Predator: Hunting Grounds Review - Όταν ο κυνηγός γίνεται θήραμα

Το Predator: Hunting Grounds είναι σίγουρα μια από τις πιο “αθόρυβες” κυκλοφορίες της Sony τον τελευταίο καιρό, αφού ο τίτλος δυστυχώς ή ευτυχώς δεν κατάφερε να ακουστεί ιδιαίτερα. Ενδεχομένως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν η κυκλοφορία του είχε συγχρονιστεί με την κινηματογραφική επιστροφή του franchise το 2018. Αδιαμφισβήτητα, όμως, η βασική κινητήριος δύναμη για την όποια δημοφιλία του παιχνιδιού είναι η νοσταλγία για τη λατρεμένη ταινία του 1987 με τον ζωντανό-θρύλο της ποπ κουλτούρας Arnold Schwarzenegger και τον Carl Weathers. Όσοι ασχολήθηκαν ή θα ασχοληθούν με το παιχνίδι για αυτό το λόγο δεν πιστεύω πως θα απογοητευτούν. Όλοι οι υπόλοιποι ωστόσο θα αντικρίσουν μια εμπειρία που το ‘self-destruct sequence’ ξεκινά πολύ νωρίς.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το Predator: Hunting Grounds είναι μια παραγωγή χρηματοδοτούμενη από την Sony Interactive Entertainment που έχει αναλάβει το ρόλο του publisher, με την IllFonic να έχει τα ηνία της ανάπτυξης. Πρόκειται για την ομάδα που μας χάρισε πρόσφατα το επιτυχημένο εμπορικά Friday the 13th: The Game και η οποία βρίσκεται, λοιπόν, σε γνώριμα νερά. Ο λόγος; Για άλλη μια φορά έχουμε να κάνουμε με ένα ασύμμετρο multiplayer παιχνίδι.

Πρόκειται για ένα genre που έχει απασχολήσει πολλά στούντιο στο παρελθόν, με το πιο πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα να είναι το Resident Evil: Resistance της Capcom. Βέβαια, συνειρμικά έρχονται στη μνήμη μου περισσότερες βροντερές αποτυχίες παρά success stories, όπως η πανωλεθρία του Evolve το 2015 και το Fable Legends που όχι απλώς δεν κατάφερε να κυκλοφορήσει, αλλά οδήγησε και στο κλείσιμο ολόκληρης της Lionhead.

Στην προκειμένη περίπτωση ένας παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο του Predator και τέσσερις παίκτες συνιστούν ένα Fireteam επίλεκτων στρατιωτών. Στόχος του ‘Κυνηγού’ είναι να βρει και να εξολοθρεύσει τους τέσσερις παίκτες. Στόχος της Fireteam είναι να ολοκληρώσει μια διαφορετική αποστολή σε κάθε αγώνα και έπειτα να φύγει από τη ζούγκλα. Δεν υπάρχει κάποιο campaign ή άλλο mode πέρα από τις 4v1 multiplayer αναμετρήσεις και ένα απλό tutorial που καλύπτει μόνο την πλευρά του Predator και δε μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει τίποτα για το Fireteam. Όσοι αναζητούν αυτή την πολυτέλεια θα πρέπει να διαβάσουν ένα κατεβατό στην ‘Extras’ επιλογή του μενού.

Η αίσθηση αυτή της παραμέλησης επεκτείνεται και στο gameplay της Fireteam. Έχουμε στον πυρήνα του ένα πολύ τυπικό First Person Shooter, το οποίο λειτουργεί σε γενικές γραμμές ομαλά χωρίς προβλήματα όσον αφορά τους μηχανισμούς αυτούς καθ’ αυτούς και με το shooting να έχει σχετικά ικανοποιητική αίσθηση. Μέχρι να ξεκινήσει το κυνηγητό με τον Predator καλούμαστε όπως ακριβώς και στις ταινίες να εξολοθρεύσουμε αμέτρητους στρατιώτες (NPCs) και να ολοκληρώσουμε την αποστολή για την οποία ήρθαμε εξ΄ αρχής στη ζούγκλα. Οι απλοί εχθροί είναι εκεί απλά για να ροκανίσουν το χρόνο μας, με εξαιρετικά απλή AI και σχεδόν ολόιδια μοντέλα χαρακτήρων. Η ίδια περιγραφή ταιριάζει και για τα objectives που καλούμαστε να ολοκληρώσουμε, αφού είναι σχεδόν όλα ακριβώς ίδια. Πήγαινε στο τάδε μέρος, πάτα το τετράγωνο για λίγα δευτερόλεπτα, φύγε από εκεί και πάτα λίγο ακόμη το τετράγωνο σε εκείνο το σημείο. Ξανά και ξανά και ξανά. Όπως αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, όλα αυτά βρίσκονται εκεί για να μας απασχολήσουν με κάποιον τρόπο, μέχρι να μας ανακαλύψει ο Predator και να αρχίσει το σόου! Τότε ομολογουμένως τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα.

Από την πλευρά της Fireteam έχουμε τρεις πιθανές εκβάσεις για κάθε μάτσ. Να ολοκληρώσουμε την αποστολή μας, χωρίς να μας σκοτώσει ο ‘Κυνηγός’ και να φύγουμε αλά GET TO DA CHOPPA. Να σκοτώσουμε τον Predator και να αυτοκαταστραφεί και τέλος να σκοτώσουμε τον Predator και να σταματήσουμε τη βόμβα αυτοκαταστροφής του για να πάρουμε μαζί μας το πτώμα του. Η πλειοψηφία των αγώνων που έπαιξα ως Fireteam τέλειωσε με το δεύτερο τρόπο, δηλαδή με την έκρηξη του Predator, ένα αποτέλεσμα που μπορώ να πως είναι κάπως ανιαρό και δεν ικανοποιεί. Γενικά είμαι άτομο που θέλει να ξέρει αν έχει χάσει ή αν έχει κερδίσει σε ένα multiplayer παιχνίδι και εδώ δεν υπάρχουν ξεκάθαρες συνθήκες ήττας-νίκης. Το ματς απλά τελειώνει άδοξα συνήθως.

Το ίδιο συμβαίνει και από την πλευρά του Predator, αφού ο μόνος ξεκάθαρος τρόπος να κερδίσεις είναι να εξολοθρεύσεις και τα τέσσερα μέλη της αντίπαλης ομάδας. Όταν το καταφέρνεις αυτό ωστόσο, η ικανοποίηση είναι απίστευτη. Γενικότερα αν και έχω και εδώ αρκετά παράπονα, μπορώ να πω πως όλη η διασκέδαση που εισέπραξα από το παιχνίδι προέρχεται από τους αγώνες που έπαιξα με τον Predator. Ο φόρος τιμής που έχει αποδοθεί στις ταινίες και ειδικότερα στην πρώτη είναι τρομερός.

Ο ‘Κυνηγός’ είναι ακριβώς έτσι όπως τον θυμάστε, τόσο οπτικά όσο και ηχητικά. Η θερμική του όραση έχει αποδοθεί άψογα, το cloaking που τον κάνει αόρατο επίσης. Σχεδόν αψεγάδιαστη και άκρως ικανοποιητική είναι και η κίνησή του στον χώρο. Με ένα μόνο κουμπί ενεργοποιείται το ‘Predakour’ και ο χαρακτήρας μας ξεκινά να σκαρφαλώνει και να προχωρά στα δέντρα απροβλημάτιστα. Από εμάς αρκεί απλά να υποδείξουμε την κατεύθυνση με τον μοχλό και η κίνηση είναι παιχνιδάκι. Αντίστοιχα, πιστά έχει αποδοθεί το healing, όλα τα όπλα και ο εξοπλισμός, από το laser που μπορούμε να πετάξουμε, μέχρι τα ‘μαχαίρια-νύχια’ που έχουμε στα χέρια μας και τον έξυπνο δίσκο που μπορούμε να ελέγξουμε. Όλα είναι όπως τα θυμάστε στις ταινίες, ενώ έχουν μεταφραστεί και με άκρως ικανοποιητικό τρόπο πάνω στο χειριστήριο. Αν υπάρχει ένας βασικός λόγος για να ασχοληθείτε με το παιχνίδι, αυτός είναι να παίξετε ως Predator.

Βέβαια, πρέπει να οπλιστείτε με υπομονή, καθώς οι ώρες αναμονής είναι απαράδεκτες. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η μικρή βάση παικτών ή κάποιο λάθος στον matchmaking κώδικα από την πλευρά της ομάδας ανάπτυξης. Για να παίξεις ως Predator χρειάζεται να περιμένεις πλέον περίπου δέκα λεπτά. Ναι, καλά διαβάσατε. Μάλιστα μου έτυχε μια φορά που χρειάστηκαν σχεδόν δεκαπέντε λεπτά υπομονής για να μπω στο πεδίο της μάχης. Δε νομίζω πως χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω γιατί αυτοί οι χρόνοι αναμονής είναι απαγορευτικοί, μιας και το θεωρώ αυτονόητο.

Ένα ακόμη αγκάθι που ήθελα να θίξω είναι αυτό του balance. Αναμενόμενα, από τη φύση του είναι κάτι αρκετά δύσκολο σε όλα τα παιχνίδια και όταν κάποια ομάδα τα καταφέρνει είναι βασικός παράγοντας «της μαγείας» ενός πραγματικά καλού τίτλου. Ωστόσο, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα σε ένα ασύμμετρο παιχνίδι, καθώς δεν μπορείς να δώσεις σε όλους τον ίδιο εξοπλισμό και να τους ρίξεις σε μια αρένα. Προσωπικά έχω την εντύπωση πως το παιχνίδι είναι άδικο για όλες τις πλευρές και εξηγούμαι. Όσες φορές επιχείρησα να παίξω μόνος μου από την πλευρά του Fireteam δε γνώρισα ιδιαίτερη επιτυχία, μιας και αν η ομάδα δεν συνεργαζόταν, ο Predator μας έπιανε έναν-έναν και μας έβαζε στη συλλογή του από κρανία. Όπως μπορείτε να φανταστείτε δεν είναι και πολύ δύσκολο να βρεις παίκτες που δε συνεργάζονται σε ένα multiplayer παιχνίδι. Από την άλλη όταν μπήκα με συντονισμένη ομάδα, συμπεριλαμβανομένων μερικών αγώνων που έπαιξα παρέα με έναν φίλο μου, ο ‘Κυνηγός’ έγινε τελικά το θήραμα. Αν και οι τέσσερις παίκτες είναι διαρκώς μαζί, ο Predator δεν έχει ουσιαστικές ελπίδες επιβίωσης όταν και τα τέσσερα όπλα τον στοχεύουν ταυτόχρονα.

Παίζοντας και σαν Predator αναμενόμενα τα περισσότερα ματς εξελίχθηκαν με τον ίδιο τρόπο. Ή εξαφάνιζα πανεύκολα τους παίκτες έναν-έναν ή με έκαναν σουρωτήρι σε δευτερόλεπτα. Εν τέλει το παιχνίδι εξαρτάται ίσως υπερβολικά από το skill των παικτών. Αν τύχεις απέναντι σε καλό Fireteam ή αν σε κυνηγά ένας καλός Predator δεν έχεις και πολλές ελπίδες και τα περισσότερα ματς δεν ικανοποιούν και τελειώνουν γρήγορα. Υπήρξαν βέβαια και μερικά ματς που και οι πέντε παίκτες ίσως κάναμε role-play ή ίσως ήμασταν σε πολύ αντίστοιχα επίπεδα skill και οι αγώνες ήταν άκρως απολαυστικοί. Το Hunting Grounds έχει αναλαμπές, κρύβει μέσα του ένα καλό παιχνίδι και έχει καταφέρει να πετύχει το δυσκολότερο, την αίσθηση του Predator. Ελπίζω τα μελλοντικά updates να διορθώσουν το balance και τα υπόλοιπα λάθη όσο είναι εφικτό.

Μιας και αναφέρθηκα στα μελλοντικά updates, θέλω να σταθώ και λίγο στο περιεχόμενο. Δυστυχώς το παιχνίδι δε θριαμβεύει ούτε σε αυτόν τον τομέα. Πέρα από το βασικό multiplayer mode που έρχεται με μερικούς δωρεάν χάρτες, δεν έχετε κάποιο άλλο για να αναλώσετε το χρόνο σας. Μπορείτε, ωστόσο, να κερδίσετε XP σκοτώνοντας και πραγματοποιώντας διάφορα in-game κατορθώματα (όπως kills), καθώς και να συλλέξετε χρήματα τόσο από το περιβάλλον όσο και ως ανταμοιβή στο τέλος κάθε ματς. Με αυτά μπορείτε να ξεκλειδώσετε νέα classes με διαφορετικά στατιστικά, εξοπλισμό, νέα όπλα και perks τόσο για τον Predator όσο και για τον στρατιώτη σας. Η σωστή διαχείριση των perks και του εξοπλισμού βοηθά αρκετά τον χαρακτήρα σας οπότε υπάρχει ένα κίνητρο για να συνεχίσετε να παίζετε.

Ομοίως, υπάρχουν επιλογές παραμετροποίησης και για την εμφάνιση τόσο του Predator όσο και του στρατιώτη σας, ωστόσο δεν μπορώ να πως έμεινα ικανοποιημένος ούτε από την ποικιλία ούτε από τη φαντασία των δημιουργών.

Να αναφέρω βέβαια πως για κάποιο λόγο υπάρχουν και loot boxes. Και είναι όντως περίεργο γιατί εκτός και αν έχω καταλάβει κάτι λάθος, δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις κανονικά χρήματα για να τα αγοράσεις. Αυτά προσφέρουν τα ίδια κοσμητικά αντικείμενα που μπορείτε να αγοράσετε και με τα χρήματα που κερδίσετε παίζοντας απλά μέσα από μια RNG κλήρωση με χρωματάκια και εφέ.

Το κακό εν τέλει με το περιεχόμενο είναι πως πέρα από το ξεκλείδωμα εξοπλισμού, δεν υπάρχει άλλος ουσιαστικός λόγος για να συνεχίσεις να παίζεις και εν τέλει μέσα σε δύο-τρείς ώρες νιώθεις πως τα έχεις δει και τα έχεις κάνει όλα, χωρίς να θες να επιστρέψεις στη ζούγκλα που σχεδίασε η IllFonic.

Για το τέλος άφησα τον τεχνικό τομέα. Η έκδοση που δοκίμασα είναι αυτή του PS4 Pro. Η απεικόνιση είναι αρκετά καθαρή, αν και μεγάλο αρνητικό είναι η απουσία HDR. Τα γραφικά είναι όμορφα αν και δεν εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα, με την πυκνή βλάστηση να είναι το δυνατό τους σημείο. Δυστυχώς υπάρχουν πτώσεις στα καρέ και bugs-glitches που μπορούν να αποβούν μοιραία σε ένα multiplayer παιχνίδι. Ελπίζω η κατάσταση να διορθωθεί με τα μελλοντικά updates και εδώ.