Marvel’s Avengers Review – Αυτό το «assemble» γιατί να κολλήσει «Destiny»;

Αυτή η φράση επαναλαμβάνεται αρκετές φορές στην πλοκή του Marvel’s Avengers και μου έμεινε στο μυαλό μετά τη δεύτερη-τρίτη φορά που την άκουσα, όταν είχε προχωρήσει το παιχνίδι. «Καλός δεν είναι κάτι που είσαι, αλλά καλό μπορείς να κάνεις» λέει η Kamala στον Bruce Banner και είναι μια φράση που με λίγα λόγια κρύβει και μια μεγάλη αλήθεια για το ίδιο το παιχνίδι. Δεν είναι τέλειο και σίγουρα δεν είναι επανάσταση, έχει ελαττώματα πολλά, όμως έχει και πράγματα που τα κάνει πολύ καλά. Επομένως, προσφέρει κάτι καλό, άσχετα από το ότι για να το κάνει σε παιδεύει κάπως. Προσωπικά σαν ένας που έχει παρακολουθήσει εκτενώς το MCU, η περίπτωση ενός σωστού, ΑΑΑ τίτλου με τους Avengers φάνταζε σαν όαση, ειδικά και μετά το εξαιρετικό Spider-Man της Insomniac Games.

Με την Square Enix να αναλαμβάνει την παραγωγή και τις Crystal Dynamics και Eidos Montreal στα γρανάζια της ανάπτυξης, θα έλεγε κανείς πως την λέξη περιπέτεια την έχουν όχι μόνο στο πετσί αλλά στο μεδούλι τους, μετά την τριλογία του Tomb Raider. Και πράγματι, την έχουν και καταφέρνουν να την παρουσιάσουν φοβερά ακόμη και αν τα θεμέλια που επέλεξαν να το κάνουν, δεν είναι ευνοϊκά. Τι πάει τελικά στραβά με τους Avengers εδώ; Με λίγα λόγια το να έχεις μια επική περιπέτεια που θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από τα comics με σκηνοθεσία επιπέδου Marvel Studios και να της κοτσάρεις μια άνοστη και ανέμπνευστη Destiny ραχοκοκαλιά είναι σαν να βάζεις αυτογκόλ στις όποιες προσπάθειες έχεις κάνει. Ωστόσο, καταλαβαίνω ότι έχει γίνει καθαρά για βιοποριστικούς λόγους, καθώς μια τέτοια παραγωγή δύσκολο να δικαιολογηθεί στα βιβλία της Square Enix εάν ήταν αυστηρώς single-player.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα λίγο από την αρχή. Πρωταγωνίστρια εδώ δεν είναι κανένας από τους μεγάλους και τρανούς Avengers. Αυτόν τον ρόλο γεμίζει η -πιθανώς άγνωστη σε κάποια μερίδα- Kamala Khan ή αλλιώς Ms. Marvel μια από τις πιο πρόσφατες ηρωΐδες που δημιούργησε η Marvel και η οποία στην ιστορία μας συναντάει τους Avengers ως μια fan τους. Βλέπετε, η εναρκτήρια σκηνή του παιχνιδιού, εκτός από άκρως εντυπωσιακή, θέλει και να αυτοσαρκαστεί και το κάνει με τον πιο κομψό τρόπο. Σαν μια σκηνή βγαλμένη από το The Boys του Amazon -όσοι το έχετε δει θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ-, αλλά στην πιο «κατάλληλη για όλους» βερσιόν του σαφώς «γιατί Marvel είσαι», οι Avengers παρουσιάζονται σαν ένα…τσίρκο Μεντράνο. Βγαίνουν φωτογραφίες με τους fans και διοργανώνουν events για να πουλήσουν comics και ζεστό merch στους ενδιαφερόμενους και όχι σαν κάποιους που προστατεύουν τη Γη από κάθε είδους απειλή.

Ίσως να είναι και μια εμβόλιμη επιλογή από τους δημιουργούς με σκοπό να θυμίσουν πως και οι αγαπημένοι μας ήρωες στα comics έχουν χάσει τον δρόμο τους στις μέρες που ζούμε και αντί για σύμβολα και πρότυπα για τα μικρά παιδιά, να έχουν μετατραπεί σε νομισματικά σύμβολα. Ένα τραγικό γεγονός συμβαίνει ανήμερα του εορταστικού κλίματος της A-Day και οι Avengers αναγκάζονται να διαλυθούν. Fast forward πέντε χρόνια μετά και η Kamala εξακολουθεί να είναι fan και να πιστεύει σε αυτούς, σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει άρδην και έχει αποχαρακτηρίσει τους Εκδικητές. Με έναν πολύ ποιητικό τρόπο, η Kamala γίνεται η κινητήριος δύναμη όλης της ιστορίας. Ξεκινάει μια περιπέτεια πέρα από κάθε φαντασία, σχεδόν βγαλμένη από τα φύλλα ενός απολαυστικού novel της Marvel, με τη δική της φιλοδοξία και όνειρο να χτίσει από τα συντρίμμια της διάλυσής τους, αυτούς που της πρόσφεραν ελπίδα σε όλη της την παιδική ηλικία.

Εδώ καλύτερα να σταματήσω τις λεπτομέρειες σχετικά με το campaign και να πω πως στις περίπου 20 ώρες που μου πήρε να το τελειώσω -κάνοντας και την απαραίτητη εξερεύνηση και τα sidequests που πεταγόντουσαν- ήταν μια κλασική, πέρα για πέρα Marvel, βγαλμένη από τα κινηματογραφικά κιτάπια του MCU και τη σκηνοθεσία ενός Favreau ή James Gunn, συναρπαστική περιπέτεια. Στα highlights της σκηνοθεσίας φυσικά συγκαταλέγω τη σκηνή όπου ο Iron Man εμφανίζεται με το επικό Flight of the Icarus των Iron Maiden. Το πώς η Kamala γίνεται η σπίθα για την αναπόφευκτη επανένωση των Avengers είναι μια ιστορία που ναι μεν έχει τα κλισέ της, όμως ήταν γλυκιά στην εκτέλεσή της.

Προσπάθησε να τα έχει όλα από άποψη συγκινήσεων, καταιγιστικής και υπέρμετρης blockbuster τύπου δράσης, γεμάτη καρδιοχτύπια, αλλά να βάλει και ψήγματα από δράμα ενηλικίωσης, με πολλά μοντέρνα στοιχεία αντιπροσώπευσης, τα οποία αποδίδονται εντελώς οργανικά.  Θα ήθελα έναν πιο ισχυρό κακό για το story, καθώς ο M.O.D.O.K. τελικά δεν στέκεται άξιος -όσο και αν περίμενα να λάμψει σαν villain- των περιστάσεων και μοιάζει περισσότερο σαν Β’ κατηγορίας villain που τον ανέβασαν στην Α’ χωρίς να μπορεί να υποστηρίξει το ρόλο του τόσο όσο θα το ήθελαν οι σεναριογράφοι. Ποτέ δε μαθαίνουμε άλλωστε γιατί από George Tarleton ξαφνικά όλοι αναφέρονται σε αυτόν ως MODOK. Χαμένη ευκαιρία αυτό το κομμάτι δυστυχώς.

Το υπόλοιπο ανσάμπλ των Captain America, Iron Man, Black Widow, Thor και Hulk αποτελεί την λεπτή ισορροπία που μπόρεσε και κράτησε σε όλους τους χαρακτήρες η Crystal Dynamics όσον αφορά τη συμμετοχή τους στο campaign. Όλοι έχουν τη στιγμή τους να λάμψουν και όλοι να δείξουν τα τραύματα που τους άφησε η A-day, σε σημείο που τα vibes θυμίζουν το πρώτο ζοφερό act του Avengers: Endgame- αφού παρακολουθούμε την αποσύνθεση, αλλά και την επανασύνδεσή τους κυρίως μέσα από το πρίσμα της δεσποινίδος Khan. Και λέω κυρίως, γιατί οι αποστολές που εστιάζουν πχ στον Hulk, την Black Widow αλλάζουν την οπτική και εστιάζουν σε αυτούς, έστω και αν γίνεται επιδερμικά. Στα εύσημα που παίρνει το campaign συγκαταλέγεται φυσικά και το all-star voice cast των Nolan North, Troy Baker, Laura Bailey, μεταξύ άλλων, το οποίο ανεβάζει το επίπεδο της κινηματογραφικότητάς του ψηλότερα.

Που χαλάνε όμως όλα αυτά; Πώς γίνεται να βάζεις αυτογκόλ σε ένα τόσο τίμιο campaign; Μα φυσικά το ντύνεις σαν “Destiny” και του δίνεις ένα όπλο στο χέρι. Για να σας εξηγήσω όσο πιο λιανά γίνεται, το Marvel’s Avengers είναι ένα κράμα από Destiny στην δομή του, παικτικά θυμίζει το God of War και οι σεκάνς και το όλο υπόβαθρο της περιπέτειας βασίζεται στο Uncharted. Μαντέψτε ποιο από τα τρία στοιχεία δεν πετυχαίνει ούτε στο ελάχιστο.

Ο κάθε Avenger έχει το δικό του skill tree, leveling, abilities και inventory σαν ένας..."guardian". Θα μπορούσε να έχει το βάθος ενός Destiny, αλλά όπως και αυτό, στο λανσάρισμά του δεν τα καταφέρνει. Εκεί τουλάχιστον υπήρχε και μια έμπνευση από πλευράς των developers στο θέμα του gear. Ακόμη και το The Division 2 με τον φαινομενικά βαρετό tactical εξοπλισμό του, πιο ενδιαφέρον ήταν. Επίσης, η όλη ιδέα του RPG inventory είναι τόσο ανέμπνευστη που δεν κολλάει καν στη φύση. Φανταστείτε να αλλάζετε θώρακα και χέρια στον Hulk για να γίνει δυνατότερος. Άντε στον Iron Man και σε όσους φοράνε κάποιου είδους εξοπλισμό ή θωράκιση να το καταλάβω. Στον Hulk γιατί να το κάνεις αυτό; Αφήστε δε που δεν υπάρχει καμία διαφοροποίηση ούτε κάποια μοναδικότητα στο όλο inventory και το user interface του -το λες και απλή αντιγραφή του Destiny- και το looting είναι από τα πιο μονότονα που έχω συναντήσει ποτέ -για να το θέσω όσο πιο κομψά μου επιτρέπει το κείμενο αυτό.  

Παικτικά επομένως, κάθε Avenger είναι και ένας διαφορετικός Guardian με τα υπέρ και τα κατά του στη μάχη. Υποτίθεται πως όλα παίζουν ρόλο στη μάχη, αλλά όταν ακόμα και η Black Widow -που είναι η πιο «θνητή» όλων- ανεβεί μερικά level μπορεί να γίνει ασταμάτητη, με τη σωστή χρήση των abilities της.

Αμελητέα διαφορά έχει ο Hulk, λοιπόν, σε σχέση με τον Captain America ή και την Widow στο τι αίσθηση σου αφήνουν στο χειριστήριο, αφού όλοι έχουν από ένα support, ένα attack και ένα special ability, ενώ και όλοι καταφέρνουν να έχουν ranged ability. Στον Hulk πχ το δικαιολογούν με την ρίψη βράχων, στην Romanoff με τα πιστολάκια της και στον Cap με την ασπίδα του. Αυτό που αλλάζει πρακτικά είναι το combat style του καθενός και η προτίμησή τους εναπόκειται επομένως στην εμφάνιση που θέλετε να έχει το ενίοτε χαοτικό του gameplay. Αυτό τελικά που κουράζει δεν είναι η αίσθηση του gameplay του, η οποία με απλά λόγια έχει στηθεί για να θυμίζει το God of War και δεν μπορεί να αγγίξει τα τόσο υψηλά επίπεδά του, όσο ο βαρετός και κοινότυπος σχεδιασμός των επιπέδων.

Θέλουν να είναι ανοιχτά σαν hubs, όπως οι κόσμοι του God of War, αλλά η αρχιτεκτονική, τα κτίρια κα τα τοπία επαναλαμβάνονται και ανακυκλώνονται σε επικίνδυνο βαθμό. Στα πάντα έχει μπει η ετικέτα της ΑΙΜ (ανταγωνιστική ομάδα) και άγιος ο θεός. Μηδενική φαντασία σε έναν κόσμο που θα έπρεπε να σφύζει από αυτήν. Επιπλέον, τα objectives των αποστολών περιορίζονται στα τυπικά των shared world/ MMOs όπως «κράτα αυτήν την περιοχή», ξεπάστρεψε τους τρεις αντιδραστήρες, ξεπάστρεψε «χ» αριθμό εχθρών μέχρι να ανοίξει η πόρτα. Και τα όποια bosses έχει βρίσκονται εκεί για να εξυπηρετήσουν περισσότερο την ιστορία και το “blockbuster” στοιχείο του πράγματος.

Το co-op του επίσης υπάρχει και προσφέρει διασκέδαση και εντυπωσιακές στιγμές, όταν τα abilities των Avengers συνδυάζονται και γίνεται «γης μαδιάμ» η πίστα, αλλά θα το ήθελα πολύ πιο ευέλικτο και να με άφηνε να αλλάξω on the fly τους χαρακτήρες. Αντίθετα, με κλειδώνει με την επιλογή που έκανα εξαρχής με αποτέλεσμα να μην μπορώ να ξεκλειδώσω συγκεκριμένες περιοχές, καθώς η ΑΙ δεν είναι τόσο λαμπρή να σπάσει μια πόρτα για να πάρω το loot από μέσα, αλλά με αναγκάζει να την επισκεφτώ ξανά. Φτηνό στοιχείο replayability και γενικά το περιεχόμενο που υπάρχει τώρα δεν δικαιολογεί το να ξοδέψει κανείς περισσότερες ώρες σε αυτό μετά την ολοκλήρωση του campaign.

Δηλαδή, το Avengers Initiative που είναι το multiplayer κομμάτι του, μοιάζει εντελώς κούφιο τη δεδομένη χρονική στιγμή. Μπορεί όμως να βελτιωθεί μελλοντικά; Όπως προ ανέφερα η Games as a Service φύση του, μπορεί να κλωτσάει στο αδύναμο σημείο όσα θέλει να κάνει με το campaign, ωστόσο αυτή μπορεί και να προσφέρει στο άμεσο μέλλον λόγους για να επιστρέψεις. Το είδαμε περίτρανα με το Destiny 2 και τα expansions του και δεν βλέπω το λόγο να μην μείνει πιστή στις υποσχέσεις της η Crystal Dynamics. Έρχεται άλλωστε το πρώτο story DLC με τον Hawkeye aka Clint Barton.  

Στο τεχνικό του κομμάτι είναι του ύψους και του βάθους, χωρίς μέση λύση και επειδή είχα την τύχη να το δοκιμάσω στο απλό PS4 και στο PS4 Pro είναι κυριολεκτικά η μέρα με τη νύχτα. Το κυριότερο πρόβλημα στην βερσιόν του PS4 δεν είναι ότι μπορεί να πέφτουν τα καρέ και να θολώνει η ανάλυση όταν γίνεται χαμός, γιατί το έχουμε δει και σε διάφορα ακόμη παρόμοια παιχνίδια, αλλά στο φαινόμενο του pop up των textures που εμφανίζεται μέχρι και στα cutscenes. Τόσο πολύ που έβγαζαν μάτια και με αποσπούσαν από τα όσα διαδραματίζονταν γιατί πχ δεν φόρτωνε καν η στολή του Iron Man μπροστά στην οθόνη και έβλεπα χρυσοκόκκινες θολές επιφάνειες. Αυτά τα σοβαρά προβλήματα ευτυχώς δεν υπάρχουν στην έκδοση του PS4 Pro, η οποία και κοφτερή στην ανάλυση είναι και σπανιότερα έβλεπα framedrops και τα πάντα ήταν ποιοτικότερα, είτε αυτά ήταν η λεπτομέρεια στο ύφασμα της στολής της Ms. Marvel ή ο περίτεχνος tactical εξοπλισμός του Cap στη στολή του.

Τα τοπία θα μπορούσαν να είναι πιο πλούσια σε ποικιλία, αλλά τουλάχιστον στα εργοστάσια και τα εργαστήρια της AIM, η φουτουριστική αρχιτεκτονική αποδίδεται με πιστότητα. Λάτρεψα το motion capture και γενικότερα τα εξαιρετικά animations είτε σε cutscenes είτε στη μάχη, μιας και δεν μπερδεύονταν κορμιά και χαρακτήρες μεταξύ τους. Ειδικά το motion capture στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών σε συνδυασμό με τους χολιγουντιανού επιπέδου voice actors προσέδωσαν ένα άκρως κινηματογραφικό αποτέλεσμα υψηλών προδιαγραφών. Επίσης, έχει δοθεί η δέουσα προσοχή στον ήχο με ένα τίμιο soundtrack -που θέλει μεν να είναι πομπώδες, αλλά όχι αξιομνημόνευτο- και ένα sound design που μόνο ως εκκωφαντικό μπορώ να το περιγράψω.