EA Sports UFC 4 Review – Είναι αυτό που είναι

Όσο περνούσαν οι μέρες μου με το UFC 4 άλλο τόσο αναρωτιόμουν γιατί να βγει ένα UFC 3 με μερικές gameplay αλλαγές, προσθήκες στο ρόστερ και παρουσίαση που δεν παραπέμπει σε MMA τίτλο αλλά περισσότερο σε FIFA Street (ή VOLTA όπως θέλετε πείτε το). Κάποιες φορές δεν μπορώ να χωνέψω περιπτώσεις που προσθέτουν χαρακτηριστικά ή βελτιώνουν πράγματα, χαλώντας κάτι που δούλευε ήδη και θα σας εξηγήσω στη συνέχεια τι εννοώ. Την σειρά παιχνιδιών του UFC την παρακολουθώ από τα Undisputed της THQ, που πρωτοκυκλοφόρησαν το 2009. Ναι, εκείνα τα παιχνίδια που προσπάθησαν αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν το φαινόμενο του button mashing, πέραν από το να προσφέρουν μια αυθεντική UFC εμπειρία στην παρουσίαση. Σίγουρα οι ελπίδες για μια σωστή αντιπροσώπευση αναπτερώθηκαν όταν η ΕΑ ανέλαβε το franchise στην τρέχουσα -τότε νέα- γενιά. Ένας νέος αέρας έπνεε πλέον με τα EA Sports UFC και αυτό ήταν ξεκάθαρο. Μέχρι που φτάσαμε στο UFC 3 του 2018 και το πιο τίμιο παιχνίδι του αθλήματος μέχρι σήμερα, σχεδόν σε όλους τους τομείς.

Δύο χρόνια μετά η ίδια ομάδα η EA Vancouver φέρνει το UFC 4 αλλά μέσα σε αυτό το διάστημα τι κατάφερε ουσιαστικά να κάνει; Η απάντηση κρύβεται κάπου ανάμεσα στο «τόσα όσα έπρεπε για να συντηρηθεί» και στο «όχι αρκετά πράγματα σε νευραλγικούς τομείς». Έχουμε δει ετήσιους αθλητικούς τίτλους να αλλάζουν σημαντικά από τη μια χρονιά στην επόμενη, με τις κατάλληλες προσθήκες, όμως στην προκειμένη αυτό ισχύει, όμως σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Για παράδειγμα δεν είδα κάποια σημαντική διαφορά στον τομέα του gameplay που αφορά τις κλωτσιές, τις γροθιές και γενικότερα, όσα συμβαίνουν με τους μαχητές σε όρθια στάση.

Ο παράγοντας που σου σκάει το «ΚΟ» από το πουθενά υφίσταται και είναι πιο εμφατικός από κάθε άλλη χρονιά χάρη σε μερικά νέα animations που προδίδουν καλύτερα το πότε πρέπει να ορμήσεις για να αποτελειώσεις τον αντίπαλο. Η ένταση και η «ουάου» αντίδραση που φέρνει ένα knockout είτε από αλλεπάλληλα χτυπήματα είτε από ένα ξαφνικό συγκαταλέγεται περίτρανα στις εθιστικές στιγμές του τίτλου. Η αίσθηση του να το πετύχεις αυτό, δουλεύοντας τα αδύναμα σημεία του αντιπάλου, δεν συγκρίνεται. Και το UFC 4 σε κάνει να νιώθεις στα χέρια σου όταν εξαρθρώνονται σαγόνια, όταν κολλάνε τα κουντεπιέ στα κρανία ή όταν πέφτει ξερός μετά από ένα τέλεια χρονισμένο dodge και uppercut ή αγκωνιά και βλέπεις σε slow motion στο replay το πρόσωπό του να παραμορφώνεται.

Παράπονα έχω όμως από το ότι όλον αυτόν τον καιρό δεν μπόρεσε η ομάδα ανάπτυξης να συγχρονίσει λίγο παραπάνω το gameplay. Είτε θες να ρίξεις ένα ντιρέκτ ή ένα combo χτυπημάτων υπάρχει μια καθυστέρηση, ένα input lag που αφαιρεί πολλούς πόντους από την αμεσότητα που θα έπρεπε να έχει αποκτήσει το UFC 4. Θα ήθελα να δω περισσότερη αμεσότητα στο όρθιο παιχνίδι, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με combo που παίζουν ρόλο στο να σπάσεις τα block. Χάνει την σπιρτάδα του από μόνο του δηλαδή, συν το γεγονός πως σε συνδυασμό με τον τεχνικό τομέα (motion blur σε μισώ) μου προκαλεί ζαλάδα κάθε φορά που γίνεται ένας χορός «ταυρομάχου» και ένα «ροντέο» γύρω από το οκτάγωνο για να πιάσεις τις κινήσεις του αντιπάλου -θα σας το εξηγήσω παρακάτω αναλυτικότερα.

Φιλόδοξες κινήσεις για να βελτιωθεί και να απλοποιηθεί έγιναν στο ground game και εκεί είναι που εντοπίζεις απευθείας μια σημαντική αλλαγή στον τρόπο που ξεδιπλώνεται αυτός ο…μπερδεμένος τομέας των MMA παιχνιδιών. Δεν αντιλέγω πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποτυπωθεί σε έναν gameplay μηχανισμό η μάχη στο έδαφος αλλά τόσα χρόνια μετά θα έπρεπε να βρουν μια φόρμουλα πιο κατανοητή. Μια που να είναι φυσικά και διασκεδαστική. Αν και προσπαθεί να βρει πατήματα και πράγματι κάπου τα βρίσκει, απομακρύνεται αρκετά από το simulation στοιχείο που θαρρώ πως θα έπρεπε να έχει.

Αυτό που πέτυχε διάνα είναι τα «mini-game” των submissions με ιδιαίτερη μνεία σε ότι κίνηση αφορά τα άκρα, ενώ λιγάκι abuse γίνεται -το συνάντησα στο online ειδικά- με τα chokes που εκεί το παιχνίδι μπορεί πολύ εύκολα να χαθεί. Για να μη φανώ αρνητικός, το ground game είναι πιο κατανοητό από ποτέ, δε χωράει αμφιβολία, ταυτόχρονα, δεν κατάφερε να βγάλει τη ρετσινιά του mashing των shoulder buttons σε σημείο που δεν το βοηθάνε και τα animations. Αφήνω μια ελπίδα πώς στο μελλοντικό UFC 5 στη νέα γενιά να βρεθεί μια χρυσή τομή.

Πολύ ψωμί έχει να δώσει το Career mode, που αντικατέστησε UFC Ultimate Team που απλώς δεν κόλλαγε να υπάρχει μιας και δεν είναι καν…ομαδικό άθλημα. Με απλά λόγια το Journey και το Career mode που έχετε γνωρίσει σε τίτλους όπως το FIFA μεταφέρεται σχεδόν αυτούσιο για τις μεικτές πολεμικές τέχνες και δεν είναι καθόλου κακό αυτό. Απεναντίας έχει βάθος, δεκάδες ώρες για να ξοδέψετε, υψηλή πρόκληση και φυσικά όλα τα τερτίπια που ακολουθούν τη ζωή ενός μαχητή του UFC εντός και εκτός οκταγώνου.

Αποτελείται, επομένως, από αρκετά στρώματα το career που αφορούν πρωτίστως τη δημιουργία του μαχητή σου μέσα από ένα λεπτομερέστατο Create-a-Fighter mode. Έπειτα από το θέμα της προπόνησης, της αυτοβελτίωσης και της φυσικής κατάστασης εκεί όπου το παιχνίδι και οι απαιτήσεις του UFC σε ωθούν να πρέπει να μένεις σε φόρμα -όχι και να πάθεις υπερκόπωση ή κάποιον τραυματισμό θέλει προσοχή- να προσέχεις τους σπόνσορές σου, όπως και με το ποιους θα τα έχεις καλά και με ποιους θα συγκρουστείς. Κανονικότατα θα κάνεις trash talking στα social media λοιπόν γιατί θα πρέπει να έχεις στο νου σου να ανεβάσεις το hype για τον αγώνα σου. Κάθε πράγμα που κάνεις εντός του οκταγώνου και των προπονήσεων, προσθέτει πόντους και ξεκλειδώνει κινήσεις για τον μαχητή σου, οι οποίες εκτείνονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των μεικτών πολεμικών τεχνών, είτε είναι για jiu-jitsu, wrestling, kickboxing και Muay-Thai. Προτείνω ανεπιφύλακτα να ασχοληθείτε απευθείας με αυτό το mode ειδικά για τους αρχάριους αφού θα μάθετε τα των ΜΜΑ από τη βάση.

Ακόμη, υπάρχει μια πλειάδα διαφορετικών modes που προσφέρει όπως τα Knockout Fights που διεξάγονται σε ένα dungeon, με παρουσίας που θυμίζει Mortal Kombat και health bar αντί για stamina. Στιλιστικά δεν στέκει καθόλου και ακόμα το βρίσκω «ξένο» με το υπόλοιπο ύφος του UFC 4, ωστόσο είναι εκεί προς τέρψη της ποικιλίας, οπότε είναι και θέμα του πώς το βλέπετε. Παραδόξως το online τμήμα του δούλευε σε τίμια επίπεδα όπως π.χ. του FIFA κα έτσι έβρισκα αμέσως παίκτες να παίξω και τα lobbies ήταν ζωντανά, προς έκπληξή μου.

Ρεαλιστικά να το δούμε, με την τρέχουσα γενιά να δύει και σε μερικούς μήνες να περιμένουμε τα PS5 και Xbox Series X, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν βελτιώσεις στον τεχνικό τομέα, τουλάχιστον που να είναι εμφανής η διαφορά. Μην περιμένετε πολλά και δεν χρειάζεται, αφού τα γραφικά του στέκουν. Τώρα εάν κάποιος μαχητής δεν έχει σκαναριστεί σωστά και τα μαλλιά του είναι κολλημένα στο κεφάλι σαν playmobile (Conor McGregor εσένα και το χτένισμά σου κοιτάω) θα σας ξενίσει και δικαιολογημένα.

Η προοδευτικότητα στο πως τα κορμιά και τα πρόσωπα φθείρονται από τα χτυπήματα παραμένει σε υψηλά επίπεδα και ειδικά στα replay θα δείτε κοψίματα, κοκκινίλες στα πλευρά και πρησμένα μάτια, με περισσότερη λεπτομέρεια. Αυτό φυσικά είναι και ένα οπτικό βοήθημα για να ξέρεις που βαδίζει ο μαχητής σου. Άπό το κομμάτι του ήχου θα ήθελα πιο πλούσιο soundtrack, ιδιαίτερα όταν η ΕΑ μας έχει καλομάθει σε άλλους αθλητικούς τίτλους της. Έφτασα σε σημείο να κλείνω τη playlist αφού έπαιζαν συνεχώς τα ίδια 4-5 licensed τραγούδια. Εδώ πρέπει να πω ότι η απουσία του Joe Rogan είναι αισθητή, και αυτό διότι είναι γνωστό το πόσο αντιπαθεί τη διαδικασία ηχογράφησης ενός παιχνιδιού αλλά και τα βιντεοπαιχνίδια γενικότερα. Τουλάχιστον προσπαθούν να κρατήσουν το επίπεδο της περιγραφής και του σχολιασμού ψηλά οι νέες προσθήκες των Daniel Cormier και Jon Anik.