Samurai Shodown Review – Against Modern Fighting

Το Street Fighter είχε το gameplay, το Mortal Kombat την βία και τα fatalities, το Samurai Shodown όμως είχε τα σπαθιά! Κάπως έτσι είχε διαμορφωθεί η προσωπική, αγία του fighting τριάδα στο παιδικό μυαλό μου. Από τότε την πορεία των δύο πρώτων την γνωρίζουμε όλοι, καθώς ποτέ δεν σταμάτησαν να μεσουρανούν (με σκαμπανεβάσματα) στην κατηγορία και να μας απασχολούν.

Το ίδιο δεν ισχύει και για το Samurai Shodown που ποτέ δεν μπόρεσε σε επίπεδο franchise να ανταγωνιστεί σε δημοφιλία τα προαναφερθέντα και πως να το καταφέρει άλλωστε; Ως τίτλος της SNK, οι αξιοπρεπείς οικιακές εκδόσεις αυτού ήταν καταδικασμένες να περιοριστούν στο Neo Geo (για όσους δεν γνωρίζουν το Neo Geo ήταν ουσιαστικά ένα οικιακό arcade και τα cartridges αυτού κόστιζαν σχεδόν όσο η ίδια η κονσόλα), όπως και οι υπόλοιποι τίτλοι της εταιρίας, ενώ και οι μεταγενέστερες προσπάθειες για εκσυγχρονισμό και μεταφορά στο 3D δεν απέδωσαν καρπούς, με τις αρχικές απόπειρες στο N64 και το προ δεκαετίας Samurai Shodown Sen να απογοητεύουν. Έφτασε όμως η ώρα για μία ξεροκέφαλη επιστροφή στις ρίζες.

Το γιατί ξεροκέφαλη θα το καταλάβετε από την πρώτη στιγμή ενασχόλησης. Ξεχάστε κάθε είδους νεωτερισμό και φανφάρα με τα οποία μας έχει καλομάθει κυρίως η NetherRealm Studios τα τελευταία χρόνια, ειδικά όσων αφορά τα του σεναρίου. Character specific διάλογοι για κάθε πιθανή αναμέτρηση και κινηματογραφικά story modes κατάλληλα για πίτσα/μπύρα το Σαββατόβραδο με φίλους λάμπουν διά της απουσίας τους. Εδώ η κατάσταση είναι απλή, λιτή και old school. Η κεντρική ιστορία μιλάει για κάποιο κακό που λυμαίνεται πάνω από την Φεουδαρχική Ιαπωνία και αυτό αρκεί ώστε να συγκεντρώσει τους μαχητές μας.  Από εκεί και πέρα κάθε χαρακτήρας έχει την δική του εισαγωγή και τερματισμό αποτελούμενο από στατικές εικόνες και ένα συγκεκριμένο διάλογο πριν την τελική αναμέτρηση. Βλέπουμε λοιπόν πως η SNK αρκέστηκε σε τεχνικές εξιστόρησης που σταμάτησαν να χαρακτηρίζουν τα fighting προ εικοσαετίας.

Η εν λόγω “στροφή στην παράδοση” συνεχίζεται και στο gameplay όπου δεν υπάρχουν combos, με τη σύγχρονη έννοια της απομνημόνευσης των εντολών, παρά μόνο κατά το δοκούν συνδυασμοί των διαθέσιμων επιθέσεων και ειδικών κινήσεων. Η γενικότερη λογική της μάχης αποπειράται να μιμηθεί όσα έχουμε μάθει για τους σαμουράι από αριστουργήματα της τέχνης, όπως οι ταινίες του Kurosawa και τα manga των Kazuo/Koike, όπου μία μονομαχία μπορεί να ολοκληρωνόταν με ένα μόνο χτύπημα, έχοντας προηγηθεί εξαντλητικός προγραμματισμός και σκέψη για το πως θα απαντούσε ο αντίπαλος. Στην προσπάθεια να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός επιστρατεύονται τρεις ειδικές επιθέσεις.

Το απλό super special move, η πιο σύνθετη εκδοχή του που αφοπλίζει τον εχθρό και το lightning strike. Τα δύο τελευταία χρησιμοποιούν το rage meter, όλα όμως μοιράζονται δύο καίρια γνωρίσματα. Κάθε ένα από αυτά καταναλώνει συντριπτικό ποσοστό της μπάρας ενέργειας του αντιπάλου, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί μία μόνο φορά σε κάθε αγώνα (όχι γύρο). Αυτομάτως η σωστή χρήση και απόκρουση αυτών ανάγονται σε παράγοντες ύψιστης στρατηγικής σημασίας και διατήρησης της έντασης, αφού ακόμα και ένας εχθρός που κρέμεται από ένα χιλιοστό ζωής παραμένει επικίνδυνος εφόσον τα διατηρεί στην φαρέτρα του.

Στα του roster όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και επιδερμικά με παλαιότερες εκδόσεις μέσω arcade, mame και κονσόλων θα βρεθούν αντιμέτωποι με γνώριμα πρόσωπα και πίστες καθότι το παιχνίδι αποτελεί soft reboot. Από τους 16 διαθέσιμους χαρακτήρες, οι περισσότεροι κραδαίνουν κατάνα και η πλειοψηφία παρουσιάζει αρκετά ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά, διαφοροποιημένα playstyles που αξίζουν μία ολιστική αντιμετώπιση αντί του να “κολλήσετε” με έναν-δύο χαρακτήρες. Οι πλειάδα των κινήσεων δεν απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες, επιτρέποντας σε κάποιον casual παίκτη να το ευχαριστηθεί. Βέβαια όσοι αποζητούν μία πιο ανταγωνιστική εμπειρία δεν θα μείνουν παραπονεμένοι και θα πρέπει να εμβαθύνουν στους μηχανισμούς, για να εκπαιδευτούν κυρίως στις αμυντικές και counter κινήσεις που κάνουν την διαφορά.

Προχωρώντας στα τεχνικά, η SNK δεν δείχνει διάθεση για πειραματισμό ακολουθώντας αργοπορημένα την συνταγή της Capcom ως προς την σωστή αναβίωση των γραφικών. Τα cell shaded textures θυμίζουν αυτά του Street Fighter IV και χωρίς να συγκινούν είναι όμορφα και λειτουργικά. Παρά την ασφαλή προσέγγιση των γραφικών το παιχνίδι καταφέρνει να εντυπωσιάσει ευχάριστα μέσω των φαντασμαγορικών εφέ που προκύπτουν από τις ειδικές κινήσεις, με αποκορύφωμα τα ραπίσματα των super moves και το κινηματογραφικό dash-κόψιμο των lighting strikes. Την παραλίγο άψογη απεικόνιση των μαχών δυστυχώς χαλάει η ουσιαστική απουσία των finishers. Οι πίδακες αίματος που παράγονται κατά το gameplay προμηνύουν τα εξίσου γλαφυρά finishing moves που μας έχει συνηθίσει η σειρά, τα οποία περιορίζονται εν τέλει σε έναν παραδόξως αναίμακτο, στα όρια του κωμικού, οριζόντιο τεμαχισμό του αντιπάλου με την χρήση του High Hit.

Το ηχητικό κομμάτι δεν φέρει εκπλήξεις. Πρωταγωνιστούν οι ήχοι των αντικρουόμενων κατάνα και των σχισμένων σαρκών. Η μουσική επένδυση έχει την αναμενόμενη ανατολίτικη υφή και τα voice overs περιορίζονται ορθώς στην Ιαπωνική, αποφεύγοντας την δημιουργία ενός ακόμα τραγελαφικού δυτικού fighting dub.

Εκτός του απλουστευμένου Tutorial, τα υπόλοιπα επιπρόσθετα offline modes δύσκολα θα σας κερδίσουν ώστε να αναλώσετε τον χρόνο σας. Time Trial, Survival και Gaunlet όπου μάχεστε εναντίων ολόκληρου του roster δεν προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο. Υπάρχει επίσης η επιλογή μάχης με Ghosts, δηλαδή Α.Ι. δημιουργημένα από την συμπεριφορά άλλων παικτών. Μία ιδέα που αν και ακούγεται ενδιαφέρουσα, για την ώρα πάσχει σημαντικά στην εκτέλεση ώστε να χαρακτηριστεί ως τέτοια.

Στον τομέα του online δεν θα δυσκολευτείτε να βρείτε γρήγορα κάποιον αντίπαλο, όμως τα όχι ιδιαίτερα εύχρηστα menu είτε των casual είτε των ranked matches απαιτούν λίγο χρόνο μέχρι να εξοικειωθείτε πλήρως μαζί τους. Το lag αν και υφίσταται δεν παρατηρείται τόσο συχνά ώστε να σας αποθαρρύνει από το online, η ύπαρξη του όμως καθιστά το “τοπικό” VS του καναπέ, τον ιδανικότερο τρόπο για να απολαύσει κανείς το παιχνίδι.