FIFA 17 Review

Νομίζω ότι τη θέση μου για τους ποδοσφαιρικούς τίτλους την ξεκαθάρισα στο review του PES 2017, οπότε προς τέρψη αυτού του κειμένου, δε θα αναλωθώ περαιτέρω σε αυτή την άτυπη και άδικη για τους τίτλους κόντρα. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε πως η πίεση της PES Productions στην ΕΑ Sports τα τελευταία δύο-τρία χρόνια με την προσθήκη της Fox Engine και το PES να κερδίζει πίσω ένα σημαντικό μέρος του χαμένου εδάφους του, έγινε ασφυκτική. Έτσι, η απάντηση έπρεπε να έρθει αργά ή γρήγορα και με την γκρίνια των fans για μεγάλες αλλαγές -ύστερα από χρονιές που κακά τα ψέματα μπάλωναν τα περσινά λάθη- φέτος η ΕΑ Sports έβαλε μπρος. Και εδώ που τα λέμε καιρός ήταν μιας και έμοιαζε σαν έναν καλοβολεμένο φορ, που τελευταία απλά είχε αποδεκτή απόδοση και είχε επαναπαυτεί. Πρώτη και μεγαλύτερη αλλαγή σαφώς είναι η ένταξη της Frostbite έναντι της γερασμένης Impact Engine, η οποία είχε φάει τα ψωμιά της ιδιαίτερα στο θέμα των physics. Η δεύτερη μεγαλύτερη, όμως, ήταν και η πιο αναπάντεχη και αναφέρομαι στην προσθήκη του The Journey, ενός story mode στα πρότυπα του MyPlayer της 2K Sports. Αυτές είναι οι τρανταχτές αλλαγές, όμως στην πορεία θα αναφερθούν και οι μικρότερες λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά στο φετινό FIFA. Ας τα δούμε όμως ένα-ένα.

Στο άκουσμα και μόνο ενός story mode στο FIFA -μια πρωτιά για ποδοσφαιρικό τίτλο γενικότερα- μου ήρθαν στο μυαλό εκείνες οι κλισεδίστικες ποδοσφαιρικές ταινίες τύπου ‘Goal’ και ‘Κάντο όπως ο Μπέκαμ’. Από την πλευρά της ΕΑ δεν κρυβόταν και παραδέχτηκε πως εμπνεύστηκε από τέτοιου είδους ταινίες και πώς να μην το κάνει άλλωστε αφού μιλούν στην καρδιά ενός ποδοσφαιρόφιλου. Στο The Journey, λοιπόν, πρωταγωνιστεί ο Alex Hunter, γόνος οικογενείας ποδοσφαιριστών, του οποίου η τύχη του χαμογελά και του δίνεται η ευκαιρία να παίξει στον αγαπημένο του σύλλογο. Εκεί είναι που σου δίνεται η δυνατότητα να επιλέξει ο καθένας το δικό του σύλλογο -εγώ διάλεξα τη West Ham λόγω Payet. Αυτομάτως, ο Hunter αποκτά τον σύλλογο τον ονείρων του, όμως μετά από λίγους αγώνες, το προπονητικό τιμ αποφασίζει πως είναι καλύτερο για την εξέλιξή του να πάει δανεικός στη Β΄ κατηγορία της Αγγλίας. Κάτι που θα συμβεί είτε το ήθελα είτε όχι όσο καλά κι αν έπαιζα, μιας και στα πρώτα παιχνίδια ήταν πρακτικά αδύνατο να νικήσω, όσες φορές και αν έκανα τη ‘ζαβολιά’ του quit/ reload στους αγώνες.

Σεναριακά είχε μια δόση έκπληξης, τουλάχιστον στη δομή που περίμενα να έχει, οπότε το να ξεγυμνώνεται ο χαρακτήρας, τα όνειρα και οι προσδοκίες του από τόσο νωρίς λειτούργησε θετικά. Η γραφή, όμως είναι πιο κλισέ και από…τις φορές που έχει ζητήσει τη βοήθεια της Παναγίας ο Αναστασιάδης. Πέραν του ότι ο Alex έχει λευκό πατέρα και έγχρωμη μητέρα -κάτι που περίμενα να έχει ένα σεναριακό υπόβαθρο αλλά μένει αναξιοποίητο, εκεί υπάρχει ο παιδικός του φίλος (Gareth Williams), που από φιλαράκι γίνεται ο Νο 1 ανταγωνιστής του. Εκεί υπάρχει η πατρική φιγούρα του ποδοσφαιριστή θρύλου στο πρόσωπο του παππού του ως κινητήριος μοχλός στα όνειρα του Alex. Παρόν και ο δύσπιστος προπονητής, ο βοηθός προπονητή που πιστεύει ότι έχεις τα φόντα και ο αλαζόνας σταρ της ομάδας, που γίνεσαι συνεχώς έρμαιο των πειραγμάτων του εντός και εκτός αποδυτηρίων. Από την άλλη δεν χρειάζεται να είναι και καμιά ψαγμένη ιστορία, καθώς αυτή μιλάει στην καρδιά και στη φαντασία του φίλαθλου, όπως και οι ταινίες με παρόμοιο θέμα, που έχει θαυμάσει.

Τέλος, η εξέλιξη του Alex γίνεται στο στυλ του ‘Be a Pro’ mode, με τις προπονήσεις τύπου min-game να ανεβάζουν τα στατιστικά και στους αγώνες να δίνεται η επιλογή να παίξεις είτε ως Hunter είτε ως ομάδα. Στα αρνητικά θα ήθελα να συμπεριλάβω το πολύ μέτριο voice acting, που καλύπτεται όμως από τις ομορφιές της Frostbite στον τομέα των facial animations και την γραμμικότητα των αποφάσεων, το οποίο ουσιαστικά δεν έχει μεγάλο αντίκτυπο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα, είτε επιλέγω cool, fiery ή «ζυγισμένες» απαντήσεις στη δημοσιογράφο. Σαν προσθήκη τη βρήκα ευπρόσδεκτη μιας και στην πράξη μόνο προσθέτει παρά αφαιρεί από την εμπειρία και είναι σίγουρα κάτι που αξίζει να ασχοληθούν όσοι αποκτήσουν το φετινό FIFA.

Φέτος, αυτό που παρατήρησα ύστερα από πολλές ώρες ενασχόλησης με το FIFA 17 είναι πως το learning curve είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια, τόσο που ειλικρινά πριν από λίγες μέρες ξεκίνησα να παίζω σε Word Class δυσκολία. Ναι, ακολουθώ πάντα τη φόρμουλα να ξεκινάω ένα FIFA από το professional, στο World Class και τέλος, όταν νιώσω έτοιμος, στο Legendary. Είναι νόμος για μένα και πείτε το σαν ένα μικρό τελετουργικό που κάνω κάθε χρόνο όταν βάζω το δισκάκι του. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως η Frostbite έφερε ένα νέο και διορθωμένο σετ από physics και collision detection σύστημα, το οποίο με τη σειρά του έχει αντίκτυπο στο βάρος των παικτών, στη κίνηση, τις τροχιές της μπάλας κ.τ.λ. Αυτά όλα χωρίς να αναφέρω τα πλουσιότερα animations των παικτών που παίζουν τεράστιο ρόλο και στο gameplay. Δε σας κρύβω πως είχα μια ανησυχία για το ρυθμό του gameplay του φέτος, καθώς στα videos έδειχνε πολύ γρήγορο και ‘τίκι-τάκα’ σε ενοχλητικό για τα γούστα μου βαθμό. Αν το αφήσετε στον προεπιλεγμένο ρυθμό, το Normal, τουλάχιστον στα δικά μου χέρια, φαντάζει πολύ γρήγορο και τα χαρακτηριστικά του χάνουν. Μόλις κατέβηκα στο slow ρυθμό εκεί οι αρετές του κυριολεκτικά ξεκλειδώθηκαν.

Κάθε FIFA το κρίνω με την αίσθηση που μου αφήνει στο χειριστήριο και το FIFA 17, με εξέπληξε με την ακεραιότητα και τον πραγματικό έλεγχο των πράξεων που μου δίνει. Μπορεί οι πάσες να γίνονται πολύ εύκολα, όμως τα πόδια των παικτών σε συνάρτηση με τις αμέτρητες τροχιές, που μπορεί να πάρει η μπάλα, αφήνουν μια εθιστική αμεσότητα στο χειριστήριο, που δεν είχε ποτέ η σειρά. Το παραπάνω έχει άμεσο αντίκτυπο στο πρεσάρισμα και στα τάκλιν με το πλήκτρο «Β» (ή κύκλο για το PS4), τα οποία πλέον γίνονται με περισσότερη λεπτομέρεια και άρα μεγαλύτερο χώρο για λάθος, οπότε συνιστώ να του δώσετε χρόνο για να το δαμάσετε.

Πρέπει φέτος να γίνεται τεράστια προσπάθεια στο παρασκήνιο, ώστε η μηχανή να μεταφράζει καλύτερα τις εντολές τους χειριστηρίου στους ψηφιακούς παίκτες, όμως είναι ένα στοιχείο που εκθέτει ένα αρνητικό του FIFA. Αναφέρομαι στο περίεργο animation που κάνει ο παίκτης λίγο πριν ακουμπήσει τη μπάλα και είναι περισσότερο εμφανές στις ανανεωμένες στημένες φάσεις. Ορισμένες φορές θα έλεγα πως γίνονται κοφτά κάποια animations, θέλοντας η μηχανή να μεταφράσει τις εκατοντάδες τροχιές της μπάλας. Αφότου γίνει το σουτ όμως δεν υπάρχει θέμα, απλά το φαινόμενο αυτό παρατηρείται στο κλάσμα του δευτερολέπτου λίγο πριν την επαφή του ποδιού με τη μπάλα. Κατά τα άλλα, το FIFA κάνει μια πολύ φιλόδοξη προσπάθεια να διαβάζει χιλιάδες περιπτώσεις και σενάρια στα οποία γίνονται τζαρτζαρίσματα, συγκρούσεις διεκδικήσεις και να μην εμφανίζονται τραγικά animations βλ. Impact Engine.

Γενικότερα όμως, οι παίκτες φέτος ένιωσα πως έχουν το πιο κατάλληλο βάρος από ποτέ και το ίδιο ισχύει και για τη μπάλα, η οποία προς ευχαρίστηση πολλών, θα δείτε πως μπορεί να καρφωθεί σε -κυριολεκτικά- οποιοδήποτε σημείο του τέρματος, χαρακτηριστικό το οποίο υποσχόταν η ΕΑ από πέρυσι, όμως φέτος το παρατήρησα να υλοποιείται πραγματικά. Πρέπει να αναφέρω και το ριζικά ανανεωμένο σύστημα εκτέλεσης των στημένων φάσεων, που ‘κλέβει’ από το γραπτό του PES, τουλάχιστον όσον αφορά την προσθήκη κέρσορα. Ιδιαίτερα ευχάριστο είναι το γεγονός πως πλέον δίνεται πραγματικός έλεγχος στο που θα πάει η μπάλα, κάτι το οποίο μεταφέρει τον παράγοντα του λάθους περισσότερο στον ίδιο τον παίκτη παρά στο παιχνίδι. Εν τέλει, το gameplay δεν είναι κάποια επανάσταση όπως η ΕΑ θέλει να το παρουσιάζει, αλλά καλύτερα μια πολύ πιο στρωμένη έκδοση του.

Ένα δεύτερο παράπονο που έχω από το FIFA 17 βρίσκεται στην ΑΙ των τερματοφυλάκων. Από τη μια οι συμπαίκτες μου οργανώνονται πολύ όμορφα στο γήπεδο, κάνουν τρεξίματα, ανοίγονται, πρεσάρουν σωστά ακόμη κι αν δεν τους το πω, παίζουν σκληρή άμυνα, διαβάζουν σωστότερα τις προωθημένες μπαλιές, ενώ ακόμη κάνουν και εντυπωσιακές αποκρούσεις στη λευκή γραμμή. Από την άλλη οι τερματοφύλακες, στα τετ-α-τετ τα πηγαίνουν περίφημα και το ίδιο και στα αντανακλαστικά τους, έχουν μια σπαστική έλλειψη επίγνωσης του περιβάλλοντος τους και διορατικότητας. Τουτέστιν δεν μπορούν να διαβάσουν μια φάση σωστά και να βγουν από μόνοι τους κάτι που τους κάνει απίστευτα ευάλωτους σε σέντρες και στημένες φάσεις. Καλό να διορθωθεί αυτό καλή μου ΕΑ γιατί απέναντι η κατάσταση είναι το ακριβώς αντίθετο.

Κάπου εδώ όμως τελειώνουν τα παράπονα μου για το FIFA 17, το οποίο δεν καυχιέται για τα πρωταθλήματα και τις άδειες που έχει, καθώς τα θεωρεί αυτονόητα για τη συγκρότηση ενός πληρέστατου ποδοσφαιρικού παιχνιδιού που ζητάει €69 εν έτει 2016. Και φέτος το Ultimate Team επιστρέφει δυναμικά, πιο εθιστικό από κάθε άλλη φορά, με την προσθήκη ενός ειδικού VIP lobby, που οι βετεράνοι θα λατρέψουν. Το κομμάτι του FIFA που απολαμβάνω περισσότερα από όλα μιας και τρώει την πλειοψηφία των sessions μου είναι το Online, το οποίο για ακόμη μια χρονιά είναι χωρίς υπερβολή υποδειγματικό καθ’όλο το μήκος του. Να πω πως όσο έπαιζα παρατήρησα λιγότερα επιτηδευμένα disconnects και δεν ξέρω με σιγουριά αν φταίει η ΕΑ Sports ή αν συμμορφώθηκε η συμπεριφορά των παικτών γενικότερα, πάντως είναι ένα θετικό για μένα.

Το ατού του φετινού FIFA είναι η Frostbite Engine, την οποία η ΕΑ πλέον την έχει ως την καθολική μηχανή γραφικών των τίτλων της και για πρώτη φορά βλέπουμε να υλοποιείται σε αθλητικό παιχνίδι. Και η υλοποίησή της γίνεται παραδόξως πάρα πολύ καλά, όμως στο γυμνό μάτι δεν είναι δα και η επανάσταση. Φέρει όμως φοβερές λεπτομέρειες όπως ακόμη πιο αληθοφανή πρόσωπα, εξαιρετικά και πλούσια animations -με σημείο αναφοράς όταν κουράζονται οι παίκτες όπου αλλάζει παντελώς η κίνηση τους. Στο σημείο που θα σταθώ και θεωρώ πως προσφέρει τα μέγιστα της η Frostbite είναι στο φωτισμό. Για παράδειγμα αν το γήπεδο έχει σκεπή και ο ήλιος "βαράει", η ορατότητα από τις κάμερες του γηπέδου διαφέρει, ενώ ο φωτισμός αλλάζει χαρακτηριστικά ανάλογα τον τύπο του σταδίου.

Πολύ όμορφο είναι το γεγονός ότι πλέον καταλάβαινα αν έπαιζα χειμώνα βράδυ ή καλοκαίρι μεσημέρι ή απόγευμα φθινοπώρου, καθώς η ποικιλία στους φωτισμούς ανάλογα με την ώρα της ημέρας βγάζει μια ξεχωριστή και απαραίτητη οπτική ταυτότητα που έλειπε. Τώρα, στα του ήχου για ακόμη μια φορά, το soundtrack του FIFA περιλαμβάνει μια δυνατή playlist από την indie και alternative σκηνή κυρίως της Βρετανίας. Ο σχολιασμός όμως διατηρεί τα υψηλά στάνταρ που έχουν θέσει οι Martin Tyler και Alan Smith, καθώς είναι πρακτικά ίδιος με τον live σχολιασμό που θα τους ακούσει κανείς αν συντονιστεί στο Sky Sports Κυριακή απόγευμα. Γεμάτος ζωντάνια, πειράγματα, ανάλυση για πάρα πολλούς παίκτες σε διαφορετικές λίγκες και ασταμάτητο ρυθμό, είναι ο σχολιασμός ορόσημο για το genre.