The Dark Pictures: Man of Medan Review - Τρόμος όπως μας αρέσει

Το 2016 η Supermassive Games μας είχε αιφνιδιάσει ευχάριστα με το Interactive Horror Game της Until Dawn. Το στούντιο ξεπέρασε τις προσδοκίες μας καταφέρνοντας να δημιουργήσει ένα εξαιρετικό παιχνίδι τρόμου, βασισμένο στα πρότυπα των παιχνιδιών του David Cage και βαθιά επηρεασμένο από cult ταινίες του είδους όπως τα Cabin in the Woods, The Hills Have Eyes, Wrong Turn, Scream, Friday the 13^th Saw κ.ο.κ. Οι άνθρωποι του στούντιο εστίασαν σε υλικό που μας είναι αρκετά γνώριμο αφού οι περισσότεροι μεγαλώσαμε με τέτοιες ταινίες. Κοίταξε, αν θέλουμε ο καθένας μπορεί να ψάξει και χωρίς ιδιαίτερο κόπο να βρει αρκετά αρνητικά. Ρηχό σενάριο, τραγική ηθοποιία, αίμα χωρίς λόγο και η λίστα να συνεχιστεί επ’ αορίστου.

Ωστόσο, η pop-horror αυτή κουλτούρα δεν παίρνει για κανένα λόγο τον εαυτό της στα σοβαρά. Συνεπώς, ούτε εμείς θα έπρεπε. Σκοπό έχει να διασκεδάσει τρομάζοντας. Και ναι, μπορεί κάποιοι να μην πιστεύουν ότι ο τρόμος είναι διασκεδαστικός και να τα βρίσκουν όλα αυτά ανούσια (συνάντησα τέτοιους, ζουν ανάμεσά μας!), όμως εφόσον ξέρεις τι πας να δεις ή στη προκειμένη περίπτωση να παίξεις, ξέρεις ότι τα περιθώρια για κράξιμο στενεύουν. Άλλωστε με καλή παρέα και με τις κατάλληλες προϋποθέσεις, το είδος αυτό μπορεί να γίνει ευχάριστο και διασκεδαστικό ακόμα και σήμερα για όλες τις ηλικίες από την εφηβεία και πάνω. Σημασία έχει η διάθεση.

Η Supermassive Games είναι μια πολύ διαβασμένη ομάδα και το υλικό που έχει δημιουργήσει είναι από horror fans για horror fans. Το στούντιο με το Until Dawn έδωσε τη δυνατότητα στον παίκτη να έχει ενεργό ρόλο στα γεγονότα που εκτυλίσσονται μπροστά του. Τον βάζει στη θέση του θύματος, δίνοντας παράλληλα τα εργαλεία να γίνει ο πρωταγωνιστής και με τις επιλογές του να διαμορφώσει την ιστορία. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες διαφορές. Αυτή τη φορά η Supermassive Games διατηρεί μεν την ίδια πλεύση, αλλά αλλάζει ρότα. Το The Dark Pictures Anthology είναι μια σειρά αυτοτελών επεισοδίων τρόμου.

Αντλεί έμπνευση από γνωστές αντίστοιχες λογοτεχνικές ανθολογίες διάφορων πατέρων της κατηγορίας, ενώ το στήσιμο παραπέμπει σε πρότυπα δημοφιλών σειρών όπως τα The Twilight Zone, Tales from the Crypt κ.α. Η δομή του Dark Pictures Anthology έχει στόχο να διηγείται κάθε έξι μήνες μια νέα ιστορία, με νέους χαρακτήρες και καινούργιο setting. Αυτό θα της επιτρέψει όπως υποστηρίζει να κινηθεί σε πολλές υποκατηγορίες του horror genre, με τους δημιουργούς να λένε ήδη πως έχουν αναγνωρίσει 39 sub-genres που θα ήθελαν να εξερευνήσουν σε μελλοντικούς τίτλους.

Ντεμπούτο λοιπόν κάνει με το Man of Medan. Σαν ιστορία είναι μικρότερης προφανώς διάρκειας. Ωστόσο, οι διακλαδώσεις στην ιστορία είναι άπλετες και σε αντίθεση με το Until Dawn, δεν βασίζεται σε έναν προκαθορισμένο πύρινα που οι επιλογές του παίκτη θα καθορίσουν απλά το ποιος θα επιζήσει μέχρι το φινάλε. Αυτή τη φορά προσφέρει πράγματι εναλλακτικά τέλη που προκύπτουν από τις επιλογές που θα κάνουμε κατά τη διάρκεια της ιστορίας και τη σχέση που θα χτίσουμε στους χαρακτήρες μεταξύ τους. Το Man of Medan είναι το πρώτο αυτοτελές μέρος της νέας ανθολογίας τρόμου, το οποίο ακολουθεί τo ύφος και στυλ του Until Dawn, θέτοντας νέες βάσεις για μια έντονη interactive horror εμπειρία. Τα κατάφερε άραγε;

Το παιχνίδι ακολουθεί την ιστορία πέντε προσώπων, καθώς ναυλώνουν ένα κότερο με σκοπό να καταδυθούν στο ναυάγιο ενός αεροσκάφους από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο που βρίσκεται στον βυθό κάπου στον Νότιο Ειρηνικό. Πολύ σύντομα το υποτιθέμενο «ταξίδι της ζωής τους» θα πάρει απροσδόκητη τροπή και τα γεγονότα θα τους οδηγήσουν μπροστά σε ένα πλοίο-φάντασμα, το οποίο πλέει ακυβέρνητο στον ωκεανό για 70 ολόκληρα χρόνια. Εκεί, αγνοώντας τους θανάσιμους κινδύνους που κρύβει, θα αναζητήσουν καταφύγιο και θα προσπαθήσουν να δραπετεύσουν μένοντας ζωντανοί. Ωστόσο, το πλοίο δεν είναι αυτό που φαίνεται…

Η ιστορία του είναι ικανοποιητική, προσομοιώνει εξαιρετικά το αίσθημα της κλειστοφοβίας, έχει φοβερή ατμόσφαιρα και το σενάριο όπως και οι ίδιοι οι χαρακτήρες παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Σε αρκετά σημεία μου θύμισε πολύ έντονα την ταινία του 2002 Ghost Ship κι’ αυτό μου άρεσε αρκετά γιατί έχει το μυστήριο και την αγωνία που προσωπικά μπορεί να μη με καθήλωσε, αλλά τουλάχιστον με κράτησε σε εγρήγορση. Ένας από τους σημαντικούς παράγοντες του παιχνιδιού που συμβάλει στο μυστήριο είναι η ίδια η φιγούρα του αφηγητή της ιστορίας, ο οποίος παρουσιάζεται ως «The Curator». Ο ρόλος του μοιάζει με εκείνον του Peter Stormare που ενσάρκωνε στο Until Dawn τον ψυχολόγο Dr.Hill. Σε αντίθεση όμως με αυτόν, ο Curator δεν σκιαγραφεί με ερωτήσεις την ψυχοσύνθεσή μας ώστε να χρησιμοποιήσει τις απαντήσεις μας μέσα στο παιχνίδι και να μας τρομάξει. Βοηθά τον παίκτη, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Βρίσκεται εκεί για να μας δώσει οδηγίες και να αξιολογήσει την πρόοδό μας σχολιάζοντας με τον δικό του μοναδικό τρόπο τις επιλογές που κάνουμε.

Ο Curator είναι από μόνος του μια μυστήρια φιγούρα. Τι ακριβώς είναι δεν γνωρίζει κανείς. Ο ίδιος συστήνεται ως αρχειοφύλακας ιστοριών ζωής και θανάτου που έχουν διαδραματιστεί χιλιάδες χρόνια πίσω. Απ’ ότι λέει δεν θυμάται πότε ξεκίνησε να καταγράφει ιστορίες ή τι ήταν πριν αναλάβει τη συγκεκριμένη «δουλειά». Απλά ξέρει ότι το κάνει για χιλιάδες χρόνια. Ωστόσο, τώρα του δόθηκε για άγνωστη προς το παρόν αιτία, η ευκαιρία να μιλήσει σε κάποιον. Κι’ αυτός ο κάποιος είσαι…εσύ. Καταγράφει, αλλά ποτέ δεν παρεμβαίνει, διότι όπως ισχυρίζεται υπάρχουν κάποιοι άγραφοι κανόνες που δεν του επιτρέπεται να παρέμβει… τουλάχιστον άμεσα. Ο ρόλος του υποτίθεται πως είναι να βοηθά τον παίκτη ή τουλάχιστον αυτή την αίσθηση δίνει.

Επίσης, βλέπει σημαντικά πράγματα που ο παίκτης μπορεί να μη δει. Δεν περιορίζεται μόνο στη προφορική βοήθεια. Αρκετές φορές καθώς παίζουμε ο ίδιος κινείται κρυφά μέσα στους χώρους του παιχνιδιού, παρατηρώντας κάθε μας κίνηση. Μπορεί να παρατηρεί από μια γωνία, να κρύβεται στις σκιές, να μας ακολουθεί από απόσταση ή να δούμε ξαφνικά τη σιλουέτα του κάπου κοντά μας όταν θα πέσει ένας κεραυνός. Ωστόσο, μόνο οι πολύ παρατηρητικοί θα τον προσέξουν, ενώ τα hints που αφήνει είτε αυτά είναι προφορικά είτε με κάποιο τρόπο μέσα στο παιχνίδι, έχουν αυστηρά αινιγματικό χαρακτήρα.

Ως προς την ιστορία δεν θα επεκταθώ περαιτέρω γιατί δεν θέλω να σας προϊδεάσω για τίποτα. Αρκετοί σεναριογράφοι αποζητούν ένα απλό σενάριο για να χτίσουν όσο περισσότερο γίνεται πάνω στους χαρακτήρες. Δες για παράδειγμα το σενάριο του The Walking Dead. Στην ουσία τι ήταν; Απλά το ξέσπασμα μιας ζόμπι αποκάλυψης. Ωστόσο αυτό που μας έκανε να αγαπήσουμε το παιχνίδι ήταν η σχέση ανάμεσα στον Lee και την Clem. Στο Man of Medan το σενάριο είναι απλοϊκό, αλλά δεν χτίζει τόσο πάνω στους χαρακτήρες. Φυσικά δεν διεκδικεί καμία δάφνη πρωτοτυπίας και ενώ προσπαθεί μέσω των διαλόγων να εντρυφήσει στη ψυχολογία των χαρακτήρων, η προσέγγιση παραμένει επιφανειακή, παρουσιάζοντας ωστόσο το απαιτούμενο έστω και επιδερμικό ενδιαφέρον ώστε να νοιαστούμε για τη μοίρα τους και να μας δημιουργήσει οριακά την ανάγκη να τους κρατήσουμε ζωντανούς. Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι, δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω. Ούτε την απαιτούμενη διάρκεια είχε, ούτε στοχεύει εκεί.

Σε γενικές γραμμές γι’ αυτό που πρεσβεύει το παιχνίδι και το στόχο που έχει θέσει, να διασκεδάσει δηλαδή τρομάζοντας, θεωρώ πως έκανε πολύ καλά τη δουλειά του. Και θα την είχε κάνει αρκετά καλύτερα αν άφηνε το στοιχείο του μυστηρίου να πλανάται μέχρι το φινάλε. Δυστυχώς από πολύ νωρίς το παιχνίδι προδίδει μέσω των collectables και των hints που μας δίνει ο Curator τι ακριβώς συμβαίνει στο πλοίο, χωρίς να χρειάζεται να είναι κάποιος μυημένος στο είδος για να καταλάβει. Αυτό προσωπικά με 'ξενέρωσε' γιατί το κατάλαβα πολύ νωρίς και έχασε στα μάτια μου την αίγλη του μυστηρίου. Πλέον ήξερα που πηγαίνει το σενάριο και τι έπρεπε να κάνω για να αποφύγω τις κακοτοπιές. Κατά τη γνώμη μου δεν έπρεπε το στούντιο να προϊδεάσει τον παίκτη. Η αποκάλυψη έπρεπε να είχε γίνει προς το τέλος κρατώντας το στοιχείο της έκπληξης ζωντανό. Παρ' όλ' αυτά, στα τρία περίπου πεντάωρα playthroughs που έκανα, ένα από τα φινάλε δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα.

Όπως και στο Until Dawn, υπάρχει περίπτωση να επιβιώσουν όλοι οι χαρακτήρες, κάποιοι από αυτούς ή να μην επιβιώσει κανείς. Δεν υπάρχουν «πρέπει» που εξασφαλίζουν ένα happy ending. Ο παίκτης μπορεί να πιστεύει ότι τα έχει κάνει όλα σωστά και το τέλος να τον εκπλήξει. Ωστόσο, τα πράγματα αποκτούν περισσότερο ενδιαφέρον αν κάποιος παίξει το παιχνίδι με παρέα. Η ιδέα προήλθε από τις αντιδράσεις των fans στο Until Dawn. Οι developers είχαν από την αρχή της ανάπτυξης και το single-player, αλλά και το multiplayer mode στο μυαλό τους.

Έτσι, το Man of Medan εκτός από το single player προσφέρει και δυο multiplayer modes. Ο λόγος για το Shared Story Mode και το Movie Night Mode. Στο μεν Shared Story Mode, ο παίκτης μπορεί να παίξει ταυτόχρονα co-op την ιστορία με έναν ακόμα φίλο του online. Και οι δυο παίκτες θα έχουν τη δυνατότητα να εξερευνήσουν τον κόσμο του παιχνιδιού και να πάρουν αποφάσεις, οι οποίες θα επηρεάσουν την έκβαση της ιστορίας και των χαρακτήρων. Αυτό όμως που κάνει το συγκεκριμένο mode να ξεχωρίσει προσθέτοντας στο replayability, είναι ότι μπορούν να παίξουν single-player σκηνές υπό διαφορετική προοπτική.

Κάποιες φορές μαζί, κάποιες χώρια σε τελείως διαφορετικές σκηνές που δεν θα τις δει κάποιος αν παίξει μόνος του. Οι πράξεις που θα κάνει και οι αποφάσεις που θα πάρει ο ένας, έχουν άμεσες ανάλογες συνέπειες στην ιστορία του άλλου, ανακαλύπτοντας έτσι νέες πληροφορίες, περιοχές και μυστικά. Οι επιλογές φυσικά που θα κάνουν οι δυο παίκτες θα σφραγίσουν τη μοίρα των χαρακτήρων. Από την άλλη, το Movie Night Mode έχει πιο παρεΐστικο χαρακτήρα. Πέντε παίκτες μπορούν να παίξουν τοπικά με ένα χειριστήριο, επιλέγοντας ο κάθε ένας τον χαρακτήρα που θέλει. Κάθε φορά που έρχεται η σειρά του χαρακτήρα που ενσαρκώνει στο παιχνίδι, ο εκάστοτε παίκτης καλείται να πάρει αποφάσεις που θα διαμορφώσουν την έκβαση της ιστορίας. Στο τέλος του playthrough, οι πράξεις και επιλογές του θα κριθούν με achievements και rewards για τον κάθε ένα ξεχωριστά.

Ως προς το gameplay δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Όσοι έπαιξαν στο παρελθόν το Until Dawn θα αισθανθούν σαν το σπίτι τους. Οπότε να περιμένετε αρκετά QTEs και ακόμα περισσότερα jumpscares, με την μοναδική νέα προσθήκη την προσπάθεια διατήρησης της ψυχραιμίας του χαρακτήρα που ελέγχουμε, υπό τη μορφή καρδιογραφήματος κατά το οποίο ο παίκτης καλείται να πατήσει το action button εντός του ορίου που εμφανίζεται στην οθόνη. Κατά τα άλλα όπως και στον προηγούμενο τίτλο της Supermassive Games, το γνωστό πλέον σύστημα του Butterfly Effect όπου κάθε απόφαση και επιλογή που κάνουμε έχει άμεσο ή μακροπρόθεσμο αντίκτυπο στην έκβαση του σεναρίου, στις σχέσεις με τους χαρακτήρες, καθώς και στην επιβίωσή τους, βρίσκει κι εδώ την ίδια ακριβώς εφαρμογή. Ομοίως, θα πρέπει να επιλέξετε σοφά τις πράξεις και τα λόγια σας, γιατί με το που κάνετε την επιλογή σας, το παιχνίδι σώνει αυτόματα και δεν αφήνει να γυρίσετε πίσω σε κάποιο checkpoint για να αλλάξετε κάτι. Αν και για κάποιους εκνευριστικό, θεωρώ σωστή την απόφαση του στούντιο, γιατί έτσι τεστάρει τον παίκτη και το πως θα αντιδρούσε στην πραγματικότητα σε μια «on the fly» στιγμή με έντονο άγχος.

Όπως και στην αληθινή ζωή δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω αυτά που κάναμε και είπαμε, έτσι κι’ εδώ τον μόνο που μπορούμε να κατηγορήσουμε και να βρίσουμε για το αποτέλεσμα της ηλίθιας επιλογής μας, είναι τον εαυτό μας ή τον συμπαίκτη μας. Επίσης, η επιπλέον μικρή βοήθεια που είχαμε δει στο Until Dawn υπό τη μορφή των totems, όπου προμηνύουν πιθανές προβλέψεις για το μέλλον που μπορεί να συμβούν ή να αποτραπούν, κάνουν κι εδώ την εμφάνισή τους με την μορφή πινάκων ζωγραφικής που βρίσκονται διάσπαρτοι μέσα στο παιχνίδι. Το αν βέβαια θα καταφέρει κάποιος να αποκρυπτογραφήσει το συμβάν που δείχνουν είναι μια άλλη ιστορία και φυσικά δεν είναι ποτέ ξεκάθαρο, παρά μόνο όταν πλέον είναι αργά. Στο παιχνίδι υπάρχουν αρκετά collectables που σας αποκαλύπτουν περαιτέρω στοιχεία για το σενάριο. Στο Until Dawn σας είχα προτείνει να τα διαβάζετε γιατί μπορούν να σας σώσουν τη ζωή. Εδώ αν δε θέλετε να σας χαλάσει η έκπληξη μιας και προδίδουν αρκετά από τα όσα συμβαίνουν, προτείνω να μην τους δώσετε σημασία.

Ο έλεγχος του χαρακτήρα εξακολουθεί να απαιτεί εξοικείωση, γιατί ενώ στα QTEs η απόκριση των πλήκτρων είναι αμεσότατη, όταν είχα υπό τον έλεγχό μου τον χαρακτήρα, υπήρχε μια μικρή καθυστέρηση με αποτέλεσμα να κουτουλάω σε τοίχους, πόρτες ή να βρίσκω σε εμπόδια στο περιβάλλον. Άλλωστε και η fixed κάμερα μπορεί να προσδίδει τα μέγιστα στην πρόκληση αγωνίας και τρόμου, αλλά δεν θα έλεγα ότι διευκολύνει την κατάσταση. Επίσης, σε αντίθεση με το Until Dawn που το DualShock 4 αξιοποιούνταν πλήρως, στο Man of Medan έμεινε εντελώς ανεκμετάλλευτο.  

Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι ακριβώς όπως μας έχει συνηθίσει το στούντιο. Εκθαμβωτικά, λεπτομερέστατα, αληθοφανή, με εκπληκτικούς φωτισμούς, τόσο που αν κάποιος ανυποψίαστος μας δει να παίζουμε, θα νομίζει ότι πρόκειται για ταινία. Τα facial animations αν και λεπτομερέστατα, σε κάποια σημεία οι εκφράσεις μου φάνηκαν τόσο υπερβολικές που φλέρταραν επικίνδυνα με τη γελοιότητα. Επίσης, κάποια ατοπήματα όπως να αργούν να φορτώσουν τα textures ή το framerate να πέφτει για δευτερόλεπτα τόσο πολύ σε σημείο που να παγώνει και να κολλάει η εικόνα έκαναν αρκετές φορές την εμφάνισή τους.

Επιπλέον αντιμετώπισα αρκετά προβλήματα στην σύνδεση όταν έπαιζα co-op. Αρκετές φορές χανόταν η σύνδεση και μας πετούσε στην αρχική οθόνη, με αποτέλεσμα να επαναλάβουμε αρκετό από το progress που είχαμε ήδη κάνει. Εικάζω βέβαια πως με την κυκλοφορία του παιχνιδιού τα προβλήματα αυτά θα έχουν εξαλειφθεί με κάποιο patch. Οι ηθοποιοί που επιλέχτηκαν να ενσαρκώσουν τους χαρακτήρες (ένας εκ των οποίων είναι ο Shawn Ashmore που είχε ενσαρκώσει τον Jack στο Quantum Break) έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά, όπως εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στον ηχητικό τομέα, τον οποίο για ακόμα μια φορά επιμελείται ο Jason Graves, γνωστός για τη δουλειά του (εκτός του Until Dawn) στα The Order: 1886, την τριλογία Dead Space, το reboot του Tomb Raider κ.α. Αποδίδει υπέροχα όπου χρειάζεται το αίσθημα της έντασης, του τρόμου ή της χαλάρωσης δίνοντας την απαραίτητη Hollywood προσέγγιση.