Skull and Bones Review – Κάνοντας το συναρπαστικό…βαρετό

Συνήθως ξεκινάω τα reviews μου κάνοντας μια σύντομη ανασκόπηση στο γενικότερο πλαίσιο που περιβάλει ένα παιχνίδι. Στην περίπτωση του Skull and Bones, το ‘σύντομη’ δεν είναι αρκετό. Δίχως υπερβολή μπορούν να γραφτούν ολόκληρα αφιερώματα αποκλειστικά και μόνο για τα όσα προηγήθηκαν πριν κυκλοφορήσει. Θα κάνω παρόλα αυτά μια προσπάθεια.

Η ανάπτυξη του Skull and Bones ξεκίνησε το 2013, με το project να είναι αρχικά πακέτο επέκτασης του Assassin’s Creed IV: Black Flag. Ωστόσο, με τον καιρό μεταμορφώθηκε, αποκτώντας άλλα χαρακτηριστικά και περιεχόμενο, με την Ubisoft να το εξελίσσει σε ένα κανονικό standalone παιχνίδι. Η πρώτη φορά που το είδαμε ήταν στην E3 2017, ενώ στην παρουσίαση που ακολούθησε στην Ε3 2018, η Ubisoft είχε ανακοινώσει πως ο τίτλος πρόκειται να κυκλοφορήσει το 2019.

Τελικά, το 2019 ήρθε και έφυγε. Από τότε, το παιχνίδι πέρασε από χίλια κύματα και αφού καθυστέρησε τουλάχιστον 4 - 5 φορές, αλλάζοντας στο μεσοδιάστημα τρεις directors, κυκλοφόρησε φέτος το Φεβρουάριο, μετά από μια δεκαετία ανάπτυξης. Για να αντιληφθείτε πόσο πολύ άλλαξε το παιχνίδι, κάποτε το Skull and Bones προοριζόταν να έχει survival στοιχεία όπως το Rust! Πλέον, μετά βίας ο χαρακτήρας έχει κάτι να κάνει εκτός πλοίου. Η όλη κατεύθυνσή του project άλλαξε πολλές φορές, με διάφορα ρεπορτάζ να αποκαλύπτουν πως ταλαιπωρήθηκε από αντικρουόμενες ιδέες, ζητήματα διαχείρισης και έλλειψη σταθερής κατεύθυνσης. Μέχρι σήμερα ακούγεται πως έχει στοιχίσει στη Ubisoft πάνω από 200 εκατομμύρια δολάρια, με τον CEO του γαλλικού κολοσσού, Yves Guillemot, να χαρακτηρίζει μάλιστα το Skull and Bones ως ‘AAAA’ εμπειρία.

Με βεβαιότητα μπορώ να σας πω πως ο χαρακτηρισμός αυτός δεν είναι και τόσο εύστοχος. Το Skull and Bones, παρά τα χρόνια και τα τεράστια ποσά που δαπανήθηκαν για την παραγωγή του, σε σημεία μου θύμισε early access κυκλοφορία, αφού οι περισσότεροι μηχανισμοί του και το gameplay loop του είναι εξαιρετικά ρηχά. Προσωπικά θεωρώ πως το Assassin’s Creed IV: Black Flag είναι ένα πολύ καλύτερο πειρατικό παιχνίδι, προσφέροντας βασικά στοιχεία που λείπουν από το Skull and Bones. Και μιλάμε για ελλείψεις που είναι έντονες και άμεσα αισθητές.

Θα ξεκινήσω διευκρινίζοντας πως στο Skull and Bones ο κεντρικός πρωταγωνιστής είναι το πειρατικό πλοίο του παίκτη και όχι ο πειρατής που μπορεί να δημιουργήσει. Σκεφτείτε το σαν κάτι αντίστοιχo του World of Tanks, όπου ο χαρακτήρας είναι το άρμα μάχης. Τι σημαίνει αυτό; Ο πειρατής που καλείται ο κάθε παίκτης να δημιουργήσει στην εισαγωγή είναι διαθέσιμος μόνο σε ορισμένα outposts που μπορεί να παρκάρει το πλοίο. Εκεί, μπορεί μόνο να αλληλεπιδράσει με άλλους NPCs για να λάβει νέα quests ή να παραδώσει αυτά που ολοκληρώνει, καθώς και να αγοράσει και να πουλήσει πράγματα στους διάφορους merchants.

Το μόνο άλλο gameplay στοιχείο που συνάντησα στην ξηρά είναι η εύρεση θησαυρών που και αυτή είναι ρηχή, παρόλο που θεωρητικά αποτελεί βασικό στοιχείο της όλης πειρατικής θεματολογίας. Κάθε φορά που λαμβάνεις έναν χάρτη θησαυρού, το δύσκολο είναι να αντιστοιχίσεις ποιο νησάκι ή γωνιά γης είναι από τον κεντρικό σου χάρτη και έπειτα πρέπει να βρεις σε αυτό το outpost το σημείο με το μαρκαρισμένο σύμβολο. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος γρίφος ή μηχανισμός όπως έχουμε δει στο Sea of Thieves, οπότε ακόμη και απλά κόβοντας βόλτες στο outpost χωρίς σκέψη, κάποια στιγμή καταλήγεις στο σημείο που φωτίζει και όπου βρίσκεται ο θησαυρός.

Ναι, οι μάχες με σπαθιά και τουφέκια στην ξηρά που μπορεί να περιμένατε δεν υπάρχουν. Παρόλο που ήταν ένα βασικό στοιχείο του Black Flag, εδώ απουσιάζουν και μπορώ να πω πως είναι η βασικότερη σχεδιαστική αστοχία του παιχνιδιού. Αυτό σημαίνει παράλληλα πως δεν υπάρχει και boarding, δηλαδή έφοδο σε αντίπαλα πλοία. Αντιθέτως, το παιχνίδι παίζει ένα απλό έτοιμο cutscene και ανοίγει αμέσως το μενού του loot.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία του Skull and Bones. Το Α και το Ω είναι το loot, όλο το παιχνίδι περιστρέφεται γύρω από αυτό το grind. Προσπαθείς διαρκώς να ανέβεις ranks ολοκληρώνοντας αποστολές και βυθίζοντας πλοία, καθώς και να κάνεις καλύτερο το πλοίο σου συλλέγοντας loot που είναι είτε όπλα, είτε πόροι για να κατασκευάσεις όπλα. Μάλιστα, στη συνταγή έχουν ξεμείνει και κάποια survival στοιχεία, αφού μπορείς να κόψεις ξύλα και να σπάσει πέτρες για παράδειγμα, κάτι που γίνεται μόνο μέσα από το πλοίο, με ένα QTE mini-game.

Προσωπικά, αν και καταλαβαίνω πως η όλη λούπα των αναβαθμίσεων μπορεί να είναι εθιστική για παίκτες που αγαπούν τίτλους όπως για παράδειγμα το The Division, η δομή του παιχνιδιού δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Οι πρώτες ώρες είναι απίστευτα βαρετές και αυτό το αίσθημα δεν αλλάζει ακόμα και δέκα ώρες μετά. Η συντριπτική πλειοψηφία των quests που ολοκλήρωσα ήταν βαρετά fetch quests που απλά σε έβαζαν να βρεις ή να μεταφέρεις πράγματα, ενώ υπάρχουν και κάποια αποστολές που έπρεπε να πολεμήσεις με άλλα πλοία ή με βάσεις, όπου έρχονται κύματα πλοίων να τις υπερασπιστούν. Τα πράγματα θα ήταν κάπως καλύτερα αν υπήρχε λίγη πρόκληση στις μάχες, για να μπορέσει το παιχνίδι να κρατήσει το ενδιαφέρον του παίκτη μέσα στις βαρετές αυτές πρώτες ώρες.

Δεν θέλω βέβαια να είμαι άδικος. Το highlight της εμπειρίας μου με το Skull and Bones ήταν η πρώτη μάχη που ένιωσα πρόκληση, πρακτικά στην τελευταία αποστολή του βασικού questline του Scurlock. Ήταν μια φανταστική μάχη, στην μέση μια τεράστια καταιγίδας, όπου τεράστια κύματα μπορούσαν να αλλάξουν τα πάντα ανά πάσα στιγμή. Ενώ, λοιπόν, τριγύρω έπεφταν κεραυνοί, έπρεπε να τα βάλω με έναν ολόκληρο στόλο πλοίων, εκ των οποίων η ναυαρχίδα ήταν αρκετά levels πιο πάνω και κατά συνέπεια άκρως επικίνδυνη. Η μάχη κράτησε πολλά λεπτά και ήταν άκρως απολαυστική, ανεβάζοντας την αδρεναλίνη. Με έκανε να δω πως κάπου εκεί μέσα υπάρχει ένα ενδεχομένως συναρπαστικό παιχνίδι, που όμως είναι σκεπασμένο από ένα βαρετό, "grindy" live-service πέπλο που το αδικεί πολύ.

Να αναφέρω πως δεν υπάρχει πρακτικά κάποιο main quest. Οι λιγοστές αποστολές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως μέρους του ας πούμε κεντρικού campaign είναι και πάλι τυπικά fetch quest, συνοδευόμενα από cutscenes που απλά βλέπουμε τον πειρατή Scurlock που μας δίνει τα quests να μας μιλά από άλλη οπτική γωνία. Απογοητευμένος είμαι και από τη δομή του multiplayer που θα μπορούσε ενδεχομένως να σώσει αρκετά την παρτίδα. Την πρώτη φορά που συνάντησα άλλον παίκτη ξεκίνησα αμέσως να τον πυροβολώ, όπως θα έκανε δηλαδή και κάθε πειρατής που σέβεται τα μαύρα πανιά στο πλοίο του.

Σύντομα ωστόσο διαπίστωσα πως έκανα μηδενικό damage. Εν τέλει το Skull and Bones είναι κυρίως μια PvE εμπειρία. Το PvP υφίσταται μόνο σε συγκεκριμένα events που συμβαίνουν τυχαία στον κόσμο, ωστόσο όσες φορές και να προσπάθησα να συμμετάσχω, οι θάλασσες ήταν άδειες… Στην αντίπερα όχθη, το co-op είναι καλά δουλεμένο. Το δοκίμασα με άλλους δύο φίλους και όλα λειτούργησαν άψογα και σε cross-platform play, με το progress μεταξύ μας να συγχρονίζεται σωστά και τις μάχες να γίνονται πιο διασκεδαστικές.

Τεχνικά, το Skull and Bones είναι ένα παιχνίδι με πολλά σκαμπανεβάσματα. Υπάρχουν στιγμές που αν βοηθάνε και οι καιρικές συνθήκες δείχνει πολύ όμορφο, ενώ σε άλλες θεωρώ πως το Black Flag όπως το είχα παίξει στο PC ήταν ομορφότερο…