Helldivers - Review

Το Helldivers είναι ένα υψηλής δυσκολίας top-down sci-fi shooter παιχνίδι της Arrowhead Game Studios, η οποία είναι γνωστή για τα Magicka και Gauntlet και μπορείτε να το φανταστείτε ως μια ανάμειξη του Dead Nation με το Destiny, ενώ κατά την άποψή μου κάνει καλύτερη δουλειά και από τα δύο σε αυτό που θέλει να πετύχει. Βρισκόμαστε στο μέλλον, όπου η ανθρωπότητα κυβερνάται από «ελεγχόμενη δημοκρατία» και στέλνει τους τελευταίους της υπερστρατιώτες -Helldivers- να καταπολεμήσουν την απειλή από τρεις διαφορετικές φυλές εξωγήινων. Αρχικά, να ξεκαθαρίσω πως μόλις περιέγραψα όλο το σενάριο του παιχνιδιού.

Οι developers δε ξόδεψαν ούτε λεπτό παραπάνω για να διηγηθούν μια ιστορία για το σύμπαν που δημιούργησαν, είναι όμως από τις λίγες φορές όπου δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Γίνεται εξ αρχής ξεκάθαρο πως το παιχνίδι στοχεύει σε μια ομαδική εμπειρία που θα προσφέρει γέλιο, εκνευρισμό και εν τέλει μια τρομερή συνεργασία μεταξύ των παικτών. Η επιλογή για single player υπάρχει, όμως λόγω έλλειψης σεναρίου το βρήκα γρήγορα βαρετό και εφόσον οι δημιουργοί το αναγνωρίζουν, με παρότρυναν συνεχώς με διάφορους τρόπους να βρω συμπαίκτες, τοπικούς ή τυχαίους μέσω διαδικτύου, ή ακόμα και συνδυασμό των δύο με απλό drop-in & drop-out session.

Αξίζει επίσης να αναφέρω, πως παρ’ όλη την έλλειψη σεναρίου, το παιχνίδι έχει αρκετή δόση ειρωνείας, μέσω φράσεων που αναφωνεί ο Helldiver κατά τη διάρκεια της μάχης, σκορπίζοντας «δημοκρατία» με τα πυρά του, αφήνοντας περίτεχνα υπονοούμενα για προπαγάνδα, super-army, υπεροπτισμό και λοιπά, διάολε, κάνεις ακόμα και εξόρυξη πετρελαίου σε ξένους πλανήτες! Παίρνοντας, λοιπόν, το ρόλο ενός Helldiver, μετά το απαραίτητο tutorial (που ακόμα και εκεί έχασα) βρίσκομαι σε ένα διαστημικό σκάφος έχοντας διάφορα NPCs γύρω μου όπου ο καθένας μου δίνει οδηγίες για διάφορους τομείς, καθώς υπάρχει και μια κονσόλα που παίζει το ρόλο του Armory για να αλλάξω εξοπλισμό ή να κάνω αναβαθμίσεις.

Φυσικά, στο κέντρο υπάρχει ο γαλαξιακός χάρτης που παρέχει τη δυνατότητα να επιλέξω σε ποια φυλή εξωγήινων θα επιτεθώ, σε ποιους ακριβώς πλανήτες θα «χτυπήσω» και ποιες αποστολές θα πρέπει να εκπληρώσω, οι οποίες διαχωρίζονται σε ανατινάξεις αντίπαλων βάσεων, κατάκτηση ή προστασία περιοχών, αποστολές διάσωσης επιζώντων (πραγματικός εφιάλτης) και διάφορες άλλες, χωρίς όμως να έχουν τεράστια ποικιλία, με αποτέλεσμα σε αυτόν τον τομέα να γίνεται λίγο επαναλαμβανόμενο μετά από μερικές ώρες παιχνιδιού.

Οι περισσότεροι πλανήτες είναι random generated, ενώ κάθε αποστολή που ολοκληρώνουμε συμβάλει σε ένα μεγαλύτερο καλό για την ανθρωπότητα. Το χαρακτηριστικό αυτό ονομάζεται “Galactic Campaign” και ανά πάσα χρονική στιγμή δημιουργούνται events όπου πρέπει να προστατέψουμε πλανήτες από τους εισβολείς, παίρνοντας διπλάσιους πόντους εμπειρίας με το πέρας της αποστολής, ενώ υπάρχουν και leaderboards με τους παίκτες που είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή στην προστασία του γαλαξία. Παίζοντας με ομάδα δύο έως τεσσάρων ατόμων, το παιχνίδι ξεκινάει να δείχνει τις πραγματικές αρετές του. Η επικοινωνία, η στρατηγική και η συνεργασία καθίστανται απαραίτητες, είτε σε τοπικό multiplayer, είτε online, διότι ο κάθε παίκτης πρέπει να δίνει πολύ μεγάλη σημασία στη δική του θέση αλλά και των συμπαικτών του. Γιατί; Πρώτα απ’ όλα υπάρχει friendly fire, το οποίο δεν απενεργοποιείται, και με λίγη απροσεξία η ομάδα μπορεί να βρεθεί “νεκρή” πριν το καταλάβει.

Αυτό το χαρακτηριστικό από μόνο του ανεβάζει αρκετά τη δυσκολία, ειδικά όταν παίζουν 4 άτομα μαζί και στην οθόνη υπάρχει μόνο... χάος. Παράλληλα, οι σφαίρες είναι περιορισμένες και το reload των όπλων καθυστερεί αρκετά, ενώ αν επιλέξει κάποιος να το κάνει με μισό γεμιστήρα θα τον χάσει ολόκληρο. Από τη μία δυσκολεύει την κατάσταση, από την άλλη βρίσκω πολύ πιο βάσιμη αυτή τη λογική από ότι στα περισσότερα shooters. Μέσα σε αυτό το χάος, όμως, εκτός από τα πυρά, υπάρχουν επιλογές με combo του D-pad όπου με τη σωστή εκτέλεσή τους ο κάθε στρατιώτης μπορεί μέσω ασυρμάτου να καλέσει ενισχύσεις, εναέρια χτυπήματα, επιπρόσθετα όπλα, σφαίρες, ακόμα και ρομποτικές στολές, όλα καταφθάνοντας με air drops, τα οποία αν πέσουν πάνω σε κάποιον παίκτη κατά την προσγείωσή τους γίνονται άλλη μία αιτία θανάτου.

Υπάρχει μία μεγάλη ποικιλία από εξοπλισμό, πανοπλίες όπλα κάθε είδους με αναβαθμίσεις που ξεκλειδώνονται σταδιακά, perks, αλλά και νέα combos για τις ενισχύσεις, τα λεγόμενα “stratagems”. Το μόνο μου παράπονο εδώ είναι πως δεν είδα να αναγράφεται πουθενά σε ποιο στάδιο ξεκλειδώνεται το κάθε αντικείμενο, με αποτέλεσμα να μην ξέρω αν θέλω ή όχι να αναβαθμίσω το δικό μου στην παρούσα φάση και πότε θα πρέπει να το αλλάξω. Οι τρεις φυλές, οι οποίες έχουν διαφορετικές ιδιότητες και στρατηγικές μάχης, είναι οι Illuminates, οι Cyborgs και τα Bugs.

Όλες οι φυλές έχουν τα δικά τους units από μικρούς αναλώσιμους στρατιώτες έως και μεγάλα παντοδύναμα τέρατα που διαφέρει η ποσότητά τους ανάλογα με τη δυσκολία του κάθε πλανήτη που επισκεπτόμαστε, καθώς πρέπει πάντα να βάζουμε στόχο τα units που σημαίνουν συναγερμό για να καλέσουν περισσότερους. Όσο μεγαλύτερη δυσκολία αναγράφεται σε κάθε πλανήτη, τόσο καλύτερη είναι και η επιβράβευση μετά το πέρας της αποστολής, αλλά πιστέψτε με, από κάποιο σημείο δυσκολίας και μετά είναι σχεδόν αδύνατο να προχωρήσει κανείς αν δεν είσαι εξαιρετικά προσεκτικός.

Τα γραφικά είναι απλώς ικανοποιητικά για έναν τέτοιο τίτλο, βρήκα όμως πανέμορφα και διαφορετικά τοπία, κάποια με βλάστηση, λίμνες και βουνά, κάποια άλλα με αποπνικτική, σκοτεινή και βροχερή ατμόσφαιρα, συνοδευόμενα από την κατάλληλη -ικανοποιητικού επιπέδου- μουσική σε μερικά σημεία, αλλά και αγχωτική «βουβαμάρα» όταν βρισκόμουν εκτός δράσης, ακούγοντας μόνο τα βήματά μου και περιμένοντας πότε θα πεταχτεί ο επόμενος εχθρός από τη γωνία της οθόνης. Βέβαια, το random generate του πράγματος και οι πολυάριθμοι πλανήτες, από τη μία με έβαζαν πάντα σε κάτι καινούριο δομικά, από την άλλη δεν έμενα και κάθε φορά ενθουσιασμένος από το τοπίο διότι μετά από λίγο η ποικιλία σε textures και αντικείμενα ανακυκλωνόταν. Ευελπιστώ πως μελλοντικά θα προστεθούν πολλές νέες τοποθεσίες για να κρατήσει το ενδιαφέρον.