Αν και η Capcom συνηθίζει να βασίζεται στα γνωστά και εδραιωμένα IPs της, όπως τα Resident Evil, Monster Hunter και Street Fighter, μερικές φορές αποκλίνει από το μονοπάτι αυτό με διάφορα πειράματα. Ένα τέτοιο πείραμα ήταν το Dragon's Dogma του 2012, το οποίο αποδείχθηκε άκρως επιτυχημένο, αφού το IP κατάφερε να ενταχθεί στην λίστα με τα δέκα εμπορικότερα της εταιρίας, μετρώντας 8.4 εκατομμύρια πωλήσεις μέχρι σήμερα. Director του project ήταν ο Hideaki Itsuno, ο βετεράνος που βρίσκεται πίσω από όλα σχεδόν τα Devil May Cry παιχνίδια, ο οποίος κουβαλούσε την ιδέα από το μακρινό 2000!
Παρόλο που είχα ακούσει αρκετές φορές γι’ αυτό, ποτέ δεν είχα ασχοληθεί με το αρχικό Dragon’s Dogma, το οποίο με τα χρόνια έγινε κάτι σαν cult classic χάρη στο word of mouth της κοινότητας. Ανεξαρτήτως όμως, το sequel είχε καταφέρει να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον, αφού σε όλα τα trailers που έτυχε να δω έμοιαζε πραγματικά εντυπωσιακό. Σε περίπτωση που είστε σαν και μένα, δεν χρειάζεται να σας αγχώνει η ενασχόληση με το αρχικό παιχνίδι πάντως. Η εξοικείωση με το σύμπαν και τους όρους σίγουρα δε βλάπτει, αλλά οι δύο ιστορίες είναι αυτόνομες και κατευθείαν μπόρεσα να μπω στο κλίμα. Το παιχνίδι εξηγεί τα πάντα άμεσα και επιτυχημένα, οπότε είναι φιλόξενο για όλους, παλιούς και νέους.
Ξεκινώντας, λοιπόν, με την ιστορία, ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο του λεγόμενου "Arisen". Είναι κατά κάποιον τρόπο ο εκλεκτός ήρωας και ηγέτης των βασιλείων, ο οποίος σημαδεύεται από έναν δράκο. Στο κόσμο όμως μπορεί να υπάρχει μόνο ένας Arisen και ο θρόνος είναι ήδη πιασμένος! Κάπως έτσι ξεκινάει ένα ταξίδι ανατροπής για να αποκαλύψουμε την πλεκτάνη που έχει στηθεί και μας στερεί αυτό που μας ανήκει. Όλα αυτά γίνονται στο παρασκήνιο της γεωπολιτικής σύγκρουσης των δύο βασικών βασιλειών, οπότε τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο.
Υπάρχει άφθονη πολιτική ίντριγκα και οι περισσότεροι χαρακτήρες που απαρτίζουν την αφήγηση είναι καλογραμμένοι. Το σενάριο είναι κάπως προβλέψιμο βέβαια, αλλά δε λείπουν οι ενδιαφέρουσες ανατροπές σε αρκετά σημεία που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Θα έλεγα πως και το pacing είναι σε γενικές γραμμές καλό, με σημαντικά γεγονότα να συμβαίνουν τακτικά. Βέβαια, συνάντησα ένα απότομο φρένο στο main story που χάλασε λίγο αυτή τη ροή, ζητώντας μου κάποια στιγμή να μαζέψω αντικείμενα που ήταν αρκετά δύσκολο να αποκτηθούν, αλλά σε γενικές γραμμές δηλώνω ικανοποιημένος.
Περνάω στο gameplay, όπου και εντοπίζεται όλη η μαγεία του Dragon’s Dogma 2. Τολμώ να πω ότι έμεινα έκπληκτος σε πολλά σημεία με τους μηχανισμούς που ενσωματώνει το παιχνίδι. Πολλά από αυτά τα στοιχεία τα γνωρίζουν ήδη όσοι είχαν ασχοληθεί με το πρώτο κεφάλαιο, αλλά εγώ ως νεοεισερχόμενος στον κόσμο της Capcom, δεν περίμενα κάτι τόσο…hardcore! Το Dragon’s Dogma 2 είναι ένα πραγματικά παλιάς κοπής, σκληροπυρηνικό RPG που δε συγχωρεί και πολλά λάθη και δε δίνει σχεδόν καμία απολύτως βοήθεια. Ο παίκτης πρέπει να έχει διαρκώς τα μάτια και τα αυτιά του ανοιχτά, αλλιώς ολόκληρα quests μέχρι και βασικά συστήματα, όπως το fast travel, μπορεί να παραληφθούν!
Ναι, καλά διαβάσατε. Θα σας αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το fast travel στον κόσμο δεν γίνεται ελευθέρα. Υπάρχουν ελάχιστα σημεία όπου βρίσκονται κάποιοι ειδικοί κρύσταλλοι. Για να ταξιδέψει ο παίκτης σε αυτούς χρειάζεται να δαπανήσει τα πολύ ακριβά Ferrystone και πρέπει πρώτα να βρει τον κρύσταλλο εντελώς οργανικά, αφού δεν υπάρχει καμία σήμανση στον χάρτη. Εγώ την πρώτη φορά τον προσπέρασα και αντιλήφθηκα ότι υπάρχει ο μηχανισμός αυτός πολλές ώρες μετά! Ο δεύτερος τρόπος γρήγορου ταξιδιού είναι μέσα από άμαξες που πρέπει να πληρώσεις. Και αυτές λειτουργούν όμως οργανικά. Για παράδειγμα, μπορεί καθώς ταξιδεύεις να σταματήσεις στη μέση του πουθενά επειδή επιτέθηκαν στην άμαξα ληστές! Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι πως κάθε ταξίδι στο Dragon’s Dogma 2 ήταν και μια περιπέτεια. Τις περισσότερες διαδρομές τις έκανα με τα πόδια, λοιπόν, και δεν μπορώ να πω ότι με ενόχλησε ιδιαίτερα, την ώρα που σε άλλα open world παιχνίδια αυτό καταντά αγκαρία. Το παιχνίδι είναι δομημένο έτσι ώστε πραγματικά να σε βάζει στον κόσμο του, μεγιστοποιώντας το immersion. Σε ένα άλλο ταξίδι ας πούμε βρήκα ένα δράκο να σκορπάει τον τρόμο σε μια κοντινή περιοχή που πριν λίγο είχα επισκεφτεί!
Το δεύτερο παράδειγμα που θέλω να αναφέρω έχει να κάνει με τους NPCs. Αυτό το ο καθένας έχει τη δική του ρουτίνα το έχουμε ακούσει πολλές φορές, αλλά στο Dragon’s Dogma 2 ήταν από τις λίγες φορές που το ένιωσα στο πετσί μου. Για αρκετά quests χρειάστηκε να παρακολουθήσω τους NPCs. Ας πούμε σε ένα side quest έπρεπε να ανακαλύψω το σκοτεινό μυστικό μιας νοσοκόμας που σκότωνε αρρώστους και έτσι την παρακολούθησα τη νύχτα στην πόλη για να δω με ποιόν έχει πάρε-δώσε.
Ο χρόνος και ειδικότερα ο κύκλος ημέρας-νύχτας είναι καθοριστικής σημασίας και πολλές φορές έπρεπε να τον διαχειριστώ κατάλληλα. Σε ένα άλλο quest μιλώντας με έναν εμπόρο μου ανέφερε πως αγνοείται ο εγγονός του και δεν ξέρει τι να κάνει. Το παιχνίδι δεν μου έδωσε κανένα άλλο στοιχείο! Μόνος μου έπρεπε να μιλήσω με τους NPCs στην πόλη για να δω αν ξέρουν κάτι και με βάση τα στοιχεία που μου έδωσαν να ψάξω να τον σώσω. Το quest δεν ήταν σημειωμένο στο χάρτη. Εννοώ πως δεν υπήρχε ούτε θαυμαστικό για να μιλήσω με τον NPC εξ αρχής, ούτε βελάκι για το που να πάω. Το βρήκα και το έλυσα εντελώς οργανικά. Μάλιστα, αν δεν ολοκλήρωνα το quest εγκαίρως, ο NPC θα πέθανε για πάντα! Δεν είναι σαν τα άλλα RPGs που απλά μαζεύεις μια λίστα με ατελείωτα side-quest και τα κάνει όποτε θες. Σε πολλά, ο χρόνος είναι καθοριστικός.
Και για να σας βάλω ακόμη περισσότερο στο κλίμα για το πόσο ιδιαίτερο, immersive και σκληροπυρηνικό RPG μιλάμε, ναι, όλοι οι NPCs μπορούν να πεθάνουν. Ακόμη και οι έμποροι και οι quest givers. Αλλά! Αν πεθάνει κάποιος NPC μπορείς να πας στο κοντινότερο νεκροτομείο και αν τον προλάβεις και δεν έχει θαφτεί στο νεκροταφείο, μπορείς να χρησιμοποιήσεις μαγεία για να τον αναστήσεις! Από τον χρόνο λοιπόν, μέχρι τους NPCs που δεν είναι άτρωτοι, το ταξίδι στον ανοιχτό κόσμο και τα quests που πρέπει να βρεις εντελώς μόνος, αντιλαμβάνεστε πως όλα τα συστήματα αυτά συνδυάζονται μαζί για να υφάνουν έναν μοναδικό ιστό. Δίνουν στο Dragon’s Dogma 2 μια αίσθηση που σπανίζει.
Το ίδιο ισχύει και για το σύστημα μάχης, το οποίο βρήκα εκπληκτικό! Εκεί που θα περιμένει κανείς ότι η Capcom θα αντιγράψει τα Souls, το Dragon’s Dogma 2 έρχεται να κάνει κάτι εντελώς δικό του και δεν έχει κάνει lock και roll (το roll υπάρχει μόνο σε ένα class). Οι μάχες βασίζονται κυρίως στα class του χαρακτήρα και στο πως έχει δομηθεί το party, κάνοντας την εμπειρία γνήσια RPG! Υπάρχουν πολλά διαφορετικά classes ή vocations καλύτερα όπως ονομάζονται εντός του τίτλου. Μπορείς να γίνεις δηλαδή μάγος, ιππότης, κλέφτης, τοξότης ή κάποιο από τα συνδυαστικά classes! Μου άρεσε πάρα πολύ ότι το παιχνίδι δεν σε κλειδώνει σε ένα από αυτά και ανά πάσα στιγμή μπορείς να αλλάξεις σε άλλο. Κάθε class αλλάζει εντελώς τις μάχες και τα αντικείμενα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Για παράδειγμα, πρακτικά δε μπορείς να παίξεις σαν μοναχικός τοξότης ή μάγος, αν δεν πάρεις στο party σου στρατιώτες που θα μπουν μπροστά για να διαχειριστούν τα πλήθη και να σου δώσουν την απόσταση.
Στο moment-to-moment gameplay οι μάχες είναι φανταστικές. Η αίσθηση είναι άκρως ικανοποιητική, υπάρχει πρόκληση, χρειάζεται έξυπνη διαχείριση των πόρων του inventory και των abilities σου. Ο Itsuno, όντας βετεράνος των Devil May Cry, πραγματικά έδειξε τη μαεστρία του. Ένα από τα στοιχεία που λάτρεψα είναι ότι στις μάχες υπάρχει και verticality. Τι εννοώ; Στα περισσότερα παιχνίδια που έρχεσαι αντιμέτωπος με τεράστιους εχθρούς, όπως τα τέρατα του Dragon’s Dogma 2 που είναι λες και βγήκαν από το Monster Hunter, απλά χτυπάς τα άκρα τους που βρίσκονται στο έδαφος. Αυτό δεν ισχύει και εδώ, αφού μπορείς να τα σκαρφαλώσεις σαν το Shadow of the Colossus και αν φτάσεις ας πούμε στο κεφάλι τους το damage είναι τεράστιο. Ομοίως αν το χτυπήσεις στα πόδια και τα σπρώξεις, μπορείς να τα ρίξεις στο έδαφος.
Μου έμεινε χαρακτηριστικά η μάχη μου με ένα δράκο που για να τον αποτελειώσω αποφάσισα να σκαρφαλώσω στην πλάτη του με ένα ability που έχω και με στέλνει στον αέρα. Έλα όμως που μετά από λίγα χτυπήματα ο δράκος ξεκίνησε να πετά και με πέταξε βίαια στο πάτωμα, σκοτώνοντάς με! Να αναφέρω σε αυτό το σημείο πως στην αδυσώπητη φύση του παιχνιδιού συγκαταλέγεται και το γεγονός πως υπάρχει μόνο ένα save! Αν κάνεις κάποιο μοιραίο λάθος μπορείς μόνο να γυρίσεις πίσω στην τελευταία φορά που κοιμήθηκες σε κάποιο inn. Οπότε ή χάνεις ώρες progress ή αποδέχεσαι το λάθος σου και παίζεις πιο προσεκτικά στη συνέχεια.
Υπάρχουν τόσα ακόμη μοναδικά στοιχεία που μπορώ να αναφέρω, όπως το pawn σύστημα. Πρόκειται για τους συντρόφους στο party σου που δεν είναι απλοί NPCs, αλλά κανονικοί χαρακτήρες άλλων παικτών που μισθώνεις! Ωστόσο, θεωρώ πως έχει αντιληφθεί τη φιλοσοφία και έτσι είναι καλύτερα να ανακαλύψετε τα περισσότερα από μόνοι σας. Πριν προχωρήσω στον τεχνικό τομέα να αναφέρω ένα μόνο παράπονο που αφορά τα παράπλευρα quests. Ενώ πολλά από αυτά με άφησαν ικανοποιημένο, εξιστορώντας ενδιαφέρουσες παράπλευρες ιστορίες, υπάρχουν και πολλά fetch quests του τύπου φέρε πέντε πετρούλες ή λουλουδάκια, τα οποία βρήκα αχρείαστα.
Στα των τεχνικών, λοιπόν. Η έκδοση που δοκίμασα είναι αυτή του PS5. Θα ξεκινήσω από τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Το Dragon’s Dogma 2 τρέχει με ξεκλείδωτο framerate που κυμαίνεται στα 30FPS. Δυστυχώς δεν υπάρχει η επιλογή για Performance Mode και σε πολλές περιπτώσεις συνάντησα αυξομειώσεις που χαλούσαν τη δράση. Είναι πολύ κρίμα, γιατί η RE Engine καταφέρνει και εδώ να δείξει τα δόντια της.
Η εικόνα του παιχνιδιού είναι πολύ καθαρή, κάτι που οφείλει και στο εξαιρετικό art direction. Ο κόσμος του που είναι εμπνευσμένος από τη μεσαιωνική μεσογειακή Ευρώπη και την Μέση Ανατολή έχει μερικά πραγματικά απίστευτα περιβάλλοντα που με έκαναν πολλές φορές να κοντοσταθώ για να τα απολαύσω. Ρεσιτάλ δίνουν και τα particle effects. Ειδικά τα εφέ των μαγικών spells είναι από τα καλύτερα που έχω δει σε παιχνίδι! Επίσης, δε μπορώ να μην αναφέρω πως το Dragon’s Dogma 2 έχει για κάποιο λόγο τα πιο ρεαλιστικά φαγητά που έχω δει ποτέ. Την πρώτη φορά που έκανα camp και έψησα κρέας στη φωτιά, απλά έπαθα σοκ με τα γραφικά.
Η μουσική του παιχνιδιού είναι άκρως επική ή ταξιδιάρικη ανάλογα την περίσταση, καταφέρνοντας να εξισώσει πολλές στιγμές της εμπειρίας.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.