Tom Clancy's The Division Review

Ζούμε σε έναν gaming κόσμο όπου το Destiny θεωρείται για πολλούς το World of Warcraft των κονσολών, καθώς ολοένα και περισσότερο το status quo των παιχνιδιών μεταλλάσσεται σε ένα επιχειρηματικό μοντέλο που θα "ρουφούν" σταδιακά και σταθερά το πορτοφόλι του παίκτη –ακριβώς όπως μια υπηρεσία. Σχεδόν δύο χρόνια μετά το πρώτο shared-world shooter της Bungie, το σκηνικό για ένα παιχνίδι που στον πυρήνα του είναι ένα ΜΜΟ εξακολουθεί να θεωρείται βιώσιμο με δυσκολία, καθώς τέτοια παιχνίδια εξελίσσονται και προοδεύουν μήνα με τον μήνα. Θα θυμάστε άλλωστε πως ήταν το Destiny την πρώτη εβδομάδα, μετά τον πρώτο μήνα και έπειτα τον δεύτερο μήνα του όπου όλα έτρεχαν ομαλά, η εμπειρία του ήταν πιο λεία και απολαυστική. Είναι παιχνίδια που ζουν από το πόσο οι παίκτες ασχολούνται με αυτά, καθώς όπως και με κάθε τέτοια…υπηρεσία πρέπει να μένουν όσο το δυνατόν περισσότερο σε αυτόν καθημερινά και αυτή η αλυσίδα θέλει ατσάλινα νεύρα, καλό σχεδιασμό στο πως θα διατεθεί το επιπλέον περιεχόμενο και σβελτάδα από τους developers.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Ubisoft τρία χρόνια μετά την ανακοίνωσή του και τη συνεργασία πέντε συνολικά μεγάλων στούντιό της, κυκλοφορεί τη δικιά της πρόταση ενάντια στο Destiny, ονόματι "Tom Clancy’s The Division". Στηριζόμενη στο μακροχρόνιο think tank των Tom Clancy βιβλίων, η γαλλική εταιρία εισέρχεται σε αυτόν το βρεφικό για τις κονσόλες κόσμο, χτίζοντας το δικό της ΜΜΟ –συγχωρέστε με, εννοώ shared-world shooter, όμως με τη διαφορά ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα τρίτου προσώπου shooter που βασίζεται σε ένα αρκετά ρεαλιστικό σενάριο και δυστοπικό, σχεδόν μετα-αποκαλυψιακό, σκηνικό στη Νέα Υόρκη, αντί για απομακρυσμένους πλανήτες, αρχαίες διαβολικές δυνάμεις και εξωγήινες φυλές. Όπως αντιλαμβάνεστε ήδη, η σύγκριση των Division και Destiny είναι πέρα για πέρα αναπόφευκτη, μιας και πρόκειται για παιχνίδια που πρακτικά μοιράζονται τον ίδιο πυρήνα και το ίδιο όραμα, παρόλο που παικτικά και αισθητικά προέρχονται από εντελώς διαφορετικές σχολές. Ελάτε για να δούμε την περίπτωση του δεύτερου στην ιστορία shared-world shooter, πως τα πηγαίνει τώρα και ποια είναι τα φόντα που έχει για να εξελιχθεί και να βελτιωθεί, τουλάχιστον αυτοί οι δύο είναι οι βασικοί πυλώνες που θα κρίνω το The Division σε αυτό το κείμενο για να είμαστε ξεκάθαροι εξ’ αρχής.

Η δράση ξεκινά εβδομάδες μετά την εξάπλωση ενός θανατηφόρου ιού-παραλλαγή της ευλογιάς, που μεταδόθηκε στον άνθρωπο από τα χρήματα που άλλαζαν χέρια στην πολυσύχναστη ημέρα του “Black Friday” στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Με την κοινωνία να έχει καταρρεύσει ολοσχερώς, ένα μυστικό τάγμα του Strategic Homeland Division –κάτι σαν την Εθνοφρουρά- αφυπνίζεται με στόχο να επαναφέρει την τάξη και την ασφάλεια στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Το Division είναι αυτό που με τους πράκτορές του αναλαμβάνει αυτή τη δουλειά και εσείς είστε ένας από αυτούς, ο γείτονας της διπλανής πόρτας που μετατρέπεται σε ήρωα, ντυμένος με το γδαρμένο δερμάτινο μπουφάν και τον λιγοστό εξοπλισμό του. Θα περίμενε κανείς πως το Division θα ασχοληθεί λίγο παραπάνω με τον τομέα της πλοκής αλλά αυτό που διαβάσετε μέχρι στιγμής είναι η μισή ιστορία. Η άλλη μισή εξερευνάται μέσα στις πρώτες 2-3 ώρες παιχνιδιού, καταλήγει να κάνει μια τεράστια κοιλιά και να ξυπνάει –σαν τους Agents- προς το τέλος, υπενθυμίζοντάς μου κιόλας ότι υπάρχουν κάποια in-game cutscenes. Δεν μπορώ να πω πως η Ubisoft το παράτησε αυτό το κομμάτι ή δεν ασχολήθηκε, τουναντίον υπάρχουν εκατοντάδες κομμάτια lore που συλλέγεις κατά την περιπλάνησή σου στην Νέα Υόρκη, είτε αυτά είναι βίντεο κλειστού κυκλώματος, ηχογραφήσεις ή κλεμμένες συνομιλίες και που σου δίνουν πράγματι μια καλύτερη ιδέα για το πώς βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση, γιατί πολεμάς, ποιοι είναι υπεύθυνοι για αυτή την καταστροφή, ποια είναι τα κίνητρα του Division και άλλα. To ίδιο το σκηνικό μάλιστα έχει τη μαγική ικανότητα να…αφηγείται ιστορίες από μόνο του.

Παρατημένα αυτοκίνητα, άνθρωποι λιμοκτονούν στους δρόμους, χιλιάδες στοιβαγμένες σακούλες πτωμάτων, σπίτια και καταστήματα και εμπορικά κέντρα λεηλατημένα. Βλέπεις κρεμασμένους στρατιώτες πάνω σε γέφυρες, μέσα σε στενά, βασανισμένους αστυνομικούς στην προσπάθειά τους να κρατήσουν την τάξη την ώρα που κλέφτες και συμμορίες κατέληγαν να αναλαμβάνουν τα ηνία της πόλης. Πολύ βάρβαρα σκηνικά. Τόσο ζοφερά που αποκαλύπτουν από μόνα τους την κτηνωδία του ανθρώπου όταν αυτός ξεσπά, βγαίνει εκτός ελέγχου και τον καταλαμβάνει το αρχέγονο ένστικτο της δύναμης και της επιβίωσης. Δεν είναι τυχαίο που ένα είδος αντιπάλου έχει την τάση να χτυπάει πτώματα με ρόπαλα στους δρόμους γιατί...έτσι. Κυριαρχεί στον αέρα μια ατμόσφαιρα αποπνικτική, που σε πνίγει και σε σφίγγει σαν παίκτη πιο σφιχτά όσο το χιόνι πυκνώνει, οι σακούλες των πτωμάτων πληθαίνουν και τα βήματα στο παχύ χιόνι σπάνε τη νεκρική σιγή και μεταμορφώνει το ταξίδι σε έναν μάταιο σκοπό, την ώρα που η κοινωνία έχει διεφθαρεί πλήρως.

Εκεί που πλέον βασιλεύει το απάνθρωπο ρητό «η επιβίωση του καταλληλότερου». Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις και το εικαστικό του The Division αναπληρώνει σε αφήγηση ότι δεν μπορεί να αποτυπώσει με παραδοσιακές μεθόδους. Το πιο φρικιαστικό στην «υπόθεση» του The Division είναι πως δεν απέχει από την πραγματικότητα, καθώς βασίζεται σε πραγματικά κυβερνητικά σενάρια καταστροφής της κυβέρνησης των ΗΠΑ και στο λεγόμενο Directive 51, ένα καθεστώς που τηρείται σε τέτοιες περιπτώσεις μεγάλων κρίσεων και θέλει τον πρόεδρο της Αμερικής να αναλαμβάνει την εξουσία με οποιονδήποτε τρόπο, σχεδόν δικτατορικά. Σας ιντριγκάρει; Αν ναι, κρίμα, διότι όλη αυτή η προσπάθεια καταποντίζεται από την MMO φύση του, αποδεικνύοντας περίτρανα πως τέτοιου είδους παιχνίδια δεν μπορούν να μεταφέρουν αφήγηση και πλοκή, όπως τα πιο παραδοσιακά genres και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να προσέξουν μελλοντικά. Και είναι διπλά κρίμα όταν αυτό το πρότυπο επαναλαμβάνεται καθ’όλη την αχανής έκταση του ανοικτού κόσμου του αλλά στην προσοχή στη λεπτομέρεια θα αναφερθώ εκτενώς όταν μιλήσω για τον τεχνικό τομέα.  Οφείλω να παραδεχτώ, όμως, ότι στο ίδιο κομμάτι δεν χωλαίνει όπως έκανε το Destiny, μέχρι να λυτρωθεί από το The Taken King.

Δεν είναι τυχαίο που τα παιχνίδια της Ubisoft έχουν κατηγορηθεί πολλές φορές για "copy-paste". Είτε είναι χάρτες, είτε μοντέλα χαρακτήρων, είτε το ίδιο το gameplay που εδώ θέλω να αναφερθώ. Όντας ένα third-person shooter οι ομάδες ανάπτυξης είναι εξοικειωμένες σε αυτά χάρις τα Ghost Recon και εδώ συναντάμε μηχανισμούς που έχουν μεταφερθεί σχεδόν αυτούσιοι από το Advanced Warfighter για παράδειγμα. Αυτό αφορά τόσο το σύστημα κάλυψης και την αρκετά ικανοποιητική αίσθηση του shooting, αποτελώντας έναν συνδυασμό που "it just works". Από την άλλη συνδυάζει το RPG στοιχείο του Borderlands όπου οι σφαίρες κάνουν συγκεκριμένο ποσοστό ζημιάς και οι αριθμοί πραγματικά κατακλύζουν την οθόνη, προσφέροντας ένα αποτέλεσμα που οι λάτρεις θα το βρουν ελκυστικό. Μεγάλος ντόρος είδα πως έγινε όλες αυτές τις μέρες που «τρέχει» ο τίτλος, για την ΑΙ του. Αν με ρωτήσετε πόσο καλή είναι θα σας πω ότι αφού "νικάει" το Halo 5 στο Normal, τότε κάνει κάτι αρκετά καλά. Δεν έχει κάποια ιδιαίτερη ευφυία σε αυτό είναι απλά ΟΚ, τείνει να είναι πιεστική, να σε περικυκλώνει και να σε βγάζει από τη θέση σου. Υπάρχουν, δυστυχώς όμως, στιγμές για γέλια και για κλάματα που οι εχθροί τρελαίνονται και τρέχουν σαν τα κοτόπουλα αγνοώντας με εντελώς ή απλά κοκαλώνουν στην κάλυψή τους. Τέτοιες στιγμές συνάντησα όλος περιέργως σε προχωρημένο σημείο του playthrough μου και δεν ξέρω αν φταίει σε αυτό το patch του περασμένου Σαββάτου ή κάποια άλλη παρασκηνιακή αλλαγή.

Ας βουτήξουμε σιγά-σιγά στη φαιά ουσία του Division ξεκινώντας από τα skills για τα οποία είχα πάρει μια πρώτη γεύση από τις δυο beta. Έχοντας την πλήρη πλέον εικόνα του skill tree, μπορώ να πω πως είναι αρκετά βαθύ και σοφιστικέ. Υπάρχουν τα skills με διάφορα buffs ανάλογα σε ποιο είδος κατατάσσονται (Medic, Security, Tech), τα οποία μάλιστα τροποποιούνται μέσω των mods και τα passive abilities που χωρίζονται σε talents και perks. Την πλήρη εικόνα των ικανοτήτων του Agent σας θα έχετε όταν φτάσετε στο σημείο να επαναφέρετε πλήρως τουλάχιστον μια πτέρυγα της βάσης σας και τότε είναι που οι στρατηγικές επιλογές ανοίγουν διάπλατα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζεται όταν τα περισσότερα mods των skills και talents έχουν ξεκλειδωθεί και εκεί είναι που ο παίκτης μπορεί να κάνει ατελείωτες αλχημείες ώστε να βρει αυτό που του ταιριάζει με τον τρόπο παιχνιδιού, είτε να τον προσαρμόσει στις απαιτήσεις των περιπτώσεων. Το γεγονός αυτό ενισχύεται από το ότι δεν υπάρχουν classes χαρακτήρων. Ο Agent που θα φτιάξεις στην αρχή διαφέρει μόνο οπτικά, καθώς οι ικανότητες του μπορούν να αλλάζουν συνεχώς και να γίνεται από ένα απορροφητικό «tank» σε πανούργο support και buff χαρακτήρα. Πράγματι, προσφέρει άπλετη ευελιξία ιδιαίτερα αν αναλογιστείτε πως μπορείτε να μαγειρέψετε τα skills κυριολεκτικά on-the-fly, είτε πριν, είτε κατά τη διάρκεια της μάχης αν και υπάρχει αντίτιμο στο cooldown τους στην προκειμένη περίπτωση. Το σύνολο αυτό δεν μοιάζει απλά μελετημένο αλλά είναι και στην πράξη.

Η μονοτονία αυτή δεν σπάει, ούτε στις κεντρικές αποστολές, οι οποίες διακρίνονται για το τελικό boss, που καταλήγει να γίνει έρμαιο των σφαιρών, όντας όλοι τους «σφουγγάρια»

Γενικότερα, όσο ξόδευα χρόνο με το The Division καταλάβαινα πόσο στρατηγικά στημένο gameplay διαθέτει, από το cover σύστημα, τα skills και πως αντανακλούν στο συνεργατικό κομμάτι και PvP κομμάτι, μέχρι το loot και το inventory. Το στρατηγικό κομμάτι κυριολεκτικά απογειώνεται όταν παίζεις με φίλους, καθώς απαιτεί συνεννόηση και συγχρονισμό αλα Rainbow Six, κάνοντας το ένα εξαιρετικό “buddy co-op" παιχνίδι.  Πριν πάω στα του loot/ inventory να κάνω μια μεγάλη παρένθεση για ένα σημαντικό αγκάθι του The Division. Αναφέρομαι σαφώς στην ίδια αρρώστια που έπασχε και το Destiny τον πρώτο καιρό του και εδώ αφενός μελλοντικά θα διορθωθεί, όμως δεν περνά απαρατήρητο. Πρόκειται για την απίστευτα βαρετή σε βαθμό...κακουργήματος μονότονη δομή και ποικιλία των αποστολών. Χωρίς να θέλω να υπερβάλλω αλλά θα συναντήσετε έξι –αν δεν με απατά το πρόχειρο μέτρημά μου- είδη αποστολών. «Πήγαινε εξολόθρευσε την τάδε βάση των Cleaners», «Σκότωσε τον τάδε επικηρυγμένο», «Φτιάξε την κεραία στην οδό Broadway», «Φέρε πίσω προμήθειες» είναι μόλις τρία είδη αποστολών που θα συναντήσετε και θα επαναλαμβάνετε ξανά και ξανά και ξανά, χωρίς τελειωμό.

Μα φυσικά και υπάρχει και ένα είδος αποστολών με την πίεση ενός timer γιατί ήταν ιδιαίτερα ευφάνταστο να το συναντήσω μπροστά μου ξανά μετά το Destiny. Φανταστείτε μόνο ότι αυτή την επανάληψη θα την κάνετε τουλάχιστον για 50 ώρες που διαρκεί το κεντρικό -ας πούμε- campaign, ενώ το δικό μου κοντέρ μετράει πάνω από 65 ώρες μιας και τείνω να ψάχνω για collectables και να κάνω micromanagement στο inventory μου παραπάνω από το κανονικό. Ναι μεν μπορεί μέχρι τα 30lvl –το τρέχον level cap- να δείτε και καμιά καινούργια περιοχή αλλά έπειτα θέλοντας και μη θα βαρεθείτε αυτή τη ρουτίνα, αν δεν το έχετε ήδη κάνει, όσο κι αν απολαμβάνετε το looting. Η μονοτονία αυτή δεν σπάει, ούτε στις κεντρικές αποστολές, οι οποίες διακρίνονται για το τελικό boss, που καταλήγει να γίνει έρμαιο των σφαιρών, όντας όλοι τους «σφουγγάρια». Η ίδια επαναληψιμότητα ισχύει και στα μοντέλα των εχθρών που από τις πρώτες 10 ώρες και μετά ανακυκλώνονται σε ενοχλητικό βαθμό. Σε αυτό το σημείο είναι που αντιλήφθηκα πόσο απελπισμένα με έκανε να ζητήσω για κάποιο DLC ή content update.

Ομολογώ πως έχω ανάμεικτα συναισθήματα από το loot του The Division. Θα ξεκινήσω λέγοντας πως δεν έχει τα άσχημα συμπτώματα του Destiny με το να είναι σπάνιο και άδικο. Εδώ κυριολεκτικά βρέχει από drops. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι οπτικά δεν διαφέρουν μεταξύ τους. Για παράδειγμα αν σηκώσω μια Specialized performance τσάντα δεν διαφέρει καθόλου από την Superior έκδοση της και αναλογιστείτε πως αυτό ισχύει για όλο τον υπόλοιπο εξοπλισμό, κάνοντας έτσι το κυνήγι μια υπόθεση για αύξηση των stats και τίποτα παραπάνω. Η κατάσταση δεν μετριάζεται ακόμη και μετά το end-game όπου αρχίζουν και εμφανίζονται ειδικά high-end όπλα, που διαφέρουν και κινούν το ενδιαφέρον του παίκτη. Μέχρι τότε όμως η μονοτονία κυριαρχεί και σε αυτό το κομμάτι. Επίσης, συνάντησα κάποιες τραγικές περιπτώσεις όπου λόγω προβλημάτων στους servers το loot εξαφανιζόταν ή δεν μπορούσα να το σηκώσω. Το ίδιο μπορεί να συνέβαινε για objectives που αποτύγχαναν σε άκυρη στιγμή. Μου έτυχε πάνω από 2-3 φορές και σε ένα παιχνίδι όπου το loot είναι το παν καταντάει εκνευριστικό και δεν περίμενα τέτοιο παράπτωμα από στούντιο 1000 και πλέον ατόμων.

Κυριαρχεί στον αέρα μια ατμόσφαιρα αποπνικτική, που σε πνίγει και σε σφίγγει σαν παίκτη πιο σφιχτά όσο το χιόνι πυκνώνει, οι σακούλες των πτωμάτων πληθαίνουν και τα βήματα στο παχύ χιόνι σπάνε τη νεκρική σιγή και μεταμορφώνει το ταξίδι σε έναν μάταιο σκοπό, την ώρα που η κοινωνία έχει διεφθαρεί πλήρως

Εξίσου σοφιστικέ αλλά και απλό στην κατανόηση συνάμα είναι το inventory, όμως έχω παράπονο από το γεγονός ότι δεν προσφέρεται σορτάρισμα των αντικειμένων και μετά από αρκετές ώρες συλλογής loot το πράγμα είναι ανεξέλεγκτο και η σωρεία αριθμών και πληροφοριών κατακλύζει την οθόνη. Σε στιγμές ένιωθα να ζαλίζομαι καθώς έπρεπε να στήσω εκ νέου τον εξοπλισμό μου λαμβάνοντας υπόψιν τόσες παραμέτρους και ποιο συμφέρει να φοράω σε συνάρτηση με τα όπλα μου, το παικτικό μου στυλ κλπ. Ενστάσεις έχω και στο πως συγκρίνονται τα αντικείμενα, όπως για παράδειγμα το ότι το κουμπί “compare” αλλάζει αν είσαι στο stash ή σε έναν vendor ή στο inventory, προκαλώντας σύγχυση. Τέτοιες στιγμές σύγχυσης μου προσέφερε και η εξερεύνηση μέσα στα δεκάδες κτίρια της πόλης όσο τα ξεψάχνιζα για loot, ο σχεδιασμός των οποίων, προφανώς από το…copy-paste χωλαίνει και με μπέρδεψε ουκ ολίγες φορές. Δε σας κρύβω ότι το βάθος των gameplay στοιχείων του Division είναι μεγαλύτερο από ότι του Destiny στο σύνολό του, κάνοντας τον τίτλο της Bungie να μοιάζει απλουστευμένος στο εν λόγω κομμάτι.

Πολύ καλή δουλειά από το παιχνίδι της Massive Entertainment γίνεται στον τομέα του matchmaking. Χάρις σε αυτό σπάνια έμενα μόνος –αν και προτιμούσα το μοναχικό “lone wolf” στυλ εξερεύνησης- και η απόλαυση όπως είπα ανεβαίνει όταν συνεργάζεσαι. Εκεί οι αλχημείες με το inventory και το skill tree εντείνονται σε συνάρτηση με το τι φορούν οι σύντροφοι σου. Τα lobbies, ακόμη, μετά τις πρώτες 48 ώρες εξομαλύνθηκαν και δεν παρουσίασαν ίχνος αποσυνδέσεων. Όσον αφορά το co-op κομμάτι, το οποίο θα τονίσω ξανά πόσο απολαυστικό είναι με καλή παρέα, έγινε μια σημαντικότατη παράληψη. Δεν υπάρχουν raids μέχρι στιγμής, κάτι το οποίο κρίνεται απαραίτητο μετά το end game που κυνηγάς high-end εξοπλισμό και Phoenix credits, με το crafting να αποτελεί σχεδόν μονόδρομο για την αναβάθμιση του εξοπλισμού. Η ομάδα ανάπτυξης ευτυχώς έχει προνοήσει και στις αρχές του Απρίλη θα διατεθεί το update 1.1 που θα φέρει το πρώτο raid τύπου mission και το loot trading. Πρέπει να αναφέρω, επίσης, πως το lag και το latency στους servers του παιχνιδιού ήταν το λιγότερο εμφανές. Όχι τόσο ώστε να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την εμπειρία, όμως ήταν αρκετό για να βλέπω να πέφτουν με καθυστέρηση οι NPCs και ως αποτέλεσμα να ξοδεύω παραπάνω σφαίρες. Δεν λέω ότι έχω την καλύτερη γραμμή του κόσμου και σίγουρα στη χώρα μας αυτό είναι ένα συχνό φαινόμενο αλλά με βάση την εμπειρία μου σε αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να είναι καλύτερα τα πράγματα. Ευελπιστώ πως αυτά τα προβλήματα θα διευθετηθούν όσο περνούν οι εβδομάδες.

Εκεί που το Division, κατά τη γνώμη μου, ξεδιπλώνει τις ιδέες και τις αρετές του είναι στο Dark Zone, που αποτελεί το PvP και PvE κομμάτι του παιχνιδιού, το οποίο συνυπάρχει με το παιχνίδι στη μέση του χάρτη. Ξεκάθαρα μιλάμε για το πιο βάναυσο παικτικά και απίστευτα εθιστικό σημείο του τίτλου. Πρόκειται για μια ζώνη στην οποία θα βρείτε καλύτερο loot, περισσότερους και δυσκολότερους εχθρούς, καθώς και…κανονικούς αντιπάλους. Το φυτίλι σε αυτό το εκρηκτικό μείγμα είναι τα extraction zones και ο τρόπος με τον οποίο εξάγετε το loot που με κόπο αποκτήσατε. Αυτές οι δημόσιες ζώνες είναι ανοιχτές προς όλους αφήνοντάς σας εκτεθειμένο μέχρι να έρθει το ελικόπτερο και να φορτώσετε το loot, μεταμορφώνοντας το σκεπτικό του παίκτη και το σκοπό του.

Όταν μπείτε εκεί πραγματικά θα νιώσετε σαν οι ίδιοι σας να είστε σε αυτή τη ζώνη και μαζεύετε καλύτερο εξοπλισμό με κίνδυνο της ζωής σας, για αυτό και δεν θα εμπιστεύεστε κανέναν εκτός από τους συμπαίκτες σας, καθώς εκτυλίσσονται σκηνικά απείρου κάλους που θυμίζουν…Άγρια Δύση με άβολα και γεμάτα καχυποψία ενσταντανέ στον πορτοκαλί κύκλο. Ισχύουν όμως και κανόνες για αυτούς που αποφασίσουν να πάνε εντελώς «Dark side» και να κλέψουν το loot των συνανθρώπων τους, καθώς γίνονται Rogues και για αρκετά λεπτά υπάρχει bounty για το…κεφάλι τους. Σε αυτό το mode πραγματικά αγχώθηκα και ένιωσα την αδρεναλίνη για πρώτη φορά όταν μπήκα. Εν τέλει δεν παύει και αυτό να έχει λίγο περιεχόμενο και τετραγωνικά χιλιόμετρα προς εξερεύνηση. Για ακόμη μια φορά ένιωσα την ανάγκη να επεκτείνονταν αμέσως ο χάρτης του και το περιεχόμενο του και θεωρώ πως το να με κάνει να διψάσω για κάτι καινούργιο, το Division πέτυχε τον σκοπό του. Δεν αναιρείται όμως το γεγονός πως έχει σοβαρή έλλειψη περιεχομένου από ένα σημείο και μετά.

Λέξεις όπως σοκαριστική λεπτομέρεια, πλούσια περιβάλλοντα και ένα δυστοπικό, ζοφερό εικαστικό συνθέτουν τον εντυπωσιακό τεχνικό τομέα του The Division. Παραπάνω, έκανα αναφορά για το πώς ο αχανής κόσμος του μιλάει και μεταφέρει ιστορίες μέσα από εικόνες και μικρά σκηνικά, αραδιασμένα σε κτήρια ή στα στενά της Nέας Υόρκης. Όλο αυτό έχει μεταφερθεί με εξαιρετικές λεπτομέρειες παντού, είτε πρόκειται για εξωτερικά περιβάλλοντα, είτε για εσωτερικά, στα οποία εκεί φαίνεται πόσο καλοδουλεμένο είναι. Ολόκληρος ο οπτικός τομέας του τίτλου βρίθει από λεπτομέρειες, πολύπλοκα και άκρως εντυπωσιακά εφέ φωτισμού, σκιάσεων και καπνού. Η εναλλαγή νύχτας/ μέρας είναι μέσα στα καλύτερα σημεία αναφοράς αλλά το κερασάκι στην τούρτα αποτελούν τα καιρικά φαινόμενα που έχουν αποτυπωθεί με εξαιρετική πιστότητα, όπως π.χ. οι νιφάδες του χιονιού. Επί της ουσίας, το The Division φέρει έναν χάρμα οφθαλμών τεχνικό τομέα, τόσο εντυπωσιακό που θα είστε συνεχώς ακίνητοι και θα τραβάτε screenshots. Παράλληλα, σε γενικές γραμμές ο τίτλος έτρεχε ομαλά στα 30fps με σπάνιες πτώσεις καρέ, όπου ο αριθμός των NPCs ανέβαινε ασυνήθιστα και η μάχη ήταν κάτι παραπάνω από έντονη. Στα του ήχου, δυστυχώς, λάμπει δια της απουσίας του ένα ικανοποιητικό soundtrack και όλη η δουλειά γίνεται με ambient κομμάτια που μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και επαναλαμβάνονται, ενώ στην πλειοψηφία κυριαρχείται από περιβαλλοντικούς και φυσικούς ήχους, οι οποίοι ντύνουν σωστά θα έλεγα την μοναχική και "survival" ατμόσφαιρα που θέλει να περάσει.