Titanfall 2 Review

Για το 2014 όπου κυκλοφόρησε το πρώτο Titanfall ήταν ένα «cool» -ας μου επιτραπεί η αγγλική έκφραση- FPS, όπου είχαμε τον έλεγχο των Pilots με τις ικανότητες τύπου Mirror’s Edge και τα τεράστια mechs να μάχονται σε multiplayer περιβάλλοντα. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τότε μιας και έφερνε ένα διαφορετικό μίγμα στο πολυκορεσμένο genre των shooters, σε μια εποχή όπου τα Battlefield και Call of Duty βασίλευαν, καθώς η άγνωστη τότε Respawn Entertainment, τολμούσε να πατήσει πόδι ανάμεσα στους δυο μεγάλους με κάτι διαφορετικό. Και η ανάμειξή της στην τιτανομαχία των κυρίαρχων shooters δεν ήταν τυχαία διότι είχε επικεφαλείς τους Vince Zampella και Jason West, που φυγαδεύτηκαν από την Infinity Ward το 2010 και ήταν γνωστοί για τη δημιουργία ενός εκ των αρτιότερων fps campaign στην ιστορία, αυτό του Call of Duty 4: Modern Warfare.

Το momentum αυτό τους βοήθησε στην αγορά. Δυστυχώς όμως παρά τις τίμιες προσπάθειες να το κρατήσει ζωντανό με expansions και χάρτες, το αυστηρώς multiplayer Titanfall δεν κατάφερε να κρατήσει το κοινό όσο ήθελε με αποτέλεσμα να χαθεί από τα ραντάρ. Δύο χρόνια μετά, η Respawn επιστρέφει κυριολεκτικά ‘guns blazing’ με το Titanfall 2 προσθέτοντας στην ήδη πάρα πολύ καλή multiplayer εμπειρία του πρώτου τίτλου, αυτό που ζητούσαν όλοι και είχαν ως παράπονο: ένα κανονικό single-player campaign, που θα έδενε το γλυκό. Τι μπορεί όμως να φέρει στο τραπέζι η Respawn στο θέμα του campaign όταν τα τελευταία χρόνια το Call of Duty έχει πιάσει και αυτό το sci-fi theme και το εκμεταλλεύεται; Η απάντηση δίνεται σε λίγο και πιστέψτε με, αξίζει.

Το story του Titanfall 2 μας βάζει στο ρόλο του Jack Cooper, ενός στρατιώτη που εκπαιδεύεται για να αναρριχηθεί στα κλιμάκια των Pilots και να αποκτήσει μια μέρα το δικό του Titan. Έπειτα από μια εκκωφαντική έναρξη, παρόμοια με τον χαμό που επικρατούσε στο Modern Warfare -η σπιρτάδα των ανθρώπων που έφτιαξαν εκείνο το campaign φαινόταν από τα πρώτα λεπτά πως μεταλαμπαδεύτηκε εδώ- ο Jack αποκτά τον έλεγχο του BT-7274, ενός titan που το κληρονόμησε εν μέσω μάχης μιας και το αφεντικό του σκοτώθηκε. Και έτσι ξεκινάει η δική τους buddy-war hero ιστορία, όπου καθ’ όλη τη διάρκειά της χτίζει έναν συναισθηματικό δεσμό, που παρόμοια είχα συναντήσει στα Halo (βλ. Master Chief-Cortana). Στην περίπτωσή μας κιόλας δίνεται και η δυνατότητα επιλογής των απαντήσεων που θα δοθούν στον BT και ανάλογα με αυτά γίνεται πιο κρύα ή πιο θερμή η σχέση τους. Όχι πως στο τελικό αποτέλεσμα έχουν κάποιο αντίκτυπο, αλλά η επιλογή και μόνο του διαλόγου είναι μια θετική προσθήκη και δίνει ένα επιπλέον επίπεδο αλληλεπίδρασης με την σαρκάζουσα πολεμική μηχανή-φίλο σας.

Το campaign του Titanfall 2 είναι φτιαγμένο από ένα κράμα από την αφρόκρεμα των shooters, καθώς υπάρχουν στοιχεία Halo, Call of Duty (αναμενόμενα), Borderlands -εσάς κοιτάω boss fights στο τέλος της κάθε πίστας- και Half-Life 2, ενώ και puzzle platformer νότες τύπου Portal, προσθέτουν μπόλικους πόντους στο σύνολο. Σε στιγμές, μπορεί να φανεί σχεδόν αντιγραφή, όμως ακροβατεί τέλεια μεταξύ του «δανείζομαι εξαιρετικές ιδέες» και του «τις κάνω δικές μου.» Στα της πλοκής, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα λένε και πρόκειται για μια κλισεδίστικη ιστορία, που οι fans του Halo θα νιώσουν οικεία με τη δομή της. Και πάλι, ο απίθανος καταιγιστικός ρυθμός του, τα αναπάντεχα και πολύ ενδιαφέροντα plot twists του, ακόμη και το γεγονός πως οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι και χτίζουν χαρακτήρες που ευτυχώς μένουν στη μνήμη, καταλήγουν να συνθέτουν ένα εξαιρετικό και άκρως απολαυστικό campaign που πηγαίνει…τραίνο και διαρκεί 6-7 ώρες.

Μέσα σε αυτές τις ώρες προλαβαίνει να δείξει και ένα απίθανο εικαστικό στον παίκτη με πλανήτες, εξωγήινη χλωρίδα και πανίδα και τεράστιες βιομηχανικές περιοχές, δουλεμένο level design αλλά και να χτίσει ένα μικρό, δικό του σύμπαν με προϊστορία και μέλλον. Ειλικρινά δεν ξέρω πως αλλά κατάφεραν να χωρέσουν τόσα πολλά πράγματα και να τα κολλήσουν τόσο όμορφα μεταξύ τους. Την εμπειρία του campaign θα εκτόξευε μια καλύτερη enemy AI, η οποία πραγματικά παίζει να είναι πιο χαζή και από του Call of Duty σε σημεία. Υπήρξαν στιγμές που οι εχθροί απλά με περίμεναν χωρίς κάλυψη να τους φυτέψω σφαίρα ή χανόντουσαν οι ίδιοι στο αχανές περιβάλλον. Αν ήταν δυο-τρία κλικ πιο έξυπνη το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη καλύτερο. Από το ίδιο πράγμα υποφέρουν και τα τύπου Borderlands boss fights, τα οποία ναι μεν έχουν ενδιαφέρον μιας και το καθένα είναι ξεχωριστό στην αντιμετώπιση του μιας και φέρει διαφορετικό load out, θα τα ήθελα πιο ποικίλα στον τομέα της μάχης και όχι να καταλήγουν σφουγγάρια -με εξαίρεση το τελευταίο το οποίο με ζόρισε λιγάκι παραπάνω.

Δεν είναι το παν όμως το single-player προφανώς. Το multiplayer του Titanfall 2 έρχεται και αυτό φορτωμένο με μπόλικες βελτιώσεις. Πρώτη και καλύτερη βελτίωση είναι οι Titans στους οποίους έχουμε 6 καινούργιους και άρα ισάριθμα διαφορετικά loadouts για να επιλέξει κανείς. Η ισορροπία μεταξύ τους δεν είναι ότι καλύτερο και το ιδανικό είναι να πηγαίνετε παρέα με κάποιο άλλο class, μιας και μπορείτε να βρεθείτε προ εκπλήξεως στο 1v1. Δεύτερη παρατήρηση που έχω να κάνω είναι για τους χάρτες, που εντάξει είναι πολύ πιο πλούσιοι οπτικά, αλλά είναι και πιο ουσιαστικοί παικτικά. Και οι εννέα χάρτες έχουν πολύ πιο μελετημένο verticality από ότι στο πρώτο, κάτι που κάνει πολύ πιο ευχάριστο.

Πλέον δεν βαριόμουν να τρέχω και να πηδάω σε μια πίστα, δίχως να υπάρχουν επιφάνειες για wall running, κάτι στο οποίο συμβάλει και το grapple hook που προστέθηκε. Kudos που το gameplay με τους Pilots έγινε πιο υποφερτό στα νεκρά σημεία ενός αγώνα. Τρίτη παρατήρηση, το παιχνίδι με τους Titans θα πρέπει να ισορροπηθεί διότι υπάρχει προβάδισμα στα τελευταία δύο classes, με αποτέλεσμα όσο customize και αν κάνεις το δικό σου loadout, όλος ο υπόλοιπος κόσμος θα διαλέγει εκείνα τα δύο. Τέταρτη και τελευταία παρατήρηση έχει να κάνει με το progression, το οποίο θα το ήθελα ένα κλικ γρηγορότερο. Αυτό όμως θεωρώ πως έγινε γιατί τα microtransactions μάλλον είναι προ των πυλών για το παιχνίδι, άλλωστε τα πολλά skins για τα όπλα, τους Pilots και τους Titans που υπάρχουν το προδίδουν. Ελπίζω με updates να λυθούν αυτά.

Κατά τα άλλα έχουμε να κάνουμε με ένα όσο το δυνατόν πιο άρτιο multiplayer παιχνίδι. Δεν συνάντησα lags -όχι που να το κάνουν unplayable τουλάχιστον, οι dedicated servers δούλευαν ρολόι, το matchmaking επίσης μια χαρά και δεν με πέταξε ούτε μια φορά από lobby. Μάλιστα, η Respawn έχει δηλώσει πως θα προσφέρει όλο το έξτρα περιεχόμενο εντελώς δωρεάν, οπότε αναμένεται να υποστηριχθεί δυναμικά στους επόμενους μήνες.

Το sequel του Titanfall 2 μπορεί στον πυρήνα του να χρησιμοποιεί μια βαρύτατα τροποποιημένη έκδοση της Source Engine της Valve όμως πλέον δεν έχει καμία σχέση με αυτή οπτικά. Οι artists της Respawn δημιούργησαν πανέμορφα περιβάλλοντα, που σφίζουν από βλάστηση και ζωντάνια, ενώ οι μάχες και το sci-fi σκηνικό λάμπει επίσης, με εντυπωσιακά skyboxes και περιοχές. Μπορεί να μην είναι τεχνικά το πιο ανεπτυγμένο shooter εκεί έξω, μπορεί να μην έχει τα καλούδια της Frostbite, όμως στέκεται μια χαρά στα πόδια του και προσφέρει την δική του οπτική υφή. Στην Xbox One έκδοση που έπαιξα, σε σημεία ήταν εμφανές πως η ανάλυση έπεφτε σε… λασπώδη 720p επίπεδα, που μου θύμισαν το πρώτο Titanfall, όμως ευτυχώς ήταν πολύ λίγα σημεία, τα οποία έχριζαν αναφοράς.

Επίσης, το κοντέρ  των καρέ δεν έπεσε ποτέ κάτω από τα 60fps και εδώ το μεράκι των ανθρώπων που έφτιαξαν το Modern Warfare έλαμψε για ακόμη μια φορά, κρατώντας την καταιγιστική του δράση ανέπαφη. Ηχητικά το Titanfall 2 είναι όσο ευχάριστη έκπληξη όσο και το campaign του. Εκτός του ότι προσθέτει πόντους στο βαρβάτο gunplay, έχει και ένα αρκετά καλό soundtrack από τον Stephen Barton, το οποίο θα το χαρακτήριζα σαν « όταν ο O’Donnel του Halo να συνάντησε τον John Williams.» Τέλος, το voice acting κάνει απλά τη δουλειά του και δεν έχει κάτι το αξιοσημείωτο στο campaign.