White Night - Review

Είναι κοινό μυστικό πως η κατηγορία των survival horror games περνάει μία δύσκολη περίοδο, με αρκετούς developers να έχουν, είτε εγκαταλείψει τη συγκεκριμένη κατηγορία παιχνιδιών, είτε να αποτυγχάνουν στο να την εξελίξουν. Μία φρέσκια εκδοχή σε αυτό το genre αποφάσισε να παραδώσει η OSome Studio με τη βοήθεια της Activision στο ρόλο του εκδότη και ακούει στο όνομα "White Night".  Με μία πρώτη ματιά καταλαβαίνει κανείς πως το White Night δεν είναι ένα συνηθισμένο survival horror παιχνίδι και αυτό είναι φανερό αρχικά από το εικαστικό κομμάτι του. Η γαλλική ομάδα ανάπτυξης OSome Studio εμπνεύστηκε από δύο animated ταινίες μικρού μήκους, καταλήγοντας έτσι στο να ακολουθήσουν την noir καλλιτεχνική προσέγγιση, η οποία χαρακτηρίζεται από χαμηλό φωτισμό και έντονες ασπρόμαυρες αντιθέσεις.

Το White Night τοποθετεί τους παίκτες στο ρόλο ενός ντετέκτιβ που μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, αναζητά απεγνωσμένα βοήθεια σε ένα κοντινό σπίτι, το οποίο όπως αποκαλύπτεται στη συνέχεια είναι στοιχειωμένο. Όντας βαριά τραυματισμένος, ο ήρωας καλείται να σιγουρέψει την επιβίωσή του αναζητώντας ένα χέρι βοηθείας σε αυτό το στοιχειωμένο σπίτι. Χωρίς να προχωρήσω σε περαιτέρω λεπτομέρειες για αποφυγή spoilers, η ιστορία εξελίσσεται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και εξιστορείται τόσο από διάφορα σημειώματα μέσα στο σπίτι αλλά και από το φάντασμα της τραγουδίστριας Selena, η οποία λειτουργεί και ως καθοδηγητής των παικτών σε αυτό το σχετικά μικρό ταξίδι, που διαρκεί κάτι παραπάνω από έξι ώρες. Ο gameplay τομέας του White Night είναι απλός και χωρίς κάποιο ίχνος πρωτοτυπίας. Αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση αρνητικό δεδομένου ότι μιλάμε για ένα indie studio και πως οι δοκιμασμένοι gameplay μηχανισμοί είναι πάντα καλοδεχούμενοι, αν δουλεύουν σωστά. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, παρά τις κάποιες ιδιοτροπίες, η OSome Studio φρόντισε να είναι όλα δοκιμασμένα και καλοδουλεμένα με τη βασική δομή του White Night να είναι παρόμοια με αυτή ενός adventure game λόγω των στοιχείων εξερεύνησης και επίλυσης γρίφων. 

Το White Night ενσωματώνει το ασπρόμαυρο εικαστικό του στο gameplay μέσω της εναλλαγής των δύο χρωμάτων. Δηλαδή, σε φωτεινές περιοχές κυριαρχεί το άσπρο και σε σκοτεινές το μαύρο. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ως παίκτης κλήθηκα να ανάβω ένα σπίρτο για να μπορώ να εξερευνήσω το περιβάλλον τριγύρω μου και να ανάβω διάφορα φώτα μέσα στο στοιχειωμένο σπίτι, ώστε να μπορώ να χρησιμοποιήσω την πηγή φωτός ως όπλο απέναντι σε κάποιο φάντασμα. Η εξόντωση ενός φαντάσματος με τη βοήθεια του φωτός είναι ακαριαία και εκτός αν οι παίκτες επιλέξουν να προσπεράσουν κάποιο φάντασμα, τότε αυτός είναι ο μοναδικός αποτελεσματικός τρόπος εξόντωσης. Καθ’όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, οι developers εκμεταλλεύτηκαν τη μουσική ως στοιχείο δημιουργίας έντασης και άγχους στους παίκτες, κάτι που συντελεί σε ένα υπέροχο οπτικοακουστικό σύνολο.

Το survival στοιχείο του White Night παρουσιάζεται στην αποτελεσματική χρήση των σπιρτόκουτων που υπάρχουν διάσπαρτα στο στοιχειωμένο σπίτι, καθώς η γρήγορη και ανούσια χρήση τους θα οδηγήσει στο θάνατο του πρωταγωνιστή λόγω του φόβου που τον διακατέχει για το σκοτάδι. Η πρόοδος των παικτών στο παιχνίδι πραγματοποιείται μέσα από διάφορα παζλ, άλλοτε αξιόλογα και άλλοτε βαρετά και αναμενόμενα, χωρίς να καταφέρνουν ποτέ να δώσουν αυτό το κάτι παραπάνω. Κάπου εδώ πρέπει να αναγνωρίσω πως το White Night είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα σχετικά με το πως ένας developer μπορεί να αποφύγει τη χρήση όπλων σε ένα survival horror τίτλο και παρόλα αυτά να καταφέρει να παραδώσει μία αξιοπρεπέστατη εμπειρία για την συγκεκριμένη κατηγορία παιχνιδιών.

Ένα από τα ελάχιστα προβλήματα του White Night είναι κάτι το οποίο εμφανίστηκε από τα πρώτα κιόλας λεπτά και αυτό είναι η ενοχλητική κάμερα. Η επιλογή της OSome Studio να τοποθετήσει μία fixed κάμερα δεν είναι παράλογη για τη retro αίσθηση που προσπάθησε να δημιουργήσει, η οποία θυμίζει Resident Evil και Silent Hill. Το πρόβλημα όμως παρουσιάζεται στο γεγονός πως οι περισσότερες γωνίες λήψης της δράσης είναι κουραστικές στα μάτια των παικτών. Αυτό το πρόβλημα ίσως να το βίωσα πιο έντονα λόγω του πεπαλαιωμένου save system που με οδηγούσε στη συνεχή επανάληψη συγκεκριμένων επιπέδων. Βέβαια, αυτό για κάποιους μπορεί να θεωρηθεί θετικό και να τους προσφέρει μία αίσθηση που δεν θα βρουν σε άλλα παιχνίδια.  Οι φορές, όμως, που βρέθηκα στη θέση να επαναλαμβάνω το ίδιο επίπεδο ξανά και ξανά ήταν αρκετές και πιστεύω πως δεν είμαι ο μόνος που θα βίωσε κάτι τέτοιο.

Οι developers του OSome Studio ήθελαν να πουν μία ιστορία με τον δικό τους τρόπο μέσα από ένα ασυνήθιστο για την βιομηχανία εικαστικό κομμάτι και να προσπαθήσουν να δώσουν το έναυσμα σε ακόμα περισσότερους developers να απελευθερώσουν τις καλλιτεχνικές ανησυχίες τους στον κόσμο των video games χωρίς φόβο. Χωρίς τον φόβο της εύρεσης επενδυτών, χωρίς τον φόβο της εμπορικής αποτυχίας, χωρίς τον φόβο της απαραίτητης καινοτομίας, χωρίς τον φόβο της ψυχολογικής απογοήτευσης και κούρασης μετά από αμέτρητες ώρες ανάπτυξης.