Call of Duty: Infinite Warfare Review

Δεν είναι μυστικό πως η σειρά Call of Duty είναι από τις πιο εμπορικές στη βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών. Ανεξάρτητα το πώς αυτό μεταφράζεται στο κεφάλι των περισσότερων gamers η σειρά κάθε χρόνο παρά τη γκρίνια που υπάρχει, χτυπά κόκκινο στις πωλήσεις. Κάνουν απαραίτητα οι αριθμοί ένα παιχνίδι καλό; Σαφώς και όχι. Για να συνεχίζει να πουλά όμως, πάει να πει ότι κάτι κάνει σωστά ή τουλάχιστον αυτό που κάνει έχει τεράστια ανταπόκριση. Εδώ και αρκετά χρόνια το campaign έχει παραγκωνιστεί προς χάρη του multiplayer εφόσον αυτό είναι το selling point του τίτλου. Αποτέλεσμα είναι τα παιχνίδια αυτά να μην ξεχωρίζουν ως ατομικές οντότητες, δημιουργώντας έτσι ένα πρότυπο generic κλωνοποιημένο πυρήνα που αποτυπώθηκε με τα χρόνια στο μυαλό μας ότι είναι το Call of Duty. Το κοινό όμως που γνώρισε τουλάχιστον τη σειρά από τα γεννοφάσκια της, ξέρει καλά πως το studio όταν θέλει, μπορεί. Το κακό είναι ότι σταματήσαμε να απαιτούμε και απλά συμβιβαστήκαμε μένοντας να αναπολούμε λαμπρές στιγμές όπως το πρώτο Modern Warfare.

Βέβαια το studio απλά ακολουθεί το ρεύμα και την κατεύθυνση που δίνουν οι παίκτες. Κι αφού το μεγαλύτερο ποσοστό αγοράζει το παιχνίδια σχεδόν αποκλειστικά για το multiplayer εκεί είναι λογικό να επικεντρωθεί. Είναι αστείο όμως πως κάτι που ξεκίνησε ως συμπληρωματικό έχει φτάσει να γίνει πρωταρχικό και να κάνει ιστορικές σειρές όπως το Medal of Honor να εξαφανιστούν από προσώπου Γης. Το σίγουρο είναι ότι με τα χρόνια οι απαιτήσεις μας αυξήθηκαν. Ίσως τα first-person shooters να έχουν φτάσει στο peak τους από την μεριά του gameplay χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δημιουργικά μυαλά εκεί έξω που μπορούν να κάνουν θαύματα. Αυτή η κουβέντα βέβαια δεν είναι επί του παρόντος. Προς απογοήτευση λοιπόν των fans που περίμεναν η σειρά να επιστρέψει σε πιο ιστορικά και «γήινα» μονοπάτια, κάτι που φάνηκε στα εκατομμύρια dislikes που απέσπασε το debut trailer του παιχνιδιού στο YouTube, το studio αποφάσισε αυτή τη φορά να μας πάει στο διάστημα! Μεταξύ μας τώρα εγώ προσωπικά όταν το άκουσα αυτό ύστερα από το τραγικό campaign του περσινού Black Ops 3 έβαλα τα γέλια. Οπότε κατέβασα τον πήχη αρκετά χαμηλά, κράτησα το ίδιο μικρό καλάθι, φόρεσα ένα σαρδόνιο χαμόγελο και έβαλα το παιχνίδι να παίζει.

Το Infinite Warfare τοποθετείται στο μακρινό μέλλον όπου λόγω του υπερπληθυσμού του πλανήτη οι άνθρωποι έχουν εξαντλήσει κάθε φυσική πηγή πόρων που είχε να δώσει. Η ανθρωπότητα σε αναζήτηση αυτών στράφηκε υπό την αιγίδα του πολιτικού οργανισμού των ηνωμένων εθνών United Nations Space Alliance (UNSA) προς το διάστημα. Στους πλανήτες και αστεροειδείς του ηλιακού μας συστήματος, δημιουργώντας αποικίες που σκοπό έχουν την εξόρυξη. Η αποικία όμως στον Άρη με την ονομασία Settlement Defense Front (SDF) θέλησε να αποσπαστεί από την UNSA προκειμένου να σφετεριστεί τις βάσεις αυτές για λογαριασμό της, κηρύσσοντας πόλεμο στα έθνη της Γης. Έτσι ο στρατός Solar Associated Treaty Organization (SATO) που στυλώθηκε για να προστατεύει του Γήινους, έρχεται σε διαπληκτισμό μαζί τους όταν εκείνοι επιτίθενται ξαφνικά στη καρδιά της UNSA στη Γενεύη. Ο διαστημικός στόλος εξοντώθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά με μόνο δύο πολεμικά αστρόπλοια να καταφέρουν να ξεφύγουν. Μια σειρά γεγονότων θα αναγκάσουν τον πιλότο Nick Reyes ως ο μόνος εναπομείναντας υψηλόβαθμος, να ηγηθεί του αστρόπλοιου Retribution. Ο Reyes μαζί με τη συντροφιά από τους φίλους και συμπολεμιστές του στόλου, τους πεζοναύτες αλλά και το πιστό του ανδροειδές Ethan θα προσπαθήσουν να υπερασπιστούν τη Γη και να χαλάσουν τα σχέδια του δυνάστη και αρχηγού της SDF Admiral Salen Kotch.

Ο παίκτης παίρνει τον έλεγχο του Reyes χρησιμοποιώντας το Retribution ως ένα κεντρικό hub, απ’ το οποίο επιλέγει μέσω ενός χάρτη του ηλιακού συστήματος αλά Mass Effect, τις κυρίως και δευτερεύουσες αποστολές, όπως επίσης τον εξοπλισμό του πριν την κάθε εξόρμηση. Επιπλέον έχει τη δυνατότητα να ελέγχει στην καμπίνα του την πρόοδό του και να ακούει στο computer τα εμπιστευτικά και απόρρητα μηνύματα της UNSA και των συντρόφων του. Σκοπός του παίκτη είναι να βγάλει από τη μέση τα αντίπαλα διοικητικά στελέχη, τα οποία με κάθε επίτευξη διαγράφονται από τον wanted board.  O εξοπλισμός που έχετε στη διάθεσή σας απαρτίζεται από αρκετά gadgets και ικανότητες. Θα μπορείτε να χακάρετε εχθρικά ρομπότ παίρνοντας τον έλεγχό τους, να ρίχνετε στη μάχη μικρορομπότ αράχνες που εντοπίζουν τον εχθρό και εκρήγνυνται πάνω του, χειροβομβίδες ηλεκτρισμού, ασπίδα προστασίας, drones που μάχονται παράλληλα με εσάς, χειροβομβίδες που διασπώνται σχηματίζοντας στιγμιαία τοίχος για να καλυφτείτε όπως επίσης και τη δυνατότητα να καλέσετε επίθεση αέρος. Στη κατοχή σας θα έχετε ένα γάντζο που θα σας βοηθήσει στα επίπεδα μηδενικής βαρύτητας να μεταφέρεστε ευκολότερα ή να φέρετε όπως ο Scorpion τον εχθρό κοντά ώστε να τον μαχαιρώσετε ή να του βγάλετε τη μάσκα παθαίνοντας ασφυξία. Θα βρείτε ένα αρκετά μεγάλο αριθμό ποικίλων όπλων που θα ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό. Πριν τη μάχη ο οπλουργός θα σας προτείνει όπλο και build που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε, έχοντας παράλληλα τη δυνατότητα να το αγνοήσετε και να φτιάξετε το δικό σας.

Οι δευτερεύουσες αποστολές χωρίζονται σε δυο σκέλη. Dogfights στο διάστημα πάνω στα αεροσκάφη Jackals και missions που θα πρέπει να εξολοθρεύσετε κάποιο σημαντικό στέλεχος του αντίπαλου στρατοπέδου. Αν και δεν είναι υποχρεωτικές το παιχνίδι ωθεί τον παίκτη να τις κάνει γιατί φέροντας αυτές εις πέρας, κερδίζει εξοπλισμό για τις αναβαθμίσεις των στολών, των όπλων και των Jackals. Με την αναβάθμισή τους,  ανεβάζετε και το ποσοστό επί της % επιτυχίας της κάθε αποστολής. Όχι ότι δεν μπορείτε να κάνετε απευθείας jump in σε κάποια αποστολή με χαμηλό ποσοστό επιτυχίας, αλλά αν το επιχειρήσετε το σίγουρο είναι ότι θα τα βρείτε σκούρα. Στις εναέριες μάχες δίνεται πλήρης ελευθερία με ένα σαφώς απλοποιημένο σύστημα πλοήγησης και στόχευσης που παρόλα αυτά είναι άκρως διασκεδαστικό και εθιστικό. Στην πορεία θα ξεκλειδώσετε πιο ισχυρά κανόνια και πολυβόλα που το κάθε ένα έχει τα δικά του πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Ομοίως κι εδώ, το Jackal σας μπορείτε να το εξοπλίσετε όπως εσείς επιθυμείτε. Ελευθερία επίσης δίνεται και στον τρόπο που θα επιλέξετε να παίξετε. Μπορείτε να πάτε εντελώς stealth ή να ριχτείτε σαν τον Ράμπο στη μάχη. Επίσης για εσάς που σας αρέσουν οι προκλήσεις, το παιχνίδι προσφέρει το επίπεδο δυσκολίας YOLO. Πρόκειται για το πιο δύσκολο mode που διαθέτει το Infinite Warfare, το οποίο ξεκλειδώνει αφού τερματίσετε πρώτα στο Specialist. Σ’ αυτό αν χάσετε δεν υπάρχει checkpoint και θα πρέπει να ξεκινήσετε απ’ την αρχή. Δεν υπάρχει health regeneration και η αναπλήρωσή της γίνεται μόνο μέσω των Nano Shots. Αν κάποιος σας πυροβολήσει, η κίνηση του χαρακτήρα γίνεται δυσκολότερα, ενώ αν η σφαίρα βρει στο όπλο σας, σας αφοπλίζει. Επιπλέον ο μόνος τρόπος για να αποφύγετε τα headshots είναι να φοράτε κράνος, το οποίο μπορεί να χαλάσει και να χρειαστεί αντικατάσταση.

Εν κατακλείδι η single player εμπειρία μου με τον τίτλο με ικανοποίησε σε αναπάντεχο βαθμό μέσω ενός άκρως διασκεδαστικού gameplay και ενός ύστερα -επιτέλους- από αρκετά χρόνια καλού σεναρίου. Μου άρεσε το γεγονός ότι το studio έδωσε προσοχή στις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων, που για τα δεδομένα τουλάχιστον του Call of Duty είναι κάτι διαφορετικό, αρκετά ευπρόσδεκτο και ελπιδοφόρο για το μέλλον. Φυσικά απέχει έτη φωτός ώστε να χαρακτηριστεί καλή η γραφή του, διότι παρά την προσπάθεια, το σενάριο πάσχει από τη γνωστή «Αμερικανιά» του «πάνω απ’ όλα η αποστολή, η οικογένεια, ο ηρωισμός» και όλα αυτά τα εμετικά που σιχαινόμαστε. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ενοχλητικό αλλά θα ήθελα επιτέλους να ξεφύγει από αυτό το μοτίβο. Γιατί ενώ ξεκινά καλά και συνεχίζει ωραία, έχει δηλαδή καλό σενάριο, κάνει τον  παίκτη να θέλει να δει τι θα συμβεί, καταφέρνει να τον κάνει να νοιαστεί για τους χαρακτήρες, έρχεται το προβλέψιμο και απότομο τέλος για να καταστρέψει ότι προσπάθησε να χτίσει σε αυτές τις εννιά περίπου ώρες που μου πήρε να το τελειώσω. Βέβαια όλο αυτό το στηρίζει πάνω στο motto «η αποστολή πάνω απ’ όλα» αλλά δεν παύει να είναι απογοητευτικό και να αφήνει πικρή αίσθηση. Όμως το ταξίδι είναι αυτό που μετράει και το ταξίδι αυτό είμαι σίγουρος ότι θα το απολαύσετε.

Μπορεί φέτος το studio να τόλμησε και να μας εξέπληξε στο single player mode, όμως δεν μπορώ να πω ότι έπραξε το ίδιο στο multiplayer, καθώς ακολούθησε πιο ασφαλή μονοπάτια, μοιάζοντας περισσότερο σαν reskin του περσινού Black Ops 3. Όσοι το είχατε παίξει θα νιώσετε έντονο ντεζαβού. Το wall running αλά Prince of Persia όπως επίσης και τα boost jumps κάνουν κι εδώ την εμφάνισή τους, ενώ η κίνηση παραμένει πανομοιότυπη.  Αυτή τη φορά έχουμε περισσότερες κλάσεις τις οποίες της ονομάζει Rigs (έξι συγκεκριμένα) όπου η κάθε μια έχει ξεχωριστές ικανότητες, εξοπλισμό και special όπλα. Ορισμένα από τα perks έχουν αλλάξει και τα killstrikes είναι αναμενόμενα πιο «διαστημικά». Σε γενικές γραμμές δε θα απογοητευτείτε με τις επιλογές και τα attachments που θα συναντήσετε. Υπάρχει πληθώρα και σίγουρα θα βρείτε αυτό που ψάχνετε, όποιο κι αν είναι το στυλ που σας αρέσει να παίζετε. Μια ενδιαφέρουσα προσθήκη είναι αυτή των Mission Teams. Ο παίκτης μπορεί να επιλέξει μια εκ των τεσσάρων διαθέσιμων ομάδων που ξεκλειδώνουν σταδιακά, δίνοντας κάποιες τυχαίες επιπλέον ατομικές αποστολές μέσα στο ματς τις οποίες επιλέγετε πριν ξεκινήσει, όπως το να κάνετε κάποιο αριθμό από kills με συγκεκριμένη κατηγορία όπλου ή ability. Καθώς θα ανεβάζετε level και θα ξεκλειδώνετε αυτές τις ομάδες, οι αποστολές τους θα γίνουν πιο απαιτητικές όπως φυσικά και καλύτερα τα καλούδια που θα σας προσφέρουν.

Αυτά έχουν να κάνουν με μοναδικά όπλα και personalizations όπως κράνη, στολές, καρτέλες ή εικονίδια για να φτιάξετε το gamertag σας, χαιρετισμούς και κινήσεις αποδοκιμασίας. Αυτή η προσθήκη εκτός ότι κάνει πιο ενδιαφέρον το παιχνίδι δίνοντάς του παραπάνω ζωή, το κάνει και πιο φιλικό προς τους αρχάριους παίκτες. Βέβαια αυτό μπορείτε επίσης να το κάνετε με τα κλειδιά και τους πόντους μου μαζεύετε μετά από κάθε ματς. Με τα μεν κλειδιά ανοίγετε ανάλογα με τον αριθμό αυτών που απαιτούνται κιβώτια που κρύβουν τυχαίες επιλογές από καλούδια και με τους πόντους να «αγοράσετε» αναβαθμίσεις για τα όπλα σας. Οι χάρτες μέχρι στιγμής είναι δώδεκα, αλλά όπως κάθε φορά θα αυξηθούν με επερχόμενα DLC. Οι προσθήκες της Infinity Ward στον πυρήνα του gameplay που γνωρίσαμε στο περσινό παιχνίδι της σειράς αν και καλοδεχούμενες, μοιάζουν περισσότερο σαν επιπλέον μπαλώματα παρά ως κάτι αυθεντικό και καινοτόμο. Αυτό δεν πάει να πει όμως ότι δεν είναι και διασκεδαστικό, ειδικά στους παίκτες που απόλαυσαν πέρσι το Black Ops 3. Το αν εκείνοι πρέπει να επενδύσουν ξανά σε ένα πανομοιότυπο και ίσως για κάποιους κατώτερο multiplayer όπως αυτό του Infinite Warfare, είναι καθαρά υποκειμενικό. Άλλωστε δεν χρειάζεται να βάζουμε πρέπει στη διασκέδαση αν όντος αυτό μας ψυχαγωγεί.

Φαίνεται πως η φόρμουλα των ζόμπι που εφάρμοσε η Treyarch στα παιχνίδια της έπιασε τόπο κι όπως δείχνει ήρθε για να μείνει. Πρόκειται για ένα αυτόνομο mode το οποίο παίζεται από τέσσερις παίκτες co-op στο οποίο προσπαθούν να μείνουν ζωντανοί σκοτώνοντας κύματα από ζόμπι. Αυτή τη φορά μας μεταφέρει στα 80’s όπου αρχέτυπα νεαρών όπως ο Nerd, ο Jock, ο Rapper και η ξανθιά Valley girl θα τα βάλουν με ορδές από ζόμπι που εισβάλουν σε ένα λούνα παρκ. Ο χάρτης είναι γεμάτος με μυστικά που περιμένουν να ανακαλυφθούν και παρόλο που τα perks έχουν αλλάξει όνομα οι έμπειροι παίκτες που έχουν ξοδέψει αρκετό χρόνο στα Zombies θα νοιώσουν αμέσως οικειότητα. Οι Fate and Fortune cards έχουν τον ίδιο ακριβώς ρόλο που είχαν τα Gobblegums στο Black Ops 3. Μπορούμε δηλαδή να επιλέξουμε πέντε κάρτες στο deck μας οι οποίες προσφέρουν κάποια πλεονεκτήματα και ιδιότητες στους παίκτες. Ομοίως όπως στο περσινό παιχνίδι τα attachments των όπλων που ξεκλειδώνουν στο multiplayer μεταφέρονται και στα Zombies ούτως ώστε όταν τα αγοράσουμε απ’ τον τοίχο να είναι ήδη πάνω στο όπλο. Τα Zombies είναι μια ευχάριστη ξανά προσθήκη και το κοινό που αγαπά αυτό το mode θα το λατρέψει.

Στον τομέα των γραφικών η Infinity Ward δε χρησιμοποιεί κάποια νέα μηχανή όπως θα περίμενε κανείς, αλλά έχει κάνει σημαντικές βελτιώσεις στην ήδη υπάρχουσα. Το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από εμφανές με περισσότερες λεπτομέρειες στις φωτοσκιάσεις, στους χαρακτήρες και στα textures. Το παιχνίδι δείχνει εξαιρετικό και οι τοποθεσίες είναι χωρίς υπερβολή από τις πιο όμορφες και ποικίλες που έχουμε δει ποτέ σε όλη τη σειρά. Παρόλα αυτά υπάρχουν στιγμές που παρατηρούνται κάποια χαμηλής ανάλυσης textures χωρίς όμως οι αντιθέσεις να είναι κραυγαλέες. Η ανάλυση είναι στα 1080p, ενώ τo frame rate τόσο στο campaign όσο και στο multiplayer βρίσκεται στα 60fps. Βέβαια αρκετές φορές κυρίως στα video και στην «πολυκοσμία» παρατηρούνται πτώσεις χωρίς όμως να ενοχλούν τον παίκτη ή να επηρεάζουν τη συνολική εμπειρία. Το lip sync είναι εξίσου καλό και η γκάμα των ηθοποιών που επιλέχτηκαν στους ρόλους όπως ο Kit Harington από το Game of Thrones, o David Harewood από το Homeland και ο Brian Bloom που συμμετάσχει σε αρκετά παιχνίδια, είναι εντυπωσιακή. Μέσα στο campaign, εμφάνιση κάνει και ο δημοφιλής μαχητής του UFC, Conor McGregor. Η ήχος κυμαίνεται σε ικανοποιητικά επίπεδα χωρίς ωστόσο να ξεχωρίζει τόσο τεχνικά όσο και από άποψη σύνθεσης.