Wolfenstein: Youngblood Review - Μια συνεργατική shooting παιδική χαρά

Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει το Wolfenstein ως Doom με Ναζί. Και δεν έχουν άδικο. Τα παιχνίδια Wolfenstein ανέκαθεν έδιναν έμφαση στη δράση χωρίς να νοιάζονται για σενάρια, character progression ή ανάλαφρους RPG μηχανισμούς που συναντάμε σε πιο μοντέρνα shooters. Ακόμα κι όταν η σειρά έγινε reboot το 2014 από την MachineGames, με το The New Order, το Wolfenstein κράτησε την ταυτότητά του (όπως και στο αμέσως επόμενο του 2015 prequel The Old Blood), προσφέροντας στους fans αυτό που αγαπούσαν πάντα. Ένα ανάλαφρο και βίαιο shooting παιχνίδι με στιβαρό και άκρως διασκεδαστικό gunplay, χωρίς μοντέρνες φανφάρες και multiplayer «χαριτωμενιές». Και για να μη παρεξηγηθώ σαφώς και με ενδιαφέρουν τα παραπάνω χαρακτηριστικά σε ένα σύγχρονο shooting παιχνίδι. Διότι φανταστείτε λίγο πόσο διαφορετική θα ήταν η εμπειρία μας αν για παράδειγμα έλλειπαν από το Spec Ops: The Line, το Bioshock ή το Modern Warfare.

Ωστόσο, το κάθε παιχνίδι έχει την δική του ταυτότητα. Ξεχωρίζει και αγαπιέται για συγκεκριμένα πράγματα και διαφορετικούς λόγους. Το Wolfenstein όπως και το Doom ή το Quake για τους πιο παλιούς, ξεχώρισαν για το fun factor τους. Θεωρώ πως πρέπει να υπάρχουν και τέτοια παιχνίδια για πιο ανέμελες gaming εμπειρίες. Συνεπώς ένα τέτοιο παιχνίδι πρέπει να το κρίνεις γι’ αυτό που είναι. Δεν μπορείς να του ζητάς πράγματα με το οποία δεν είναι συνυφασμένο. Ξέρεις ήδη τι αγοράζεις και τι πρέπει να περιμένεις.

Βέβαια, οι εποχές αλλάζουν και οι εταιρίες κρίνουν πως τα παιχνίδια τους πρέπει αν θέλουν να είναι ανταγωνιστικά να ακολουθήσουν το νέο ρεύμα. Μια ανάλογη τέτοια κίνηση είδαμε πρόπερσι με το Wolfenstein II: The New Colossus, που άρχισε να ενσωματώνει hubs, διαλόγους, μακρόσυρτα cut-scenes που δεν ενδιέφεραν κανέναν και γενικά μια τάση να γράψει ιστορία και χαρακτήρες, προσπαθώντας μετά βίας να αντλήσει συναίσθημα. Πράγματα που προσωπικά πιστεύω ότι δεν τα χρειάζεται ένα Wolfenstein. Το gunplay σου είναι εκπληκτικό. Δώσε μου λόγους να βγω και να πυροβολήσω απλά ναζί.

Δώσε μου ακατάπαυστη δράση, ποικιλία σε εχθρούς, bosses που να προκαλούν δέος και να χρειάζονται στρατηγική προσέγγιση, τι μου κόβεις τη ροή με βαρετά βίντεο και με βάζεις να κάνω ανούσια fetch quests ψάχνοντας ποντίκια. Δεν είσαι ούτε Fallout, ούτε Borderlands. Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο η Grace ήταν πολύ cool χαρακτήρας και η σαδιστική Frau Engel μια από τους πιο αξιομνημόνευτους κακούς. Το πρόβλημά μου με το The New Colossus δεν ήταν τόσο τα cutscenes και το σενάριο όσο η ύπαρξη του hub μετά από κάθε αποστολή, οι άνευ ουσίας διάλογοι και οι βαρετές υποαποστολές που έκοβαν τη ροή.

Δυο χρόνια μετά η MachineGames σε συνεργασία με την Arkane Studios των Dishonored, ρισκάρει ξανά φέρνοντας για πρώτη φορά το co-op στη σειρά με το Wolfenstein: Youngblood. Πρόκειται για ένα ημί-sequel spin-off πρώτου προσώπου, στο οποίο πρωταγωνιστούν οι δίδυμες κόρες του σταρ των Wolfenstein B.J. Blazkowicz, των οποίων την ύπαρξη μάθαμε στο The New Colossus όταν ακόμα ήταν έμβρυα στην κοιλιά της Anya (ναι αυτή που με τα στήθια έξω και την κοιλιά τούρλα έκανε κωλοτούμπες ενώ λουζόταν με αίμα ναζί). Το παιχνίδι παίρνει στοιχεία κυρίως από το The New Colossus και προσπαθεί να τα ενσωματώσει σε ένα συνεργατικό παιχνίδι δυο ατόμων. Στόχος είναι να δημιουργήσει ένα διασκεδαστικό shooter αφήνοντας τον παίκτη να εξερευνήσει τον κόσμο του και να βρει παίζοντας το στιλ που του ταιριάζει. Είτε ορμώντας απλά στη μάχη προκαλώντας μακελειό, είτε ακολουθώντας stealth τακτική. Τα κατάφερε όμως;

Το Youngblood διαδραματίζεται είκοσι χρόνια μετά τα γεγονότα του 2. Η Αμερική έχει απελευθερωθεί από τον ναζιστικό ζυγό και οι πολίτες έχουν επιστρέψει στους ρυθμούς τους. Ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο και για την Ευρώπη. Οι ναζί έχουν ιδρύσει τη βάση τους στο «Νέο» Παρίσι της Γαλλίας, καταστρώνοντας τα κακόβουλα σχέδιά τους μέσα σε ένα μυστικό εργαστήρι με το όνομα Lab X. Στο διάστημα αυτό οι δίδυμες Jess και Soph έχουν μεγαλώσει και έχουν λάβει τις βασικές τακτικές μάχης και στόχευσης από τους γονείς τους.

Ο Blazkowicz μαθαίνοντας για την ύπαρξη του Lab X αποφασίζει να εγκαταλείψει απροειδοποίητα την χώρα και την οικογένειά του για να δει τι συμβαίνει. Σύντομα οι κόρες του ανακαλύπτουν ότι βρίσκεται στη Γαλλία και αποφασίζουν εφόσον το FBI δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να τον εντοπίσει, να φορέσουν τις high tech στολές τους όπως αυτή που φορούσε ο B.J. στο The New Colossus και να κλέψουν μαζί με την κόρη της Grace, Abby (η οποία είναι άσσος στο hacking) ένα ελικόπτερο, σπεύδοντας στο Νέο Παρίσι όπου με τη βοήθεια της τοπικής αντίστασης θα επιχειρήσουν να τον βρουν.

Εντάξει, αναμενόμενα το σενάριο δεν διεκδικεί καμία δάφνη πρωτοτυπίας. Έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, όπως και μια ωραία ανατροπή, τόσο όσο όμως, ώστε να σου δώσει έναν λόγο να αρχίσεις να πυροβολείς ότι βρεις μπροστά σου. Κι αυτό ακριβώς άλλωστε είναι το μόνο που χρειαζόταν το παιχνίδι. Ευτυχώς, τα μακρόσυρτα βαρετά βίντεο και το «με το ζόρι» συναίσθημα του 2 εδώ απουσιάζουν. Το Youngblood χωρίς να χρονοτριβεί βάζει τους παίκτες κατευθείαν στη μάχη. Μπορεί να μην είχα ιδέα που πρέπει να πάω και τι πρέπει να κάνω εξαιτίας του τραγικού mission menu, αλλά η έξαψη του shooting για την οποία έχει αγαπηθεί η σειρά, κάνει από τα πρώτα λεπτά την εμφάνισή της, σε φάση που έλεγα δεν με νοιάζει ποιος, τι, που και γιατί. Φέρτε απλά εχθρούς να πυροβολήσω! Και ακριβώς αυτό έκανε το παιχνίδι. Respawn ξανά και ξανά και πάλι ξανά, τους ίδιους εχθρούς, στα ίδια σημεία με παραπάνω πάντα level από το δικό μου, που απλά απορροφούσαν τις σφαίρες σαν σφουγγάρι. Πριν πάμε όμως στα του gameplay ας εξετάσουμε λίγο τις πρωταγωνίστριες.

Θα το πω πολύ απλά. Φαντάσου την πιο ηλίθια Αμερικανική ταινία με dudes, ατάκες και χειρονομίες που έχεις δει και κάνε το εικόνα με γυναίκες... Ναι είναι τόσο κακογραμμένες σαν χαρακτήρες. Είπαμε εντάξει, δε ζήτησε κανείς χαρακτήρες με βάθος και background αλά Mass Effect Trilogy, αλλά οι δίδυμες είναι λες και γράφτηκαν από δεκάχρονα για δεκάχρονα. Ούτε τα προηγούμενα Wolfenstein είχαν αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, αλλά τουλάχιστον δεν έκαναν τέτοιες γελοιότητες. Αρχικά, ειδικά όταν κάνουν τον πρώτου τους φόνο που διαλύουν το κεφάλι κάποιου εχθρού και πανηγυρίζουν σαν χαζές ενώ ξερνάνε έχουν την πλάκα τους.

Όμως αυτό το συνεχόμενο στιλάκι μέχρι το τελευταίο λεπτό του παιχνιδιού, ακόμα και στις loading σκηνές μέσα στα ασανσέρ όπου συμπεριφέρονται, μιλάνε και κάνουν χειρονομίες λες κι έχει πάει εκδρομή το δημοτικό, αρχίζει να κουράζει και να γίνεται ενοχλητικό. Ακόμα και οι χαρακτήρες που τις περιβάλλουν, εκτός ότι στην πλειοψηφία τους είναι αδιάφορες καρικατούρες όπως η Abby που είναι το tech nerd freak που απλά τους βοηθά,  ο λόγος ύπαρξής τους είναι διακοσμητικός. Υπάρχουν απλά εκεί για να σε γεμίσουν με αδιάφορες και επαναλαμβανόμενες υποαποστολές που εξυπηρετούν απλά για να ανεβάσεις level και να πας εκεί που δεν μπορούσες πριν.

Το παιχνίδι ξεκινά δίνοντάς σου την επιλογή να ορίσεις ο ίδιος το στιλ που θέλεις να παίξεις, εξοπλίζοντας ανάλογα τη στολή σου. Είτε αυτό σημαίνει ότι θα ακολουθήσεις stealth προσέγγιση με το cloak όπου γίνεσαι για μερικά δευτερόλεπτα αόρατος, είτε με το shoulder dash που σου επιτρέπει να πάρεις φόρα και να κάνεις κομμάτια τον εχθρό ή να σπάσεις πόρτες, τοίχους και καταπακτές, ανακαλύπτοντας νέες περιοχές και collectables. Όσοι έχετε παίξει το 2 ξέρετε τι να περιμένετε. Υπάρχει ένας ικανοποιητικότατος αριθμός από παραμετροποιήσιμα όπλα, gadgets και abilities που εικάζω ότι δεν θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Τα microtransactions αλίμονο κάνουν κι εδώ την εμφάνισή τους, όμως δεν πρέπει να σας ανησυχούν, αφού έχουν cosmetic χαρακτήρα και αφορούν κυρίως skins για τα όπλα και τις στολές.  

Η διαφορά ωστόσο με το Youngblood είναι, ότι ενώ στο The New Colossus κόπιασες αρκετά μέχρι να πάρεις και να φτιάξεις τη στολή σου, εδώ σε ξεκινάει από την αρχή έτσι. Και απλές δυνατότητες που είχες από την αρχή στο 2 όπως το να χρησιμοποιείς dual ή heavy weapons, εδώ έρχονται υπό την μορφή ability που πρέπει να την ξεκλειδώσεις. Αναβαθμίζεις σαφώς τις δυνάμεις σου ξοδεύοντας in game χρήματα που κερδίζεις με τις αποστολές, απλά δεν έχεις την αίσθηση που είχες στο 2 ότι το κέρδισες πραγματικά. Επίσης μια άλλη σημαντική διαφορά είναι ότι το Youngblood είναι σχεδιασμένο να παίζεται επιθετικά.

Αυτό έχει να κάνει από το πώς είναι σχεδιασμένη η πίστα, μέχρι το πώς είναι τοποθετημένοι οι εχθροί. Ακόμα κι αν έχεις αναβαθμίσει αρκετά το stealth ability και έχεις αρκετά μαχαίρια ή τσεκούρια ρίψης πάνω σου, η διάταξη είναι τέτοια που δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε πάρει χαμπάρι ένας στρατιώτης ή ένα drone που πετά πάνω απ’ το κεφάλι σου. Ούτε σου δίνει περιθώριο να απομακρυνθείς όπως στο Sniper Elite για να επανασχεδιάσεις την επίθεσή σου. Ειδικά δε όταν παίζεις με κάποιον που δεν μπορείς να συνεννοηθείς ή παίζεις solo με την A.I. που δεν έχει ιδέα τι σημαίνει κάλυψη, τότε τα πράγματα είναι απελπιστικά. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι η παραμετροποίηση στα abilities εκτός από ικανοποιητική σε αριθμό, είναι και εφικτή επιτρέποντάς σου να αλλάξεις ότι θέλεις κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Το κακό από την άλλη είναι το level up σύστημα.

Όσο περισσότερο σκοτώνει κάποιος, τόσο μεγαλώνει το level του, το οποίο με τη σειρά του δίνει πρόσβαση σε abilities και αναβαθμίσεις. Παράλληλα μεγαλώνει και το level των εχθρών. Φυσιολογικό θα πει κάποιος. Ναι, πράγματι. Όμως να ξεκαθαρίσουμε πρώτα απ’ όλα κάποια πράγματα. Loot υπό την κλασική έννοια όπως για παράδειγμα έχουμε δει στο Borderlands δεν υπάρχει. Οι παίκτες κερδίζουν μόνο xp και χρήματα. Με αυτά ξεκλειδώνουν abilities και αναβαθμίσεις σε όπλα και gadgets. Οι χάρτες του παιχνιδιού συνδέονται μεταξύ τους μέσω των σταθμών του μετρό του οποίους αφού τους ανακαλύψουμε, μας δίνουν πρόσβαση στο quick travel ανάμεσα στις πίστες. Συνεπώς όταν κάποιος φορτώνει μια πίστα, αναγκαστικά θα πρέπει να περάσει από συγκεκριμένα σημεία.

Κάθε φορά που θα περνά από αυτά, θα κάνουν respawn συνεχώς οι ίδιοι εχθροί με λίγο μεγαλύτερο level. Ωστόσο υπάρχουν και κάποιες περιοχές που οι εχθροί είναι αρκετά παραπάνω level απ’ ότι εμείς. Στο Borderlands για παράδειγμα μπορούσε να τα βάλεις μαζί τους, γιατί ήξερες ότι θα είχες σίγουρα καλύτερο loot να μαζέψεις. Στο Youngbood δεν έχεις κανένα λόγο να τα βάλεις μαζί τους, γιατί έστω κι αν καταφέρεις να τους νικήσεις (που κατά ένα συντριπτικά μεγάλο ποσοστό δεν θα τα καταφέρεις γιατί απλά απορροφούν τις σφαίρες σαν σφουγγάρια), η ανταμοιβή είναι τόσο μικρή που δεν αξίζει καν τον κόπο.

Οπότε τι κάνεις; Ή θα γυρίζεις αν δεν μπορείς να πας αλλού τον χάρτη, μέχρι να σου πετάξει στον ασύρματο η Abby κάποια επαναλαμβανόμενη random αποστολή αλά Destiny public event, του τύπου τοποθέτησε μια βόμβα, σκότωσε κάποιον commander ή απελευθέρωσε ομήρους ή επιστρέφεις στο κεντρικό hub στις κατακόμβες που στεγάζεται η αντίσταση για να αναλάβεις κάποια αδιάφορη σχεδόν ίδιου τύπου υποαποστολή από τους NPCs, μέχρι να είσαι σε θέση να προχωρήσεις στη main mission. Αν βέβαια μπορέσεις να ξεχωρίσεις ποια είναι αυτή. Γεγονός που με εκνεύρισε αρκετά. Το παιχνίδι δεν μπαίνει καν στον κόπο να σου εξηγήσει ποια ή έστω να σου δώσει κάπως να καταλάβεις ποια αποστολή είναι κύρια και ποια δευτερεύουσα. Τις έχει αραδιασμένες όλες μαζί σαν κουβάρι σε μια λίστα, αφήνοντας το παίκτη να συμπεράνει μόνος του ότι η κύρια εν τέλει αποστολή είναι να εισβάλει στους τρεις πύργους ασφαλείας με την ονομασία «Brother». Κάτι που δυστυχώς ανακάλυψα σε αρκετά προχωρημένο στάδιο μέσα σε αυτές τις 17 ώρες που μου πήρε περίπου για να το τερματίσω, αναλώνοντας τον χρόνο μου σε ανούσια fetch quests.

Όσο αφορά το co-op σου δίνει ισοδύναμες αφορμές τόσο για να το αγαπήσεις όσο και να το μισήσεις. Το κλειδί είναι στο πως και με ποιον θα παίξεις. Το buddy pass που διαθέτει η deluxe έκδοση σου επιτρέπει να παίξεις με έναν φίλο σου ακόμα κι αν εκείνος δεν είναι κάτοχος του παιχνιδιού. Το γεγονός αυτό προσθέτει αρκετούς θετικούς πόντους. Το Youngblood είναι αρκετά διασκεδαστικό, αρκεί να παίξεις με κάποιον φίλο ή άγνωστο που να μπορείς να συνεννοηθείς. Γιατί άντε τώρα να θέλεις εσύ να ανοίξεις μια πόρτα ή να εισάγεις κάποιον κωδικό που απαιτεί την παρουσία και των δυο παικτών και ο άλλος να τρέχει μέσα στις πίστες να κάνει «kills». Ευτυχώς το ταμείο είναι ατομικό και τα χρήματα που υπάρχουν διάσπαρτα στις πίστες, είναι διαθέσιμα και για τους δυο παίκτες. Διαφορετικά θα είχαμε σίγουρα δράματα.

Προσωπικά πέρασα ευχάριστα την ώρα μου παίζοντας co-op κι αυτό κυρίως οφείλεται στο εθιστικότατο gunplay. Ωστόσο μου άρεσαν αρκετά κάποια έξυπνα στοιχεία όπως το buff που μπορεί να κάνει ο ένας στον άλλον δίνοντας ενέργεια ή ασπίδα, καθώς και κάποια κλασικά όπως το να σηκώσεις τον συμπαίκτη σου αν πέσει. Δημιουργείται μια αμοιβαία αίσθηση ανάγκης του άλλου, που θεωρώ ειδικά στο δύσκολο επίπεδο, απαραίτητη στα co-op παιχνίδια. Μου άρεσε που μας επέτρεπε να συνδυάσουμε τις δυνάμεις μας και να φέρουμε στα μέτρα μας τον τρόπο που θα παίξουμε. Από την άλλη δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο θα διασκεδάσει κάποιος αν παίξει solo, αφού ο δεύτερος χαρακτήρας που ελέγχεται από την Α.Ι. ώρες-ώρες φέρεται αλλοπρόσαλλα. Άλλες φορές με υποστήριζε στη μάχη και μου έδινε buff και άλλες στεκόταν να κοιτά σαν χαμένη. Ωστόσο πρέπει να γνωρίζετε πως αν θέλετε να παίξετε με τακτική θα πρέπει να το ξεχάσετε. Η A.I. δεν ξέρει τι σημαίνει καλύπτομαι και αρκετές φορές θα αδιαφορήσει αν σας ρίξει ο εχθρός κάτω.

Υπεύθυνη για τα γραφικά του παιχνιδιού είναι η id Tech 6, την οποία είδαμε πρώτη φορά στο Doom του 2016. Δεν ρίχνει σαγόνια, όμως κάνει αξιοπρεπώς τη δουλειά της δίνοντας ένα ικανοποιητικό οπτικό αποτέλεσμα. Το παιχνίδι μπορεί να μην υποστηρίζει HDR όμως έχει την δική του ξεχωριστή όμορφη πινελιά, για την οποία το χεράκι της τουλάχιστον ως προς τον σχεδιασμό των επιπέδων έχει βάλει η Arkane Studios. Κάτι που είναι πασιφανές, αφού οι χάρτες και το art direction μοιάζει σε αρκετά σημεία με το αντίστοιχο των Dishonored.

Κάποια bugs και glitches ήρθαν στην επιφάνεια (για Bethesda μιλάμε άλλωστε), όπως να κρατά τον αέρα ο συμπαίκτης μου αντί για όπλο ή να κολλάνε πτώματα και όπλα μέσα στους τοίχους, αλλά τίποτα που να έχει σημασία ή να επηρέασε την έκβαση του παιχνιδιού. Στον τομέα του ήχου υπεύθυνος είναι ο Martin Stig Andersen, ο οποίος εκτός ότι είχε επιμεληθεί τη μουσική επένδυση του The New Colossus, συμμετείχε στα Limbo και Inside. Προσωπικά τη βρήκα επίσης ικανοποιητική γι’ αυτό που είναι το παιχνίδι.