Trine 4: The Nightmare Prince Review | Μια περιπέτεια που ξαναγίνεται παραμύθι

Το Trine είναι ένα action adventure puzzle platformer, το οποίο δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Το παραμυθένιο εικαστικό που δημιούργησε η Frozenbyte, το συγκροτημένο του gameplay, με τα πανέξυπνα puzzle του και το τριπλό co-op κομμάτι του, ήταν στοιχεία τα οποία έκαναν τη σειρά να ξεχωρίσει, αποκτώντας περίοπτη θέση στην καρδιά των gamers. Το Trine 2 ήταν ωστόσο η καλύτερη στιγμή των Φιλανδών, καθώς πήρε όλα τα καλά στοιχεία του πρώτου, πηγαίνοντάς τα αρκετά σκαλιά παραπάνω, μόνο και μόνο για να έρθει το 2015 το μετριότατο Trine 3, γκρεμίζοντας ότι είχε επιτευχθεί στο παρελθόν.

Βασικός παράγοντας γι’ αυτή την τροπή ήταν το τολμηρό βήμα του στούντιο να μεταβεί από το 2.5D στο 3D. Μια κίνηση η οποία κατανάλωσε αρκετούς χρηματικούς -για τα δεδομένα του στούντιο- πόρους, αναγκάζοντάς το να κάνει εκπτώσεις σε νευραλγικούς τομείς του παιχνιδιού, απογοητεύοντας τους fans. Αυτό, όπως οι ίδιοι οι δημιουργοί δήλωσαν μετά την εμπορική του αποτυχία, είχε ως αποτέλεσμα το μέλλον του Trine να θεωρηθεί αβέβαιο. Παρ' όλ' αυτά, τέσσερα χρόνια μετά οι Φιλανδοί επανέρχονται με το Trine 4: The Nightmare Prince, έχοντας ως στόχο να κερδίσουν ξανά την εμπιστοσύνη του κοινού, φέρνοντας με ένα άξιο sequel τη σειρά στο δρόμο της που θα διαγράψει όλα τα κακώς κείμενα του 3. Τα κατάφεραν άραγε;

Για άλλη μια φορά ο μάγος Amadeus, η κλέφτρα Zoya και ο ιππότης Pontius θα ενώσουν τις δυνάμεις τους σε μια περιπέτεια αναζήτησης. Ο  μαθητευόμενος στην ακαδημία μαγείας πρίγκιπας Selius εκθέτει εξαιτίας της απληστίας του τον εαυτό του σε σκοτεινές πρακτικές, με αποτέλεσμα κάθε μορφή ανθρώπινου εφιάλτη να πάρει ζωή, φέροντας το βασίλειο στο χείλος του χάους και τις καταστροφής. Η μόνη φαινομενική σωτηρία είναι να βρουν οι ήρωές μας τον αφελή πρίγκιπα ώστε να επανορθώσει το κακό που δημιούργησε.

Όπως συνέβαινε και στα προηγούμενα παιχνίδια, η ιστορία του Trine 4 δεν διεκδικεί καμία δάφνη πρωτοτυπίας, ούτε είναι το δυνατό του χαρτί. Μην περιμένετε δηλαδή να σας συναρπάσει ή να σας μεταδώσει όπως συνηθίζουν να κάνουν τα παραμύθια κάποιο ηθικό δίδαγμα. Είναι τόσο απλοϊκό όσο ακούγεται κι απλά υπάρχει εκεί για να σας δώσει ένα λόγο να ξεχυθείτε στον παραμυθένιο κόσμο του. Για να είμαι ειλικρινής αν και θα προτιμούσα έτσι για αλλαγή να τρέξει μια ιστορία που να έχει ενδιαφέρον, δεν μπορώ να πω κιόλας ότι ήταν αναγκαίο. Άλλωστε, ότι λείπει σε αυτόν τον τομέα, το παιχνίδι μου το ξεπλήρωσε και με το παραπάνω σε όλους τους άλλους τομείς και ειδικά στο gameplay του, το οποίο φυσικά είναι για άλλη μια φορά ο τομέας που διαπρέπει και κάνει το Trine 4 τόσο διασκεδαστικό.

Μια από τις μεγαλύτερες αλλαγές στη σειρά είναι πως πλέον μπορούν τέσσερα αντί για τρία άτομα να παίξουν co-op τοπικά ή online μέσω του Unlimited Mode. Στο Unlimited Mode όπως γνωρίζουμε από το παρελθόν, οι παίκτες έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν on the fly σε όποιον από τους ήρωες επιθυμούν, ακόμα και να έχουν όλοι τον ίδιο. Μπορείτε να φανταστείτε τι συμβαίνει στην οθόνη με τέσσερις για παράδειγμα μάγους να βγάζουν όλοι κουτιά ή με τέσσερις Zoyas να πετούν τον γάντζο παντού. Το απόλυτο χάος! Το καλό βέβαια είναι πως το παιχνίδι διαμορφώνεται ανάλογα με το πόσοι παίκτες παίζουν. Άλλα puzzles θα δείτε στο solo mode και άλλα με περισσότερους παίκτες. Ομοίως και οι εχθροί θα δυσκολεύουν και θα αυξάνονται. Αυτό αυτομάτως δίνει στο παιχνίδι ζωή, μεγάλη ποικιλία και άπειρο replayability.

Αν και για να πω την αλήθεια σε διπλό co-op mode που το έπαιξα δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα πάρα πολύ στην επίλυση των περιβαλλοντολογικών γρίφων, υπήρξαν όμως στιγμές που μπορεί να σπατάλησα μέχρι και τρία τέταρτα μέχρι να βρω με τον συμπαίκτη μου τη λύση. Αυτή όμως η «λύσσα» που σε πιάνει να βρεις την άκρη του προβλήματος και τα γέλια μέχρι δακρύων που θα ρίξετε με την παρέα σας στα αναρίθμητα trial & errors που θα κάνετε, θα σας προσφέρουν μια άκρως διασκεδαστική και σίγουρα αξέχαστη εμπειρία. Για τους πιο παραδοσιακούς βέβαια παίκτες υπάρχει διαθέσιμο και το Classic Mode, στο οποίο μπορούν να παίξουν μέχρι τρία άτομα χωρίς τη δυνατότητα επιλογής όμοιου χαρακτήρα.

Οι διαθέσιμες δυνατότητες και κινήσεις που χρησιμοποιούν οι τρεις ήρωες είναι πάνω κάτω όπως τις θυμόσαστε. Η χρήση τους έχει να κάνει τόσο με την επίλυση των γρίφων, όσο και με τη συμπεριφορά τους στη μάχη και στο platforming. Ο Amadeus χρησιμοποιεί τη μαγεία για να εμφανίσει κουτιά και σανίδες, τα οποία του επιτρέπουν να τα φέρει με δύναμη στα κεφάλια των αντιπάλων, η Zoya χρησιμοποιεί τον γάντζο για να γραπώσει αντικείμενα ή εχθρούς ή το τόξο της, με το οποίο έχει την ιδιότητα χάρη στις elemental δυνάμεις να παγώνει ή να καίει τους αντιπάλους.

Ο Pontius απ’ τη μεριά του είναι αυτό που λέμε η «ωμή» δύναμη της παρέας. Με το φλεγόμενο σπαθί του και τις επιθέσεις με την ασπίδα του μπορεί να διαλύσει την άμυνα των εχθρών ή διάφορα άλλα εμπόδια, όπως επίσης και να την χρησιμοποιήσει για να δώσει ώθηση στους φίλους του να φτάσουν πατώντας πάνω της σε ψηλότερα σημεία ή να μπει μπροστά και να τους προστατέψει από διάφορες απειλές, όπως φλεγόμενες μπάλες ή δόρατα και μαγείες που εξαπολύουν οι εχθροί.

Ωστόσο, η Frozenbyte φρόντισε να φέρει φρέσκο αέρα στο Trine 4, δίνοντάς τους περισσότερα νέα abilities, τα οποία είναι αρκετά χρήσιμα και πέραν του δέοντος ευπρόσδεκτα. Ο Amadeus πλέον εκτός από τα κλασικά κουτιά και σανίδες, τώρα μπορεί να κάνει χρήση της μαγείας του εμφανίζοντας σιδερένιες και πλαστικές μπάλες. Αυτό για τις σιδερένιες μπάλες σημαίνει πως είναι ανθεκτικές, κάνουν περισσότερη ζημιά από τα υπόλοιπα αντικείμενα και έχουν τη δυνατότητα ως καλός αγωγός του ηλεκτρισμού να χρησιμοποιηθούν σε γρίφους που χρειάζονται ρεύμα.

Οι δε πλαστικές μπάλες (που προσωπικά δεν τις χρησιμοποίησα σχεδόν καθόλου) έχουν τη δυνατότητα να χοροπηδούν στο χώρο, αλλά και να μας δώσουν πρόσβαση εξαιτίας του υλικούς τους σε μέρη που οι σιδερένιες δεν είναι εφικτό να χρησιμοποιηθούν. Η Zoya φέρει μια νέα τεχνική με την οποία μπορεί να συνδέσει ένα ή περισσότερα αντικείμενα μεταξύ τους ώστε να αιωρηθούν σαν μπαλόνια στον αέρα και ο Pontius να κάνει stomp τους εχθρούς, ακινητοποιώντας για μερικά δευτερόλεπτα.

Κάτι όμως που κάνει καλύτερα το Trine 4 από τους προηγούμενους τίτλους είναι ο τρόπος με τον οποίο ξεκλειδώνουν και αναβαθμίζονται τα abilities. Το σύστημα αναβάθμισης είναι εντελώς έως αστεία θα έλεγα απλοποιημένο και κατά κάποιο τρόπο ημιαυτοματοποιημένο. Καθώς παίζουμε υπάρχουν διάφορα collectables στο χώρο. Εκτός όμως από τα γνωστά «μπουκαλάκια» που άλλα είναι φανερά και άλλα κρυφά, τώρα παίζοντας μαζεύουμε πόντους είτε απλά με την πρόοδό μας, είτε σκοτώνοντας εχθρούς, είτε ανακαλύπτοντας κρυμμένους θησαυρούς σε μυστικές τοποθεσίες.

Οι πόντοι αυτοί αυτόματα ξεκλειδώνουν νέες δυνατότητες, οι οποίες με τη σειρά τους δίνουν πρόσβαση σε αναβαθμίσεις που μπορούμε να κάνουμε με τα «μπουκαλάκια». Για να είμαι ειλικρινής αρχικά δεν πήρα με καλό μάτι την συγκεκριμένη αυτοματοποίηση. Το παιχνίδι όμως (κάτι που το σκέφτηκα αργότερα) έχει ένα καλό. Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσει ξεκρέμαστο ούτε underpowered. Την κατάλληλη στιγμή, εκεί που θα το απαιτήσουν οι περιστάσεις, θα σου ξεκλειδώσει μια νέα δύναμη, η οποία θα σε βοηθήσει τόσο εκείνη την ίδια στιγμή στην πρόοδό σου, αλλά και στη μετέπειτα. Με αυτόν τον τρόπο συνεχώς σου δίνει την αίσθηση ότι το gameplay παραμένει φρέσκο και σου κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο, εστιάζοντας περισσότερο στην επίλυση γρίφων, στο platforming και στην καθαρή διασκέδαση.

Αυτό όμως που μου άρεσε περισσότερο στο Trine 4, είναι η πλειάδα επιλογών που σου διαθέτει ώστε να ξεπεράσεις ένα πρόβλημα. Δεν ένιωσα, δηλαδή, ότι το παιχνίδι με κατευθύνει ώστε να σκεφτώ ένα συγκεκριμένο τρόπο που θα ξεπεράσω ένα εμπόδιο. Μου έδινε επιλογές και με άφηνε να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει με όποιον τρόπο θέλω. Αυτή η ελευθερία και η ικανοποίηση που νιώθεις όταν τα φέρεις εις πέρας θεωρώ πως είναι το σημαντικότερο στοιχεία που διαθέτει το παιχνίδι και ο λόγος που το κάνει τόσο ιδιαίτερο για το είδος του και διασκεδαστικό.  

Από την άλλη βέβαια το κομμάτι της μάχης δεν θα έλεγα ότι διαφέρει από τα προηγούμενα. Για ακόμα μια φορά ο Pontius θεωρώ πως είναι η καλύτερη επιλογή. Μπορεί ο Amadeus να μη χρειάζεται πια να σχεδιάσει ένα αντικείμενο για να εμφανιστεί, χάνοντας πολύτιμο χρόνο και η Zoya να βοηθά αρκετά με τα elemental τόξα της όταν για παράδειγμα παγώνει τους εχθρούς, όμως χρειάζεται αρκετή εξάσκηση στο σημάδι και πολύ γρήγορα αντανακλαστικά που ειδικά στο πιο δύσκολο επίπεδο είναι κομματάκι αδύνατον. Ωστόσο, αν υπάρχει καλή συνεννόηση με τους συμπαίκτες σας, τα πάντα είναι πιθανά. Θα ήθελα όμως η Frozenbyte να είχε δώσει περισσότερες επιλογές και σε αυτόν τον τομέα. Προσωπικά μπορώ να πω ότι πέρασα υπέροχα σε αυτές τις 8 περίπου ώρες που έκανα να δω τίτλους τέλους. Διασκέδασα αρκετά και γέλασα πολύ. Θεωρώ, λοιπόν, πως το στούντιο πέτυχε τον στόχο του και με το παραπάνω.

Τα επίπεδα είναι άψογα σχεδιασμένα, διαθέτουν τεράστια ποικιλία όσον αφορά τις τοποθεσίες και μοιάζουν λες και έχουν ξεπηδήσει από κάποιο μαγικό βιβλίο παραμυθιών. Όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια η προσοχή στη λεπτομέρεια ήταν εμφανής σε κάθε επίπεδο ή αντικείμενο, όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους χαρακτήρες, οι οποίοι όταν η κάμερα τους φέρνει κοντά, μοιάζουν κάπως ξεπερασμένοι εν έτει 2019. Δεν είναι ότι τo Trine 4 δεν διαθέτει όμορφα γραφικά, απλά δεν σε αφήνουν άναυδο όπως μας είχε αφήσει το Trine 2. Λίγο οι φωτισμοί, λίγο τα textures, λίγο η ανάλυση, σου αφήνουν την αίσθηση (παρόλο που παραμένει πανέμορφο) ότι του λείπει αυτή η γυαλάδα που μας έχει συνηθίσει στο παρελθόν.

Δυστυχώς όμως το παιχνίδι υποφέρει από αρκετά τεχνικά προβλήματα που με εκνεύρισαν πάρα πολύ και με ανάγκασαν να φορτώσω ξανά διάφορα επίπεδα από την αρχή, προκειμένου να μπορέσω να συνεχίσω παρακάτω. Αρχικά, για να καταφέρεις να παίξεις co-op με κάποιο φίλο σου online, πρέπει να έχεις κάνει πρώτα τάμα, προσευχή και σαρανταήμερη νηστεία! Το online σύστημα δημιουργίας party είναι για να το πω κόσμια... για τα πανηγύρια. Ακόμα κι αν γίνεις host και δημιουργήσεις ένα private game, θα πρέπει να μαντέψεις πώς στο καλό θα γίνει να παίξεις με την παρέα σου, αφού το παιχνίδι ξεκινά αμέσως χωρίς τη δυνατότητα invite άλλων ατόμων. Θα πρέπει η παρέα σου να ψάξει στα διαθέσιμα παιχνίδια που παίζονται online εκείνη τη στιγμή και να κάνει join πάνω σου για να σου εμφανίσει την επιλογή να τον δεχτείς ή όχι.  Βέβαια, ποια η λογική τότε να κάνεις private game, ακόμα δεν έχω καταλάβει! Η ταλαιπωρία όμως δεν είναι αυτή, η ταλαιπωρία είναι να καταφέρει το παιχνίδι να σε βάλει εκεί που έχεις επιλέξει.

Πρώτα θα σε περάσει από ένα κάρο άλλους άσχετους παίκτες και μετά θα σε βάλει εκεί που θες. Αφού όμως με τα πολλά καταφέραμε και μπήκαμε μαζί με τον συμπαίκτη μου στο ίδιο παιχνίδι, ήρθαμε αντιμέτωποι με καινούργια τεχνικά προβλήματα. Εκτός από μικρά προβλήματα όπως το να μην φορτώνουν κάποια textures, μας έτυχε κάποιες φορές αντικείμενα κρίσιμα για την πρόοδο να μην τα εμφανίζει στον έναν παίκτη. Μας έτυχε, για παράδειγμα, ένας γρίφος που απαιτούσε να στρέψουμε κάποιες δέσμες φωτός σε συγκεκριμένα σημεία, όχι μόνο ο άλλος να μην τις βλέπει καν, αλλά και να μην έχει καμία απολύτως αλληλεπίδραση με αυτές, όσες φορές (τραβώντας ξανά όλη αυτή την ταλαιπωρία της σύνδεσης) κι αν φορτώσαμε ξανά το επίπεδο.

Ευτυχώς που όπως είπα και παραπάνω υπάρχουν άπλετες επιλογές επίλυσης και βρήκαμε άλλο τρόπο να συνεχίσουμε παρακάτω. Πραγματικά είναι κρίμα σε ένα κατά τ’ άλλα τόσο όμορφο και διασκεδαστικό παιχνίδι να υπονομεύει την εμπειρία κάτι τέτοιο. Η Frozenbyte πρέπει να κινηθεί άμεσα με κάποιο patch και να φροντίσει για όλα αυτά. Η μουσική επένδυση, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο και αξιομνημόνευτο, δένει άρτια με τα τεκταινόμενα στην οθόνη, συμβάλλοντας στην παραμυθένια αισθητική.