Η ανθρωπότητα αλλάζει. Εδώ και χρόνια έχουμε αρχίσει να διαισθανόμαστε ότι «κάτι» έρχεται, κάτι διαφορετικό, κάτι αμετάκλητο. Οι ειδικοί προειδοποιούν, πως πίσω από τους προφανείς κινδύνους που απειλούν το ανθρώπινο γένος (πυρηνικά, φυσικές καταστροφές, πανδημίες κ.α.), υπάρχει κάτι που εξελίσσεται ραγδαία και πως όλα δείχνουν ότι κάποια στιγμή θα είναι ανεξέλεγκτο. Η τεχνητή νοημοσύνη και τα ρομπότ είναι, σύμφωνα και κορυφαίους επιστήμονες και ισχυρές προσωπικότητες του σήμερα, ίσως η πιο άμεση απειλή για τον άνθρωπο. Όσο θα μας βοηθήσει να «λύσουμε» μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σαν είδος, άλλο τόσο -λένε- θα μας οδηγήσει προς μία κατάσταση που θα μας θέσει…«δευτερεύοντες». Δεν είμαι ειδικός για να το αναλύσω ή να το κριτικάρω όλο αυτό, ούτε τα γράφω όλα αυτά για να τρομοκρατήσω. Ωστόσο, νιώθω κι εγώ πως έρχονται παράξενες μέρες και προβληματίζομαι, όπως σχεδόν όλοι, για τα χρόνια που ακολουθούν. Σε μία τέτοια ψυχοσύνθεση με βρήκε και με άγγιξε το Stray, ένα παιχνίδι που φωνάζει για όλα αυτά, χωρίς να βγάλει ούτε λέξη από το στόμα του.
Ο τίτλος του μικρού γαλλικού στούντιο ονόματι Blue Twelve, ξεχώρισε κατά την αποκάλυψή του πριν καιρό για ένα και μόνο στοιχείο: ο παίκτης παίρνει το ρόλο μιας γάτας. Φαινόταν εξ’ αρχής ενδιαφέρον το concept, αλλά σε καμία περίπτωση δεν προμήνυε αυτό που εν τέλει παραδίδει. Πρόκειται για ένα ασύλληπτα καλοφτιαγμένο παιχνίδι που έχει πολλά να πει και τα λέει μέσα από ένα απλό, αθώο νιαούρισμα…
Στο Stray, λοιπόν, ο παίκτης είναι μια γάτα. Όχι απλά μία φιγούρα που μοιάζει ή φέρεται σαν αιλουροειδές, αλλά μια γάτα που περπατάει, τρέχει, αντιδράει και σκέφτεται όπως στην πραγματικότητα. Δεν μιλάει, δεν κάνει μάχες, δεν έχει μαγικές ικανότητες. Είναι απλά μια γάτα…
Το παιχνίδι λαμβάνει χώρα σε μια πόλη του μέλλοντος η οποία βρίσκεται σε αποσύνθεση. Οι άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί και πλέον σε αυτήν την σκοτεινή και μελαγχολική cybercity κατοικούν ρομπότ τα οποία μιμούνται τις ζωές των ανθρώπων, αλλά έχουν απόλυτη συνείδηση για την ύπαρξή τους. Σκοπός του παίκτη είναι να ανακαλύψει τα μυστικά της πόλης, να ξεθάψει την ιστορία και τα γεγονότα που έφεραν τον πλανήτη σε αυτήν την κατάσταση και εν τέλει, να βγει στον έξω κόσμο. Σε αυτό το ταξίδι, συνοδοιπόρος της γάτας είναι ένα μικροσκοπικό drone ονόματι “B-12”, το οποίο είναι ικανό να αλληλοεπιδρά με τα ρομπότ και ταυτόχρονα να μεταφέρει σε εικόνα αυτά που του λένε.
Παρόλο που το παιχνίδι είναι εξαιρετικά φειδωλό, με έναν τρόπο που μοιάζει πολύ στην προσέγγιση των τίτλων της Playdead (Limbo, Inside), έχει έναν χαρισματικό λόγο που φωνάζει βουβά τα μηνύματα που θέλει να περάσει. Η κριτική στον άνθρωπο, στη ματαιοδοξία του και τους λόγους που αυτοκαταστράφηκε, είναι εμφανής καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας, είτε αυτό είναι μέσα από περιγραφές και επιγραφές, είτε μέσω ξεχασμένων graffiti και σημειώσεων που βρίσκονται διάσπαρτα στην πόλη. Η πλοκή, οι συγκινήσεις, οι ανατροπές και οι αποκαλύψεις είναι ένα από τα δυνατά σημεία του Stray και θαρρώ πως δε θα αφήσουν κανέναν ατάραχο.
Οι επικλήσεις στο συναίσθημα και τα πιεσμένα δακρύβρεχτα σκηνικά λάμπουν δια της απουσίας τους, κάτι που δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία σε αυτό που επιθυμεί να επικοινωνήσει ο τίτλος και, μέσω αυτού, οι δημιουργοί του. Το Stray είναι ένα παιχνίδι που αγγίζει έντονα, χωρίς να το επιδιώκει, μιας και κάθε του σπιθαμή, κάθε του δευτερόλεπτο, έχει λόγο ύπαρξης. Είναι ένα έξυπνο, σκεπτόμενο, σύγχρονο βιντεοπαιχνίδι.
Όσον αφορά το gameplay, θεωρώ πως το γαλλικό στούντιο είχε μία σπουδαία πρόκληση: να κάνει ενδιαφέρον και απολαυστικό ένα παιχνίδι όπου ο παίκτης χειρίζεται μια γάτα που δε μπορεί να κάνει μάχες, δεν έχει όπλα και δεν έχει καμία απολύτως υπερφυσική ικανότητα. Η περιήγηση μέσα στην πόλη είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, μιας και μπαίνουμε για τα καλά στη λογική ενός αιλουροειδούς. Από air-condition σε air-condition, από ταράτσα σε ταράτσα και από τέντα σε τέντα, η μετακίνηση από το ένα σημείο στο άλλο είναι απλή και απολαυστική, αλλά χωρίς καμία έκπληξη.
Αν και σε γενικές γραμμές, μιλάμε για μία γραμμική κατεύθυνση, το Stray έχει μια open-world δομή που χαρίζει μια υποτυπώδης αίσθηση ελευθερίας και εξερεύνησης. Στην εξάωρη ενασχόλησή μου με το παιχνίδι, επισκέφτηκα εγκαταλελειμμένα διαμερίσματα και αποθήκες, μπαρ γεμάτα με ρομπότ, επικίνδυνους υπονόμους και απαγορευμένα εργοστάσια. Μέσα σε όλα αυτά, είχα ένα κύριο objective, ωστόσο, υπήρχαν και μερικές ενδιαφέρουσες δευτερεύουσες αποστολές που άφησαν και αυτές τις πινελιές τους στο τελικό αποτέλεσμα.
Στην πόλη, εκτός από τις μονοδιάστατες κουβέντες με τα ρομπότ, τα οποία πολλές φορές δίνουν στον παίκτη στοιχεία για να προχωρήσει στο επόμενο objective, υπάρχουν κίνδυνοι οι οποίοι δημιουργούν, τόσο σκηνικά έντονου κυνηγητού, όσο και stealth set pieces. Επιπροσθέτως, η πρωταγωνίστρια γάτα, με τη βοήθεια του drone, θα κληθούν να λύσουν ουκ ολίγες φορές μερικούς έξυπνους γρίφους που βασίζονται, είτε στην παρατηρητικότητα του παίκτη, είτε είναι physics based.
Αν και όλα τα παραπάνω είναι απολαυστικά και καλοστημένα, θα ήθελα να υπήρχε περισσότερη πρόκληση και αυτό είναι το μοναδικό μου παράπονο από το παιχνίδι. Το Stray είναι εύκολο και πολλές φορές κάνει έντονα εμφανές αυτό που πρέπει να ακολουθήσεις. Από ένα τόσο έξυπνα λακωνικό και καλοφτιαγμένο παιχνίδι, θα περίμενα να με ζορίσει λιγάκι παραπάνω.
Αν υπάρχει ένα πράγμα που λάτρεψα στο Stray, αυτό είναι ο σχεδιασμός και το art direction του. Καταρχάς, έχουμε να κάνουμε με μία λεπτομερώς δοσμένη sci-fi, δυστοπική, μεγαλούπολη, που τα φώτα από τις νέον επιγραφές «χορεύουν» με τα λιμνάζοντα νερά της βροχής στους δρόμους, δημιουργώντας την πιο γλυκιά “Blade Runner” εμπειρία που είχα εδώ και καιρό. Όλο το sci-fi «έπος» που ξετυλίγεται σε αυτόν τον τίτλο οπτικά, θα δημιουργήσει…ονειρώξεις στους λάτρεις του είδους. Εκτιμώ, όμως, όταν οι δημιουργοί τοποθετούν τις ιδέες τους στους κόσμους των παιχνιδιών τους, χωρίς να έχουν ως γνώμονα τον εντυπωσιασμό του παίκτη, αλλά γιατί υπηρετούν την αρχική ιδέα, το βασικό όραμα, τη ψυχή του δημιουργήματός τους και το Stray διέπεται από τέτοια αξιοπρέπεια.
Όλο αυτό το υπέροχο σύνολο, ντύνεται από την «παλιά» Unreal Engine 4, που όμως σερβίρει ένα οπτικοακουστικό τομέα, που βάζει τα γυαλιά σε «τεράστια next-gen AAA παιχνίδια» του 2022. Από τους εξαιρετικούς φωτισμούς και τα υπέροχα textures, μέχρι τα ρεαλιστικά physics και animations, το Stray σε καμία περίπτωση δε δίνει την εντύπωση πως ήρθε από τα «χέρια» ενός μικρού ανεξάρτητου στούντιο. Στο ίδιο μήκος κύματος και πιστό στις sci-fi προδιαγραφές του, εκπέμπει και ο ήχος στον τίτλο, με ένα 3D audio στο PS5 -όπου και το βίωσα- για…φίλημα! Η μουσική, την οποία επιμελείται o Yann Van Der Cruyssen, έχει μια ιδιαίτερη κρούστα και δίνει μια ξεχωριστή άποψη, με αισθητικές synthwave, cyberpunk και dark ambient μελωδίες.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.