλεκτρονικού είδους.