WWE 2K15 - Review

Η σειρά των παιχνιδιών του WWE πέρασε από όλα τα στάδια που μπορεί να περάσει ένα franchise. Από κάποιους μπορεί να θεωρηθεί περισσότερο ταλαιπωρημένη από τη σειρά NBA Live, αν υποθέσουμε πως συνυπάρχει μαζί με τους υπόλοιπους αθλητικούς τίτλους. Έζησε μεγαλειώδεις στιγμές (βλ. WWF No Mercy, SmackDown! Know Your Role, SvR 2008-09), ανανεώθηκε από την THQ φέρνοντας μια φρέσκια πνοή στη σειρά όταν μετονομάστηκε σε WWE από SmackDown vs Raw, έπιασε πάτο όταν η THQ χρεοκόπησε, και αφότου αποκτήθηκε από την 2K προσπαθεί να αναζωογονηθεί για ακόμα μια φορά, μόνο που τώρα ζει σε μια στασιμότητα. Το WWE 2K15 θα πρέπει λογικά να θεωρείται η τελευταία προσθήκη της σειράς για την ξεπερασμένη πλέον γενιά των PS3 και Xbox 360, όπου οι WWE τίτλοι –και δε μιλώ για τις ζώνες- εδραίωσαν το όνομά τους ακόμη περισσότερο. Πέρυσι, το πρώτο WWE παιχνίδι υπό την αιγίδα της 2K Sports ήταν φανερά βεβιασμένο, μιας και η αλλαγή φρουράς έγινε στα μέσα της ανάπτυξής του και έτσι δεν είχαμε κάποιο αξιομνημόνευτο αποτέλεσμα. Τι γίνεται, όμως, τώρα που η 2K έπεσε ανενόχλητη με τα μούτρα στην ανάπτυξη του WWE 2K15, ιδιαίτερα όταν παράλληλα είχε να ασχοληθεί και με την next-gen έκδοση; Για την ιστορία θα ακολουθήσει και σχετικό κείμενο για τις εκδόσεις του τίτλου για τα Xbox One και PS4.

Από τότε που η σειρά μετονομάστηκε σε «WWE» η παρουσίαση ανέβηκε αρκετά επίπεδα, μαζί με το gameplay τομέα. Έχουμε να κάνουμε με ένα πιο στιβαρό και μεστό αποτέλεσμα έχοντας φτάσει σε ένα αξιοσέβαστο επίπεδο ποιότητας. Το WWE 2K15 δε φέρνει καμία επανάσταση, ενώ ενσωματώνει μερικές ελάχιστες προσθήκες στο gameplay, όπως τα lift-up finishers που επιτρέπουν να εκτοξεύετε τον Superstar στον αέρα και να εκτελείτε λαβή ή ένα εντυπωσιακό finisher. Πέραν αυτού, η αίσθηση που αφήνει το gameplay στα χέρια είναι η δοκιμασμένη και καλή συνταγή που άφησε κληρονομιά η THQ και «πείραξε» σε μικρό βαθμό αλλά προς το καλύτερο η 2K αργότερα. Όλες οι λαβές έχουν σωστό βάρος, το ίδιο και όταν τα σώματά τους συγκρούονται με το καναβάτσο, μόνο που τα reversals λειτουργούν με τον πονηρό τρόπο του «μαντεύω ποια κίνηση θα κάνει και ανάλογα με το animation πιέζω RT/R2”. Κανένα ρίσκο δε χρειαζόταν να παρθεί σε αυτόν τον τομέα από τη στιγμή που όλα δουλεύουν ρολόι και ο κόσμος έχει συνηθίσει σε αυτό το είδος χειρισμού.

Το πράγμα που με ενόχλησε αρκετά κατά την ενασχόλησή μου με τον τίτλο είναι πως παραμένουν κάποια σοβαρά προβλήματα στην ΑΙ. Αν ένα πράγμα θα έπρεπε λιγο φέτος να φροντίσει η 2Κ Sports θα ήταν αυτό. Δυστυχώς δεν το έκανε και εξαιτίας αυτου του φαινομένου παρατήρησα αρκετές φορές τον αντίπαλό μου να κολλάει, να μένει άπραγος, καταστρέφοντας έτσι το ρυθμό του αγώνα. Συν το ότι σαν ΑΙ παίζει εντελώς βρώμικα και με την πρώτη ευκαιρία θα εκμεταλλευτεί το δυσπρόσιτο μηχανισμό των pins. Κατά τα άλλα, εκεί που δεν χρειάζεται ανάλυση είναι στην τεράστια ποικιλία περιεχομένου που συνεχίζει να ενσωματώνει το WWE 2K15. Από τα πληθώρα είδη των matches (υπάρχουν ακόμη τα Inferno και Ambulance matches) μέχρι τις πραγματικά αμέτρητες επιλογές παραμετροποίησεις ενός custom χαρακτήρα, το WWE 2K15 είναι υπόδειγμα για άλλους αθλητικούς τίτλους στον τομέα αυτό, καθώς δεν έχει κάνει κανέναν απολύτως «last-gen» συμβιβασμό.

Και για να χρυσώσει το χάπι της last-gen έκδοσης, όπου δόθηκε λιγότερη προσοχή, προστέθηκε ένα αποκλειστικό mode. Ο λόγος για το Who Got NXT mode που αποτελεί μια πιστή αναπαράσταση του, κατ’ εμέ, πιο ενδιαφέροντος show του WWE μετά το RAW. Έχοντας μια δομή παρόμοια με τα παλιότερα Road to Wrestlemania, μπορείτε να αποκτήσετε τον έλεγχο ενός εκ των πέντε playable ανερχόμενων ταλέντων και να φτάσετε να γίνετε το επόμενο μεγάλο αστέρι του WWE. Πολύ τίμια προσθήκη για αυτούς που επέλεξαν τη last-gen έκδοση και προσθέτει αρκετούς πόντους στην εμπειρία. Τουλάχιστον, το βρήκα πολύ πιο φρέσκο, δεδομένου της φύσης του NXT mode σε σχέση με το 2K Showcase που αποτελεί το κυρίως story mode.

Αυτό αντίθετα, αν και έχει μόνο δυο μεγάλα rivalries από την πρόσφατη ιστορία του promotion, μοιάζει σαν αναμασημένο φαγητό. Έμοιαζε σαν να έπαιζα ένα παρατεταμένο και πιο ενδελεχές Road To Wrestlemania mode και τίποτα παραπάνω. Σίγουρα πέρασα καλά όταν ζούσα ξανά ιστορικές στιγμές όπως την προδοσία του Triple H στον Shawn Michaels και την πιο πρόσφατη επανάσταση του μοναδικού CM Punk στο “posterboy” του WWE τον John Cena, όμως πέρα από αυτό υπήρχε ένα απέραντο κενό και δεν έβρισκα κάποιον σοβαρότερο λόγο ή πρόκληση για να το συνεχίσω, πέρα από την αίγλη του «good o’l times». Δε θα το έλεγα ρηχό mode μιας και η εστίαση που κάνει σε αυτές τις αντιπαλότητες είναι φοβερή και αναπαρίστανται στο έπακρο, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν όλα τα αντίστοιχα τηλεοπτικά πλάνα για να δώσουν την έξτρα αυθεντικότητα, απλά εγώ δε βρήκα κάτι το ουσιώδες ή μια αλλαγή στη φόρμουλα αυτού του story mode.

Από εκεί πέρα δε βρήκα επίσης κάτι που να είναι άξιο αναφοράς στον τεχνικό τομέα και αναφέρομαι κυρίως στα γραφικά. Όλα παραμένουν ίδια και απαράλλακτα, με σταθερό καρέ και “κοφτερή” ανάλυση στα 720p χωρίς ίχνος aliasing, εκτός κάποιων βελτιώσεων σε ορισμένα μοντέλα παλαιστών που δείχνουν πιο όμοια με τα αντίστοιχα στην πραγματικότητα. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι κακό. Ήδη το WWE 2K14 είχε έναν πολύ υποφερτό οπτικό τομέα και σε αυτό το σημείο δε μπορούν να αλλάξουν και πολλά, καθώς βρισκόμαστε στο τέλος της γενιάς και η προσοχή του development στρέφεται εξ’ ολοκλήρου στα PS4 και Xbox One.

Εκεί που πραγματικά έγινε τρομερή και λεπτομερέστατη δουλειά είναι στον τομέα του σχολιασμού και φαίνεται ότι οι 30+ ώρες που ξόδεψαν έκαστος οι Michael Cole και Jerry The King Lawler, απέδωσαν ένα αποτέλεσμα αντάξιο του τηλεοπτικού προγράμματος. Ελάχιστες ήταν οι στιγμές που άκουσα να επαναλαμβάνονται οι κλασικές ατάκες όπως “Vintage John Cena” από τον Michael Cole, όμως αυτές είναι κλισέ ατάκες που ως fan του WWE θέλω να τις ακούω. Υπήρξαν ολόκληρες συζητήσεις στο τραπέζι των σχολιαστών, οι οποίοι κατέγραφαν κάθε κίνηση στο ring, αποτύπωναν τον παλμό του γηπέδου και μου έδιναν την εντύπωση πως έβλεπα σε ζωντανή μετάδοση το πρόγραμμα του WWE.

Πραγματικά kudos για τη δουλειά της 2K σε αυτόν τον τομέα. Μια ευχάριστη νότα έδωσε επίσης το licensed soundtrack που υπάρχει στο WWE 2K15 και περιέχει τραγούδια από γνωστούς καλλιτέχνες και όλα τα φάσματα της μουσικής από Knife Party και Flo Rida μέχρι Royal Blood και Avenged Sevenfold. Τέλος, το online κομμάτι κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με αυτά του WWE 2K14. Έχει αμέτρητα modes να παίξει κανείς, δίνει άλλες τόσες επιλογές και παραμετροποιήσεις των match, τα lobbies του επίσης απροβλημάτιστα, όμως φέρει την ίδια παιδική αρρώστια που ταλανίζει τη σειρά εδώ και χρόνια και αναφέρομαι στο θέμα του lag.