Need for Speed Review

Η σειρά Need for Speed είναι μία σειρά με πολλά σκαμπανεβάσματα στη μέχρι τώρα πορεία της από το πρώτο παιχνίδι του 1994. Είναι η πιο επιτυχημένη σειρά racing, με ένα όνομα που προήλθε από την ταινία Top Gun και μία από τις μακροβιότερες της βιομηχανίας.  Ξεκίνησε ως ένα arcade racing παιχνίδι με τη νοοτροπία της ακατάπαυστης οδηγικής δράσης και το κυνηγητό με δυνάμεις τις αστυνομίας,  με κάθε παιχνίδι να χτίζεται με βάση αυτό. Μέχρι που κυκλοφόρησε το NFS: Underground και έφερε τα πάνω κάτω στο χώρο, χτυπώντας φλέβα χρυσού, πιάνοντας τον παλμό της αυτοκινητιστικής κουλτούρας του δρόμου (street tuning) όταν αυτή ήταν στο ζενίθ του mainstream απόηχου με το Fast n Furious και την άνθιση του ειδικού Τύπου. Η ΕΑ συνέχισε με αυτό στο μυαλό της για πολλά χρόνια, δοκιμάζοντας διαφορετικές συνταγές που άλλες φορές έπιαναν, άλλες φορές, όμως, όχι. Η αλήθεια είναι ότι μετά το 2008 η σειρά άρχισε να χάνει τη φόρα που είχε με μέτριες κυκλοφορίες  όπως τα Undercover και The Run και remakes όπως τα Most Wanted και Hot Pursuit να αποτελούν μαύρα σημεία στην ιστορία του franchise, ενώ το NFS: Rivals έδωσε τη χαριστική βολή. Μάλιστα, η στροφή του franchise σε άλλα μέσα όπως είναι ο κινηματογράφος μπέρδεψαν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Έτσι, λοιπόν, η Ghost Games (της οποίας το προσωπικό, ουσιαστικά, αποτελείται από developers της Criterion) πήρε τα ηνία άρχισε να δουλεύει σε ένα reboot για τη σειρά, με το «Need for Speed» να είναι το τελικό αποτέλεσμα.

Το Need for Speed επιστρέφει στις street racing ρίζες με το παιχνίδι να αποτελεί υβρίδιο μεταξύ των NFS: Underground και NFS: Carbon, με μία ατμόσφαιρα η οποία σε κάνει από την πρώτη στιγμή να νιώσεις ότι επέστρεψες στα παλιά καλά λημέρια σου. Η ιστορία βάζει τον παίκτη στο Ventura Bay, μία φανταστική έκδοση του Los Angeles, στο οποίο καλείται να αναδειχθεί στην street racing σκηνή της πόλης δημιουργώντας και τρέχοντας τα αυτοκίνητά του μέσω πέντε διαφορετικών στοιχείων: τα Style, Speed, Crew, Build και Outlaw. Το Style αφορά κυρίως το drift κομμάτι του παιχνιδιού, το Speed την ταχύτητα και τους αγώνες, το Crew την οδήγηση με μία ομάδα, το Βuild τη βελτίωση του αυτοκινήτου και το Οutlaw το κυνηγητό και τα μπλεξίματα με το νόμο. Τα events χωρίζονται σε αυτά που έχουν ως κύριο στοιχείο την ταχύτητα (speed) ή την πλαγιολίσθηση (drift) με τον αριθμό τους να είναι ικανοποιητικός. Μία ευπρόσδεκτη προσθήκη θα ήταν τα drag events, αγαπημένο στοιχείο των φαν της σειράς, αλλά αυτό είναι κάτι που πιθανόν θα δούμε στο μέλλον. Καθώς ο παίκτης παίζει, ανεβαίνει και επίπεδο κερδίζοντας Reputation points τα οποία ξεκλειδώνουν διάφορα εξαρτήματα για το αυτοκίνητό του, με το level cap να βρίσκεται στο level 50.

Στην ιστορία ο παίκτης γίνεται μέλος μίας παρέας πέντε ατόμων, μέσω της οποίας ο καθένας εκπροσωπεί τα πέντε στοιχεία του παιχνιδιού που προανέφερα και τον “βοηθούν” στην ολοκλήρωσή τους. Προσωπικά πολλές φορές ένιωσα άβολα βλέποντας τις live-action σκηνές του παιχνιδιού που ο παίκτης αλληλοεπιδρά με τους εν λόγω χαρακτήρες, γιατί έχουν χρησιμοποιηθεί κλισέ και τόσες υπερβολές στη γραφή τους -χαρακτηριστικό της σειράς πλέον- που είναι σαν να βλέπεις μία “cheesy” αμερικάνικη ταινία που είναι τόσο κακή που καταντάει ευχάριστη. Για την ολοκλήρωση των πέντε στοιχείων του παιχνιδιού ο παίκτης θα πρέπει να ανακηρυχθεί ο καλύτερος, αναγνωριζόμενος από το εκάστοτε Boss. Ένα από τα μεγάλα μου ερωτηματικά είναι τα collectables του παιχνιδιού που εκτός από τα 12 Trucks που δίνουν Performance Parts, τα Donut Spots, τα Vista Points και οι κόντρες με άλλα οχήματα δεν έχουν ουσιαστικό όφελος πέραν από bragging rights.

Ο πραγματικός πρωταγωνιστής του παιχνιδιού όμως είναι, αναμενόμενα, το αυτοκίνητο. Η λίστα οχημάτων είναι ικανοποιητική με 51 οχήματα, αν και κάπως δυσανάλογη καθώς δεν υπάρχει ισορροπία μεταξύ των muscle cars, imports και supercars, τα οποία supercars προσωπικά τα βρήκα κάπως «ξένα» για το παιχνίδι. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η ταυτόχρονη ύπαρξη των Scion FRS, Toyota GT86 και Subaru BRZ που και τα τρία είναι ακριβώς το ίδιο αυτοκίνητο. Ένα από τα αρνητικά όσον αφορά τα αυτοκίνητα είναι ότι ο παίκτης μπορεί να έχει ταυτόχρονα μόνο πέντε από αυτά, κάτι το οποίο για άλλους μπορεί να είναι πρόβλημα, ενώ για άλλους όχι -προσωπικά δε μου προκαλεί πρόβλημα καθώς έτσι δε μένουν αυτοκίνητα αχρησιμοποίητα.

Και περνάμε στον πυρήνα του παιχνιδιού που είναι το customization. Το σύστημα τροποποίησης ικανοποιεί τις απαιτήσεις που έχει κάποιος από τη σειρά, όμως σε σημεία παρουσιάζει κάποιες ιδιοτροπίες. Ξεκινώντας από τα performance parts, υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στην ποιότητά τους (performance, racing, extreme) η οποία είναι γραμμική με την κάθε πρόσθεση και αλλαγή να μην είναι μία απλή πρόσθεση αριθμών αλλά να γίνεται αισθητή στο όχημα, ωστόσο υπάρχουν μελανά σημεία όπως π.χ. η ύπαρξη πολλαπλών εξαρτημάτων ίδιας κατηγορίας και τιμής χωρίς ουσιώδη διαφορά. Ωστόσο το μεγαλύτερο λάθος, όσον αφορά τα performance parts, είναι με το Mazda RX7, ένα όχημα με περιστροφικό κινητήρα Wankel, στο οποίο για αύξηση ιπποδύναμης υπάρχει η δυνατότητα αλλαγής πιστονιών και εκκεντροφόρων, πράγματα τα οποία δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Συνεχίζοντας, στην εξωτερική εμφάνιση υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της βαφής αλλά και προσθήκης γραφικών με το παιχνίδι, να δίνει βάση για την “έκφραση της προσωπικότητας” του παίκτη, ωστόσο τα εργαλεία που του δίνει είναι ελλιπή.

Είναι απαράδεκτο να μην υπάρχει η δυνατότητα Μirror στον Wrap Editor, δηλαδή της αυτόματης προσθήκης γραφικών στην αντίθετη πλευρά του οχήματος για συμμετρία, με την ΕΑ να ανακοινώνει ότι θα υπάρξει προσθήκη μέσω update, ειδικά όταν είναι το νούμερο ένα παράπονο από την περίοδο της beta. Συνεχίζοντας στην αλλαγή φανοποιείας (προφυλακτήρες, αεροτομές κ.α.) υπάρχει δυσαναλογία μεταξύ των οχημάτων, καθώς ενώ πολλά οχήματα έχουν μεγάλο αριθμό εξαρτημάτων, άλλα δεν έχουν την ίδια ποικιλία επιλογών, ειδικότερα όταν μιλάμε για οχήματα που είναι από τα πιο τροποποιήσιμα του πλανήτη όπως το Nissan Silvia S15. Ακόμα, πολλές φορές δεν μπορεί να υπάρξει επιλογή συγκεκριμένων κομματιών λόγω αλληλουχίας των εξαρτημάτων (συγκεκριμένοι προφυλακτήρες παίρνουν συγκεκριμένα splitter, φτερά μπορούν να αλλαχτούν αφού έχει αλλάξει ο προφυλακτήρας κ.α.).

Το παιχνίδι έχει έναν τελείως arcade χαρακτήρα οπότε όσοι ψάχνετε ρεαλιστικό μοντέλο χειρισμού, ατυχήσατε. Ο χειρισμός έχει γίνει απλοϊκός, κατεμέ για να προσελκύσει κοινό το οποίο δεν θέλει απαραίτητα να δώσει βάση στις λεπτομέρειες και το επιτυγχάνει αυτό προσφέροντας πιο ευνόητες ρυθμίσεις για την οδηγική συμπεριφορά δίνοντας απλά τη δυνατότητα στον παίκτη να ρυθμίσει το αυτοκίνητο για Drift ή Grip οδήγηση. Με βάση αυτό και μόνο ο μέσος παίκτης είναι σε θέση να τρέξει, ωστόσο για τους πιο πεπειραμένους υπάρχει η δυνατότητα περαιτέρω παραμετροποίησης της οδηγικής συμπεριφοράς. Προσωπικά μου πήρε λίγη ώρα μέχρι να αντιληφθώ πλήρως τις ρυθμίσεις καθώς δυσκολεύτηκα να καταλάβω τι έκανε τι και πολλές φορές παραξενεύτηκα με τις ρυθμίσεις καθώς δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα (Differential, Handbrake Strength, Brake Strength).

Κάτι που παρατήρησα είναι ότι στο παιχνίδι υπάρχει μόνιμα Traction Control, με το studio να μην το αναφέρει, αλλά την ύπαρξη του να εξηγεί η υποστροφή που παρουσιάζουν όλα τα οχήματα που έχουν Grip προσανατολισμό, ανεξαρτήτως των ρυθμίσεών τους. Ακόμα ένα πρόβλημα που υπάρχει στο παιχνίδι είναι ότι κατά την οδήγηση όταν μπει η τελική σχέση στο κιβώτιο, “κρεμάει”, κάτι που δείχνει το κενό για περαιτέρω ρυθμίσεις στο όχημα. Για κάποιο άλλο παιχνίδι αυτό δε θα αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα, όμως για το Need for Speed που παλαιότερα είχε αυτές τις δυνατότητες είναι μία χαμένη ευκαιρία. Η ΑΙ του τίτλου είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτρια καθώς το Rubber-Band Effect είναι αισθητό σε όλους τους αγώνες. Ένα απαράδεκτο στοιχείο όμως του gameplay που θα εκνευρίσει πάρα πολύ κόσμο είναι ότι το παιχνίδι όντας always online, δεν έχει την επιλογή για Pause.

Στην έκδοση για το Xbox One την οποία έπαιξα, η ανάλυση βρίσκεται στα 900p και «τρέχει» στα 30FPS με το οπτικό αποτέλεσμα να μην ικανοποιεί. Από την μία η ανάλυση, από την άλλη το φίλτρο του “σκονισμένου φακού” δίνουν την αίσθηση ότι υπάρχει κάτι στην οθόνη που εμποδίζει το οπτικό αποτέλεσμα να είναι κρυστάλλινο. Σε σημεία μου θύμισε παιχνίδι προηγούμενης γενιάς. Κάποιες μικρές λεπτομέρειες όπως είναι το εφέ σκοτεινιάσματος όταν βγαίνεις από τούνελ, το οποίο είναι άχρηστο καθώς στο παιχνίδι είναι κυρίως νύχτα και η άσχημη εναλλαγή του animation μεταξύ νύχτας και ξημερώματος συνθέτουν μία εικόνα που δεν είναι τωρινής γενιάς. Στον τομέα του ήχου παρατήρησα ένα σημαντικό πρόβλημα και αφορά την οδήγηση του αυτοκινήτου εντός των τούνελ, με τον ήχο, αντί να δυναμώνει λόγω του αντίλαλου, για έναν ανεξήγητο λόγο χαμηλώνει αισθητά η έντασή του. Η μουσική επένδυση από την άλλη είναι εξαιρετική και ταιριάζει απόλυτα με το ύφος του παιχνιδιού, ενώ παρά το πρόβλημα που ανέφερα προηγουμένως, ο ήχος των οχημάτων είναι ρεαλιστικός, τόσο στο φάσμα των στροφών, όσο και σε ό,τι αφορά τις αλλαγές στα εξαρτήματα (εξατμίσεις, τουρμπίνες, εκκεντροφόροι κλπ).

Το μεγάλο όμως αγκάθι του παιχνιδιού είναι το always online. Το παιχνίδι απαιτεί συνεχή σύνδεση στο internet για να ανοίξει, ακόμα και όταν ο παίκτης παίζει offline. Αυτό δημιουργεί προβλήματα καθώς πολλές φορές αν η σύνδεση στο ίντερνετ έχει μεγάλο φορτίο ή οι servers της EA έχουν πρόβλημα ή maintenance, το παιχνίδι δεν μπορεί καν να ξεκινήσει. Κάτι το οποίο όμως είναι πραγματικά ενοχλητικό είναι τα frame drops, πολλές φορές σε διάστημα 30 δευτερολέπτων μεταξύ τους και τον αριθμό των καρέ αγγίζει πολλές φορές μονοψήφιο νούμερο. Το ύποπτο όμως χαρακτηριστικό αυτών των frame drops είναι ότι όταν συμβαίνουν, τα συναντώ σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο καθημερινά, τις πρώτες πρωινές ώρες κάτι το οποίο μπορεί να σχετίζεται και με το φορτίο των servers της ΕΑ. Μάλιστα, υπήρξαν φορές που καθυστέρησε πολύ και η φόρτωση ορισμένων assets του παιχνιδιού.