Eden Tomorrow Review

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το VR είναι ένα συναρπαστικό νέο μέσο το οποίο έχει τη δυνατότητα να προσφέρει φρέσκες εμπειρίες στον χώρο του gaming. Η ικανότητά του να σε βυθίζει απόλυτα σε έναν εικονικό κόσμο είναι μοναδική και αδιαπραγμάτευτη, ωστόσο,  παραμένει ακόμα σε νηπιακή ηλικία τόσο από εμπορική, σχεδιαστική αλλά και τεχνολογική πλευρά. Και εδώ εντοπίζεται ένα ιδιαίτερο παράδοξο που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα τη δεδομένη στιγμή για τους επίδοξους δημιουργούς. Ενώ λοιπόν απευθύνεται σε ένα μικρό κοινό λόγω της επιδερμικής ακόμα διείσδυσής του στα mainstream κανάλια της αγοράς, ταυτόχρονα απαιτεί μια σεβαστή επένδυση για να ανταπεξέλθει στις τεχνικές προκλήσεις που εμπεριέχει σχεδόν εκ φύσεως. Μέσα στην αντίφαση αυτής της παραδοξότητας φαίνεται να “πιάστηκε” και το Eden Tomorrow, παραδίδοντας μια εμπειρία που φαίνεται πεντακάθαρα πως πάσχει από χαμηλά production values αλλά και έλλειψη τεχνικής και σχεδιαστικής καλλιέργειας.

Η ιστορία του τίτλου, θέλει τον πρωταγωνιστή να πέφτει μετά από μια βλάβη σε έναν μυστηριώδη πλανήτη, με μοναδική συντροφιά ένα drone που θυμίζει πάρα πολύ τόσο τον Wheatley του Portal 2 όσο και το Ghost των Destiny. Αυτό το drone καθοδηγεί σε κάθε βήμα τον παίκτη, δίνοντας ανελλιπώς κατευθύνσεις αλλά προσφέροντας ταυτόχρονα και μπόλικο σεναριακό exposition καθώς οι υπόλοιποι τομείς του παιχνιδιού δεν βοηθάνε ιδιαίτερα, όχι μόνο σε αυτό, αλλά σε κανένα κομμάτι. Η ιστορία του καθαυτή αν και αρκετά κοινότοπη στο είδος (επιβίωση της ανθρωπότητας, A.I. εκτός ελέγχου, πρωταγωνιστής με αμνησία), δεν είναι κακή. Δηλαδή, βγαίνει μια άκρη στο τέλος, τουλάχιστον για τα βασικά ερωτήματα που θέτει.  

Ωστόσο, η αφήγηση, ο τρόπος δηλαδή που μεταφέρεται η πληροφορία και η ίδια η δομή της πλοκής, είναι εντελώς “ξύλινα”, καλύπτοντας μόνο τον λειτουργικό τους σκοπό. Με λίγα λόγια, δεν ένιωσα απολύτως τίποτα καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, ακόμα και στο τέλος όπου γίνεται μια προσπάθεια εκμαίευσης συναισθήματος. Παρόλα αυτά, θα έλεγα πως το κομμάτι της ιστορίας, το οποίο είναι από τα πλέον σημαντικά σε ένα story driven παιχνίδι σαν κι αυτό, αποτελεί ενδεχομένως το πιο δυνατό του σημείο. Αλλά αυτό δυστυχώς δεν μας φανερώνει την ποιότητα του σεναρίου του αλλά το πόσο αδύναμο είναι σε όλους τους υπόλοιπους τομείς.

Δυστυχώς το Eden Tomorrow είναι μια ολοκληρωτική απογοήτευση στον τομέα του gameplay. Το παιχνίδι ουσιαστικά χωρίζεται σε τρία κομμάτια: την εξερεύνηση, τους γρίφους και κάποια κομμάτια όπου ο παίκτης καλείται να αλληλοεπιδράσει με έναν υποτυπώδες τρόπο, όπως το να αποφύγει κάποιες πέτρες όσο τσουλάει από μια πλαγιά ή να ισορροπήσει κουνώντας το VR στο κεφάλι του. Στο πρώτο κομμάτι, οι developers προσπαθούν πολύ να εντυπωσιάσουν με την αίσθηση της κλίμακας του κόσμου που είναι σε θέση να μεταφέρει το VR αλλά δεν τα καταφέρνουν, ενώ τα περιβάλλοντα είναι τόσο άδεια και η εξέλιξη τόσο γραμμική που ποτέ δεν νιώθεις ουσιαστικά σαν να εξερευνείς έναν κόσμο. Περισσότερο σαν ξενάγηση σε μουσείο μοιάζει, όπου μεταφέρεσαι από το ένα key point στο άλλο και το drone σου εξηγεί τι γίνεται.  

Οι γρίφοι του, που κατά ένα συντριπτικό ποσοστό περιορίζονται στο να αναζητάς στα περιβάλλοντα κάποια αντικείμενα για να προχωρήσεις, γίνονται πολύ γρήγορα κουραστικοί αφού η ποικιλία τους είναι ελάχιστη, ενώ γενικά, δεν έχουν να επιδείξουν καμία απολύτως σχεδιαστική δημιουργικότητα. Το πολύ αδύναμο πακέτο ολοκληρώνει ο τεχνικός τομέας και η αισθητική του τίτλου. Όλα τα περιβάλλοντα είναι τεράστια αλλά άδεια με έναν τρόπο που χτυπάει πολύ άσχημα στο μάτι, τα textures είναι χαμηλής ανάλυσης και το anti-aliasing τις περισσότερες φορές ανύπαρκτο, πλάθοντας ένα οπτικό αποτέλεσμα που σε ελάχιστες περιπτώσεις γοητεύει τις αισθήσεις και ακόμα πιο σπάνια εντυπωσιάζει.

Για να καταλάβετε το πόσο περιορισμένο είναι το παιχνίδι από τον τεχνικό τομέα του, κάθε φορά που ο παίκτης βρίσκεται ενώπιον μιας μικρής δοκιμασίας ισορροπίας ή παρόμοιας μικρής αλληλεπίδρασης, το παιχνίδι σπάει την φυσική ροή του με μια μαύρη οθόνη μικρού φορτώματος για να μπει σε αυτή τη συγκεκριμένη λειτουργία, να εκτελέσει ο παίκτης το mini game και ξανά πάλι στο τέλος της μαύρη οθόνη για να επανέρθει και να συνεχιστεί κανονικά το παιχνίδι.

Όπως καταλαβαίνετε αυτό αναιρεί οποιαδήποτε προσπάθεια ουσιαστικής απορρόφησης του παίκτη στον εικονικό του κόσμο, μια αρετή που στο VR είναι αναγκαία και μπορεί να δώσει άφεση σε πολλές αδυναμίες.  Διότι κακά τα ψέματα, ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του VR και ένας από τους παράγοντες που ελκύουν στο μέσο είναι το θέαμα που μπορεί να προσφέρει, η ένταση της αισθητικής εμπειρίας, το βίωμα εικονικών γεγονότων που εξιτάρουν με την ζωντάνια τους. Δυστυχώς όμως, το Eden Tomorrow αποτυγχάνει κι εδώ.