PES 2020 Review – Ο βασιλιάς επιστρέφει επιτέλους εμφατικά!

Πόσες ήταν οι φορές τα τελευταία δύο-τρία χρόνια που η σειρά Pro Evolution Soccer προσπάθησε πάρα πολύ να βρει τα πατήματά της ενάντια στο FIFA, το οποίο ομολογουμένως κυριαρχεί στην αγορά και την συνείδηση πλέον των gamers, ειδικά στην τρέχουσα γενιά. Πέρυσι η κατάσταση έμοιαζε να αλλάζει και να βελτιώνεται στον καταλυτικό τομέα του gameplay σαφώς, όμως η μάστιγα των licenses έκανε το πακέτο του περσινού PES να φαντάζει κάπως φτωχό. Για φέτος η Konami αποφάσισε να κάνει ριζικές αλλαγές, ξεκινώντας από το branding της σειράς που πλέον τιτλοφορείται ως eFootball PES 2020, άσχετα αν από θέμα συνήθειας θα το λέμε πάντα “Pro” ή “PES”. Φυσικά, πέραν των άλλων έχει και στόχο να δώσει έμφαση στο eSports του πράγματος, έναν χώρο που εκεί πάλι συναντά τον κέρβερο του FIFA.

Κατάφερε, επίσης, να κονταροχτυπηθεί ευθέως με την EA Sports και να αρπάξει τα δικαιώματα μεγάλων ομάδων όπως της Juventus, με το FIFA 20 να αναγκάζεται να την μετονομάσει σε Piemonte Calcio. Επίσης, μπόρεσε και απέκτησε δικαιώματα πολλών μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων και φυσικά ολόκληρη την Serie A. Το κερασάκι στην τούρτα των νεοαποκτηθέντων licenses βρίσκεται στο UEFA Euro 2020, το οποίο η PES Productions θα διαθέσει δωρεάν μέσω ενός update και σίγουρα θα αποτελέσει λόγο αγοράς για όσους θα θέλουν να εξομοιώσουν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το ερχόμενο καλοκαίρι.

Για πρώτη φορά, λοιπόν, το FIFA ένιωσε την ανάσα του αντιπάλου του και σε αυτόν τον τομέα πρέπει να επικροτήσω την προσπάθεια των δημιουργών του PES 2020 να ενισχύσουν σοβαρά και μεθοδικά το προϊόν τους. Μετά από χρόνια ένιωσα να υπάρχει θερμός ανταγωνισμός μεταξύ των δύο ποδοσφαιρικών τίτλων, κάτι το οποίο θα ωφελήσει εμάς τους gamers κυρίως. Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε για τις ελληνικές ομάδες, ως συνήθως οι τέσσερις μεγαλύτερες (ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός) εμφανίζονται με τα αυθεντικά ονόματα και φανέλες.

Από τη στιγμή που ξεκίνησα να παίζω το PES 2020 υπήρχε μια αίσθηση σιγουριάς στο πως δομήθηκε και αναβαθμίστηκε ο φετινός τίτλος, σαν η ομάδα ανάπτυξης να ήταν πιο συγκεντρωμένη από ποτέ στα σημεία που έπρεπε να διορθώσει. Το κυριότερο από όλα για εμένα στα αθλητικά sim παιχνίδια είναι το gameplay και έπειτα έρχονται όλα τα υπόλοιπα. Στον παικτικό τομέα το PES 2020 παίρνει άριστα με τόνο, όσο και αν σε κάποιους ακούγεται παράξενο. Πέταξε από πάνω του την αυτοματοποιημένη ρετσινιά και αγγίζει πλήρως το sim στοιχείο σε όλους τους τομείς, εντός των τεσσάρων γραμμών.

Αυτό που κάνει το φετινό Pro τόσο μα τόσο απολαυστικό, σε σημείο που θυμίζει τις παλιές καλές εποχές του, είναι ο ρυθμός του που έχει πέσει σε τέτοιον βαθμό, ώστε σε συνδυασμό με τα εξαιρετικά και ζυγισμένα physics στη μπάλα και τους παίκτες, να αφήνει μια γλυκιά αίσθηση στο χειριστήριο. Ένα σημαντικό όπλο που δίνει φέτος στους παίκτες το PES είναι το finesse dribbling. Προσφέρει τον απόλυτο έλεγχο πάνω στη μπάλα, βοηθώντας έτσι στο σπάσιμο της άμυνας, το άνοιγμα χώρου για κάποιο σουτ ή προωθημένη πάσα ή και πανέμορφες ντρίπλες που αφήνουν τον αμυνόμενο σύξυλο. Όποιος δαμάσει αυτό το στοιχείο, τότε σίγουρα έχει το πάνω χέρι.

Ανάλογα τον σωματότυπο του παίκτη και την τεχνική του κατάρτιση, νιώθεις στις άκρες των δακτύλων σου πως θα ανταποκριθούν βάσει την εντολή που του έδωσες και ιδιαίτερα στο θέμα της απόκρισης και της αμεσότητας το φετινό PES δεν θυμίζει σε τίποτα τις προηγούμενες προσπάθειες που έφταναν στην πηγή αλλά ποτέ δεν ξεδιψούσαν. Μου δίνω πάσα τώρα για να μιλήσω για τα animations, τα οποία είναι πιθανώς τα καλύτερα που έχω δει μέχρι στιγμής σε παιχνίδι του είδους. Από τις μικρότερες κινήσεις για προσποίηση, με τινάγματα των ποδιών και την κλίση του σώματος του Messi, μέχρι τις «αγκαλιές» για το ποιος θα υπερισχύσει σε μια φάση, μέχρι το πως γίνεται ένα απλό σουτ, το PES 2020 παραδίδει μαθήματα στον τομέα των αληθοφανών animations.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συνάντησα κάποιες παραφωνίες που φταίνε και τα physics σε έναν βαθμό. Για παράδειγμα έκανα ένα τάκλιν με τον David Luiz που έσκαψε και σήκωσε τον Suarez στον αέρα, ο οποίος έπεσε και «κόλλησε» πάνω στον αμυντικό, με αποτέλεσμα να ξεκολλούν με δυσκολία. Ένα φαινόμενο που στο παρελθόν ταλάνιζε το FIFA. Θα ήθελα μελλοντικά να δω αυτές τις περιπτώσεις να έχουν ληφθεί υπόψιν και να είναι πιο δουλεμένες. Στα physics της μπάλας παρατήρησα επίσης πολύ πιο αληθινές σε τροχιά πάσες, ανάλογα με το πόσο δυνατά πατάς το κουμπί Ο ή το Χ (Χί, όχι σταυρό είπαμε), ούτως ώστε εάν το πατήσεις τέρμα αυτή να πάρει μια ψηλότερη και πιο άγαρμπη τροχιά.

Πρέπει σε αυτό το σημείο όμως να πω ότι στα τζαρτζαρίσματα και τις διεκδικήσεις μπάλας το PES γίνεται άδικο στα σφυρίγματα. Δεν ξέρω τι φταίει περισσότερο, τα physics ή οι διαιτητές, όμως πολλές φορές βρέθηκα μάρτυρας αρκετών άκυρων φάουλ, τα οποία ήταν οφθαλμοφανές πως δεν ήταν κάτι άλλο πέρα από ένα ελαφρύ σπρώξιμο που υπό νορμάλ συνθήκες θα παιζόταν.  

Στον επιπέδου ορχήστρας ρυθμό του PES 2020 συμβάλλει και το ξεδίπλωμα των ομάδων στον χώρο που γίνεται αρμονικά, κάτι στο οποίο συμβάλλει και η εξαιρετικά βελτιωμένη και προσαρμόσιμη ΑΙ των παικτών. Οι άμυνες φέτος είναι πιο σφικτές και πειθαρχημένες στο σχηματισμό τους από κάθε άλλη φορά, κάνοντας το «όπλο» που προανέφερα ζωτικής σημασίας. Τα "cheat" με τις προωθημένες πίσω από το κέντρο ή το άνοιγμα χώρου στα πλάγια που παλιότερα μπορεί να ήταν το «ψωμοτύρι» σας στην επίθεση, καλύτερα να το ξεχάσετε και να αρχίσετε να σκέφτεστε διαφορετικές προσεγγίσεις. Η παικτική λογική του PES φτάνει σε υψηλά επίπεδα προσομοίωσης του πως ρέει ένας αγώνας, είτε πρόκειται για επίθεση είτε για άμυνα, στοιχείο το οποίο το FIFA έχασε τη μπάλα, με τα ιλιγγιώδη ροντέο των επιτιθέμενων και τα σλάλομ από τη μια άκρη του γηπέδου στην άλλη. Με κέρδισε λοιπόν και σε αυτόν τον τομέα κατά κράτος.

Ωστόσο, υπήρξαν φορές που με έκαναν να απορώ. Όπως για παράδειγμα πως μια πάσα που φεύγει από τα πόδια ενός παίκτη ή χτυπάει κόντρα στην πλάτη του καταλήγει σε κενό χώρο, με αποτέλεσμα η ΑΙ να μην πηγαίνει πάνω της και η εναλλαγή παίκτη με το L1 να τους μπερδεύει. Αυτό το φαινόμενο το είδα πολλές φορές να συμβαίνει όταν η μπάλα ξεφεύγει από τον κύκλο επιρροής των ποδοσφαιριστών και ευελπιστώ με κάποιον τρόπο να διευθετηθεί σε μελλοντικό update.

Με το «eFootball» στον τίτλο θα περίμενε κανείς πως το PES 2020 θα είχε έναν εξίσου συμπαγή online τομέα, μιας και τις προηγούμενες χρονιές αποτελούσε ένα αγκάθι του. Δεν μπορώ να πω πως δεν έγιναν προσπάθειες να βελτιωθεί η ποιότητα του matchmaking, όπως το να σε ενημερώνει μόλις γίνει το «ζευγάρωμα» με έναν αντίπαλο, την ποιότητα της σύνδεσης και εάν αποδέχεσαι να παίξεις υπό αυτές τις συνθήκες. Ευχάριστο, αλλά σε καμία περίπτωση αρκετό, όταν οι online υποδομές της Konami θυμίζουν…"potato" servers και χαλάνε μια τόσο ανταγωνιστική εμπειρία. Σχεδόν πάντα, επίσης, δεν μπορούσα να βρω αντίπαλους ακόμα και χωρίς τα φίλτρα ενεργοποιημένα, κάτι που δυσχέραινε την κατάσταση πιο έντονα. Περίμενα πολλά περισσότερα σε αυτόν τον τομέα ή τουλάχιστον να μην υπάρχουν αυτές οι παιδαριώδης ελλείψεις.

Κανένα παράπονο δεν είχα από τα φετινά άκρως ανανεωμένα modes του PES 2020, ναι εσένα κοιτάω Master League. Ομολογώ ότι δεν ήμουν ποτέ φαν του εν λόγω mode, ωστόσο φέτος προστέθηκαν θρυλικοί managers και δόθηκε έμφαση σε cutscenes, κάνοντας λιγάκι πιο «κινηματογραφική» την εμπειρία. Όχι στο story driven επίπεδο του The Journey του FIFA, αλλά ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν το mode για να γίνει πιο ελκυστικό, πέραν των βελτιώσεων σε κάποια βαθύτερης κλίμακας προπονητικά στοιχεία για τους σκληροπυρηνικούς. Και ναι, μπορεί να μην έχει την μεγαλύτερη ποικιλία modes του αντίπαλου δέους, όμως με αυτά που προσφέρει τα καταφέρνει μια χαρά και δεν θα αφήσει κανέναν απογοητευμένο, παρά να ζητάει περισσότερα για του χρόνου.

Ο τεχνικός τομέας αποτελεί ένα ακόμη σημείο αναφοράς του τίτλου αναμφίβολα. Δεν έχει την τεράστια διαφορά με πέρυσι και πως να είχε αφού πλησιάζουμε το τέλος αυτής της γενιάς, αλλά είναι ουσιαστική. Η υφή των γραφικών του PES 2020 μοιάζει αισθητά βελτιωμένη χάρη στην καλύτερη χρήση φωτισμών από την Fox Engine, η οποία ειδικά στα πρόσωπα παικτών που έχουν γίνει 3D scan είναι χάρμα οφθαλμών, όσον αφορά την πιστότητά τους. Πανέμορφα επίσης και τα licensed γήπεδα με σημείο αναφοράς το Allianz Stadium της Juventus και το Old Trafford ή ακόμη και τα γήπεδα της Λατινικής Αμερικής, ειδικά όταν οι αγώνες διεξάγονται προς τη δύση του ηλίου, προσφέρουν ένα πολύ χαρακτηριστικό ροζ φωτισμό.

Το ίδιο όμως δεν μπορώ να πω για τα αμφισβητούμενης ποιότητας μη σκαναρισμένα πρόσωπα. Υπήρξαν επίσης κάτι «βηχαλάκια» στο framerate στα replays και κατά την σέντρα ενός αγώνα που μειώθηκαν με το πρώτο patch, το οποίο ευτυχώς διόρθωσε και τη γκάφα με τις καλοκαιρινές μεταγραφές.

Είναι περιττό να αναφερθώ στην πολύ τίμια δουλειά που κάνουν οι Jim Beglin και Peter Drury στην περιγραφή και τον σχολιασμό των αναμετρήσεων, όντας ένα δοκιμασμένο δίδυμο. Δυστυχώς, το φαινόμενο της κονσέρβας μαστίζει και πάλι την ελληνική περιγραφή του Χρήστου Σωτηρακόπουλου και του Γιώργου Θαναηλάκη, με αποτέλεσμα να βρω καταφύγιο στο βρετανικό δίδυμο μετά από μερικούς αγώνες. Είναι πράγματι κρίμα να μη γίνει μια πιο ουσιαστική και ζωντανή ηχογράφηση του διδύμου αυτού μιας και στην τηλεόραση είναι υποδειγματικοί.