Στην τέχνη αλλά και στη ζωή, όταν νιώθεις κάτι μέσα σου αλλά δυσκολεύεσαι να το εξωτερικεύσεις, να το περιγράψεις, να το επικοινωνήσεις και να δώσεις μια μορφή εξήγησης με λέξεις, αυτό “μεγαλώνει” μέσα σου. Σε κυριεύει. Η περιγραφή, η εξήγηση και η εξωτερίκευση συνεπάγονται κάποιου είδους κατάκτησης αλλά και λύτρωσης. Όταν αυτά απουσιάζουν, νιώθουμε ένα αίσθημα αδυναμίας. Νιώθουμε ανήμποροι, ίσως και ευάλωτοι. Για μένα, όταν προκαλείται ένα τέτοιο συναίσθημα σημαίνει πως αυτό που βίωσα άγγιξε κάποιες βαθύτερες χορδές του εαυτού μου. Από αυτές που βρίσκονται κλειδαμπαρωμένες στα υπόγεια του ψυχισμού μου. Όπως ακριβώς ένα όνειρο που δυσκολεύεσαι να το τοποθετήσεις ορθολογικά σε μια σειρά αλλά δεν μπορείς να αρνηθείς το έντονο συναίσθημα που σου άφησε.
Αυτές οι δημιουργίες και οι καταστάσεις στη ζωή είναι λες και ξεπερνάνε τα τείχη της λογικής που περίτεχνα χτίζουμε καθημερινά και διεισδύουν απευθείας στην σκοτεινή καρδιά της φύσης μας. Τέτοιες δημιουργίες έχουν κάνει στον κινηματογράφο ο David Lynch, ο Bunuel κι ο Cronemberg, στη ζωγραφική ο Dali, στη λογοτεχνία ο Kafka κι ο Lovecraft, για να αναφέρω ενδεικτικά κάποια τελείως προσωπικά παραδείγματα. Το Inside, είναι μια τέτοια δημιουργία. Είναι δύσκολο να την περιγράψεις, να την κατηγοριοποιήσεις, να την εντάξεις κάπου, ωστόσο σου δημιουργεί έντονα συναισθήματα. Είναι η ιστορία ενός παιδιού που βρίσκεται κατά λάθος (;) στο εσωτερικό μιας αλλόκοτης βιομηχανικής ζώνης στην οποία συμβαίνουν ορισμένα φρικιαστικά πράγματα. Η Playdead, με το δεύτερο παιχνίδι της, τελειοποιεί σε όλους τους τομείς την συνταγή που ξεκίνησε με το Limbo και μας προσφέρει μια εμπειρία ολοκληρωμένη από κάθε άποψη.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.